Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij het verlossende antwoord door zijn oren kreeg, waarin Helène positief op zijn vraag had geantwoord. 'Geweldig, Leen. Wat zou je ervan vinden om dan maar zo dadelijk te gaan?'

Haar wenkbrauwen rezen meteen omhoog en moest Mason erom glimlachen. 'Nou, hup. Pak je jas en schoenen, dan kunnen we gaan!' Zei hij bijna vaderlijk tegen haar en stond hij daarna van de bank af, waarna hij de twee koppen ook meenam en ze vervolgens in de keuken neerzette. Hij zag in de hoek van het aanrecht, opnieuw een stapel was staan en schudde ze even zijn hoofd.

In zijn gedachten zag hij het al voor zich, hoe hij haar naar een ander huis liet verplaatsen en ze daar de beste behandelingen zouden krijgen. Dat ze nooit meer hoefde af te wassen en dat ze een hele ruime kamer zou krijgen, zo groot als die van Tyson.

Juist..., Tyson... Hij heeft via een contactpersoon gehoord, die ook op het Kerstgala was, wat er allemaal was gebeurd die avond. Even had Mason er flink om gebaald dat zijn plannetje mislukte, maar had hij in plaats daarvan al meteen een ander plan bedacht. Hij was een intelligente zakenman geworden, anders had hij zijn bedrijf nooit op kunnen richten en behouden.

Hij was behoorlijk opgelucht toen hij zijn waarheid aan haar had verteld en ze het behoorlijk goed oppakte. Mason kon Helènes reacties heel goed begrijpen en had hij zich voor een erger scenario voorbereid, waarbij Helène hem het huis uit zou schoppen, of de deur voor zijn gezicht dicht zou slaan..., of wat dan ook met een slecht einde.

Maar nu stond hij toch nog steeds in haar huisje, terwijl er al een twintigtal minuten zijn verstreken waarin er geen rare dingen gebeurd zijn. Hij kwam uit het keukentje en hoorde hij haar in haar eigen, kleine slaapkamertje rommelen. Glimlachend slenterde hij rustig door de woonkamer en kwam hij voor het raam te staan, waardoor hij de lange limousine voor de stoep geparkeerd zag.

Met een glimlach keek hij op de limousine neer en besefte hij dat Helène helemaal niet had tegengestribbeld, tegen zijn plannetje om haar naar het Kerstbal te laten gaan. Hij had een wazige foto van zijn contactpersoon gekregen op het moment dat ze haar jas bij de balie had afgegeven en kon hij erop uitmaken dat ze er prachtig uit had gezien. Helemaal zoals hij het in zijn gedachten had.

'Ik ben klaar.' Werd er achter hem gefluisterd en draaide hij zich licht verrast om. Hij trok zijn wenkbrauwen meteen omhoog als hij ontdekte dat ze zichzelf had omgekleed. Om zijn lippen vormde er een warme glimlach als hij naar haar toe stapte en hij een hand op haar schouder legde. 'Je ziet er mooi uit, Leen.'

Ondanks het hem niet veel had uitgemaakt hoe ze erbij stond, warmde het toch zijn hart dat ze haar best deed om er netter uit te zien. Ze droeg een zwarte legging met daarboven een leuk licht wijd staand geruit jurkje en haar haar in een losse vissengraatvlecht die ze over haar schouder heen sloeg. En onder haar voeten zaten er zwarte pumps aan met een kleine hak waardoor ze er zeer vrouwelijk uitzag.

Een paar minuten later stapten zowel Mason als Helène het huis uit en trok ze de deur achter zich dicht. Mason bood haar zijn arm aan, die ze met een kleine glimlach aannam en wandelden ze rustig het trappetje af. In stilte liepen ze over het platgelopen besneeuwde stoep naar de limousine toe en begroette hij kort daarna, zijn privé chauffeur.

'Goedemorgen miss Helène. Het is een genoegen om u weer te zien.' Hoorde Mason Jack tegen Helène zeggen en zag hij hoe ze begon te glimlachen. 'Eh, hetzelfde. Denk ik.' Zei ze en lachte ze daarna even voordat ze naar binnen stapte.

Als laatste stapte Mason binnen en zag hij haar opnieuw bestuderend door de auto kijken. 'Mooie, grote auto.' Mompelde ze zachtjes, keek ze daarna naar hem om en begon te glimlachen. 'Hier past met gemak wel tien tot vijftien man in.'

Lachend antwoordde Mason op haar opmerking en knikte hij zijn hoofd. 'Ja, dat klopt. Ik rijd hier ook niet zo vaak in. Vaak heb ik een kleiner autootje. Die zwarte waarin we zaten toen we naar de begraafplaats van je ouders gingen, weet je nog?'

Hij zag onder haar blik, hoe Helènes ogen zich verstarden en ze hem daarna verrast aankeek. 'E-echt? Wow..., is die auto ook van u!?' Hij begon te glimlachen en knikte hij zijn hoofd. 'En Leen, je hoeft mij nu echt geen 'u' te noemen hoor. Ik ben nog steeds gewoon Mason. Dus ook geen ge-meneer of wat dan ook, gewoon je, jij of Mason.' Zei hij met daarna een knipoog en zag hij haar even blozen en wegkijken.

Terwijl de limousine begon te rijden, zag hij hoe ze een beetje gespannen bij zat. Hij draaide zijn hoofd naar haar om en zag hij haar met een geforceerde glimlach naar hem omkijken, voordat ze weer naar buiten toe staarde. In een opwelling pakte hij haar gespannen hand vast en gaf hij er een zacht kneepje in. 'Het gaat goed komen.'

Als antwoord gaf Helène hem een korte knik, voordat ze terug in zijn hand kneep en keek ze daarna weer uit het raam. Hij merkte op dat ze ergens wel behoorlijk nieuwsgierig was en begon hij opnieuw te glimlachen als hij ook hoopte dat het niet te overweldigend voor haar zou zijn. Want tot nu toe gaat het goed en hoopte hij dat het ook zo zou blijven gaan, want hij had nog een verrassing voor haar in petto.

Een verrassing waarvan hij niet zeker wist of zij het wel leuk zou vinden of niet.

Enkele minuten later zag Mason aan de omgeving, dat ze de duurdere wijk van New York in begonnen te rijden en draaide hij zijn hoofd naar haar om. Hij zag hoe Helène lichtjes van de stoel af zat en ze met grote, nieuwsgierige ogen uit het autoraampje staarde.

De limousine maakte een draai naar rechts en reed het een licht hellende oprit op en was hij even blij, dat zijn zoon, zijn rode auto in de garage had laten parkeren. Met een glimlach wendde hij zich opnieuw naar Helène en vertelde hij haar, dat ze er waren.

'We zijn er.' Deelde hij haar mee en draaide haar hoofd zich in een ruk om. 'Echt!?' Stamelde ze verwonderd als ze uit zijn raam keek en hoorde hij haar, haar adem geschokt inhouden. 'Wow! Het is gi-gan-tisch!'

Door haar reactie begon hij even ongemakkelijk te lachen voordat hij zijn hoofd knikte en opende hij daarna het portier toen ze net stilstonden. 'Kom maar, miss Helène.' Zei hij netjes en stapte hij uit waarna hij een hand naar haar uitstrekte die ze aannam.

'Wauw...,' fluisterde ze vol in ongeloof als hij haar naar het huis zag opkijken. Een heuse herenhuis doemde er voor hun neuzen op met twee pilaren bij de ingang aan de weerszijden. Glimlachend begon hij te lopen en zag hij in zijn ooghoek, dat Helène hem aan het volgen was. Tevreden liep hij op een rustig tempo naar de ingang tot hij zijn huissleutel in het slot stak en de deur opende.

'Oh geez...,' fluisterde Helène opnieuw en verwelkomde hij haar met grote, verbaasde ogen naar binnen en sloot hij daarna de deur. Chauffeur Jack ging de limousine naar een andere schuur brengen.

Nadat hij de deur sloot draaide hij zich om en zag hij Helène met een open mond naar alle pracht en praal staren en ritste hij daarna zijn 'zwerversjas' uit. Hij hing hem op aan het kapstok en zag hij dat Helène haar jas ook aan het uitrekken was, waarna ze het een beetje ongemakkelijk naast de zijne ophing.

'Kom mee, ik wil je graag aan iemand gaan voorstellen.' Fluisterde hij met een voelbare spanning in zijn stem en zag hij in zijn ooghoek, hoe Helène met opgetrokken wenkbrauwen naar hem staarde.

Samen liepen ze door de brede gang met de licht marmeren vloer en opende hij de glazen deur voor haar voordat hij het achter haar sloot. Hij draaide zich om en zag hij haar naar de gigantische kerstboom staren die er in de hal stond. De piek stond op bijna zelfde hoogte als de eerste etage en keek hij daarna omhoog naar de balustrade.

Op dit moment voelde hij al zijn spanning door zijn aderen razen en bonkte zijn hart op een hevige tempo als hij ook zijn longen diep met lucht vulde. Zijn lichaam begon van de spanning te trillen en hief hij zijn hoofd op naar de vide, voordat hij zijn mond opende.

'Ty! Kom onze gast eens gedag zeggen!'