'Kom toch binnen, Mason!' Zei Helène op een iets hogere, blije toon als ze de deur voor hem opende en hij met een glimlach binnenkwam. 'Thee?' Vroeg ze als vanouds aan hem en zag ze hem, zijn hoofd knikken waardoor ze met een tevreden glimlach naar de keuken toe liep.

Toen ze eenmaal bezig was met het kokende water, voelde ze zich ergens toch wel vreemd dat Mason weer in het huis was. Na die ene avond waarbij Tyson haar had thuisgebracht, had ze heel vaak over dingen nagedacht en wist ze niet zo goed wat ze ervan moest vinden.

Met de twee koppen thee liep ze met een glimlach de woonkamer in en zag ze hem op zijn gebruikelijke plekje zitten voordat ze tegenover hem op de bank neerplofte. Na een paar tellen van stilte, hoorde ze Mason vragen wat er aan de hand was.

'Ik zie het aan je dat je er ergens mee zit, Leentje.' Zei hij op een zachte toon en glimlachte ze naar hem. 'Eh, ja... Ik zit eigenlijk nog wel met een paar vragen,' bekende ze eerlijk en zag ze hem glimlachen. 'Nou, gooi het maar in de groep.' Grapte hij en begon ze even te lachen.

'Mag ik je vragen of je het al wist dat ik het over je zoon had toen ik je al die verhalen vertelde?' Vroeg ze dé grote vraag meteen en zag ze hem met een glimlach, rustig achterover leunen. 'Een goede vraag Helène. En ik ben blij dat ik daar wel meteen de waarheid op kan geven.' Antwoordde hij.

'Nou, ik kwam er pas achter toen je zijn naam had genoemd. Ik was flink verrast toen ik het uit je mond hoorde komen en moest ik echt mijn best gaan doen om niets te verraden.' Glimlachte hij en trok Helène haar wenkbrauwen op. Ze kon het zich inderdaad herinneren dat ze op dat moment, zijn gezicht heel specifiek had afgespeurd maar dat ze niks kon ontdekken.

'Maar goed, ik ben erg blij dat je aardig met mijn zoon kunt opschieten. Ik zie dat je hem goed aankunt, want zoals wij beiden weten was.. of is..., hij de badboy van de school.' 

'Misschien is het niet aan mij om te zeggen, maar ik zie heus wel hoe hij naar je kijkt. En eigenlijk ook andersom...?' Zei hij met aan het eind met een vragende ondertoon waardoor Helène ineens begon te lachen als ze ook even moest blozen. 'Nou, ho maar. Ik weet nog niet zo goed wat ik van hem vind hoor.' Mompelde ze beschaamd als ze ook het schaamrood op haar kaken voelde gloeien.

Een beetje ongemakkelijk grinnikend pakte ze haar kop thee op en begon er in haar hoofd, opnieuw onzekere gedachten op te komen. Want ze was er bang voor, dat als er iets rottigs tussen haar en Tyson zou gebeuren, zij Mason ook meteen kwijt zou raken. Want hij stond in verbinding met zijn zoon en ze woonden in één huis. Dus zou het wel raar zijn als hij wel kwam, terwijl hij toch achter zijn zoon stond. Ze waren tenminste familie, dus zou hij altijd zijn kant kiezen.

Helène was opgelucht, dat Mason er daarna niet verder op inging en praatten ze daarna als vanouds over dingen en vroeg Mason haar zo nu en dan, wat ze ervan vond nu ze de waarheid weet.

Ze vertelde hem dat ze eigenlijk erg opgelucht was en dat ze er ook gerust om voelde dat er ook op vele vragen, een antwoord kwam. Ze vertelde hem dat ze eerst nog wel boos was om hem, maar dat ze het hem vergeven heeft.

'Ik was al zo ontzettend blij met het contact tussen jou en mij, maar heb jij mij nu ook nog een soort als tweede thuis gegeven. Al moet ik wel bekennen dat ik er nog steeds flink aan moet wennen aan al die pracht en praal! Toch wel heel erg anders dan een zwerversbestaan.'

Tegenover haar begon Mason even te lachen en keek hij daarna naar haar op met een glimlach.

'Ach..., geef het wat tijd. Je went er vast wel aan.' Mompelde hij zachtjes en gaf hij haar een knipoog.