Het brak zijn hart om haar door de gangen te zien lopen, terwijl iedereen over haar aan het nafluisteren was en over haar begonnen te roddelen. Hij baalde er keer op keer van hoe het in zijn hoofd opkwam om die weddenschap aan te nemen. Moet je nu zien tot waarop het is uitgedraaid! Machteloos keek hij toe, hoe Helène met een gebukte rug en gebogen hoofd voor zich uit liep.

Meerdere malen had hij geprobeerd om een blik van haar op te vangen, maar had hij steeds niet de moed of lef ertoe om op haar af te stappen en haar eens de waarheid over zijn gevoelens te vertellen. De woorden van James via de Whatsapp spookten er steeds door zijn hoofd, hoe zwak hij aan het worden zou zijn als hij voor haar viel.

Het stak zijn hart vanmorgen toen hij de rood uitgelopen letters van de graffiti op haar kluis zag staan. Trut. Waarom werd ze zo genoemd, terwijl ze niets had misdaan!? Het was duidelijk niet alleen het werk van James, want hij herkende dit vandalisme van een aantal jaren terug, toen de vier meiden ook een paar andere kluisjes had besmeurd met diezelfde kleur graffiti.

Het knaagde behoorlijk aan hem dat de vier meiden er nu waarschijnlijk ook van afwisten van de weddenschap. Hij schudde zijn hoofd, want hij dacht eraan hoe hij zijn beste vriend met het 'geheim' kon vertrouwen. Hij besefte dat James er echt alles aan deed om de band tussen hem en haar kapot te maken.

Tijdens het incident, waarbij hij de andere studenten om haar hoorde lachen en hij haar stem gepanikeerd boven de menigte uit hoorde roepen, had hij de drang om naar voren te stormen en haar te beschermen. Maar ook op dat moment..., durfde deze grote stoere jongen geen actie te ondernemen. Ergens was hij opgelucht dat de directeur haar een helpende hand aanbood en haar dus uit de spottende omgeving haalde.

Hij vond zichzelf een lafaard, dat hij niet voor haar durfde op te komen. Al helemaal toen Helène verslagen en alleen in het kantoortje bij de directeur zat. Tyson had alleen maar op de deur hoeven te kloppen en binnen te stappen, om haar daarna te omhelzen. Daar was toch niet zoveel moed voor nodig? Maar dan nog..., was hij te bang dat zij hem zou afwijzen. Dat zou hij niet over zijn hart kunnen krijgen.

Onrustig en ijsberend in zijn gedachten was hij afwezig in de lessen. Zijn gedachten maalden over de situaties vanmorgen en over zijn 'vriend' James. Wat hij met de situatie aan moest en zocht hij naar een helpende hand om hem van advies te voorzien.

In zijn gedachten bevestigde hij dat James de titel 'vriend' niet meer waard was en dat hij zijn best wilde blijven doen om haar aandacht te trekken. Even sloot hij zijn ogen als hij zijn moed bijeen raapte om haar straks na de laatste schooluur, eens aan te spreken en excuses aan te bieden. Om haar daarna meteen zijn ware gevoelens te vertellen.

En zo klink de bel van de negende uur en propte hij zijn schoolspullen in zijn tas. Hij wist dat Helène ook les had tot het negende uur, terwijl de meeste studenten met het achtste uur al vrij waren. Dat hielp hem ergens ook om de moed te vinden om op haar af te stappen. Want als hij over zijn gevoelens moest praten met iedereen erbij, klapte hij meteen dicht.

Met een hervonden moed stapte hij de klas uit en nam hij de trappen vlug om beneden aan te komen. Want hij wist dat Helène altijd als eerste naar haar kluisje toe ging. Snel bewogen zijn voeten over de traptreden en was hij binnen een mum van tijd, beneden. De gangen stonden er rustig bij en liep hij stevig naar de juiste gang.

Maar op het moment dat hij het hoekje om ging, sloeg de schrik bij hem op het hart. Met grote ogen en een ingehouden adem bleef hij abrupt stilstaan bij het beeld van een James die zowat over Helène heen stond gebogen en ook nog tegen haar aan plakte. Hij zag dat Helène haar ogen stijf op elkaar had geklemd en kon hij meteen de pure angst uit haar lichaam aflezen. En die vier bitches die om haar heen stonden, deden helemaal niets!

Met de flink toegenomen adrenaline in zijn lijf stampte hij op hen af en werd hij nog bozer toen hij James steeds dichterbij zag komen en vervolgens zijn gezicht in haar hals verstopte. Zijn bloed begon langzamerhand te koken en klemde hij zijn handen tot ijzersterke vuisten.

Zijn gedachten stonden op nul, toen hij wijdbeens naar voren stapte en hem heel ruw van haar af duwde. Hij voelde een waas over zijn ogen gaan toen hij zijn gebalde vuist met een ongelooflijke kracht naar voren ramde en hij James' kaak vol raakte.

Trillend van de woede met gebalde vuisten, waarvan er ééntje nogal zeer deed, stond Tyson tussen James en Helène achter zich. Voor hem zag hij hoe zijn 'vriend' weer overeind strompelde en een hand op zijn kaak had gelegd. Precies op de plek waar hij hem geramd had. Het bezorgde hem wel een kick toen hij zijn furie voor even op hem kon laten botvieren en kreeg hij even de neiging om meer klappen te gaan verkopen.

Het maakte hem nog kwader toen James met een misplaatste grijns naar hem stond te staren.  'Zo hè Tys, kom je nu ineens wel voor haar op?' Hoorde hij haar schamper lachen en balde hij zijn vuisten nog meer aan. Toen Tyson zag dat James zijn blik naar het slachtoffer achter hem staarde, schoof hij meteen een stuk opzij om het contact te verbreken. Om haar te beschermen voor het verdere kwaad.

Hij moest zich hevig inhouden, toen hij de kwetsende woorden van James door zijn oren hoorde gaan. Het stoom kwam hem bijna uit de oren toen hij de vier meiden en James met een gelach van zich zag weg stappen.

Op dat moment voelde hij een ongelooflijke strijd om niet achter hen aan te gaan en hem zijn verdiende loon te geven, maar wilde hij ook bij Helène blijven om er zeker van te zijn dat ze in orde was. Zijn vuisten ontspanden heel langzaam en kreeg hij genoeg zelfbeheersing om zijn boosheid opzij te zetten voordat hij zich omdraaide.

Nog steeds trillend van de adrenaline, draaide hij zich na een tijdje om en zag hij haar, haar rugzak van de grond af tillen. Meteen verdween al zijn boosheid en rees er een bezorgdheid op samen met spijt.

'Helène..., het spijt me zo.' Fluisterde hij terwijl hij met open armen naar haar toe stapte. Hij zag de angst, shock en verdriet in haar ogen, maar in plaats van te blijven staan, stapte ze verder achteruit, weg van hem terwijl ze haar hoofd schudde. Het stak zijn hart om te zien dat zijn Helène vlug uit zijn buurt liep en ze het daarna op een rennen zette.

Een pijnlijke steek schoot er door zijn borstkas en greep hij naar zijn hart. Wat was hij een klootzak geweest! Hij had haar veel eerder kunnen redden, veel eerder kunnen beschermen door het niet laf zijn! Maar nu was het al veel, veel te laat! Nu was hij ook nog zijn vriend én haar verloren. Het eerste meisje dat zijn hart had veroverd.

'Helène!!' Riep hij vol pijn en verdriet als hij ook door zijn knieën zakte in de inmiddels lege gang en kon hij alleen maar toekijken hoe Helène van hem weg rende en de school uit stormde.

Een dikke traan vormde er zich in zijn ooghoek en boog hij zijn hoofd verslagen naar de grond toe. De traan viel uit zijn ooghoek en kwam het met een zachte pok geluid op de tegels terwijl hij zijn achterwerk, verslagen op zijn hakken liet steunen.

Voor een lange tijd zat hij daar neergeknield, tot hij zichzelf op zijn billen liet neer ploffen en vervolgens naar achteren schoof tot hij bij de kluisjes aankwam. Met zijn rug tegen de kluisjes aan trok hij zijn benen op, liet hij zijn armen op zijn knieën rusten en boog hij zijn hoofd tussen zijn armen.

Zijn gedachten waren nu helemaal blank. Zijn hele borstkas deed pijn. Vooral op de plek waar zijn hart was. In zijn onderbuik voelde hij zijn vlinders tot as versplinteren. Hij was haar echt, echt kwijt. Voor altijd. Hij had het verpest.....

'Tyson?' Werd er ineens gevraagd en slaakte hij een verslagen zucht. Vlug wreef hij de tranen uit zijn ogen en hief hij daarna met een vermoeide uitdrukking zijn hoofd op. Hij draaide zijn hoofd en zag hij de directeur met zijn handen in de zakken gestoken, naar hem staren. 'Chocomel?' Vroeg hij met een vriendelijke toon en trok Tyson een kleine mondhoek omhoog.

Waar hij normaal een hekel aan had om in zijn kantoor te zitten, had hij daar nu wel behoefte aan. Met een kreun hielp hij zichzelf omhoog en klopte hij zijn broek af. Met een beschaamde kleine glimlach keek hij van onder zijn wimpers naar hem op. De directeur wees hem met een vriendelijke glimlach naar binnen. 'Ga maar zitten.'

Na een kort bedankje kwam hij zijn kantoor binnen en plofte hij neer op één van de twee stoelen die er stonden. De directeur was even het kantoor uit om wat te drinken te halen voor hem. Ineens voelde hij zijn telefoon trillen en haalde hij hem uit zijn broekzak.

16.54 - James:
Eigen schuld, dikke bult. Zwakkeling.

Met een grom stopte hij zijn telefoon meteen weg en wreef hij met één hand over zijn gezicht. Dat was toch echt het laatste dat hij kon gebruiken, dat zijn eigen beste vriend hem zo'n bericht ging sturen.

Even later kwam de directeur terug met twee dampende mokken in zijn handen waarvan hij er eentje voor zijn neus neerzette. 'Bedankt,' mompelde hij terwijl hij naar voren begon te buigen en zijn handen om de mok heen sloeg.

'Nou, nu wij hier toch zijn wil ik het even over vanmorgen hebben.' Begon de directeur meteen op een serieuze toon en keek Tyson hem met een lichte spanning aan. 'Weet jij misschien waarom miss Helène zo werd behandeld?'

Een diepe zucht slakend zette hij zijn mok chocomel weg en leunde hij achterover in zijn stoel terwijl hij de directeur aan begon te kijken. 'Ja.'

De directeur zijn opgetrokken wenkbrauwen waren voor hem het signaal om verder te gaan met zijn verhaal.

'Ja..., nou.-'

Tyson vertelde de directeur het hele verhaal. Van het begin tot het eind. Dat hij en James aan het begin van de schooljaar een weddenschap hadden gemaakt over haar, maar dat het zo is uitgedraaid dat hij haar echt leuk begon te vinden.'

'Aha, en dat was dus ook meteen de reden waarom je James daarnet een flinke dreun hebt verkocht?' Vroeg de directeur met een kleine glimlach en knikte Tyson daarna zijn hoofd als hij ook met een beschaamde blik naar hem opkeek.

'Heb je misschien bewijzen dat je de waarheid spreekt? Dan kunnen we dat meenemen voor de volgende keren.' Vroeg de directeur aan hem. Meteen haalde Tyson zijn telefoon uit zijn broekzak en liet hij hem zijn startscherm zien waar het bericht van James nog op stond.

Meteen fronste de directeur zijn wenkbrauwen als hij ook bestuderend naar Tyson keek. Hij ontgrendelde zijn telefoon meteen en liet hij de directeur het gesprek zien dat zich de afgelopen dagen was gebeurd. Nadat de oudere man ze allemaal had gelezen, keek hij met een serieuze blik in zijn ogen naar Tyson op.

'Hmm, dit is niet al te best. Daar moeten we wel een gepaste straf voor bedenken. Je begrijpt wel dat Helène hier het onschuldige slachtoffer van is geworden, Tyson?'

'Jazeker meneer. En dat was nooit mijn bedoeling geweest.' Zuchtte hij verslagen terwijl hij zijn blik naar beneden afwendde.

'Trouwens ben ik toch wel even benieuwd wat er had kunnen gebeuren als je de weddenschap had verloren?' Meteen hief Tyson zijn hoofd verrast op en keek hij de directeur met een geschokte blik aan. 'Meen je dat?'

'Mmhm.' Antwoordde de directeur hem met een koele blik en kon Tyson bijna zijn oren niet geloven. Meende hij dit nou, nam de directeur hem niet serieus? Hij slikte en besloot hij toch maar gewoon antwoord te geven. 'Dan zou ik..., met de diploma uitreiking uh... Naakt door de school rennen.' Meteen voelde hij hoe het schaamrood zich op zijn kaken begon te vormen.

Meteen begon de directeur hardop te lachen. 'Hahah, die jongelui van tegenwoordig.' Grapte hij terwijl hij ook zijn hoofd schudde. Door zijn reactie begon Tyson ook even mee te lachen.

'Maar, bloot, dat gaan we dus niet doen, jongeman.' Zei hij opeens op een serieuze toon terwijl hij abrupt ophield met zijn hoofd te schudden en hem scherp, strak in de ogen aankeek.

'Dan heb ik in ieder geval voor jou al een mooie straf klaarliggen voor aan het eind van dit schooljaar. Ik zal je de straf kwijtschelden die gegeven zou moeten worden omdat je James hebt  aangevallen. In plaats daarvan zul je een ronde door de zaal rennen in een lelijke badpak op de diploma uitreiking. Als een soort goedmakertje voor miss Helène. Nou, wat zeg je me daarvan?'

Met een flauwe grijns keek de directeur naar Tyson op en trok Ty zijn wenkbrauwen hoog op. Wat moest hij nou van deze directeur vinden. Pervers? Cool? Grappig? Maar na een paar seconden begon hij Tyson ook te grijnzen en nam hij de uitgestoken hand aan. 'Deal.'

Na even te hebben gelachen besefte hij dat deze directeur wel eigenlijk een toffe kerel was waardoor hij zichzelf weer een beetje voelde ontspannen.

'En nu, even over naar de serieuzere zaken. Zoals je het hebt bewezen is James de boosdoener, evenals de vier meiden die de school terroriseren.' Tyson knikte zijn hoofd eenmalig als hij ook geïnteresseerd naar de man achter het bureau bleef luisteren.

'Voor hen zal ik aan het begin van het nieuwe jaar ook een gepaste straf bedenken. Misschien dat ze dan straf krijgen om een paar weken na te blijven. Ik zal er nog over nadenken.' Mompelde hij een beetje afwezig terwijl hij over zijn kin wreef.

'En dan nog één ding.' Zei hij ineens duidelijk terwijl hij rechtop in zijn stoel zat waarbij hij zijn hand liet vallen. Met een serieuze blik boorden de directeur zijn ogen zich in die van Tyson en moest hij daardoor slikken. Die blik had hij eerder gezien bij de keren dat hij iets fouts had gedaan.

'Je beseft toch wel dat ik, ondanks ik je de straf ervan heb kwijtgescholden, je vader wel zal moeten inlichten over wat er vandaag is gebeurd? Lichamelijk geweld is hier op school níet toegestaan.'

Meteen begon Tyson te slikken, want hij wist hoe boos zijn vader erom werd als hij hoorde dat zijn zoon een handgemeen had met een andere student. En al helemaal als hij ging vechten. De laatste keer had zijn vader zijn televisie voor twee weken van de kamer afgehaald. Iets wat hij zeker niet nog een keer zou willen zien gebeuren.

'Dus ik stel een keuze voor, of ik bel hem op en vertel ik hem alles. Of jij vertelt het hem en lost je het maar zelf met hem op. Wat is je keuze?'

'Eh, ik zal het wel zelf gaan vertellen.' Mompelde hij gehoorzaam en zag hij het gezicht van de directeur meteen opklaren.

'Nou, dat is fijn. Ik geef je hiervoor een week de tijd en als je dan nog niet hebt verteld, zal ik hem alsnog opbellen. Is dat duidelijk?'

'Ja meneer.' Antwoordde Tyson beleefd en tikte de directeur met zijn vinger op een goedkeurend toontje op zijn bureau voordat hij op zijn horloge keek. 'Mooi zo, en nu is het tijd om op te zouten.'

Kort lachend kwam zowel Tyson als de directeur overeind en gaf de oudere man hem een ferme schouderklop voordat Tyson het kantoor uit liep.

'Nou, vooruit. Ga die meid van je fixen. Succes ermee!'