In de donkere schaduw van een hoekje zat ze tegen de muur aan geleund met haar benen dicht tegen zich aan opgetrokken. Haar schichtige ogen keken regelmatig van links naar rechts, om er zeker van te zijn dat niemand haar zou kunnen zien zitten. Ze viste een appel uit haar tas, die ze tot haar grootste opluchting in de tas had laten zitten. Die was eigenlijk bedoeld voor de kleinere pauze die er nog moest komen vandaag, maar at ze het nu maar op. Want haar maag rammelde toch wel flink.

Terwijl ze haar appeltje opat, werden haar gedachten de hele tijd heen en weer getrokken. Ze baalde er hevig van dat ze toch niet thuis was gebleven. Ook al zou dat dan de eerste keer zijn, ze had dat liever gehad dan ze daarnet opnieuw werd gepest.

Nog steeds een beetje trillend trok ze haar knieën tegen haar borst aan en wachtte ze in spanning af tot de bel door de gangen zou weerklinken. Langzaam maar zeker voelde ze de spanning uit haar lichaam glijden naarmate de minuten verstreken en wist ze dat het vast niet lang meer zou gaan duren voordat de bel ging.

'Daar is ze!' Werd er ineens op een hoge toon gegild en schrok Helène zich wild. Ze verstijfde meteen en keek ze met grote ogen, zoals een hert in de koplampen van de auto, naar de richting van de gil en hield ze geschokt haar adem in. In de gang tegenover haar zag ze de bitches naar haar wijzen en naar haar toe rennen.

'Oh shit, oh shit!' Fluisterde ze bang terwijl ze heel snel overeind krabbelde en haar rugtas van de grond af wilde grissen om erna keihard ervandoor te rennen. Nét, toen ze de sprint in wilde zetten, werd ze heel ruw bij haar bovenarm gepakt waardoor ze begon te gillen.

'Laat me los!' Schreeuwde Helène en hoopte ze er zo op dat er iemand haar zou gaan horen. Haar hart bonsde wild in haar borstkas en probeerde ze zich los te trekken, maar met de vier meiden om haar heen wist ze dat het onbegonnen werk was. Hevig hijgend keek ze met angstige ogen op naar Bironda, die haar arm in een hele sterke greep vasthield.

Met een brede, gemene grijns keken de bitches haar aan en begonnen ze daarna te lachen. 'Meekomen jij! Tyson heeft een verrassing voor je!' Riep Tami op een heel blije toon. Toen Helène de woorden Tyson en verrassing hoorde, wilde ze meteen gaan tegenstribbelen. In haar achterhoofd gingen er een boel alarmbellen af. Dit kon niets goeds betekenen!

Nog steeds tegenwerkend, werd ze vooruit geduwd met Tami en Bironda aan haar weerszijden en Chanel en Esmé aan haar achterkant. Helène hoopte vurig dat ze onderweg iemand zou tegenkomen die de leraren of de directeur konden waarschuwen. Maar zoals de afgelopen minuten, was ze al die tijd nog niemand tegenkomen!

Steeds banger en meer gespannen werd ze, toen ze richting de grote aula werd geduwd en hoorde ze het geroezemoes steeds luider worden naarmate ze dichter bij de ruimte kwamen. Als eerste zag ze de studenten tegen elkaar praten, tot hun gesprekken verstomden en ze hun blik op haar vestigden.

Hijgend schoten haar bange ogen de hele aula door en zag ze zowat iedereen naar haar kijken. Ze schaamde zich kapot dat ze haar in zulke situatie moesten zien staan. Nog voordat ze een laatste poging wilde doen om zich los te trekken, werd haar blik ineens gevangen door iemand die er met kop en schouders boven de menigte uit stak.

Ze draaide haar hoofd en kwam ze meteen in contact met de blik van Tyson, die inderdaad op een tafel stond. Ze voelde een ijskoude golf door haar lichaam gaan toen ze hem met een glimlach naar haar zag kijken. Ze kon zijn glimlach niet goed plaatsen en keek ze heel onzeker naar hem op, terwijl ze steeds verder de menigte in werd geduwd. Naar hem toe.

Plotseling werd ze ruw naar voren geduwd waardoor ze met een flinke smak, op haar handen en knieën landde. Ze voelde meteen de pijn door haar knieën trekken en kreunde ze even, maar wilde ze haar pijn niet met de buitenwereld delen. Na enkele tellen kon ze de pijn verbijten en hief ze heel langzaam haar hoofd op.

Voor haar zag ze Tyson op de tafel staan en voelde ze zich net als een klein, bang meisje. Bang voor wat hij voor haar in petto had. Wat zou hij haar aandoen? Licht hijgend keek ze naar hem op en zag ze de bezorgde uitdrukking in zijn gezicht. Verbaasd keek ze met grote ogen naar hem op, want waarom keek hij bezorgd? Ze begreep het niet.

En dan stak hij zijn hand naar haar uit terwijl Tyson door zijn knieën ging om zijn hand in haar buurt te brengen. Geschokt door zijn aanbod, durfde Helène bijna haar hand niet uit te steken. Maar toch ging ze tegen haar onderbuikgevoel in en strekte ze langzaam haar hand naar hem uit. Haar hand kwam meteen in contact met de zijne en voelde ze zijn warmte meteen door haar hele hand glijden.

Hevig slikkend werd ze lichtjes omhoog geholpen door Tyson terwijl ze elkaar strak in de ogen aankeken. Ze zag toch echt de bezorgdheid achter Tysons ogen en werd ze even van haar stuk gebracht. Met een glimlach kwam hij zelf overeind toen Helène weer op haar voeten stond en lieten ze elkaars handen los.

Ineens schrok ze even van zijn luide stem, die er door de draadloze microfoon klonk en keek ze geschokt naar hem op. Het verbaasde haar nogal dat hij zomaar vanuit het niets, een microfoon naar voren had weten te toveren. Hij had zijn ogen op haar gevestigd, terwijl zijn ene vrije hand de microfoon vasthield.

'Gaat het, Helène?' Vroeg hij luid en duidelijk door de microfoon en voelde Helène opnieuw een ijskoude golf door haar lichaam slaan. Wat was dit? Wat doet hij? Is dit weer een misselijke grap of een spelletje?

Toch kon ze zijn vragende, bezorgde blik niet weerstaan en knikte ze heel even met haar hoofd terwijl ze elkaars blikken nog niet hadden verbroken. Achter de microfoon zag ze, hoe Tyson een opgeluchte zucht liet gaan voordat hij zijn blik van haar losmaakte.

'Kan iedereen mij horen?' Vroeg hij nogmaals luid door de microfoon en keek Helène behoorlijk zenuwachtig om zich heen. Wat the freaking shit is dit?

Om haar heen hoorde ze het luide geroezemoes van de andere studenten, die hen vol met belangstelling en in stilte aan stonden te staren. Ze waren allemaal getuige van een spektakel en waren ze heel erg benieuwd hoe het zich zou gaan uitvouwen. Zo ook de vier bitches, die al die tijd op een afstandje achter Helène stonden.

'Zoals jullie weten, is deze meid hier Helène. De naam die jullie de afgelopen twee dagen vaak zat hebben gehoord. Weten jullie eigenlijk wel waarom ze wordt gepest? Wat ze heeft gedaan?' Vroeg Tyson met een luide stem met een ondertoon van irritatie. Meteen boog Helène haar hoofd naar de vloer als teken van schaamte. Want ze wist niet wat hij aan het doen was, maar wilde ze helemaal niet in de belangstelling te komen staan. De geroezemoes was opnieuw begonnen totdat het ineens in één keer ophield.

Nieuwsgierig en onzeker hief ze haar hoofd op en zag ze hem naar haar kijken met een warme glimlach rondom zijn lippen.

'Deze meid hier, heeft he-le-maal niks misdaan.' Zei hij opeens luid en duidelijk en voelde ze een schok door haar lichaam gaan, evenals de enorme last die van haar schouders af begon te glijden en keek ze vol in ontzag naar hem op en besefte ze iets. Hij was haar aan het redden.

'Eigenlijk zouden jullie over MIJ moeten roddelen, studenten.' Zei hij opeens met een luide, boze stem en keek ze met een schok naar hem op. Want, wat zei hij nou daar!?

'Zoals de meesten van jullie vast wel weten, deden James en ik zeer regelmatig aan weddenschappen!' Zei hij luid en duidelijk en hoorde ze van allerlei kanten, allerlei gelach uitkomen waardoor ze zenuwachtig om zich heen keek.

'Zo hadden James en ik aan het begin van dit schooljaar een weddenschap gemaakt. Over haar. Omdat ze eerste meisje was die het aandurfde om tegen ons, een grote bek op te zetten!' Opeens klonk er een heel luid geroezemoes en voelde Helène zich hevig blozen. Uit enkele richtingen hoorde ze hoe de studenten begonnen te joelen.

'Maar dat was nog voordat ik wist wie je was, Helène. Voordat ik wist wie jij werkelijk was. Hoe prachtig je eigenlijk van binnen was en bent. Evenals jouw buitenkant.' Sprak hij op een zachte toon door de microfoon en keek Helène hem aan met een opengevallen mond.

'Helène. Ik wil je heel graag mijn spijt betuigen. Dat ik die stomme weddenschap met James had gemaakt voordat ik je kende...' Ze keek op in zijn ogen en zag ze de oprechte verdriet, spijt en pijn in zijn ogen waardoor ze flink moest slikken.

'Maar ik wil niet alleen mijn spijt betuigen!' Riep hij ineens luid en schrok Helène opnieuw van zijn krachtige stem. Hij draaide een keer rustig om zijn as om iedereen in de aula te kunnen zien, terwijl de tafel een beetje eng aan het wiebelen was.

'Ik wil hier, waar iedereen bij is, ook eerlijk bekennen...,

Dat deze meid hier, Helène, mijn hart heeft weten te veroveren.'

Een schot van schrik schoot er door haar lijf terwijl ze met een wagenwijde ogen en een open mond naar hem staarde. Ze voelde haar hartslag meteen op een gevaarlijk hoog tempo bonzen terwijl ook haar benen ineens week begonnen te worden. Ze kon het haar oren bijna niet geloven wat hij zojuist zei. Veroverd..., zijn hart veróverd!?

'Met andere woorden, mijn lieve Helène... Ik wil je zeggen dat ik tot over mijn oren verliefd op je ben.' Fluisterde hij door de microfoon terwijl hij heel diep in haar ogen keek, erna zijn microfoon voor zijn mond weghaalde en vervolgens van de tafel af sprong.

Verstijfd door zijn bekentenis, bleef ze stokstijf op haar plek staan terwijl Tyson langzaam maar zeker, rustig op haar af begon te lopen.

Naar adem happend keek ze met grote ogen, hoe Tyson zijn microfoon op een ander tafel wegzette en steeds dichter bij haar begon te komen. Elke stap leek wel een eeuwigheid te duren en voelde het voor haar aan, alsof alleen zij tweeën in de aula stonden en al die anderen gewoon waren vervaagd. Onder het lopen hief hij zijn handen op en reikte hij ze naar haar wangen waardoor ze opnieuw naar adem hapte.

Zijn warme handen omvatten haar vuurrode wangen en kwam hij steeds met zijn hoofd dichterbij. Zijn groene ogen boorden zich in de hare vast en voelde Helène zich heel diep van binnen, langzaam steeds warmer worden.

'Weet je wat het is Leen? Je bent het eerste meisje dat niet voor mijn voeten ligt. Je bent zo sterk, zo slim, zo dapper en... zo mooi. Ik word gék van je. Ik ben gek op jou.'

Na laatste woorden in haar gezicht te hebben gefluisterd, liet hij zijn voorhoofd tegen de hare aan leunen. Een prikkeling schoot er door haar lichaam en merkte ze op dat ze lichtjes aan het hijgen was. Haar oogleden sluitend, probeerde ze haar chaotische gedachten op een rijtje te krijgen, maar begon ze op dat moment ook zijn aftershave te ruiken. Een geur waarvan ze altijd wegzwijmelde. Haar hele lichaam begon hevig op hem te reageren, maar werkten haar hersenen niet mee waardoor ze vlug haar oogleden opende. Zijn ogen priemden zich in de hare vast en moest ze haar best doen om op haar benen te blijven staan.

'I-ik b-ben helemaal in de war...,' stamelde ze geschokt terwijl ze met een onzekere blik in zijn ogen keek, die maar een paar centimeters van haar waren verwijderd. In haar blikveld zag ze, hoe Tyson begon te glimlachen en vervolgens nog dichterbij kwam. En toen, drukte hij een zachte kus op haar lippen.

Een atoombom aan vlinders met uitslaande vlammen ontplofte er in haar buik en sloot ze daardoor haar oogleden. Ze voelde de zachtheid van zijn lippen net als een warme deken op de hare en genoot ze intens van het moment.

Naar adem happend maakten ze elkaars lippen van elkaar los en keek Helène hijgend en met grote ogen op in zijn donkergroene met goud bespikkelde ogen. Met een glimlach keek hij haar teder aan en streelde hij zachtjes haar wang. 'Ik hoop dat dit het wat duidelijker maakt?' Fluisterde hij schor in haar gezicht en voelde ze een hevige kippenvel over haar huid kruipen.

Haar hersenen konden het nog niet bevatten van wat er zojuist gebeurde en schudde ze daardoor haar hoofd lichtjes. Met ogen vol met begeerte keek ze Tyson aan en begon ze te fluisteren. 'Nee..., probeer het nog eens?'

Met een brede grijns kwam Tyson meteen naar haar toe en kuste hij haar met een nodige behoefte waardoor er wederom een bom in haar buik ontplofte. Een kreun onderdrukkend liet ze haar handen naar zijn rug toe glijden tot ze haar handen in zijn haren liet glijden en er zachtjes aan trok.

Achter haar hoorde ze iedereen opeens keihard joelen en daardoor schrok ze hevig. Abrupt verbrak ze de kus, maakte ze zich van hem los en keek ze hem vol met angst aan. Bang schoten haar ogen heen en weer en zag ze iedereen met de vuisten in de lucht om hen heen springen. Doordat ze in het middelpunt van de aandacht stond, duwde ze Tyson ineens van zich af en strompelde ze met wagenwijde ogen, achteruit terwijl ze vol met paniek naar Tyson staarde.

'H-het kan niet! H-het is niet mogelijk! De reis! Het is te mooi om waar te zijn!' Stotterde ze ineens heel vlug, draaide ze zich in een ruk om en rénde ze zo hard als ze kon, de aula uit!

Met beginnende tranen in haar ooghoeken, rende ze de aula uit, iedereen achter zich latend terwijl ze hem haar naam voor de zoveelste keer hoorde roepen. Haar tranen stroomden over haar wangen naar haar oren terwijl ze nog voor één keer achterom keek en zag ze hoe een wanhopige Tyson door de vier bitches werd tegengehouden.

Snikkend en bevend stormde ze naar haar kluis, prutste ze het deurtje open en rukte ze haar jas eruit. Al rennend stormde ze de uitgang uit en bleef ze maar doorrennen tot ze het trapje afwas, ze het schoolplein af was en zo ver mogelijk doorrende tot haar longen het niet meer aankonden.

Hevig hijgend zakte ze bijna door haar knieën terwijl ze haar zoute tranen rijkelijk over haar wangen voelde stromen, die ook nog bijna gelijk aan het bevriezen waren. Ze had het verschrikkelijk warm in haar jas en was nog lang niet op adem gekomen, maar weigerde ze om halt te houden. Want wie weet kwam Tyson met zijn rode Mustang achter haar aan gesjeesd!

Stevig stappend, met af en toe even te hebben gerend, bereikte ze in een recordtijd haar huisje en stormde ze naar binnen. Ze deed haar dubbele slot op het huis om er zeker van te zijn dat er niemand binnen kon komen, op haar huisgenoten na.

Hijgend en bevend op haar benen rukte ze haar jas uit, gooide ze het ergens in de hal en trapte ze haar schoenen uit. Met haar rugzak achter zich aan slepend beende ze wild naar haar eigen slaapkamer en liet ze zich meteen op het bed vallen.

Meteen begonnen er nog meer tranen uit haar ogen te rollen en snikte ze luid met haar gezicht in het kussen. En zo, huilde ze voor een tijdje totdat ze oververmoeid in slaap viel.

Wanneer Helène haar ogen heel langzaam opendeed, merkte ze op dat het buiten donker was. Verward sloeg ze de dekens van haar benen af en zag ze op haar wekker, dat het half negen in de avond was. Geschrokken veerde ze overeind en besefte ze dat ze wel een dikke vijf uur had geslapen.

Ze merkte dat ze het koud had, waardoor ze haar 'nette' kleren vlug verruilde voor een warme huispak en ze erna met een leeg gevoel, slenterend naar de woonkamer toe stapte. Ze wist zich geen raad wat ze met haar gevoelens en gedachten aan moest. Het maalde steeds in haar gedachten rond dat Tyson zojuist zijn gevoelens voor haar, in bijzijn van iedereen, kenbaar had gemaakt. En zij..., was van hem weggerend.

Kreunend plofte ze op de bank neer en wierp ze haar gezicht in haar handen. Ze voelde zich een ongelooflijke sukkel, een ongelooflijke druiloor! Ze was ergens zó blij dat hij zijn gevoelens had geuit..., want ze had ze ook. En dan rende ze zomaar even weg! Ze voelde de tranen opnieuw in haar ooghoeken prikken en snifte ze een keer.

Na een paar tellen hief ze haar hoofd weer op en stond ze op. Met haar armen om haarzelf heen geslagen, liep ze naar het grote raam en staarde ze verslagen voor zich uit.

Want ze wist dat ze over een aantal dagen al met het vliegtuig wegging. Naar Zimbabwe, om daar twee maanden lang te verblijven om die arme kinderen te gaan helpen.

'Het is gewoon onmogelijk... Twéé hele maanden!' Fluisterde ze verslagen tegen zichzelf terwijl ze zich met een luide zucht van het raam wegdraaide.