Oh, dit is hemels! Dacht hij nadat hij een flinke hap van zijn broodje worst had genomen. Zijn gedachten gingen alle kanten op na het proeven van dit heerlijk sappige worst. Een waar geschenk in deze koude winterdagen. Zo'n verrukkelijke worst had hij in geen tijden geproefd.

Dankbaar en hongerig keek hij naar het voedsel in zijn handen en slaakte hij een zucht. Het was hét meisje van een paar dagen geleden die zich bij hem had neergeknield! Ongelofelijk dat ze het deed, maar was hij wel heel blij dat ze het deed. Want nu had hij zijn maagje voor vandaag kunnen vullen.

Smullend at hij zijn broodje worst op en likte hij daarbij zijn vingers af, voordat hij ze met het bijgeleverde servet schoonmaakte. In zijn ooghoek zag hij ineens iemand uit de steeg naast zich komen en zich van hem weglopen. Als hij zijn ogen bijeen kneep, zag hij een blauwe lange jas met loshangende bruine krullen dat hem bekend voorkwam.

Zijn ogen sperden zich wijd open als hij besefte dat het dát meisje was! Sputterend en klauterend kwam hij onhandig omhoog en begon hij meteen wijdbeens achter haar aan te lopen, zoekend naar haar tussen de menigte. Hij liep zo snel als hij kon tegen de stroom van mensen in die zich angstvallig voor hem uitweken. Hij kreeg her en der onaardige woorden tegen zijn hoofd geslingerd, maar kon het hem geen reet schelen.

Hij moest en zou het meisje bedanken, hij was haar al eerder in de stroom aan mensen kwijtgeraakt en dat wilde hij niet nog eens. Hij begon te hijgen van de inspanning, maar hij wou en zou het niet opgeven.

Bijna helemaal uitgeput belandde hij ineens bij een drukke kruispunt en begon hij vermoeid te kreunen. Op alle hoeken van de kruispunt stonden er ontelbaar veel mensen en kon hij haar dus nooit ontdekken. Verslagen strompelde hij lichtelijk achteruit en draaide hij zich om waarna hij zich tegen een muur aan liet steunen.

'Meisje..., wacht maar.' Hijgde hij flink. 'Zoals jij mij vond, zal ik jou ook weer terugvinden. Ik zal je tonen hoe dankbaar ik je ben dat je wel naar mij omkeek, terwijl anderen dat niet deden.' Mompelde hij tegen niemand als hij nog voor één laatste keer zijn blik over het drukke kruispunt liet glijden.

Na die zin te hebben gezegd, keerde hij zich rustig om en liep hij rustig naar één van de steegjes.

'Dit moet ik ze echt gaan vertellen,' mompelde hij tegen zichzelf als hij de duisterste steegje insloeg en daar weer iemand op hem zag wachten.