'Háá!' Geeuwde ze met een goed gevoel in haar lijf voordat ze haar benen over de rand van haar bed gooide. Helène voelde zich de laatste tijd steeds beter in haar vel. Want op haar werk ging  het goed, in de bibliotheek ging het ook lekker en nu op school ging het ook steeds beter.

Toch voelde ze zich ergens wel gespannen, omdat ze een paar dagen eerder te horen had gekregen dat Tyson erop stond om haar op te halen. Ze wist dat hij rond acht uur voor haar huisje ging wachten, om haar mee te nemen naar school.

Haar gevoelens wervelden er door haar lijf. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest denken. De laatste keer had Tyson haar naar huis gebracht en moest ze eraan terugdenken hoe zijn warme hand op haar bovenbeen lag. Tintelingen verspreidden er zich meteen door haar lijf en beet ze even op haar onderlip voordat ze zich ging omkleden.

Om exact acht uur hoorde Helène een luid getoeter en sprintte ze naar het raam. Heimelijk keek ze net voorbij het raamkozijn en zag ze inderdaad hoe een rode auto op haar stond te wachten. Haar hartslag versnelde zich meteen en voelde ze de vlinders hevig fladderen. Vlug griste ze haar rugzak van de bank af en ging ze haar jas pakken.

Met een blosje rondom haar wangen liep ze naar de auto toe en zag ze hoe Tyson zijn hand kort ophief en daarna de portier van binnenuit voor haar opende.

'Morgen,' zei hij op een vriendelijke, zachte toon en kon Helène hem bijna niet in de ogen aankijken. Ze voelde zich zó apart. Aan de ene kant vereerd dat hij zo aardig was om haar op te halen en te brengen, maar wist ze aan de andere kant niet wat ze met haar verliefde gevoelens aan moest. Het was voor haar bijna te mooi om waar te zijn.

Nog voordat de school bereikten draaide Helène zich ineens naar hem om en keek ze met een serieuze blik op in zijn ogen. 'Ty..., als we het zo gaan doen. Dan wil ik graag wel een paar regels opstellen. Je weet hoe het zit met de bitches. Als ze ons samen zien, dan zullen ze me zeker weten willen pakken.' Even moest ze blozen toen ze het woord 'ons' zei, maar schoof ze het snel weg naar haar achterhoofd.

Even zag ze hoe Tyson zijn wenkbrauwen verrast ophief en haar daarna met een scheve grijns aankeek. Helène voelde meteen de vlinders hevig fladderen bij het zien van zijn prachtige glimlach. Die scheve trekking van zijn mond vond ze zeer aantrekkelijk.

'Nou, euhm...,' stamelde ze even, omdat ze door zijn prachtige glimlach werd afgeleid maar wendde ze daarna snel haar blik af terwijl ze rustig verder reden. 'Ik wil..., eh, dat je me niet komt opzoeken. Dat zou teveel verraden. Ik heb een beter idee..., mag ik je telefoon?' Hakkelde ze even als ze onzeker van onder haar wimpers naar hem opkeek.

Het verbaasde haar hoe snel Tyson zijn telefoon maar al te gewillig tevoorschijn had weten te toveren. Ze trok haar wenkbrauwen verrast omhoog toen ze naar zijn dure iPhone reikte en voelde ze ineens de warmte van zijn vingers over de hare, terwijl ze de telefoon overnam. Met een blosje rondom haar wangen typte ze haar nummer in en gaf ze het hem terug. Wanneer ze haar ogen omhoog hief, zag ze de brede, ondeugende grijns van Tyson die vlug zijn telefoon in zijn jaszak wegstopte.

Heel even kreeg Helène het gevoel dat ze een fout had begaan. Dat ze hem haar nummer had gegeven en begon ze daardoor hevig te blozen. Maar toen besefte ze dat ze nog iets wilde afspreken waardoor ze haar rug begon te rechten.

'Eh..., er is nog iets. Als we bij school aangekomen zijn, gaan we ieder zijn eigen weegs. Dus niet samen lopen. Dus als we er zijn, ga ik meteen de auto uit. Oké?' Praatte ze nogal vlug terwijl ze voor zich uit keek, omdat ze de school al zag opdoemen.

'Is het zo erg dan?' Hoorde ze hem mompelen en draaide ze haar hoofd in een ruk naar hem om als ze hem ook bloedserieus aankeek. 'Oke, het is duidelijk. Dat is dan goed.' Zei hij vlug als hij ook even zijn handen van het stuur los hield om ze onschuldig in de lucht gaan steken.

Met een kleine glimlach wendde ze haar blik af en voelde ze ook hoe haar hart hevig begon te bonzen in haar ribbenkast. Want ze waren nu bij de school aangekomen en draaide Tyson de auto de gereserveerde parkeervak op. Door de voorruit zag ze, hoe een aantal studenten al meteen haar kant op keken waardoor ze zichzelf vervloekte.

Meteen stapte ze uit en mompelde ze boze woorden tegen zichzelf, nadat ze precies in een hoopje sneeuw was gestapt die nu in haar schoen was beland. De nattigheid negerend, stapte ze vlug uit en beende ze zich snel van de auto vandaan. Heel even keek ze over haar schouder en zag ze hem naar haar kijken. Ze zag zijn blik en voelde ze zich even rot, want het leek alsof hij haar verongelijkt aankeek. Alsof hij het ergens toch wel jammer vond om niet samen te kunnen lopen. Even sloot ze haar ogen als ze ook haar handen om de banden van haar rugzak heen klemden. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om met hem mee te rijden.

Naarmate de uren verstreken, kon Helène zich gelukkig ontspannen en zich op de lessen focussen. Tijdens een les keek ze op een gegeven moment naar buiten en zag ze tot haar ontsteltenis dat het weer was begonnen te sneeuwen. 'Hmpf,' zuchtte ze en dacht ze dat dit dus ook één van de redenen was waarom ze blij was dat ze mee kon met de auto. Eén van de andere redenen was dat ze het eigenlijk wel fijn vond om hem weer te kunnen zien. Het begon een vaste gewoonte te worden om hem elke dag te zien.

Toen de bel ging slaakte ze een opgeluchte zucht en slenterde ze het leslokaal uit. Voor haar was school nu voorbij en haalde ze haar oude gsm erbij. Toen daagde het haar dat ze zijn nummer helemaal niet had waardoor ze begon te mompelen terwijl ze naar haar kluisje toe liep.

In haar gedachten verzonken opende ze haar kluis en verwisselde ze haar boeken terwijl ze ook haar jas eruit haalde en ze na begon te denken over hoe ze hem kon bereiken. Had hij nog school, of was hij al bij zijn auto, of was hij bij de ingang aan het wachten? En zo niet, wat kon zij het beste gaan doen?

Met een geruisloze zucht stapte ze achteruit en sloot ze haar kluis, maar schrok ze hevig van de persoon die er naast haar kluis stond. Meteen vernauwden haar ogen zich en keek ze argwanend naar James op, die haar met een brede, ondeugende grijns aankeek.

'James.' Zei ze kortaf terwijl ze haar jas aantrok en vervolgens haar rugzak van de grond af tilde. Ze werd schichtig, want deze jongen keek haar wel behoorlijk onderzoekend aan waardoor ze zich ongemakkelijk voelde.

'Hey Helène. Lang niet gezien.' Zei hij opeens met een veel te vrolijke stem waardoor ze automatisch een stap naar achteren nam. Alleen door zijn stem al, voelde Helène in haar achterhoofd de alarmbellen rinkelen. Er was iets aan hem dat gewoon niet klopte.

'Ga je zo met Tyson meerijden, Helène?' Vroeg hij ineens en begon ze haar wenkbrauwen te fronsen. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat hij ervan af wist. Want ze had Tyson toch gezegd dat hij het geheim moest houden? Dat ze niet mochten weten dat ze met hem meereed.

Ze besloot hem niet te antwoorden en wilde ze van hem wegstappen, maar had James zo snel zijn hand om haar pols heen geslagen waardoor ze werd tegengehouden. Ineens voelde ze zijn warme adem in haar nek blazen en sloeg dat een onprettige rilling over haar huid.

'Ik zou maar uitkijken met Tyson als ik jou was...,' fluisterde hij dreigend in haar oor en rukte ze zich daarna uit zijn greep. Boos draaide ze zich snel om en keek ze hem argwanend aan. 'Hoezo?'

Een breeduit grijnzende James liet zichzelf heel relaxt tegen de kluisjes aan leunen als hij ook zijn handen in zijn broekzakken stopte. 'Tja..., waar zal ik beginnen hè, Helène.' Zei hij onschuldig als hij ook zijn ene been over de andere heen sloeg. 'Je bent wel een pittige hè? Toen je ons je grote mond gaf een paar weken terug.' Zei hij totaal onschuldig.

Helènes ogen vernauwden zich nog meer als ze hem scherp aankeek. Ze kon het zich nog heel goed herinneren, en de acties die daarop volgden. Alsof het represailles waren, maar was ze er allesbehalve bang voor de verdere gevolgen.

'Wist je dat wij toen..., een weddenschap hadden gemaakt?' Hoorde ze ineens en hief ze haar hoofd op als ze ook haar wenkbrauwen fronste. 'Een weddenschap?' Zei ze en sloeg haar stem aan het eind omhoog.

Meteen maakte James  zich gracieus los van de kluisjes los en liep hij heel langzaam op haar af, alsof hij een prooi aan het besluipen was. 'Ja..., een weddenschap. Over jou. Of hij jou dit jaar nog in bed kon krijgen...' fluisterde hij geheimzinnig in haar oor als hij ook heel vals, breeduit grijnsde.

Naar adem happend stoof ze meteen van hem vandaan en keek ze geschokt op in zijn gezicht. Ze kon er alleen enkel een duivelse grijns aantreffen en kneep ze daarna haar ogen bijeen. 'Ik geloof je niet.' Zei ze meteen met een zelfverzekerde stem.

Na haar woorden begon James meteen te lachen als hij al hoofdschuddend zijn blik naar de betegelde vloer wierp. 'Nee hè? Alles lijkt goed te gaan, zo lief en schattig. Hoe hij zijn aandacht aan jou besteedt. Zo geniepig, vind je niet? Het lijkt zo echt dat het bijna te mooi is om waar te zijn, hè?'

Door zijn laatste zin werd ze toch wel hevig aan het twijfelen gebracht. Vanochtend dacht ze er nog aan, dat het bijna te mooi was om waar te zijn. Dat de rijke populaire jongen haar zag staan en zo vriendelijk was om haar mee te nemen in zijn gekoesterde auto. Haar hart bonsde wild in haar borstkas als ze met grote, ontzette ogen naar James opkeek.

'D-dat lieg je!' Zei ze ineens op een luide, hoge toon terwijl ze geschokt een paar stappen achteruit strompelde. 'Ik geloof je niet!'

'O nee? Waarom vraag je het hem zelf niet?' Zei James met een brede grijns rondom zijn lippen en moest Helène hevig slikken. Meende hij dit? Was het echt zo? Het kon toch niet waar zijn!? Ze voelde hoe de tranen zich achter haar ogen prikten en snikte ze een keer. Toen werd het haar teveel en draaide ze zich in een ruk om, om daarna van hem weg te gaan rennen.

De eerste tranen rolden over haar wangen terwijl ze James achter zich, luidop hoorde lachen.