! Voor één keer is nu eerst Tyson aan de beurt! Het stukje van Helène komt erna. (Dus ze zijn voor 1 x omgewisseld)

De volgende ochtend hoorde hij zijn wekker afgaan en drukte hij al geeuwend op de snooze knop voordat hij zich flink uitrekte. Met een kleine glimlach gooide hij de dekens van zich af en liep hij de nieuwe dag met een positief gevoel tegemoet. Afgelopen nacht had hij wel een beetje kunnen slapen, maar had hij ook geprobeerd om zijn plan waterdicht te maken om het voor vandaag goed te kunnen laten verlopen.

Met een lichte spanning in zijn lijf maakte hij zich klaar voor school en kwam hij beneden waar hij zijn vader opnieuw aan de eettafel zag zitten. 'Morgen,' begroette Tyson zijn vader en zag hij hem kort, verrast opkijken voordat hij zijn zoon terug goedemorgen wenste.

Nadat hij zijn ontbijt had klaargemaakt, liep hij met zijn bord en een beker melk naar de tafel en ging hij zoals gisteravond tegenover hem zitten. Met een zucht liet hij zich in de stoel neerzakken en spiekte hij zo nu en dan om te checken of Mason naar hem aan het kijken was. Maar nee, al die tijd bleef zijn vader rustig de krant doorlezen. Even twijfelde hij of hij het Mason ging vertellen met wat hij van plan was.

'Ehm..., pa?' Vroeg hij een beetje twijfelend terwijl hij ook een beetje onzeker naar zijn vader opkeek. Meteen haalde Mason de leesbril van zijn neus af en keek hij zijn zoon met een warme glimlach aan. 'Ja, zoon?'

'Ik ga het vandaag doen.' Floepte het er ineens uit en trok Mason verrast zijn wenkbrauwen omhoog terwijl hij een beetje naar achteren leunde, tegen zijn stoel aan. 'Ja? Heel goed van je, jongen. Hoe ga je het doen?'

'Nou, eh...-' Begon Tyson eerst twijfelend aan zijn mini preek om zijn plan te vertellen. Toen hij klaar was, zag hij zijn vader met een goedkeurende glimlach naar hem knikken. 'Als je dat doet, dan heb ik zeker weten respect voor je. Dapper van je dat je het gaat doen, daar ben ik trots om.' Hoorde Tyson zijn goedkeuring door zijn oren gaan en voelde hij zijn moed een boost krijgen waardoor hij begon te glimlachen. 'Ik wens je alle succes toe, dat je plan mag gaan lukken.'

'Dankje, paps.' Zei Tyson met een warme glimlach en stak hij zijn hand uit naar zijn vader, die hem daarna heel vaderlijk omvatte en schudde.

Met de nodige zenuwen parkeerde hij zijn rode auto op zijn vaste plekje voor school. Her en der zag hij de studenten langzaam naar binnen toe lopen en nam hij het plan opnieuw in zijn hoofd door. Vlug checkte hij zijn tas of zijn brief er nog steeds zat en ritste hij hem daarna dicht. Met een glimlach stapte hij uit auto en ging hij de school binnen.

Overal hoorde hij de andere studenten over haar praten. De naam Helène werd regelmatig op een spottende toon genoemd en voelde hij zijn moed langzaamaan verdwijnen. Kop op! Het is nu of nooit. Moedigde hij zich aan en liep hij met een diepe zucht naar zijn kluis. Hij had zijn vriend James ook niet meer gezien, omdat hij wist dat de directeur hem op het matje had geroepen. Dat luchtte hem ergens zeker op, omdat hij nu door hem niet lastig kon worden gevallen.

Het was voor hem duidelijk dat Helène toch het goede lef had om op school te komen vandaag, want hij hoorde de studenten opnieuw over haar praten en vertellen waar ze nu was. Hij bewonderde haar erom dat ze toch was gekomen. Want hij kon het zich heel goed inbeelden dat ze het incident van gisteren doodeng vond, dat zo'n vreemde jongen zich ineens aan haar opdrong. Meteen voelde hij zich boos worden bij het zien van het beeld waarbij James met zijn gezicht in haar hals had gedoken.

De komende uren tijdens de lessen staarde hij afwezig naar buiten, terwijl hij de spanning door zijn lichaam voelde stromen. Achter hem hoorde hij het irritante getik van de klok, wat er ook voor zorgde dat de spanning in zijn lijf steeds toenam. Want hij wilde zeer binnenkort zijn plan ten uitvoer brengen, tijdens de pauze in de aula.

Tringg! Klonk de laatste bel voor de grote pauze en werd hij flink door het geluid opgeschrikt. Zijn hart bonsde wild in zijn borstkas terwijl hij zijn schoolspullen met licht trillende handen in de rugzak stopte. Voor hem was het grote moment van de waarheid aangebroken.

Met een bonzend hart in zijn ribbenkast, begaf hij zich naar de uitgang van het leslokaal en besloot hij zijn plan nu in werking te zetten. De allereerste stap was..., de vier bitches zoeken. Gespannen en alert doorzocht hij de vele gangen naar het groepje populaire meiden van de school. Even voelde hij zijn moed in de schoenen zinken, toen hij ze niet kon vinden totdat hij besefte dat hij één gang over het hoofd had gezien. De gang waar Helènes kluisje stond.

Vlug stapte hij naar de juiste gang en sloeg het schrik hem om het hart. Hij voelde een schok door zijn lichaam gaan toen hij de vier meiden als een stelletje jagers in een halve cirkel om Helène zag staan die tegen de kluisjes aan hing. Ze hadden haar ingesloten! Heel even kwam de drang naar boven om haar uit hun handen te bevrijden, maar besefte dat hij wel aan zijn plan moest houden om het te laten lukken.

Met veel moeite drukte hij zijn bezorgde gevoelens weg en pakte hij zijn plan op. Met een neppe glimlach liep hij op de meiden af en riep hij naar hen. 'Heya daar, bitches!'

Zijn roep had het gewenste effect, want hij zag alle vijf hoofden, inclusief die van Helène, zijn kant opdraaien. Even stak het zijn hart, toen hij het geschokte gezicht van Helène zag die hem met doodsbange ogen aanstaarde. Maar toch bleef hij zijn best doen, om deze fake glimlach op zijn gezicht te houden. Het hoorde allemaal bij het plan.

De vier meiden hadden hun aandacht meteen op hem gevestigd, waardoor Helène haar kans schoon zag om weg te rennen. Het deed zijn hart pijn om te zien, op wat voor een hoge snelheid ze de gang uit rende, maar hield hij het zich voor dat het straks hopelijk wel allemaal goed zou gaan komen. Want hij wilde de vier bitches gaan gebruiken voor zijn plan.

'Heeey Tysonnetje!' Kirde de voorste meisje tegen hem als ze heel verleidelijk met haar heupen begon te wiegen terwijl ze naar hem kwamen lopen. In Tysons achterhoofd voelde hij zijn maag bijna omdraaien van de misselijkheid, maar hield hij zich nog goed in zijn rol.

'Ben je al over haar heen? Daar doe je héél goed aan, Tys!' Fluisterde ze sensueel tegen hem terwijl de andere meiden zich om hem heen begonnen te staan.

Met een grijns om zijn lippen knikte hij zijn hoofd en zorgde hij ervoor dat hij niet midden in de cirkel bleef staan. Hij wilde alle vier de meiden in zijn blikveld hebben. 'Ja. Alleen heb ik jullie nodig voor iets...,  ik heb Helène nog even nodig in de aula. Zodat ik haar in bijzijn van anderen, belachelijk kan gaan maken.'

'Ooohh!' Fluisterden de vier meiden meteen enthousiast als ze elkaar met een ondeugende twinkel in hun ogen aankeken. 'Wat is het!? Vertel het ons!'

'Nou, Helène is zojuist weggerend. Ik wil graag dat jullie haar opzoeken en naar de grote aula gaan brengen. Daar zal ik ten overstaan van alle studenten die er zijn, haar voor paal zetten.' Hij grijnsde breeduit terwijl hij eraan dacht hoe ellendig hij zich voelde om zijn neppe masker op te zetten. Hij wist dat hij dit moest doen, anders zou het hem nooit lukken om Helène voor zich te hebben staan.

'Ja, ja, JA! Wat geniaal!' Gilde de meiden overenthousiast terwijl ze ook op en neer sprongen. Tami sprong op hem af en wilde ze haar armen om zijn nek heen klampen, maar haalde Tyson vlug haar handen van zich af. 'Nou, hup! Ga haar eens zoeken dan!'

'Kom meiden! Ze is die kant op uit gerend!' Kirde Tami meteen en renden ze met de andere drie meiden de gang uit.

Tyson liet een hele diepe zucht gaan waarbij zijn grijns van zijn gezicht af viel. Met een bonzend hart draaide hij zich om en voelde hij zich ellendig. Dat hij de vier meiden net als een stelletje bloedhonden op Helène hadden afgestuurd. Hij hoopte erop dat Helène hem er ooit voor zou vergeven.

Vlug rende hij de gang aan de andere kant uit en denderde hij het smalle trappetje af richting de kelders. In zijn plan had hij ook een microfoon nodig en hij wist waar hij het kon gaan halen. De zingkamer van Helène.

Rennend over de smalle, donkere gang naar de kamer toe, gooide hij daarna de deur op en en zag hij tot zijn grote opluchting, dat de draadloze microfoon er inderdaad nog hing. Met een blije glimlach griste hij de staaf van de houder af en rende hij terug naar de begane grond.

Met trillende handen en een bonzende hart achter zijn ribben, begon hij rustig naar de aula toe te lopen en besloot hij de tafel in het midden te gaan kiezen.

Glimlachend liep hij langs een paar studenten die hem verbaasd of vragend opkeken maar gaf Tyson er geen aandacht aan. Met de microfoon in zijn hand, zag hij de juiste tafel en stapte hij zonder enige aarzeling, op de tafel.

Meteen trok hij de aandacht van de omstanders, die hem geschokt en verbaasd aankeken. 'Wat doe je nou?' Hoorde Tyson één van de studenten zeggen maar glimlachte hij alleen maar naar haar waarna hij een vinger naar zijn lippen bracht om haar het zwijgen op te leggen.

Na een paar tellen, voelde hij elke blik van elke student in de aula op zich vestigen en keek hij met een bonzend hart en een alerte blik naar de uitgangen, hopend dat er snel een bekend gezicht zou komen opdoemen. Heel even begon hij wel te twijfelen of de vier trutten zich wel aan hun opdracht hielden en of ze haar wel hadden gevonden.

'Hier is ze!' Werd er ineens gegild en draaide Tyson zijn hoofd naar de hoofdgang toe en voelde hij zijn hart opnieuw harder slaan. Ze hebben haar gevonden.

Meteen nam hij een diepe ademteug terwijl hij naar het hevig verwarde gezicht van Helène keek, die door de bitches werden voortgeduwd.

Oké...., let's start.