Overmand door alle pracht en praal, liep ze het dure huis van Mason binnen en zag ze meteen als eerste, hoe licht, ruim en hoog het huis was. Er was zoveel natuurlijk licht en waren de kleuren in warme pastelkleuren. Heel de vloer was betegeld met prachtige beige marmeren plavuizen en glom het net als een spiegel.

Overdonderd door het hele huis, hing ze met een ongemakkelijk gevoel haar jas op, naast de jas die Mason had opgehangen.

Nadat ze haar jas na een keer mis te hebben gehangen, wist ze haar geleende jas goed op de kapstok te leggen en maakte ze haar handen van de jas los. Nog voordat ze zich verder aan het interieur kon vergapen, hoorde ze Mason haar zeggen dat hij haar aan iemand wou gaan voorstellen.

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Helène hem nieuwsgierig aan en besefte ze, dat ze eigenlijk nog maar heel weinig van zijn echte ware hemzelf af weet. Heel even dacht ze dat hij ook over zijn vrouw tegen haar had gelogen, maar besefte ze dat ze zijn gezicht vol verdriet had gezien waardoor ze die gedachte snel opzij schoof.

Afwezig liep ze achter hem aan terwijl ze naar de muren staarde, waar zo nu en dan een kleurrijk schilderij hing. Ze merkte het eigenlijk niet eens echt goed op dat ze door een glazen deur heen liepen en hoorde ze hem diep in haar achterhoofd, de deur sluiten. Ze hoorde hem daarna niet meer, want ze werd opnieuw overvallen door de pracht en praal van de gigantische kerstboom die er midden in de hal stond.

'Wauw...,' stamelde ze vol ongeloof als ze naar de gigantische kerstboom toe liep, die wel ruim tweeënhalve meter hoog was. Ze zag zichzelf in de gouden ballen weerkaatsen en begon ze even te slikken. Kwam zij aan met haar ienemiene kerstboompje in haar huisje, terwijl Mason hier een reus had staan.

Afgeleid door de prachtig opgetuigde kerstboom, hoorde ze Mason ineens achter zich roepen waardoor ze zich rot schrok en zich in een ruk omdraaide. Meteen fronste ze haar wenkbrauwen lichtjes toen ze zijn woorden voor de geest probeerde te halen.

Wat zei hij daar nou net? Mompelde ze tegen zichzelf in haar gedachten en keek ze vragend naar hem op. 'Ty?'

'Ja!?' Klonk er ineens een luide mannenstem waardoor Helène verschrikt omhoog keek en maakten haar ogen direct contact met de jongeman bij wie de naam hoorde. Ze voelde meteen een ijskoude golf door haar lichaam gaan, alsof iemand een emmer met ijswater over haar heen plensde.

'T-t-tyson!?' Piepte ze als ze al het bloed uit haar wangen voelde trekken en strompelde ze verschrikt achteruit als ze nog steeds omhoog staarde. 'Nee..., nee, dit kan niet waar zijn!'

Haar instinct nam het meteen over en werd het gevoed door angst, waardoor ze zich in een ruk omdraaide en naar het glazen deur toe sprintte.

Overmand door haar paniek stormde ze de hal in, zag ze haar jas hangen maar had haar instinct haar bewustzijn overgenomen waardoor ze de jas liet staan en in één rechte lijn naar de voordeur rende. Zonder er goed bij na te denken, sleurde ze de grote deur met een luide kreun open en sprintte ze naar buiten.

Weg, weg WEG!' Schoot er steeds door haar hoofd en rende ze zo hard als ze kon van het huis vandaan. Haar voeten brachten haar zo snel als ze konden weg, terwijl ze door de tuin van de 'zwerver' rende. De ijskoude lucht sneed meteen in haar hijgende longen en fronste ze haar gezicht van de pijn en kreeg ze meteen spijt dat ze haar jas niet had meegegrist.

Maar nog voordat haar benen haar nog verder weg kon brengen, slaakte ze ineens een luide kreet als ze opeens zomaar uit het niets van achteren werd gepakt. Een sterke arm wist zich om haar middel te grijpen en werd ze meteen even van de grond af getild. Gillend en spartelend werd ze met haar rug in een harde borstkas gesmeten en werd ze opeens in een ruk door twee grote handen omgedraaid.

'Blijf van me af!' Gilde ze boos, duwde ze zich stevig van een sterke borstkas af en nam ze hevig hijgend twee stappen achteruit. Hijgend en van een pijn betrokken gezicht door de ijskoude lucht die er door haar longen sneed, keek ze met een woeste blik omhoog, recht door de stoomwolk in de donkergroene ogen van Tyson.

'Jij!' Hijgde ze kwaad en priemde ze met haar vinger naar zijn gezicht. 'Hoe- hoe kan JIJ de zoon van deze man!? Is dit..., is dit een zieke grap of zo!? Jij kan onmogelijk de zoon zijn van deze rijke man die zich voordoet als een armoedige zwerver!' Schreeuwde ze boos naar hem als ze nog een stap achteruit nam.

'Wist jij wel dat hij door de straten van New York zwierf!?' Schreeuwde ze nogmaals tegen hem als hij nog geen antwoord had gegeven. 'Nou!?'

Voor haar zag ze hoe Tyson zijn hoofd even van haar afwendde, voordat hij haar weer met een verslagen blik aankeek en vervolgens zijn hoofd knikte.

'Wát!? En jij wist zeker dat ik diegene was waar je vader altijd naartoe ging om te bezoeken!?' Schreeuwde ze nóg bozer en trok Tyson zijn lippen naar binnen. Ze voelde zich ontzettend voor de gek gehouden, alsof ze een pion was in een spelletje waar ze niets van af wist. Dit is gewoon één grote zieke grap!

'Wat heb jij hierop te zeggen, Ty!?' Snauwde ze boos naar hem en stak ze haar handen bazig in haar middel als ze met vol vuur in haar ogen, naar hem keek. Ze eiste antwoorden, want ze wilde weten hoe lang dit al gaande was en of hij er ook van af wist. Zo ja, dan had ze besloten om al het contact tussen de twee mannen te verbreken, alleen voor haar eigen bestwil.

'Ja en nee,' wilde Tyson gaan antwoorden maar was Helène bij het allereerste woord al in een ruk omgedraaid en liep ze zo snel van hem weg. 'Ongelofelijk!' Siste Helène tegen zichzelf als ze stevig van hem weg af marcheerde. De kou beet haar in haar kleren, maar schonk ze er nu geen aandacht aan. Ze dacht maar één ding aan; uit de buurt van deze gekken zijn!

Terwijl ze luid en boos tegen zichzelf siste, zwaaiden haar armen om de beurten, wild en furieus langs haar lichaam als ze met grote, stevige stappen de tuin uit stapte. Maar ineens werd de ritme van haar zwaaiende armen verstoord, doordat er bij haar pols werd gegrepen.

Een kreet slakend werd ze in één flinke zwaai, half om haar as gedraaid en tolden haar ogen even van de plotselinge draaiing. 'Helène! Blijf nou staan, alsjeblieft!' Galmde er door haar oren en merkte ze zijn brede en gespierde figuur opnieuw voor haar neus op. Meteen sloeg ze haar armen over elkaar als ze hem nijdig aankeek. Want ze wist dat als ze weer weg zou lopen, hij haar toch weer zou gaan tegenhouden.

'Echt...,' Floepte hij er ineens uit en keek Helène hem aan met samengeknepen ogen en kantelde ze haar hoofd lichtjes opzij. 'Ik wíst het echt niet dat jij het was, waar hij altijd over praatte. Ik wilde zijn verhalen over zijn avonturen nooit horen, omdat ik het alleen maar stom vond! Dus ik wist wel dat hij de deur uit ging, maar echt..., ik heb het nooit geweten dat het jíj was!' Hijgde hij lichtjes als hij met een licht smekende frons tegenover haar stond en keek Leentje argwanend op in zijn gezicht.

Waar ze had verwacht dat hij een grapje maakte of haar belachelijk ging maken, merkte ze zijn serieuze frons in zijn voorhoofd op. Ze liet haar samengeknepen ogen een beetje versoepelen als ze zijn gezicht aandachtig bekeek om een glimp op te merken dat hij aan het liegen was. Maar het enige wat ze zag, was zijn bezorgde gezicht terwijl hij lichtjes aan het hijgen was, waardoor er om de zoveel seconden een wolkje van stoom uit zijn neus en mond werd geblazen.

Op dit moment wist ze zich totaal geen raad van wat ze moest doen. Ondanks dat deze knappe jongen voor haar neus, haar een paar keren had geplaagd, kon ze geen enkele spoor van een grap vinden. Hevig twijfelend snoof ze haar neus op en hipte ze onrustig van haar ene been op de andere, terwijl de kilte zich langzaam dieper in haar lagen kleren boorde. Na een paar tellen waarbij ze hevig aan het nadenken was, voelde ze haar vel op de kou reageren en begon ze een beetje te rillen.

Tyson was al die tijd voor haar neus blijven staan en was zijn gehijg opgehouden. Hij stond daar met een smekende blik naar te staren, tot hij opmerkte dat ze begon te rillen.

Helène merkte zijn bezorgde blik op en keek ze naar zijn gezicht om en ontmoette ze zijn ogen. Ineens nam hij onverwachts een stap naar voren waardoor Helène instinctief er zelf ook één achteruit nam.

'Alsjeblieft..., laten we hier niet in de kou blijven staan...,' Fluisterde hij op een zachte, bezorgde toon en spreidde hij zijn armen lichtjes naar haar toe. Helène had haar armen nog iets steviger om zich heen geslagen, in de hoop dat ze zo op deze manier, de warmte bij zich kon houden maar ook om hem het signaal te geven dat hij dat vooral niet moest doen. 'Toe..., kom toch binnen? Please?'

Haar blik verzachtte zich meteen toen ze het laatste woord hoorde. Please. Het woord rolde op een onbewust sensuele manier over zijn tong en voelde ze zich meteen een beetje week worden. Ze keek op naar zijn ogen en zag ze hem met een zachte en vragende uitdrukking, heel langzaam naar zich toe stappen.

Zijn bewegingen nauwlettend in de gaten houdend, keek ze toe hoe hij langzaam naar voren begon te lopen en bleef ze licht gespannen staan. Ze wist dat het toch geen zin meer had om te blijven vluchten.

Stapje voor stapje kwam hij steeds dichter bij haar, tot zijn schoenen bijna bij de hare aankwamen en ze zijn warmte dichterbij voelde komen. Ze staarde naar Tysons ontblote sleutelbeenderen onder zijn deftige blouse waarvan de bovenste twee knopen los waren. Haar hart begon ineens sneller en heviger te slaan en bracht de ritme ervan, haar hoofd op hol.

Geschokt hield ze haar adem in als ze ook haar oogleden sloot en ze even verstijfde, toen Tyson zijn sterke armen om haar tengere lichaam heen sloeg en ze meteen zijn warmte door haar kleren heen voelde. Zo stijf als een standbeeld stond ze daar met gekruiste armen terwijl Tyson lichtjes naar voren boog om haar nog beter te kunnen omarmen. Niet wetend wat ze moest doen, liet ze het maar over zich heen gaan.

Een paar tellen later begon ze te ontspannen en haalde ze na een twijfeling, haar armen uit elkaar en begon ze na een korte aarzeling, hem ook te omhelzen. Een zucht slakend liet ze haar armen om zijn borstkas glijden en rustten haar koude handen op zijn rug en schouderblad. De geur van zijn aftershave kwam haar neus binnen en glimlachte ze daardoor heel even terwijl Tyson zijn hand heel zachtjes over haar haren streelde. In haar lichaam werd dat kleine heimelijke en verboden vlammetje, langzaamaan aangewakkerd.

Ondanks ze het aan haar voorkant heerlijk warm begon te krijgen, beet de kou haar in de rug en begon ze opnieuw een beetje te rillen. Ze voelde Tyson lichtjes in haar armen verschuiven waardoor ze hem met een lichte tegenzin, los begon te laten.

Met een knalrood hoofd wendde ze haar blik van hem af en wilde ze zich van hem weg gaan lopen, maar had Tyson zijn grote, warme handen op haar schouders gelegd. Verlegen bleef ze gewoon staan en voelde ze hoe er een hand van haar schouder naar haar hals toe gleed en het vervolgens haar kin omhoog hief.

'Het is goed zo, Leen.' Fluisterde hij met een sexy schorre stem en keek Helène op in zijn zachte donkergroene ogen waarna hij naar haar begon te glimlachen. Daarna liet hij haar kin vrij en ging hij achter haar staan, met zijn handen nog steeds op haar schouders.

'Kom naar binnen en vier deze Kerstdag met ons,' fluisterde hij zacht in haar oor en voelde ze zijn warme adem langs zijn hals strijken, waardoor ze een hevige kippenvel over haar vel voelde kruipen en het haar wangen in vuur en vlam zette.

Even sloeg de twijfel opnieuw toe en sloot ze haar ogen even, terwijl ze de voors en tegens afwogen in haar hersenen. Een zacht kneepje van Tysons hand op haar schouder, bracht haar weer bij haar bewustzijn en slaakte ze een geruisloze lucht.

'Oké dan.'