Haar verraste reactie deed hem ergens ontspannen en wendde hij zijn blik met een glimlach, weer op de weg. 'Maar..., waarom, hoe?' Hoorde hij haar stamelen en trok hij een scheve glimlach. 'Mason vroeg naar jou, volgens mij hebben jullie elkaar al een paar dagen niet gezien? Geloof dat hij je mist.' Mompelde hij terwijl hij even zijn hoofd naar haar toe draaide. Haar wenkbrauwen waren hoog opgetrokken en keek ze na zijn antwoord, verlegen weg.

Het gaf hem een dubbel gevoel. Dat hij haar meenam naar zijn vader, omdat Mason hem had verteld dat Helène nog steeds niet wist dat ze geselecteerd was voor de reis. Maar hij wilde haar ook meenemen, om weer van haar aanwezigheid in het huis te kunnen genieten. Alleen wist hij dat hij en zij nog niet zover waren op dat vlak qua relatie. Daarvoor was hun soortgelijke vriendschap nog te pril.

Soepel en gemakkelijk draaide hij zijn trouwe Mustang de oprit op en hield hij de auto, na even te hebben uitgerold, halt. Het krakende geluid van de handrem klonk er door de auto en wendde hij daarna zijn gezicht naar haar om. Heel even ving hij haar blik dat ze naar het huis aan het staren was, voordat ze met een kleine glimlach naar hem omkeek.

Met een scheve glimlach knipoogde hij naar haar voordat hij uitstapte. Zodra hij buiten rechtop stond was Helène ook al uit de auto gestapt en zag hij haar even slikken. Hij merkte op dat ze het nog niet gewend vond om het huis te zien. Rustig liep hij langs haar en wenkte hij haar met zijn hoofd om met hem mee te lopen.

Eenmaal de deur voor haar te hebben geopend, stapten ze beiden het huis in en ontdeden ze zich van hun jassen en tassen voordat ze de hal in kwamen. 'Joe, we zijn thuis!' Riep Tyson door heel het huis, zonder er goed bij na te denken. Zijn ogen werden ineens groter nadat hij besefte dat hij het woord we had gebruikt en begon zijn hart ineens sneller te slaan. Hij voelde zijn wangen warmer worden en hoopte hij er hevig op, dat Helène het niet had gehoord. Maar dat was vast onwaarschijnlijk.

'Ah! Wat fijn!' Klonk de vrolijke stem van zijn vader voordat hij uit zijn kantoor kwam gelopen. Mason kwam om het hoekje en spreidde hij meteen zijn armen naar Helène, die op haar beurt met een brede grijns op hem af kwam lopen en hem daarna een knuffel gaf. Even ging er een steek van jaloezie door hem heen, nadat hij haar in de armen van zijn vader zag verdwijnen.

'Goed om je weer te zien, Leentje.' Sprak Mason vaderlijk tegen haar en trok hij een mondhoek omhoog voordat hij zijn eigen vader op de schouder klopte. Daarna gingen ze met zijn drieën naar de eetkamer en stond er al een bediende klaar met een tray met dampende koppen thee.

In zijn ooghoek zag hij, hoe Helène verrast naar de bediende opkeek en draaide Tyson zijn hoofd naar haar om, om haar werkelijke reactie te kunnen peilen. Hij zag net hoe ze verbaasd naar de bediende opkeek, die op haar beurt met een vriendelijke glimlach naar haar terugkeek. 'Welkom, miss Helène. Hopelijk lust u een kop thee?'

Even moest hij breeduit grijnzen als hij Helènes verraste reactie waarnam. 'Eh, ja. Graag.' Hoorde hij haar stamelen voordat hij op zijn vaste plek aan tafel neerplofte en onderuit zakte.

Terwijl ze van hun koppen thee nipten, vroeg Mason haar hoe het haar ging en vertelde ze over het werk in de bibliotheek en het café. Het verbaasde Tyson dat ze twee baantjes had en fronste hij licht zijn wenkbrauwen bij het besef dat ze moest werken omdat ze anders niet genoeg geld had. Door de ontdekking begon hij zich ook even rot te voelen over de afgelopen tijd dat hij haar had geplaagd, maar zorgde dat er ook voor dat hij zekerder was van zijn zaak om haar niet meer op een negatieve manier zou gaan plagen. Dat verdiende ze gewoon niet. Ze had het al moeilijk genoeg.

'Oh ja Leen. Ik ben heel blij dat je hier bent!' Zei Mason ineens en draaide Tyson zijn hoofd nieuwsgierig naar hem om. 'Laten we even naar kantoor gaan, want ik wil je iets geven.' Hoorde hij zijn vader zeggen en zag hij in zijn ooghoek, hoe Helène nieuwsgierig naar hem opkeek.

Eerst gingen Mason en Helène van tafel weg, maar bleef Tyson gewoon aan tafel zitten. Want even wist hij niet wat hij moest doen. Blijven zitten, meegaan met hen? Hij wist dat Helène meer een band had met zijn vader dan met hem. Maar toch knaagde het ergens aan hem wat Mason haar wilde vertellen. Ook al wist hij wel waar het over ging, want zijn vader had vanmorgen zijn zorgen geuit over haar. 'Helène weet het nog steeds niet dat ze is geselecteerd voor het project in het buitenland.'

Dat was ook één van de redenen dat hem over de streep trok, om haar deze ochtend op te gaan halen. Ook om haar er daarna op te voorbereiden dat hij haar in de middag ook weer met de auto zou gaan halen, zodat het niet ineens vreemd zou gaan worden. Hij had vanmorgen, nog voordat hij het huis uit ging, zijn vader verteld dat hij haar vandaag wel mee naar huis zou nemen.

Dat was gelukt, gelukkig. Ook al kon hij haar er niet op voorbereiden dat ze in de middag ook mee terug zou rijden. Mede omdat hij in de auto niet de juiste woorden kon vinden, en ook omdat ze bij aankomst ook ineens ervandoor sprintte. Even moest hij lachen als hij ook zijn hoofd schudde, toen hij aan haar reactie van vanmorgen terugdacht. Hij wist op school ook nog steeds niet zo goed, hoe hij met haar moest omgaan. Want hij wilde heel graag in haar buurt zijn, maar had hij het wel duidelijk doorgekregen dat ze niet in het middelpunt van aandacht wilde zijn.

Met een luide zucht stond hij toch op en slenterde hij langzaam naar zijn vaders kantoor. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet meer aan en was hij zeer benieuwd hoe Helène het nieuws zou opnemen. Naarmate hij Masons kantoor bereikte, hoorde hij zijn vader praten over dat hij de initiatiefnemer was voor het project en hoorde hij Helène haar adem stokken.

'Jíj! Was jij dus de bedenker van al die projecten van de afgelopen jaren? Dus ben, of was je die o zo anonieme donor!?' Reageerde ze verbaasd en zag hij zijn vader enkel met een glimlach zijn hoofd knikken.  Helènes mond viel open van verbazing en keek ze hem vol in stilte aan.

'Dus ja, via mijn zaak heb ik dus dit project op touw gezet.' Zei Mason heel rustig terwijl hij ook heel even naar zijn zoon opkeek die nu in de deuropening stond. Tyson zag dat Helène bijna letterlijk aan zijn lippen hing, super benieuwd wat er uit zijn mond zou gaan komen.

'En wij hebben op de Kerstgala iemand uitgekozen die dus twee maanden naar Zimbabwe gaat. En raad eens wie dat is geworden?' Hoorde Tyson zijn vader zeggen en begon Tyson te glimlachen terwijl hij zich ook tegen de deurpost aan liet leunen. Hij was het gewend van zijn vader dat hij van elke verrassing de spanning er wel even in wist te houden.

Voor hem zag hij het verwonderde gezicht van Helène, die het nog steeds niet kon bevatten van wat zijn vader zojuist zei. 'En? Wie is het geworden!?' Piepte ze behoorlijk nieuwsgierig terwijl ze het nog steeds niet doorhad waarom Mason het haar vertelde.

'Jij! Jij bent het geworden Leen!' Zei Mason ineens op een iets hogere stem.

En meteen, begon Helène te gillen.

'Aaaaagh! Ik!? Echt, ik!? Whááá!' Gilde ze luid en blij, als ze haar samengeknepen vuisten in de lucht gooide en op en neer begon te springen. 'Echt!?' Gilde ze luid en zag Tyson hoe Mason al lachend zijn hoofd knikte. 'En je gaat op één januari al vliegen!' Voegde Mason er nog snel toe.  'Ja!? JA!' Riep ze weer en rende ze ineens op Mason af, om hem daarna ruw te omhelzen.

Na een korte, krachtige knuffel maakte ze zich los en kreeg ze hém, Tyson, in het beeld. Haar ogen twinkelden van trots en rende ze zonder goed te beseffen op hem af. Tyson trok zijn wenkbrauwen verrast op als hij zich ook meteen van de deurpost los maakte en hij zijn voeten stevig neerzette. Maar nog voordat Helène bij hem was, hield ze abrupt stil en zag hij de schrik in haar ogen.

Ineens begon Helène vlak voor hem hevig te twijfelen en kleurden haar wangen meteen dieprood. Tyson zag dat ze hem wel wilde omhelzen, maar werd ze door haar eigen onzekerheid tegengehouden. Dus besloot hij haar maar eens uit te nodigen. Met een glimlach spreidde Tyson zijn armen voor haar en zag hij een twinkeling in haar ogen voordat ze met een knalrood hoofd, een beetje schuchter naar hem toe liep. Om daarna haar tengere armen om zijn brede, gespierde borstkas heen te slaan.

Een hevige tinteling van verliefdheid schoot er door zijn lichaam heen, toen hij haar ranke lichaam tegen de zijne aan voelde en sloot hij daardoor genietend zijn ogen. Hij begroef zijn gezicht in haar haren en rook hij de heerlijke geur van haar shampoo. Om zijn lippen vormde er zich een gelukzalige glimlach, maar verdween het veel te snel toen Helène zich uit zijn omhelzing losmaakte.

Vlug opende hij zijn oogleden en keek hij met een zachte blik op haar neer. Hij zag haar vuurrode wangen terwijl ze verlegen en schuchter naar hem opkeek. Haar oceaanblauwe ogen twinkelden van blijdschap.

'Nou Leen. Gefeliciteerd hè?'