Gierend van het lachen sloeg ze een hand voor haar brede lach en kreeg ze bijna de tranen ervan in haar ogen. Naast haar zag ze Mason zijn hoofd al lachend schudden en zat Tyson tegenover haar ook breeduit te grijnzen waarbij zijn parelwitte tanden tevoorschijn kwamen. Ze voelde zich op het moment zielsgelukkig, ze had even het gevoel dat ze er helemaal bij hoorde.

Met nog steeds een speelse grijns rondom haar lippen, nipte ze aan haar witte wijn en zag ze kort daarna hoe Mason begon op te staan. 'Nou jongens, ik geloof dat ik even naar het toilet moet. De wijn heeft mijn blaas geen goed gedaan.'

Gniffelend volgde haar ogen de handelingen die Mason maakte om uit de stoel te komen. Eenmaal opgestaan liep Mason in een langzame pas van de tafel weg en voelde ze hoe haar eigen ongemakkelijkheid begon te groeien. Toen Mason eenmaal uit zicht was verdwenen, had Helène dat ongemakkelijke gevoel weer en wist ze niet wat ze moest gaan doen. Want bij Mason voelde ze zich thuis, maar wist ze niet hoe ze met zijn zoon moest dealen. De zoon die ze een paar keer 'vervelend of irritant' had genoemd terwijl ze met Mason aan het praten was.

Even sloeg ze een hand voor haar ogen als ze besefte, hoe ze over zijn zoon had gesproken in zijn bijzijn! Een blosje groeide er om haar wangen en keek ze daarna tussen haar gespreide vingers naar Tyson. Hij zat met een nieuwsgierige blik naar haar te kijken waardoor ze haar wangen al snel warmer voelde worden en trok ze daarna zo goed mogelijk haar gezicht in de plooi. Om niet al te veel te verraden waarover ze dacht.

Als ze voelde dat ze er zo goed als normaal uitzag, liet ze haar hand vlug in haar schoot glijden, maar werd ze het volgende moment ineens flink verrast. Haar oogleden schoten een beetje open als ze haar schouders verstijfde en ze haar adem inhield. Want ze voelde dat haar voeten onder tafel ineens door iets werd beetgepakt. Haar wangen werden voor de zoveelste keer deze dag in vuur en vlam gezet.

Onder tafel voelde ze hoe haar eigen voeten door een ander paar voeten werd gestreeld en voelde ze de warmte ervan afstralen. Met een bonzend hart en een razende snelheid van haar bloed door de aderen keek ze Tyson met grote ogen aan, die op zijn beurt met een warme blik naar haar terug staarde.

Om zijn lippen vormde er zich een scheve glimlach en moest ze daardoor hevig slikken. Zijn voeten draaiden zich zachtjes om de hare heen en voelde ze hoe zijn voeten erna ook zachtjes over de wreef van haar voeten gleden. En daardoor begon ze het wel behoorlijk warm te krijgen.

Ze was totaal van haar stuk gebracht door deze intieme aanraking. Dat Tyson alleen al met zijn voeten tussen het hare, deze gevoelens bij haar kon oproepen. Haar gevoelens tegenover hem steeg met de seconde waarin ze elkaar aanstaarden tot het haar bijna teveel werd. Op het moment dat Helène haar voeten wilde terugtrekken en ze er iets van wilde zeggen, doemde er opeens met een hoop lawaai, een gestalte op in de eetkamer.

'Jinglebells!' Riep Mason meteen op een feestelijke toon en keek zowel Helène als Tyson verschrikt op, waardoor het voetenfeestje tussen die twee abrupt werden gestopt. Kort daarna begon Helène luidop te proesten als ze een hand voor haar mond sloeg. 'Hááhaha! Kijk die trui!' Giechelde ze hardop en wees ze naar de trui die Mason had aangetrokken.

'Jaaha! Vandaag is daar toch het perfecte gelegenheid daarvoor, is het niet!?' Riep hij overdreven vrolijk en swingde hij op een kinderachtige manier naar haar toe en dook ze al lachend weg. Hij vervolgde zijn dansje en liep hij vervolgens om de tafel toe naar Tyson, die zich flink voor zijn vader schaamde. 'Oh, hou op pa! Ik schaam me dood om jou!' Siste hij terwijl hij zich naar voren boog en hij zijn hoofd met zijn armen beschermde.

'Jingle bells, Jingle bells, Rudolph is in tha house!' Zong hij zo goed mogelijk met zijn zware basstem en swingde hij zich daarna weer naar de uitgang van de eetkamer. Lachend keek Helène hem na tot hij uit zicht verdween en liet ze daarna al grijnzend een hand door haar haren glijden. Maar kort daarop verscheen Mason weer in de deuropening met een pakket in zijn handen en liep hij op haar af.

'Deze is voor jou, lieve Leentje. Ik vind dat je hem dik verdiend hebt.' Zei hij met een vaderlijke stem tegen haar voordat hij haar het pakket gaf en keek Helène hem totaal verrast aan. 'E-echt?' Stamelde ze vol in geloof als ze het pakket aannam en sloeg ze daarna een hand voor haar mond.

'Wauw, ik kan het bijna niet bevatten.. Ik..., eh.. Ik heb nog nooit een cadeautje van iemand anders gekregen...' Ratelde ze door als ze ook haar hand over het keurig ingepakte papier liet glijden en voelde ze hoe er achter haar ogen, tranen begonnen te prikken.

Een fijn kneepje in haar schouder haalde haar uit haar korte gedachten en keek ze hem daarna aan. 'B-bedankt.' Wist ze er nog net uit haar mond te persen als ze zich nog steeds verbaasd voelde na het krijgen van het pakketje. Met een glimlach liep Mason achter haar langs en zag ze net in haar ooghoek, hoe hij zijn zoon ook een pakketje overhandigde. Wel iets kleiner dan de hare, maar zijn zoon werd zeker niet vergeten.

'Maak maar open,' zei Mason op een zachte toon en dat liet hij Helène geen tweede keer vertellen. Meteen draaide ze het pakket om en zag ze de scheiding van het papier waardoor ze hem vlug en behendig openmaakte. 'Jáá! Rudolph!' Gilde ze meteen blij en sprong ze overeind uit haar stoel als ze de trui direct tegen zich aan drukte en het innig begon te knuffelen.

Helemaal blij en met waterige ogen straalde ze met een brede grijns, keek ze uitbundig blij naar Mason voordat ze naar hem toe sprong en hem flink in een knuffel trok. Lachend liet ze hem daarna los en keek ze naar de voorkant van haar cadeau, waar een gigantische Rudolph erop stond met de uitpuilende neus.

Maar meteen besefte ze dat ze niet de enige was die ook een cadeau had gekregen, waardoor ze zich meteen naar Tyson omdraaide en ze hem nieuwsgierig aankeek. 'En, wat heb jij gekregen!?' Vroeg ze blij, zonder enige schaamte.

'Hmpf..., deze muts hier.' Mompelde Tyson verveeld als hij een heuse fluffy kerstmuts omhoog hield bij de tip. 'Aach! Wat ziet hij er zo zacht en warm uit!' Zuchtte ze dromerig en trok Tyson een wenkbrauw omhoog. 'Toe, doe hem eens op Ty!'

'Never nooit niet.' Mompelde hij weer, schudde hij zijn hoofd en wilde hij de kerstmuts weg gaan leggen. 'Na-ah!' Zei Helène ineens op een licht bazige toon, waardoor Tyson midden in zijn weg-zet actie zich abrupt stilhield en zijn hoofd daarna verrast, langzaam naar haar toe draaide.

'Dacht het niet hoor! Het is vandaag Kerstmis, dus die muts hoort er helemaal bij. Wil je niet bij ons gaan horen dan?' Zei ze met een lichte verontwaardiging in haar stem waardoor Tyson haar verbaasd met opgetrokken wenkbrauwen aanstaarde.

'Toe, please?' Gebruikte Helène zijn woord nu tegen hem en zag ze heel even zijn licht opengevallen mond voordat hij deze dichtklapte en hij met zijn oogleden knipperde. Helène besloot om een paar keer met haar wimpers te knipperen en verstrengelde ze daarbij haar handen bij elkaar in de buurt van haar kaak. Ze hoopte het dat het een effect had.

En dat had ze.

'Okéé!' Mompelde hij even voordat hij met zijn ogen rolde en keek hij naar zijn kerstmuts, zoekend naar de voorkant voordat hij hem opzette. Voor even keek hij verongelijkt naar zijn vader op, maar stak Mason alleen maar een duim op met een brede grijns. 'Zo zoon, nu hoor je er helemaal bij!'

'Lachend keken ze elkaar aan en maakten ze grappen over elkaar. Zowel Tyson als Helène voelden zich op hun gemak en keken ze zo nu en dan ook naar elkaar. Ze voelde zich trots dat hij naar haar had geluisterd en keek ze met een twinkeling in haar ogen naar zijn fluffy rode kerstmuts met een zachte witte bol aan het uiteinde.

Een paar minuten later hoorde ze een paar schoenen over de vloer trippelen en keek ze verrast op. Ze zag meteen hoe er twee bediendes in hun werkkleren aan kwamen lopen en de tafel begonnen af te ruimen. Even maakte haar ogen contact met de voorste en zag ze de oudere vrouw vriendelijk naar haar glimlachen voordat ze de borden begon op te stapelen.

Tegenover haar zag ze hoe Tyson de twee vrouwen heel kort, een beetje beschaamd aankeek en reikte hij daarna naar zijn kerstmuts, met als bedoeling om het van zijn hoofd af te halen.

'Ah, tss!' Siste Helène meteen bazig als ze een vermanende vinger ophief, die bedoeld was voor hem en zag ze hoe hij meteen met grote ogen, zoals een hert in de koplampen van een auto, naar haar opkeek. Ze kantelde haar hoofd met een waarschuwende blik naar beneden en zag ze hoe Tyson meteen zijn handen ophief als teken van overgave. 'Oké, oké miss Helène! Alleen maar omdat je onze gast bent.' Zuchtte hij.

Tevreden keek ze toe hoe Tyson inderdaad de rest van de dag, de muts op zijn hoofd bleef houden. Zelfs als hij toen even naar de wc ging en terugkwam, lag de muts nog in precies hetzelfde positie als daarvoor waardoor ze breeduit begon te grijnzen.

De komende uren hadden ze het met zijn drieën enorm gezellig en zaten ze nu in de woonkamer bij de open haard die was aangestoken. Buiten was het al gauw donker geworden, nu het meest lange donkerste dag voorbij is en begon Helène zich moe te voelen.

Starend in de flikkerende warme vlammen, voelde ze haar oogleden langzaam steeds zwaarder worden, terwijl ze met haar benen opgetrokken, helemaal relaxt op de bank zat. Iedereen zat totaal ontspannen in hun eigen zachte fauteuils of bank en waren ze even in een stilte vol met rust beland.

Haar hoofd wankelde licht van links naar rechts en terug en schrok ze daardoor wakker. Snel strekte ze haar benen en leunde ze naar voren waarbij ze naar Mason keek, die op zijn beurt nieuwsgierig naar haar staarde. 'Ehm, ik geloof dat ik maar eens naar huis ga.' Mompelde ze zachtjes als ze daarna achter haar opgestoken hand een geeuw liet ontsnappen.

'Ehm, als je het wilt zou je hier ook wel kunnen blijven slapen?' Bood Mason aan en trok Helène haar wenkbrauwen op voordat ze met een glimlach haar hoofd schudde. 'Laten we het kalm aan doen, ik ben er hier nog niet klaar voor.' Mompelde ze een beetje schuldig als ze ook haar blik van hem afwendde.

'Ik zal je wel even brengen,' bood Tyson zich aan als hij naast zijn vader naar voren boog in zijn fauteuil. Helènes ogen lichtten meteen op en keek ze even verrast op in zijn richting waarbij haar ogen contact maakten met zijn zachte blik.

Blozend wendde ze haar gezicht af en knikte ze daarna een beetje onwennig haar hoofd. Ze wist dat het niet zinvol zou zijn om tegen zijn aanbod in te gaan. Want ze wist ook dat als ze nee zei, dat Mason Jack eerst weer helemaal hierheen zou moeten halen en wilde Helène dat niet. Ze gunde de privé chauffeur ook zijn vrije tijd om Kerst te gaan vieren met zijn eigen gezin.

'Is goed,' fluisterde ze zacht en keek ze even op naar het vuur, wiens vlammen een prachtige rustgevende dans speelden met de kleuren geel, oranje en rood. Een paar tellen later stond ze op en strekte ze zich even goed uit voordat ze naar Mason toe liep die al was opgestaan.

'Mason. Ondanks ik het totaal niet had verwacht, wil ik je heel erg graag bedanken voor alles. Het was een flinke, maar wel fijne verrassing. Ik hoop dat je het nog steeds fijn vindt als we nog contact houden?' Vroeg ze met een twijfelende stem aan hem en zag ze hem glimlachen. 'Maar natuurlijk, gekkie. Ik was juist diegene die ervoor vreesde dat jij het contact zou gaan verbreken.' Lachte hij en trok hij haar in een omhelzing.

Met een glimlach knuffelde ze hem kort terug en liet ze daarna los. Ze wees daarna naar haar gekregen Kersttrui en prikte ze in de neus van Rudolph die in de buurt van haar navel hing. 'Heel erg bedankt voor deze leuke foute kersttrui! Het was allemaal echt onvergetelijk.' Fluisterde ze zacht als ze zichzelf daarna met een glimlach omdraaide en weg stapte.

Tyson stond al in de hal te wachten met de jas die Helène van haar huisgenoot had geleend en pakte ze het van hem over met een verlegen glimlach. 'Dankje.'

Samen liepen ze achter elkaar de voordeur uit en liepen ze samen omlaag naar de garage waarna Tyson de rolluik van de garage opende. De lampen sprongen meteen aan en zag ze de keurig onderhouden rode Mustang met het steigerende paard op het verchroomde grille. 'Kom, stap maar in.' Zei Tyson tegen haar en knipperde ze even met haar ogen voordat ze naar de auto toe ging en bij de bijrijdersstoel de deur opende en instapte.

Met een luide brul kwam de motor tot leven en reden ze daarna de garage uit, de koude, besneeuwde nacht in.