'Zou ik me ziek gaan melden...,' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf terwijl ze in haar ogen wreef. Ze had de afgelopen nacht niet zo heel goed geslapen, omdat ze eigenlijk toch wel gespannen was voor daarstraks. Als ze naar school toe moest.

'Komop, laat je jezelf niet tot hun niveau verlagen! Laat ze zien dat je een sterke vrouw bent.' Pepte ze zichzelf op en stond ze daarna stevig op om daarna naar de spiegel te lopen. 'Zo!' Mompelde ze verrast als ze naar zichzelf keek in de spiegel. Haar haren waren één grote warboel geworden en zaten het her en der in de klit.

'Hmpf. Begint goed vandaag dan...,' Zuchtte ze vermoeid terwijl ze naar de borstel reikte.

Vlug trok ze de deur achter zich dicht en denderde ze de trap vlug af. Heimelijk liet ze haar blik van links naar rechts glijden om er zeker van te zijn dat er geen rode Mustang stond te wachten. Ook al had ze hem duidelijk gezegd dat ze hem niet meer wilde zien en hij haar niet meer moest ophalen, hoopte ze ergens toch dat hij haar 'bevelen' had genegeerd. Maar vlug schudde ze die gedachte van zich af, want ze besefte dat ze toch wel echt boos was op hem! Weg met die vlinders in haar onderbuik!

Met een trots opgeheven hoofd en haar handen om de banden van haar rugzak, liep ze in een stevige pas van haar huis weg. 'Mij krijgen ze niet klein!'

Ondanks ze zich groot wilde houden, voelde ze toch stiekem hoe de spanning in haar lichaam begon te sijpelen en werd ze zenuwachtiger naarmate ze dichter bij de school kwam. Haar alerte ogen schoten steeds heen en weer en hoopte ze erop dat het voor vandaag een beetje goed zou mogen gaan. Dat ze zowel James als Tyson niet zouden tegenkomen.

Een beetje opgelucht stapte ze naar binnen en liep ze de juiste gang in, maar fronste ze haar wenkbrauwen meteen toen ze een groepje studenten bij een aantal kluisjes zag staan. Haar hart bonsde meteen in haar keel terwijl ze besefte dat haar kluisje daar ook in de buurt stond. Ze begon ineens steviger te stappen terwijl ze ook tussen een paar studenten door heen wurmde.

Uiteindelijk bereikte ze de binnenste ring van de studenten en stond ze verstijfd stil. Met een lege gedacht staarde ze met grote, geschokte ogen naar haar kluis. Op haar kluis was er een heel lelijk woord met graffiti gespoten. Trut.

Naar adem happend sloeg ze haar hand voor de mond als ze ook naar haar deurtje staarde, waar de rode letters erop stonden gespoten. Achter haar hoorde ze iedereen over haar smiespelen en draaide ze zich langzaam in shock om. 'Wie heeft dit gedaan!?' Gilde ze ineens boos uit terwijl ze iedereen boos aankeek, maar deinsde iedereen voor haar achteruit.

Ineens kon ze vier personen uit de menigte opmaken die haar met een besmuikt en een gemene grijns aan stonden te staren. De BITCHES.

'JIJ!' Siste ze kwaad terwijl ze naar Bironda wees, die haar met een duivelse grijns aan stond te staren en vervolgens heel rustig van haar wegwandelde in de menigte. Vervolgens keek ze recht in het gezicht van Chanel, Esmé en Tami. De laatste liet haar ogen afkeurend over Helènes lichaam glijden tot ze weer bij haar ogen terugkwamen. 'Dit heb je gewoon dik verdiend, trut.'

Helènes mond viel open van shock. Wáár had ze dit aan verdiend!? De studenten liepen allemaal aan haar voorbij en keken ze haar allemaal met een minachtende blik aan tot ze haar naam door de directeur van de school hoorde roepen. Met de tranen in haar ogen draaide ze zich om en zag ze de lange man op haar aflopen die ook met een mismaakte blik naar haar kluisje stond te staren.

Toen begon ze te snikken en sloeg ze haar handen voor haar gezicht. 'Ik heb helemaal niets misdaan!'

Een paar minuten later zat ze in het kantoortje van de directeur. Voorovergebogen staarde ze naar de grond tussen haar voeten in en voelde ze zich ellendig. Nog nooit was ze zó erg voor paal gezet om iets die ze helemaal niet heeft gedaan!

Gelukkig voor haar geloofde de directeur haar en had hij zelfs een kop warme chocomel voor haar gehaald. Ze had hem verteld wat ze de afgelopen dagen had gehoord en wat er gaande was tussen haar en Tyson. En dat James haar vertelde over één of een stomme weddenschap.

'Helène. Ik begrijp hoe je je voelt. We zullen er alles aan doen om jouw privacy te beschermen. We zullen de graffiti van je deurtje af halen en zorgen we ervoor dat als je ons nodig hebt, we meteen voor je klaar zullen staan.'

Met een betraand gezicht keek ze van onder haar wimpers naar hem op en zag ze de directeur met een zachte blik naar haar kijken. Ze probeerde een kleine glimlach eruit te persen, want ze waardeerde het wel dat hij haar geloofde.

'En de boosdoeners?' Fluisterde ze met een krakende stem en zag ze hem achterover in zijn stoel leunen. 'We kunnen er helaas niet achter komen wie de daders zijn. We zullen de volgende keer goed opletten.'

'O-oke...,' fluisterde ze verslagen als ze naar haar halfvolle plastic bekertje keek die er tussen haar handen zat. Ze wist maar al te goed wie het was, maar durfde ze hen niet aan te wijzen. Want ze waren immers met zijn vieren en kon Helène dus niet tegen hen op. Ze besloot het dus maar te verzwijgen en te hopen dat zoiets niet meer ging gebeuren.

Nadat ze het kantoortje van de directeur verliet, werd ze meteen overal in de gangen nagekeken en nagefluisterd. Ze voelde zich ongelooflijk onzeker en bukte ze lichtjes voorover terwijl ze de rugzak tegen haar borst aan hield, als een soort bescherming. Waar ze eerst gewoon rustig en ontspannen om zich heen keek, durfde ze niet verder te kijken dan de tegels voor haar voeten.

Tijdens de lessen hoorde ze haar naam maar al te vaak door de klas gaan. De docenten bleken er al op de hoogte te zijn van het incident en maanden ze de studenten regelmatig tot stilte. De leraren keken vaak met een medelevende blik naar Helène, die helemaal alleen vooraan zat, stilletjes in haar boeken weggedoken.

Toen de laatste bel weerklonk, voelde Helène een golf van opluchting door haar lichaam glijden en maakte ze zich snel uit de voeten. Ze snelwandelde, of rende bijna, naar haar kluisje om daar haar jas eruit te gaan halen en ervandoor te gaan. Maar nog voordat ze haar kluis open kon doen, werd ze ineens tegen de kluisjes aan geduwd.

Een kreun van pijn verliet haar keel en duwde ze zich meteen van de kluisjes af en draaide ze zich in een ruk om. Met grote ogen keek ze de vier gemene meiden voor haar neus aan, die haar allemaal met een brede, duivelse grijns aan stonden te staren.

'Zo hè. Is kleine Leentje niet zo dapper meer!?' Giechelde  Bironda op een valse toon en begon Helène te slikken. Zoals ze het al eerder wist, vier tegen één was echt niet te doen. Alles nauwlettend in de gaten houdend, probeerde ze over te komen dat het haar niet bang maakte, maar voelde ze ondertussen haar hart gevaarlijk hard en snel bonzen.

Met een brede grijns sloop Tami steeds dichter bij haar toe en liet ze haar vinger langs Helènes hals glijden. 'Heb je ons al verlinkt bij de directie?' Sliste ze met een fluistertoon in haar oor. Helène hapte even naar adem en draaide ze zich meteen van haar weg. 'Blijf van me af!' Siste ze luid toen ze tegenover haar stond met de kluisjes aan haar zijkant, waardoor haar rug nu dus er onbeschermd bij stond.

Ineens voelde ze een aanwezigheid achter zich oprijzen en zag ze de vier meiden naar iets achter haar staren. Ze zag het figuur in de schaduw voor haar op de grond oprijzen dat de hare opslokte waardoor ze zich meteen van de gestalte weg draaide.

Ze hield geschokt haar adem in toen ze recht tegenover James stond, die haar met een misnoegde glimlach aanstaarde. 'Zo hé, zijn jullie deze kleine meid al aan het saboteren?' Zei hij eerst onschuldig, maar vormde er na zijn praatje een groeiende brede grijns. Een grijns waar ze bang van werd en ze het kippenvel over haar huid voelde verspreiden.

Even wilde ze naar achteren stappen om verder uit zijn buurt te zijn, maar kwam James juist naar haar toe en werd ze het volgende moment ineens tegen de kluisjes aan geduwd. Haar adem inhoudend werd ze tegen de kluis aan geklemd en stond James vlak voor haar neus, met zijn handen naast haar tegen de kluisjes aan geplant.

Dreigend kantelde James zijn hoofd opzij als hij ook met een gevaarlijke blik in zijn ogen naar haar staarde, die op haar benen stond te trillen. Toen James langzaam maar zeker dichterbij kwam, kneep ze haar ogen dicht en wendde ze haar gezicht af.  En toen voelde ze zijn onprettige warme adem in haar hals en begon haar hartslag hevig te bonzen van angst.

'Nou Heleentje..., ik had gelijk hè?' Fluisterde hij onheilspellend in haar oor en voelde ze zijn adem steeds dichterbij komen, tot haar hevige onmacht. 'Nu zal je maar eens voelen hoe het was dat je onze vriend hebt weggekaapt...,' Ze begon steeds heviger op haar benen te trillen tot ze een luide snik uit haar mond liet ontsnappen, toen James een natte zoen in haar hals drukte.

'Weet je..., misschien haal ik mijn plezier wel uit jou...en word jij mijn nieuwe vriendinnetje.' Fluisterde hij gemeen en voelde Helène hoe zijn adem opnieuw dichterbij kwam. Haar oogleden stevig op elkaar knijpend terwijl ze hevig stond te trillen op haar benen, wachtte ze vol met angst voor de volgende ongewilde aanraking op haar lichaam.

Maar ineens als een donderslag bij de heldere hemel, werd het lichaam van James ruw van haar weggeduwd en sperde ze haar ogen wagen wijd open terwijl ze zichzelf ook totaal verstijfd tegen de kluisjes aan duwde.

Hevig hijgend keek ze geschokt opzij en zag ze net, hoe Tyson zijn beste vriend James met een samengebalde vuist, keihard in het gezicht ramde. Naar adem happend schokte ze een keer toen James hevig achteruit strompelde en hij meteen naar zijn kaak greep.

Bevend op haar benen zag ze hoe James zijn evenwicht hervond, daarna rechtop kwam staan en hij Tyson met een sarcastische grijns aan stond te staren. 'Zo hè Tys, kom je nu ineens wel voor haar op?' Lachte hij schamper en liet hij zijn blik kort naar mij glijden, maar blokkeerde Tyson het oogcontact meteen door opzij te stappen met zijn lichaam waardoor ze James niet helemaal meer zag.

'Weet je, je bent echt een zwakkeling geworden! Je past nu perfect bij die slappe bitch van jou.' Lachte hij opnieuw en schudde hij zijn hoofd voordat James zijn rugzak van de grond af griste en samen met de vier bitches weg begonnen te lopen.

Terwijl Tyson nog steeds met zijn rug naar haar stond toegekeerd, wist Helène vlug, met hevig bibberende handen haar kluisje open te krijgen om er daarna haar jas uit te halen. Bevend hees ze de jas snel om haar lichaam en schoof ze de rits dicht. Op het moment dat ze haar rugzak van de grond af tilde, draaide Tyson zich om.

Hun blikken maakten contact met elkaar en zag ze de pijn en verdriet in zijn ogen. Ze zag aan zijn blik dat hij ergens heel veel moeite mee had, alsof hij zich moest inhouden voor iets. 'Helène..., het spijt me zo!' Fluisterde hij ineens terwijl hij met open armen naar haar toe stapte.

Maar Helène deinsde meteen achteruit terwijl ze ook met haar hoofd schudde. Vlug stapte ze opzij en bleef ze hem aanstaren tot ze hem voorbij was en zette ze het op een rénnen!

Met de pure angst in haar lichaam, wist ze niet hoe snel ze uit school moest komen terwijl ze hem achter haar, opnieuw haar naam hoorde roepen.

Een roep, vermengd met pijn en verdriet.