Na een werkdag te hebben gehad, rekte Helène zich de volgende ochtend uit terwijl ze ook flink begon te geeuwen voordat ze haar kleine bed uit stapte. Haar onderbuik begon meteen te fladderen als ze eraan dacht dat ze hém weer zou gaan zien vandaag. Tyson, die haar eergisteren naar huis had gebracht waardoor ze niet door de kou hoefde te lopen.

Attent van hem, dacht ze terwijl ze zich omkleedde en vervolgens naar het aanrecht toe liep, om haar ontbijt te gaan maken. Half in gedachten verzonken maakte ze haar ontbijt en liep ze naar het tafeltje toe om haar voedsel te nuttigen. Ze begon te denken dat ze het wel grappig en apart vond, dat er nu ineens twee Underwoods om het hoekje kwamen kijken in haar leven.

Nadat ze klaar was, keek ze op de klok en zag ze dat het half acht was. Dan maar eens rustig lopen naar school, gaf ze zichzelf het volgende opdracht in haar hoofd van wat ze moest gaan doen. Relaxt en slenterend liep ze naar haar eigen jas en glimlachte ze even bij het idee dat Tyson ook zo attent was om haar jas mee te nemen van het feest. Het kleine vlammetje in haar onderbuik, flakkerde even als ze eraan dacht dat het erop leek dat Tyson echt aardiger tegen haar begon te doen. Was het doordat ze elkaar op het feest hadden gekust?

Even sloot ze haar ogen als ze ook een diepe zucht liet gaan. Is het nou wel een goed idee? Dacht ze als ze haar verliefde gevoelens omhoog voelde komen. Dit is haar laatste jaar en daarmee ook het pittigste, was het nou wel een goed idee om met hem te blijven omgaan? Maar ze besefte dat het toch al onvermijdelijk was geworden, om hem van haarzelf af te duwen. Het was toch al veel te laat, ze hadden onder andere toch ook een scheikunde project samen.

Eenmaal haar sjaal over haar nek heen geslagen en de handschoenen aan hebben getrokken, trok ze de deur achter zich dicht en liep ze voorzichtig het trappetje af. Zodra ze beneden was hief ze haar hoofd rustig op en stond ze abrupt stil. Haar geschokte ogen staarden voor zich uit en boorden ze zich vast in het rode lak van de auto. De rode auto van Tyson.

'Mogge!' Riep hij door het omlaag gedraaide raampje en hief hij zijn hand op. 'Stap in, het is koud!' Riep hij weer en voelde Helène hoe haar maag een salto maakte van de verrassing. Haar hartslag versnelde opeens en voelde ze haar wangen warmer worden. Even was ze met stomheid geslagen en wist ze niet wat ze moest doen voordat Tyson het bijrijdersportier van binnenuit, voor haar opende.

Totaal had ze er niet op gerekend dat hij speciaal voor haar, voor haar huisje zou wachten om haar op te pikken. Van binnen voelde ze zich helemaal warm worden, maar ook nogal onzeker. Want, waarom deed hij dit? Hoe wist hij dat ze vandaag school had? Verwachtte hij iets van haar? Moest ze dit nou aardig of eng gaan vinden? Ze wist ergens niet wat ze ervan moest vinden, want het schooljaar duurde zeker nog wel een paar maanden. Als hij hier nu mee ging beginnen, hoe zou het dan voor de komende weken gaan?

'Eh,' Stamelde ze even als er ook een heel wirwar een gevoelens en gedachten door haar lichaam raasden, maar nam ze na een paar tellen toch een stap naar de auto toe. Binnen een paar passen haalde ze onzeker de rugzak van haar schouders en stapte ze in. Een beetje ongemakkelijk zond ze hem een glimlach toe voordat ze de deur sloot en voelde ze de auto meteen in beweging komen.

De rit naar school verliep in stilte. Zo nu en dan wierp Helène een korte, vlugge blik naar de jongeman naast haar. Haar gedachten lieten haar nog steeds niet met rust, maar durfde ze hen ook niet uit te spreken. Ze voelde zich vreemd, apart in zijn bijzijn. Ze voelde zich onzeker, terwijl ze hem daarvoor met gemak op zijn plaats had durven te zetten. Maar dat was voordat hij haar innig had gekust.

Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen wist Helène bijna niet, hoe snel ze zich uit zijn buurt moest komen. Na een hele vlugge 'bedankt', was ze van hem weg gesprint. Ze was behoorlijk opgelucht, dat Tyson er geen drama van maakte door haar terug te roepen. Zodat er geen onnodige aandacht op haar werden gevestigd.

Met de uren die ze in school spendeerde, voelde ze haar zenuwen steeds meer toenemen. Veel meer dan een paar dagen eerder waarbij ze Tyson had weten te plagen door hem in de waan te laten dat ze de school al uit was. Ze wist toen, dat er een afspraak stond en was ze er zeker van om hem te plagen. Maar nu was er geen afspraak gemaakt, dus wist ze ook niet waar ze aan toe was als ze naar huis ging. Helène hield het zich telkens voor, dat ze gewoon terug naar huis ging lopen.

Tussen de uren door had zij hem wel een paar keren in de gang zien staan. Af en toe merkte ze op dat het erop leek, dat Tyson precies aanvoelde wanneer ze naar hem aan het kijken was waardoor ze heel vlug haar blik afwendde. Ze wist niet goed wat ze met hem erop aanmoest.

Toen was het laatste schooluur geslagen en twijfelde Helène of ze nu vliegensvlug het school uit moest sprinten, of dat ze juist heel lang moest blijven wachten om er zeker van te zijn dat hij het ging opgeven? Maar dan besefte ze dat ze Mason lang niet had gezien en wilde ze dus daarom vlug naar huis gaan, om hem daarna op te bellen of hij eens gezellig langs wilde komen.

Zo snel als ze kon, pakte ze haar spullen in en toen ze het lokaal uit was, liep of rende ze bijna naar haar kastje en ging ze de bocht om. Meteen stond ze stil en keek ze verstijfd naar haar kluisje en de persoon die ernaast stond. Haar ogen rollend slaakte ze een verslagen zucht en liep ze rustig op haar kluisje af.

'Hay.' Zei Tyson op een kalme toon en keek Helène hem van onder haar wimpers aan. 'Hi.' Schuchter antwoordde ze hem en zag ze hem naar haar glimlachen. 'Klaar voor vandaag? Let's go then.'

Haar ogen verwijdden zich meteen. 'Bedoel je dus dat je me weer naar... huis gaat brengen?' Stamelde ze vol in ongeloof als ze met grote ogen naar hem opkeek. Tysons wenkbrauwen schoven lichtjes omhoog en begon hij te glimlachen, alsof hij het de normaalste zaak van de wereld vond. 'Jep.'

Tyson reikte met zijn hand naar haar rugzak, maar stapte Helène meteen achteruit terwijl ze ook met haar hoofd schudde. 'Nee, deze hier blijft bij mij.' Reageerde ze dapper waardoor Tyson even begon te lachen en hij zijn handen ophief. 'Begrepen.'

Nadat Helène haar jas uit de kluis had gehaald, liepen ze weer bijna naast elkaar over de gang naar de uitgang. Ze voelde zich eigenlijk ongemakkelijker dan vanochtend, omdat er nog een flink aantal studenten aanwezig waren in de gangen. En zij, keken hen zo nu en dan redelijk verrast of nieuwsgierig aan. Ze baalde er ergens van dat ze naar haar aan het kijken waren maar probeerde ze het van zich af te schudden.

Want ze wist, vroeg of laat kwamen ze er toch achter.

Zoals de vorige keren, werd er voor haar de deur opengehouden en liep ze met een blosje op haar wangen naar buiten. Ze schaamde zich ergens voor, dat de grote populaire jongen voor háár, de deur open hield. Schichtig wendde ze haar blik af en keek ze naar het stukje ruimte voor haar lopende voeten, terwijl ze alle blikken in haar lijf voelde prikken.

In haar ooghoek doemde de rode Mustang op, één van de meest opvallende auto's van school en sloot ze even haar ogen. Want ze wist vanaf het begin al dat de auto van hem was en had ze in al die jaren, nog nooit een tweede passagier in de auto zien zitten. Ze besefte dat ze waarschijnlijk één van de eersten was, die op de bijrijdersstoel had mogen zitten.

Achter haar hoorde ze hoe Tyson de auto vergrendelde en begonnen de oranje lichten van de auto eenmalig te flikkeren. Helène hoopte ergens, dat het niet al teveel aandacht zou trekken van de omstanders. Want de auto stond best wel in zicht tegenover het plein. Vlug opende ze de rechterdeur en stapte ze in. Het enige waar ze op kon hopen was dat Tyson hen snel uit deze benarde situatie zou halen.

Haar hart bonsde wild in haar borstkas, toen Tyson naast haar in begon te stappen en durfde ze bijna niet naar hem op te kijken. Helène had er ook voor kunnen kiezen om níet met hem mee te gaan, maar had ze wel het behoefte om snel naar huis te gaan. Om te kunnen praten met Mason. Maar ergens begon ze ook te denken, dat als ze Tyson nu zou afwijzen, dat hij haar ergens toch te pakken ging nemen. Positief of negatief.

Gelukkig voor haar startte Tyson de auto aardig snel. Een kleine golf van opluchting ging er door haar heen als de knappe jongeman naast haar, de pook in zijn achteruit zette en ze de parkeerplaats af rolden. Ze merkte op dat ze haar adem had ingehouden en hief ze haar blik op toen Tyson weer op de rem trapte en vervolgens schakelde.

Zodra ze haar blik omhoog had geworpen, schrok ze hevig bij het zien dat Tysons vriend, James, precies hun kant op keek. Shit! Vloekte ze kort tegen zichzelf als ze zichzelf voelde verstijven. Ze kon haar blik niet van hem losmaken, en al helemaal niet toen James naar hen toe begon te lopen. Weg, weg, weg! Siste ze gespannen in haar gedachten en voelde ze opnieuw hoe haar hart sneller begon te slaan.

Alsof Tyson haar spanning aanvoelde, racete hij ineens op een hoge snelheid van de parkeerplaats af en werd Helène flink in de zetel gedrukt. Het beeld van James flitste ineens in een ruk voorbij en voelde ze haar ogen even tollen waardoor ze hen even dichtkneep.

Met een hevig kloppend hart opende ze haar oogleden en merkte ze meteen op, dat ze de verkeerde kant uit reden. Ze schoof lichtjes naar voren en keek ze hem licht geschrokken aan. 'Zo gaan we niet naar mijn huis!' Piepte ze zacht.

Tyson keek haar met een warme glimlach aan.

'We gaan wel naar huis..., het mijne.'