Met een verheugde glimlach liep hij rustig achter haar aan en zorgde hij er wel voor dat hij haar ditmaal niet voor de vierde keer zou laten ontsnappen. Drie maal is scheepsrecht, ik laat haar niet meer gaan. Dacht hij toen ze bij de voordeur aankwamen en hij het initiatief nam om de deur voor haar te gaan openen. Hij had besloten om niet meer rot tegen haar te doen en hij zijn best wilde doen om zijn oprechte interesse in haar te tonen. En zijn... verliefdheid.

Toen Helène hem voor een paar tellen met een flink rode blos in zijn ogen keek voordat ze met een kleine glimlach naar binnen ging, voelde hij zijn hart een sprongetje maken en sloot hij zijn oogleden kort, voordat hij ook naar binnen ging. Voor even hield hij zijn hand op zijn borstkas bij zijn hart voordat hij achter zich, de deur sloot.

Want hij had nog nooit zo'n best gedaan in zijn hele leven voor een meisje. Bijvoorbeeld dat hij nog nooit zó snel van de trap afgesjeesd had.

Bijna was hij echt van de trap afgedonderd om achter haar aan te gaan. Hij blikte terug naar het moment dat zijn vader hem riep en hij zijn bovenlichaam over de balustrade wierp. Hij voelde nog de hevige shock door zijn lichaam gonzen, toen hij besefte dat zijn vaders' gast, hét meisje was waarvoor hij op het feest was gevallen. Eigenlijk al veel eerder, maar goed.

Zijn gedachten namen hem voor even terug naar de omhelzing en voelde hij zich helemaal warm worden. Hij was er oprecht blij om dat ze zijn aanraking niet afweerde en dat ze na een paar tellen ook haar eigen armen om de zijne heen sloeg. Tintelingen verspreidde er zich door zijn onderbuik toen hij de omhelzing vergeleek met die op het feest.

Afwezig liep hij achter haar aan de gang door, en merkte hij als eerste zijn vader op die met een kalme glimlach op hen stond te wachten met zijn handen in diens zakken gestoken. Als eerste liet Mason zijn blik naar Helène gaan die voor hem uit liep.

Vlak daarna opende zijn vader zijn mond en legde hij een hand op haar schouder en zag hij haar met een hevige blos op haar wangen, naar hem opkijken. 'Hopelijk hebben jullie het uitgepraat?' Vroeg zijn vader, alsof hij er alles van afwist. Voor even fronste Tyson zijn wenkbrauwen, want hij was toch wel nieuwsgierig wat er gaande was. Waar ze het over hadden.

'Ik dacht het al dat de blouse van jou was...,' hoorde Tyson Helène mompelen terwijl ze naar de blouse wees, die zijn vader onder zijn warme trui aan had. Mason had de trui over zijn hoofd gehaald, in de tijd dat ze het huis uit stormden. Het huis was immers warm genoeg.

Lachend knikte zijn vader naar haar voordat hij haar naar de eetkamer toe wees en draaide hij zich daarna naar Tyson om. 'Goed gedaan zoon, laten we nu maar eens lekker aan tafel gaan?' Zei hij op een zachte toon als hij ook naar Tyson glimlachte en vervolgens een hand op zijn schouderblad legde.

Daarna liepen de twee heren ook de eetkamer in en zagen ze de laatste bediende zich van de gedekte tafel verwijderen. Naast de tafel had Helène haar hand op één van de stoelleuningen laten rusten en merkte Tyson op, dat haar mond lichtjes was opgevallen terwijl haar blik zich op de rijkgevulde tafel focuste.

Met een scheve glimlach liep hij langs haar en kon hij het onderweg niet laten om expres heel even met zijn vingers langs haar vrije hand te laten strijken voordat hij naar zijn stoel toe liep. Achter hem hoorde hij haar kort naar adem happen, voordat ze zichzelf ook in beweging bracht en plaatste hij zich met een scheve grijns op zijn stoel. Vader Mason kwam schuin naast hem zitten, aan het hoofd van de tafel en was de plek naast hem, tegenover Tyson dus, nog leeg. De plaats voor Helène.

De stoel van Mason schoof kort naar achteren, voordat Tysons vader er plaatsnaam en kwam Helène een beetje twijfelend tegenover haar stoel staan. Met een uitdagende glimlach keek hij op naar haar en zag hij haar ogen over de hele tafel glijden. Haar stoel schraapte licht over de vloer en zag hij, hoe ze daarna een beetje ongemakkelijk op haar stoel ging zitten.

Helène vouwde haar handen op haar schoot, niet wetend wat ze moest doen en dat vond Tyson ergens wel schattig. Even kon hij het niet geloven, dat hij het mysterieuze meisje van gisteren, nu gewoon vlak voor zijn neus had zitten. Het eerste meisje dat bij hem de gevoelens had weten los te maken, het eerste meisje die hem op een liefdevolle manier had gekust, het allereerste meisje dat bij de Underwoods in huis bleef en mee at.

Toen vroeg hij zich ineens af, of zij het wel wist dat hij het al wist dat zij diegene was in het bloedrode jurk. Hij maalde in zijn gedachten over de manier hoe hij het haar kon vertellen, dat hij het wist, maar wilde hij dit moment nu niet gaan verpesten. Ze was immers een gast, die hij met moeite in huis had weten te houden.

'Laten we toosten,' zei Mason en hief hij zijn wijnglas omhoog. Met opgetrokken wenkbrauwen reikte Tyson naar zijn wijnglas waar een donkerrode vloeistof in zit en hief hij hem omhoog. Kort erna volgde er een derde met een witte wijn in de glas. Zijn ogen landden op de hare en zag hij haar met een verlegen glimlach, kort naar hem kijken voordat ze haar ogen naar Mason afwendde. Heel even voelde hij zich jaloers dat zijn vader haar beter kende dan hij, maar besefte hij dat dat nog wel kwam. Ooit. Hopelijk.

'Proost, op een hele mooie Kerstdag!' Zei Tysons vader met een luide stem en liet hij de glazen tegen elkaar klinken. Meteen namen Mason en Tyson een slok van hun wijn, maar zette Helène haar glas terug op tafel. Nieuwsgierig en licht fronsend keek Tyson haar aan, maar zag hij daarna hoe Helènes hoofd naar voren kantelde en ze daarbij haar oogleden had gesloten.

Vragend wendde hij zijn blik naar zijn vader om en zag hij Mason glimlachen. 'Ze is aan het bidden,' fluisterde hij zo zacht mogelijk dat Tyson dichterbij moest komen om het te kunnen horen. Met opgetrokken wenkbrauwen liet hij zichzelf weer in de stoel leunen en wachtten beide heren geduldig tot ze klaar was.

Toen Helène klaar was met haar gebed, keek ze met een rode blos op haar wangen naar de kerels en wendde ze daarna haar blik op haar wijnglas. 'Eh, proost?'

Met een lach boog Mason zich voorover en haalde hij als eerste, iets lekkers van de tafel af die al gauw door Tyson werd opgevolgd. Maar Helène hield zich even rustig om met grote, nieuwsgierige ogen te bekijken wat voor lekkers er allemaal op tafel aanwezig waren.

Toch wel een dik uur later leunde Mason met een rondgegeten buikje tegen zijn stoel aan en vouwde hij zijn handen samen. Tevreden keek hij naar zijn zoon en zijn gast, die nog bezig waren met het eten. Waar Tyson een volle bord had, was Helènes bord bescheiden opgeschept en moest hij even glimlachen.

'Ik hoop dat het een beetje smaakt.' Zei Mason op een zachte toon tegen Helène en zag Tyson haar naar zijn vader opkijken met een knikkend hoofd. 'Ja. Het is..., verrukkelijk. Het is gewoon heel anders dan ik ben gewend hè?' Vertelde zij hem. eerlijk en boog zijn vader daardoor naar voren, om daarna zijn gewicht op zijn ellebogen te laten rusten. 'Ja hè? Het spijt me dat ik je zo lang in de waan heb gelaten dat ik echt een zwerver was.'

Tegenover hem zag hij hoe Helène langzaamaan knalrood kleurde en ze zich vlug op haar bord focuste. Met een opgetrokken wenkbrauw wisselde hij zijn blik van op zijn vader naar haar en terug, en zag hij zijn vader breeduit glimlachen.

'Maar ik moet wel zeggen dat al jouw gerechten zeker ook niet mis waren. Vooral de pannenkoeken van je oma!' Lachte zijn vader hardop en zag hij aan de overkant, hoe zij ook even begon te lachen en haar ogen twinkelden van trots.

En zo begon Mason steeds meer en meer te vertellen over zijn avonturen en luisterde Tyson ditmaal wel aandachtig mee. Vanuit zijn luie positie keek hij toe, hoe zijn eigen vader en Helène het naar hun zin hadden. Hoe ze hardop begonnen te praten en om elkaars opmerkingen of grappen begonnen te lachen. Glimlachend hield hij zich afzijdig, maar genoot hij van wat er gaande was. Heel even dacht hij dat het door de wijn kwam, maar merkte hij na een tijdje op dat Helène zich gewoon goed in haar vel voelde bij zijn vader.

'Ja joh, je viel echt helemaal over mij heen dame!' Grapte Mason met zijn tanden bloot en sloeg Helène een hand voor haar gezicht. 'Sorry! Maar wie gaat er nou pal om het hoekje staan!? Elk mens weet dat dat een gevaarlijke positie is!' Verdedigde ze zichzelf en begon Mason opnieuw te lachen.

En zo kwam Tyson het te weten wat ze zo ongeveer hadden meegemaakt. Hun eerste ontmoeting oftewel botsing, de gebeurtenis bij het café waarbij ze ervandoor moest sprinten, al die keren dat ze hem geld had gegeven om iets lekkers te gaan kopen en dat zij hem zelfs een warme douchebeurt had gegeven bij haar thuis.

Met opgetrokken wenkbrauwen zakte Tyson relaxt onderuit en had hij zijn handen in elkaar gevouwen terwijl zijn gewicht op de ellebogen op de leuning liet rusten. Voor hem zag hij hoe Helène zo nu en dan verlegen wegkeek en ze een blosje om haar wangen kreeg, maar intrigeerde het hem behoorlijk hoe zij met zijn vader was omgegaan.

Al die tijd had Tyson geen woord gezegd, al die tijd heeft hij zijn eigen vader en de mysterieuze Helène geobserveerd en rees er uiteindelijk een grote vraag in hem op.

Toen hij zag dat er in hun gesprek een pauze kwam, besloot hij zijn vraag te stellen en focuste hij zijn blik op het meisje tegenover hem.

'Helène...,' Zei hij eerst op een zachte stem en voelde hij meteen, hoe de sfeer in de eetkamer veranderde als Helène gehoor gaf aan zijn vraag. Haar brede grijns verkleinde zich tot een gespannen glimlach en keek ze van onder haar wimpers naar hem op. Haar voorzichtige blik riep meteen vreemde gevoelens op in zijn onderbuik, maar wilde hij toch wel heel graag het antwoord op zijn vraag weten. Want hij wist waarom zijn vader zich als zwerver was verkleed, maar niet waarom zij hem bleef helpen. 'Ja?'

'Ik vraag me eigenlijk af, hoe het toch komt dat je je met mijn vader ging bemoeien?' Vroeg hij, maar schrok hij van zijn eigen vraag en besefte hij dat het misschien wel wat te brutaal of aanvallend zou overkomen bij haar. 'Eh, bemoeien op de juiste manier!' Voegde hij er snel achteraan en kreeg hij zelf een klein beetje schaamrood op de kaken. Oh man, wat doe ik nou!? Mopperde hij in zijn gedachten tegen zichzelf als hij zijn blik van haar afwendde en het op zijn vingers richtte.

'Eh ja..., dat is op zich best een goede vraag.' Antwoordde ze hem en keek hij in een ruk op, terug in haar mooie oceaanblauwe ogen en voelde hij een prikkeling in zijn lijf. Met een lieve glimlach keek Helène naar hem terug en ging ze iets rechter zitten. 'Ik denk...,'

'Ik denk dat het mee te maken had, dat Mason zo veel op mijn overleden opa leek. Mijn overleden opa waar ik een intense en goede band mee had.'

Haar antwoord vulde zijn oren en voelde hij een fijne rilling over zijn ruggengraat gaan. Hun blikken staarden elkaar voor enkele seconden in stilte aan, tot Mason het verbrak. 'Zo, Helène..., moet ik me nu oud gaan voelen?'

Giechelend wendde Helène haar blik af en sloeg ze haar beide handen voor haar gezicht. 'Hahaha, neeh!!'

Luid waren ze alle drie aan het lachen en keken ze elkaar vol met pret in hun ogen aan terwijl de bediendes vanuit de keuken, stiekem het fijne gesprek meeluisterden. Eén van de bediendes pinkte een traan van geluk weg voordat ze zich op de anderen richtte en ze de andere oudere vrouw een brede grijns toezond.

'Nou jongens..., volgens mij krijgen we onze lieve Tyson terug!'