Vol met shock en ongeloof staarde hij haar na, toen ze op een hoge snelheid de aula uit sprintte. Hij kon zijn ogen en oren niet geloven wat er uit Helènes mond kwam en wilde hij het nog steeds niet geloven, waardoor hij ook begon te rennen. Achter haar aan.

Maar ineens doemde er een legertje aan bitches op en werd hij door alle vier de meiden tegengehouden. Hoeveel hij ook zijn best deed, hij kon niet tegen de vier meiden op die hem helemaal hadden ingesloten. Zijn hart bonsde wild in zijn borstkas en keek hij met smekende ogen naar de rennende Helène, die steeds verder uit zijn buurt raakte. Nee!

'Heléne!!' Riep hij zo hard als hij kon, terwijl hij zijn eigen tranen achter zijn ogen voelden prikken. Zojuist had hij zijn kostbare gevoelens geuit, en rende zijn meisje van hem weg! Onmacht sijpelde in zijn spieren terwijl hij nog steeds uit de greep van de vier meiden probeerde te bevrijden die zich krampachtig aan hem vasthingen.

Na enkele minuten gaf hij het op en lieten de meiden hem los. Want hij wist dat het nu zinloos zou zijn om achter haar aan te gaan. Ze was waarschijnlijk al naar buiten gevlucht en wie weet waarnaartoe? Vast naar haar huis, waar hij geen sleutel van had en ze hem dus onmogelijk binnen zou laten komen.

Met een plof zakte hij neer op een stoel en hoorde hij hoe heel de aula langzamerhand al fluisterend op gang kwam. Ze hadden het nu natuurlijk allemaal over hem. Ergens was hij opgelucht dat hij Helène had kunnen redden, maar was hij nu zelf de dupe van geworden. Maar toch had hij er geen spijt van. Het was zijn uiteindelijke doel geweest om de hele school te vertellen over die stomme weddenschap en zijn gevoelens.

Maar nu wist hij zich geen raad wat hij moest doen, want zijn plannetje mislukte toch nog op het eind. Hij bukte voorover in de stoel en liet hij zijn ellebogen op zijn knieën rusten terwijl hij zijn gezicht in zijn handen liet vallen. Naast zich hoorde hij één van de vier bitches naar hem roepen, maar gaf hij er geen gehoor aan. Hij wilde niets met deze vier trutten te maken hebben, want, wáárom hielden ze hem tegen!?

Ineens werd er luid door de aula geroepen en hoorde hij de zware stem, zijn naam roepen waardoor hij zijn gezicht verslagen uit zijn handen haalde en voor zich uit keek om te kijken wie er naar hem riep. Verrast en vermoeid trok hij zijn wenkbrauwen omhoog toen hij de principal op zich zag aflopen. Dezelfde man met wie hij een aardig gesprek had en hij Tyson had aangespoord om dit 'probleem' te fixen.

'Wat had dit te betekenen!?' Bromde de directeur luid terwijl hij in één rechte lijn naar Tyson toe liep. Tyson trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij ook overeind kwam en hem met een luide, verslagen zucht aankeek. Hij zag aan de directeur zijn blik dat hij probeerde te doen alsof het hem flink verraste, alsof hij er niets van afwist, maar zag hij een ondertoon van een medelijden.

'Meekomen jij, jongeman!' Mopperde hij terwijl hij met zijn vlakke hand naar de grootste uitgang wees, waar ook zijn kantoor zat. Met een luide zucht haalde Tyson met een verzwaarde houding zijn tas van de grond, trok hij hem over zijn schouder en liep hij met een terneergeslagen hoofd langs hem. Op het moment dat Tyson de principal passeerde, gaf de directeur hem een stevige schouderklop voordat hij achter hem aan liep.

Zij aan zij liepen ze de aula uit en keek de jongeman de hele tijd naar de langskomende zwartwit betegelde vloer voor zijn voeten. Hij voelde zich helemaal leeg, nu Helène van hem was weggerend. Hij zag al zijn hoop vervliegen..., in het niets oplossen en wist hij niet wat te doen. 'Komaan jongen, ga maar zitten.' Zei de directeur op een vriendelijke toon en begeleidde hij zijn kantoor binnen waarna Tyson op de stoel ging zitten.

De directeur nam ook plaats achter het bureau en vouwde hij meteen zijn handen in elkaar terwijl hij zijn ellebogen op de tafel liet rusten. 'Nou Tyson, wat gebeurde er daar nou?'

Tyson keek hem met een verslagen blik aan voordat hij over zijn gezicht wreef. 'Nou... Ik probeerde haar voor me te winnen door in de aula te gaan vertellen wat voor een stomme fout ik had gemaakt met de weddenschap, en dat ze toen iets van mij had veroverd...' Mompelde hij terwijl hij naar het houten bureau staarde.

'Eerst dacht ik echt..., dat ze hetzelfde zou voelen. Want ik heb haar kunnen kussen.' Zuchtte hij en richtte hij zich daarna overeind in zijn stoel. 'Ik dacht toch echt dat het wederzijds was.' Mompelde hij terwijl hij zijn hoofd langzaam schudde.

'Helène is het hè?' Vroeg de directeur aan hem waardoor Tyson afwezig zijn hoofd begon te knikken. 'Hmh, ja... Dat is onder ons ook wel bekend. Hoe de harde werker, de ontembare jongen had weten aan te pakken.' Zei de directeur en begon hij te glimlachen.

'Ik zal maar meteen bekennen dat ik ook alles heb mee staan te luisteren voordat ik naar binnen ging. Je was dapper, jongen. Het doet mij denken aan mijn eigen jeugd van vroeger...'

'Waarschijnlijk was ik niet dapper genoeg...,' mompelde Tyson terwijl hij opnieuw verslagen van de directeur wegkeek.

'Nou, dat denk ik niet hoor. Was Helène niet het meisje dat gekozen werd voor de reis van twee maanden? Zou het..., zou het daar misschien iets mee te maken hebben?' Probeerde de directeur met hem mee te denken.

Maar Tyson wilde er niet meer aan denken. Voor zijn gevoel had hij alles geprobeerd en was het hem duidelijk dat de gevoelens niet wederzijds was. Waarom zou hij dan nog verder zijn best doen?

'Weet je wat. Ik geef je twee dagen vrij van school.' Zei de directeur ineens met een zelfverzekerde stem en keek Tyson hem verrast aan.

'Als eerste moet je weten dat de liefde niet makkelijk is. Dat het niet vanzelfsprekend is. Ik geef je de tijd om erachter te komen of je voor haar wilt vechten of niet. Zie dit als een laatste kans op de liefde met het meisje die je zo graag wilt. Bedenk een plan, doe je uiterste best voordat het te laat is. Want volgens mij vliegt ze binnenkort al.'

Met een opengevallen mond keek Tyson de directeur verbaasd aan. Want waar kwam deze goedhartigheid van deze man vandaan? Het leek alsof de principal zijn gedachten kon horen, want hij begon te glimlachen.

'Ik weet hoe het is, jongeman. Zelf was ik vroeger ook een kwajongen en zat ik in hetzelfde schuitje als jij. Niet doorvertellen hoor.' Lachte hij kort en schudde Tyson verbaasd zijn hoofd. Hij? De directeur van school die vroeger ook een badboy was? Gaaf.

Met een hervonden moed stond Tyson op van zijn stoel en gaf hij de directeur een hand. De oudere man greep zijn hand stevig vast en kneep hij er even in voordat hij losliet, maar liet Tyson de hand nog steeds niet los. Hij keek de directeur in de ogen aan en stelde hij zijn laatste grote vraag.

'En, was het in jouw geval succesvol?'

Met een glimlach keek de directeur hem aan en begon hij zijn hoofd te knikken.

'O jazeker, als bewijs daarvan hebben we nu drie prachtige pubers rondlopen.'

Lachend liet Tyson zijn hand los en verliet hij zijn kantoor. Zodra hij zich omdraaide, zag hij de directeur met een opgeheven hand naar hem zwaaien. 'Hup, je bent voor vandaag vrij. Ik fiks je lessen wel even! Succes!'

Met een dankbare knik nam hij afscheid en liep hij meteen in een stevige pas naar zijn kluis, om daarna naar huis te gaan rijden. Hij wilde zijn hoop nog niet opgeven.