Die nacht had ze bijna geen oog dichtgedaan. Haar gedachten bleven zich steeds maar malen en herhalen in haar hoofd. Waar ze ergens zo blij om was dat ze zijn gevoelens nu wist, baalde ze ergens heel erg van dat ze straks voor twee maanden weg moest. Hij had haar uit haar benarde situatie gehaald en nu..., was ze straks ver van hem vandaan.

Een luide en verslagen zucht slakend liep ze in haar huispak door de woonkamer met een bakje warme melk en cornflakes. Ze had geen zin om zich op te maken voor vandaag, want ze bleef toch lekker thuis.

Wanneer ze haar blik op de klok wierp, besefte ze dat Mason tussen nu en een half uur langs zou komen. Om de laatste details door te nemen voor haar reis naar Zimbabwe. Alles was al geregeld, evenals haar vliegticket en andere reisdocumenten. En ergens, zag ze het wel heel erg zitten. Ze keek er al naar uit om die arme kinderen in Afrika te hulp kunnen schieten.

Maar aan de andere kant besefte ze ook dat Mason vast ook met bezorgde gevoelens bij haar zou aankloppen, doordat Tyson wel zijn zoon was. 'Pfffoe...,' pufte ze terwijl ze de lege kom wegzette en vervolgens languit op de bank lag. Buiten zag de lucht grauw van de vele sneeuw die er in de wolken hing.

Na ongeveer een kwartier ging de bel en glimlachte Helène klein, voordat ze van de bank af sprong. Ze had geen enkele schaamte dat ze nog in haar huispak rondliep en ging ze naar de hal. Zodra ze de deur naar de gang toe opende, zag ze Mason verkleumd voor de deur staan wachten en liep ze vlug op haar tenen naar de deur om hem vlug te openen.

'Hai!' Probeerde Helène, Mason positief te begroeten maar merkte ze het bij zichzelf op, dat het niet helemaal lukte. Want ze vond het wel dubbel dat Mason nu als een gewoon mens voor haar stond, terwijl hij aan de andere kant ook de vader was van de jongeman die ze gisteren... onbedoeld afwees.

Mason stapte naar binnen met een kleine glimlach rondom zijn lippen, voordat hij haar een korte knuffel gaf en Helène zich daarna naar de keuken begaf om als vanouds thee te gaan maken.

Ze hoorde Mason de woonkamer in komen lopen en daarna op de bank zitten en kwam ze daarna de keuken uit met twee dampende koppen thee. Ze zag dat Mason er weer netjes gekleed bij zat waardoor ze naar hem moest glimlachen. Mason keek op zijn beurt ook met een glimlach terug, voordat hij zijn kop thee van haar overnam en haar bedankte.

Met hun handen om hun koppen thee geslagen, keken ze elkaar even in een ongemakkelijke stilte aan waarbij ze beiden niet wisten wat te zeggen.

Na een paar tellen zag Helène dat Mason zijn mond open deed om iets te gaan zeggen maar hem daarna weer sloot. En daarna zei hij toch wat hij wilde zeggen.

'Ehm..., heb je er misschien een beetje zin in?' Vroeg hij met een twijfelende toon in zijn stem en begon Helène te glimlachen. 'Maar natuurlijk!'

Ze was blij dat Mason er als eerste op kwam, waardoor ze wist dat het onderwerp nu alleen over haar reis ging en niet over hém. Zo kwam het gesprek langzaam maar zeker op gang en werd Helène op de hoogte gehouden over het hoe en wat en voelde ze daarbij haar eigen kriebels om op reis te gaan, wel heel erg toenemen. Want ze had onder andere ook nog nooit eerder gevlogen.

'Dus, in plaats van twee januari, vertrek je om middernacht al van eenendertig december op één januari. Dus op de Oudjaarsdag. Vind je dat oké?' Licht verrast en met een glimlach keek Helène hem met twinkelende ogen aan. Dat kwam haar eigenlijk best wel goed uit! Want ze had er ook over nagedacht wat er zou kunnen gebeuren als de Underwoods haar zouden meevragen om Oud en Nieuw bij hun thuis te gaan vieren. Dat zou ze niet kunnen, ze kon Tyson niet onder ogen komen. Niet nadat wat er was gebeurd.

Terwijl ze een beetje aan het nadenken was, wendde ze haar blik naar het raam en keek ze naar buiten, waar er kleine sneeuwvlokjes neerdwarrelden. 'Helène..?' Meteen schrok ze, knipperde ze met haar ogen als ze ook haar rug rechtte om Mason ondertussen ook aan te kijken. Ze zag meteen het bezorgde gezicht van Mason en trok ze haar wenkbrauwen omhoog. 'Ja?'

'Ehm...,' begon Mason te praten en werd Helène meteen alert. Aan zijn blik en lichaamshouding te zien was het voor haar duidelijk dat hij het waarschijnlijk over het 'verboden' onderwerp wilde hebben.

'Nah!' Zei Helène meteen terwijl ze ook een vinger in de lucht stak en ze Mason een beetje hard aankeek. 'Volgens mij wil je het over Tyson hebben, is het niet?' Ze bestudeerde zijn gezicht en zag ze dat hij langzaam zijn hoofd knikte. 'Ja.'

'Nou, liever niet. Dat je zijn vader bent betekent niet dat je dit nu met mij moet gaan bespreken.' Zei ze met een harde stem, maar verzachtte ze haar blik daarna terwijl ze een diepe zucht slaakte. 'Het spijt me Mason..., maar ik kán het niet.' Zuchtte ze terneergeslagen terwijl ze ook haar blik van hem afwendde naar het raam.

'Het is gewoon onmogelijk, Mason...,' fluisterde ze zacht terwijl ze naar haar samengevouwen handen in haar schoot staarde. 'I-ik ben straks twee maanden weg... Ik kan hem toch niet op mij laten wachten? Twéé hele maanden!' Riep ze met een uitschietende stem. Ineens begon ze te snikken en voelde ze hoe de bank naast zich indeukte door een gewicht.

Vlak daarna voelde ze de armen van Mason om haar schouders en trok hij haar tegen zich aan. 'Ach Heleen..., ik begrijp het.' Fluisterde zijn vaderlijke stem in haar haren en voelde ze de tranen achter haar ogen prikken. Want ze vond het ergens wel moeilijk.

En toen brak voor haar de dam en rolden bij haar de eerste tranen over haar wangen terwijl ze tegen de borstkas van Mason aan werd geduwd.

'E-echt niet dat Tyson twéé hele maanden op mij gaat wachten!'