Langzaam maar zeker ontwaakte ze uit haar diepe slaap en opende ze met een lichte moeite, haar dichtgeplakte oogleden. Zodra ze hen open kreeg, staarde ze voor zich uit en slaakte ze een geluidloze lucht. Ze wist niet hoe ze zich eigenlijk voelde.

Was ze blij dat ze op het feest is geweest? Of had ze er toch spijt van dat ze ging? Ze wist het gewoon niet. Een paar minuten later besloot ze dat ze de strijd maar even achter zich liet en kwam ze kreunend overeind. Daarna besefte ze pas, dat ze nog steeds in haar rode jurk lag en trok ze verrast haar wenkbrauwen op.

Vlug maar ook voorzichtig trok ze de jurk over haar hoofd en inspecteerde ze hem. Opgelucht bevestigde ze dat de jurk onbeschadigd was gebleven en ook niet vies was geworden. Behendig wist ze de jurk aan de hanger te leggen en hing ze hem op aan haar hoge kast. Met een kleine glimlach streek ze met haar hand over de bloedrode stof en schoot er een paar flitsen van de afgelopen avond door haar gedachten.

Hoe de mysterieuze jongen voor haar stond, in zijn prachtige strakke kostuum waarbij ze zijn figuur goed kon zien. Hoe hij haar ten dans vroeg en ze samen letterlijk de sterren van de hemel leken te dansen. En hoe hij haar..., daarna kuste.

Ze wendde haar blik beschaamd weg en kreeg ze een hevige blos rondom haar wangen, toen ze eraan dacht dat de jongen al die tijd, dé Tyson was. Tyson..., diezelfde Tyson die haar op school keer op keer had geplaagd.

Hoofdschuddend zocht ze haar schone kleren bij elkaar en vluchtte ze vlug naar de badkamer. Eenmaal de badkamer op slot gezet, draaide ze zich om en schrok ze even van haar spiegelbeeld. 'Wow,' mompelde ze verrast als ze naar zichzelf keek en kwam ze dichterbij. Haar mascara was flink uitgelopen en had het zich flinke zwarte kringen onder haar ogen gekleurd. Ook haar rode lippenstift was grotendeels verdwenen, maar zag ze toch nog wel enkele lichtroze spoortjes buiten haar lippen.

Ze reikte met haar vingers naar haar lippen en streelde ze er zachtjes overheen. Ze blikte terug naar het moment dat ze zijn geur had geroken en dat ze hem alsnog had gekust. Haar onderbuik begon te reageren bij het zien van de flashback en beet ze daarna op haar vinger. Haar eigen ogen keken haar terug en zag ze bij zichzelf een schittering door haar eigen ogen gaan. Toen besefte ze dat ze er eigenlijk geen spijt van had.

Toch werd ze zenuwachtig bij het idee dat Tyson haar had gekust. Wat als hij er achterkwam dat zíj het mysterieuze meisje was? Die haar masker niet wilde afzetten? 'Nee..., dat kan niet.' Fluisterde ze tegen zichzelf als ze een beetje gespannen van de spiegel weg draaide. 'Onmogelijk. Hij kan het onmogelijk weten dat ik het was.'

Vlug stapte ze de douchecabine in, haalde ze de douchekop van de haak af en deed hij hem aan. Binnen een paar tellen rees er een warme stoom omhoog en zette ze hem terug op de houder, waarna ze zichzelf begon af te spoelen.

Onder het douchen begon ze na te denken en besefte ze ineens, dat Mason haar wel heel veel dingen uit te leggen had. Het hete water beet in haar vel, maar deerde het haar niet. Ze begon allerlei plannetjes te maken om hem op te gaan zoeken en besloot ze dat ze dat na het ontbijt maar meteen ging doen. Want na die ene brief, had hij haar niet verteld wanneer hij weer zou komen en andersom had zij hem ook niet verteld wanneer hij weer langs kon komen.

Na een goed ontbijt stak ze haar klamme haar in een slordige knot en trok ze haar sneeuwschoenen aan. Ze was erop gebrand om hem vandaag nog te vinden en eiste ze een uitleg van hem. Hoe hij aan de jurk en de dure spullen kwam. Ondanks ze er ontzettend blij mee was, was ze nu wel flink in de war gebracht door hem.

Nadat ze klaar was met het vastzetten van de veters van haar snowboots, reikte ze naar haar jas en besefte ze tot haar grote schrik, dat ze het op het feest was vergeten. 'O, shit!' Riep ze hard en sloeg ze even boos op de muur. Natúúrlijk kwam dat er ook nog bij kijken!

'Dan leen ik er maar even één.' Mopperde ze tegen zichzelf en zocht ze de beste kleinste jas uit van haar huisgenoten en deed ze hem aan. Daarna knoopte ze ook een geleende sjaal om haar nek, zocht ze naar haar huissleutel en trok ze daarna de deur achter zich dicht.

Binnen een kwartier kwam ze aan in het centrum van New York en hoorde ze overal vrolijke Kerstmuziek draaien. Her en der zag ze ook de feestelijke lichtjes en prachtig opgetuigde kerstbomen en besefte ze, dat het vandaag een bijzondere dag was. Het was dé Kerstdag!

Christmas Day.

Met een luide zucht stopte ze haar handen ruw in de zakken van de jas en liep ze op een stevige pas verder, zoekend naar hem. Om elk hoekje en in elk straatje zocht ze naar de zwerver maar vond ze hem nergens. Zelfs niet op de 'vaste' plekken waar ze hem toen vaak had zien zitten.

Als laatste besloot ze naar de Daklozen nachtopvang te gaan en vroeg ze wederom naar zijn naam, maar kreeg ze helaas niet haar verlossende antwoord. Met een luide grom stapte ze boos naar buiten en liet ze zich tegen de muur aan vallen. Ineens daagde het haar en sloeg ze zichzelf voor haar hoofd. Het is Kerst..., en Mason had gezegd dat hij dan bij zijn zoon zou zijn!

'Argh!' Siste ze geïrriteerd en begon ze verwoed van de muur weg te lopen, op weg naar haar huis. Van binnen voelde ze aan de ene kant best wel boos, om het idee dat hij iets voor haar had verzwegen, maar was ze aan de andere kant ook ontzettend nieuwsgierig naar hem. Naar wat hij haar had te vertellen.

Weer eenmaal thuisgekomen zag ze op de klok, dat ze wel bijna anderhalf uur in de stad had rondgezworven en vond ze dat ze wel een kop thee had verdiend. 'We zullen maar eens zien wanneer hij weer langs gaat komen,' mompelde ze afwezig tegen zichzelf en niemand terwijl ze de waterkoker aanzette.

Toen de waterkoker het signaal gaf dat hij klaar was, pakte Helène de kan op en schonk ze haar glazen mok in. Ze begon het kokende water te gieten en klonk er op dat moment ineens het schrille geluid van de bel, waardoor ze hevig schrok en ze daarbij het kokende water over haar hand heen goot. 'Aaaagh!' Gilde ze verschrikt van de pijn en trok ze meteen haar hand weg, zette ze de waterkoker weg en hield ze hem meteen onder de koude kraan.

Een beetje boos liep ze met een theedoek om haar hand naar het grote raam en keek ze naar buiten. Haar ogen verwijdden zich meteen toen ze de grote limousine voor haar raam zag staan en voelde ze haar keel meteen droog worden. Toen besefte ze dat het waarschijnlijk Jack was, die haar jas terug kwam brengen.

Op het moment dat ze zich van het raam wegdraaide, dreunde het geluid van de bel opnieuw door heel het huis en mompelde ze een 'ja ja ja, ik kom er al aan,' voordat ze zich naar de hal begaf.

Nietsvermoedend opende Helène de deur met als verwachting om Jack voor de deur te zien staan, maar werd ze abrupt tot stilstaan gebracht toen ze geen Jack zag staan, maar Mason. Starend vol in ongeloof keek ze hem aan en zag ze dat er een wrange glimlach om de oude man zijn lippen hing, waardoor ze langzaam naar hem toe begon te lopen en de deur voor hem opende.

'Kom binnen,' zei ze kort als ze ook achteruit stapte. Ze wist eigenlijk niet hoe ze moest reageren, maar had ze wel even het behoefte om hem een knuffel te geven. Na de knuffel keek ze hem een beetje twijfelend aan voordat ze zich omdraaide en naar de keuken toe liep, om een tweede kop thee voor hem in te schenken.

Haar gedachten raasden meteen op volle toeren door haar hersenen. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen nu hij er toch was. Boos? Teleurgesteld? Nieuwsgierig? Blij? Ze zat boordevol vragen waarom hij nu hier was. Moest hij niet naar zijn zoon? En vooral, waarom was hij nou met de limousine!?

In haar gedachten verzonken liep ze met de tweede kop thee naar de woonkamer en zag ze net op dat moment, hoe Mason de gang uit kwam en werden haar ogen groter van verbazing. Op dat moment drong er ook een sterke aftershave geur haar neus binnen en viel haar mond zowat open van verbazing.

Mason keek haar aan met een blik die ze niet helemaal kon plaatsen. Ze voelde hoe ze de grip op zijn kop thee begon te verliezen en zag ze het volgende moment, hoe Mason naar haar toe stormde en net op tijd de kop thee uit haar handen wist te trekken voordat deze over de rand toe stroomde.

Toen Mason de kop thee veilig had weggezet, kwam hij langzaam omhoog en keek ze met een gezicht vol shock naar hem op. 'Je..., je bent...' Stamelde ze en wist ze haar zin niet af te maken. Ze was geschokt bij het zien van een Mason in een keurige, dure outfit. Ze zag zelfs dat zijn baardje heel netjes was bijgewerkt en voelde ze zich slap worden.

Gelukkig had Mason het door en greep hij haar bij haar schouders waarna hij haar naar de bank toe leidde en haar erop liet zitten. Toen Helène goed op haar plekje zat, liep Mason om het salontafeltje heen en ging hij op zijn 'vaste' plek zitten.

'Nou, Leentje. Hopelijk heb je een beetje leuke avond gehad gisteren?' Vroeg hij met een zachte stem aan haar en knipperde ze met haar ogen voordat ze naar hem opkeek. 'Nou...,' begon ze, maar klapte ze daarna meteen dicht. 'Mason..., hoe.., wat.., waarom?' Hakkelde ze ongemakkelijk maar wist ze hoe dan ook, geen goede zin te vormen. Daarvoor was ze te geschokt.

'Ik zal je maar vertellen wie ik echt werkelijk ben...,' fluisterde hij zacht terwijl hij naar voren kwam gebogen en hij zijn armen op zijn schoot liet rusten. ' Voordat ik vertel wie ik ben, wil ik je graag zeggen dat ik echt nog diezelfde man ben van de afgelopen weken. Ik heb me eigenlijk niet anders voorgedaan dan ik was, alleen heb ik inderdaad niet de volledige waarheid over mezelf verteld. Ik hoop echt dat je hierna, nog steeds contact met mij houdt..., Leen...' Zei hij op een fluisterende stem en kon Helène alleen maar afwezig met haar hoofd knikken.

'Eh..., mijn naam is dus Mason... Mason Underwoods.' Nadat hij zijn volledige naam had verteld, leek er een lichtje in haar hoofd te branden en werden haar ogen iets groter van schrik. 'Z-zoals van Underwoods E-enterprises!?' Stamelde ze geschokt met een uitslaande stem en zag ze hoe de 'zwerver' tegenover haar, zijn hoofd zwakjes begon te knikken.

'Ohh!' Fluisterde ze geschokt als ze haar hand voor haar mond sloeg en ze hem met grote ogen aanstaarde. 'D-d-dat kan niet! Dit kán niet waar zijn!' Piepte ze angstig en stond ze opeens in een ruk op waarna ze van de bank weg liep en in de woonkamer begon te ijsberen.

'Maar, hoe, waarom..., waarom had je jezelf dan als zwerver verkleed!? Piepte ze op een hoge stem als ze even stilstond en zich naar hem toe draaide die inmiddels ook was opgestaan en langzaam naar haar toe kwam lopen.

'Ik en mijn bedrijf waren bezig met een project..., om te kijken wat het sfeer van Thanksgiving en Kerst met de mensen zouden gaan doen. Ons doel was om te kijken hoe gul de mensen dan zouden zijn... Even waren we bang dat ons plan gedoemd was om te mislukken... Tot jij kwam.' Zei hij op een zachte toon en stapte hij rustig op haar af.

'Jij was degene waar we naar op zoek waren. Jij was degene die het goede in de mensen liet zien. Jij was degene die als eerste naar mij omkeek en om me gaf. Veel meer dan alleen maar een beetje geld doneren, wat onze voornamelijke hoofddoel was. Je hebt me zoveel meer gegeven dan dat. Je hebt me zelfs de gastvrijheid van je huis aangeboden, je eigen voedsel en vooral..., je hartverwarmende liefde waardoor je onmisbaar bent geworden voor mij.' Fluisterde hij als hij zijn armen naar haar uitstrekte, voorzichtig vastpakte en haar zachtjes tegen zijn borst aan begon te duwen.

Maar toch kon ze het niet geloven. Haar gedachten haalden haar overhoop en schoot het haar emoties alle kanten op. 'I-i-ik kan het niet geloven! Het kán allemaal niet waar zijn! Het is, het kán gewoon echt niet waar zijn!' Hakkelde ze luid voordat ze zich door hem liet omhelzen en barstte ze daarna in huilen uit.

Door hem werd ze al sussend, zachtjes heen en weer gewiegd terwijl ze de tranen rijkelijk over haar wangen voelde stromen en klampte ze met haar handen, aan de rug van Masons trui vast. Zijn geur drong haar neus binnen en had het ergens een kalmerende effect op haar. Na een paar lange minuten voelde ze zich sterk genoeg om hem weer in de ogen aan te kunnen kijken en liet ze daarna zijn trui los.

Mason had zijn armen om haar schouders heen gelegd en keek hij met een serieuze, onderzoekende blik naar haar gezicht. Helène keek met betraande ogen naar hem op en schudde ze even haar hoofd.

'De blouse..., de opvangcentrums die je naam niet wisten en dat je eigenlijk nooit vies had geroken... Ik hád het moeten weten!' Piepte ze als ze met razende emoties in haar lichaam, in zijn donkerblauwe ogen staarde en zag ze Mason klein naar haar glimlachen. 'Oh..., wat was ik toen zo dom!' Piepte ze zachtjes als ze haar handen voor haar gezicht sloeg.

'Hey Leen. Je bent absoluut zeker niet dom.' Zei hij verbaasd en plaatste hij zijn handen om Helènes polsen waarna hij het zachtjes van haar gezicht af haalde. 'Ik ben juist blij dat je het deed, Leentje. Je liet enkel je warme, liefdevolle zorgzaamheid zien. Dat is absoluut geen zwakte!' Zei hij op een licht strenge toon tegen haar en keek ze daarna een beetje beschaamd naar hem op.

'Begrijp je dat?' Vroeg Mason haar op een zachte toon en knikte ze met haar hoofd voordat ze door hem naar de bank toe werd geleid. 'Ga maar even zitten en drink je thee maar even op,' suste hij tegen haar en gingen ze tegelijkertijd op de bank zitten. Mason haalde Helènes kop naar haar toe en pakte hij daarna de zijne.

Binnen een paar minuten vol stilte, waarin ze beiden in diepe gedachten waren verzonken, zette Mason daarna zijn lege kop thee weg en draaide hij zich om naar haar. Helène voelde zijn blik op zich rusten en draaide ze haar afwezige ogen naar hem om. Met haar halfvolle kop thee tussen haar handen, keek ze hem twijfelend aan. Ze wist niet of ze hem wel moest geloven en voelde ze dat het vertrouwen een beetje anders was geworden. Maar toch voelde ze zich nog steeds warm en veilig bij deze man.

'Leentje?' Hoorde ze hem vragen waardoor ze haar wenkbrauwen optrok en haar hoofd naar hem knikte, als een teken dat ze hem duidelijk hoorde. Ze zag hem daarna even slikken voordat hij zijn lichaam volledig naar haar toe draaide.

'Helène..., zou je mij de eer willen doen om vandaag, met Kerst, bij mij thuis te komen eten?'

Haar lichaam schokte in één keer als ze ook eenmaal geschrokken met haar wenkbrauwen knipperde. Ze voelde een ongelooflijke golf door haar lichaam gaan, alsof zijn vraag als een donderslag door haar lichaam joeg. Haar mond viel open van verbazing en wist ze op dat moment, geen woord uit te brengen terwijl ze met grote ogen naar hem staarde.

Toen ze bijgekomen was van de schok door zijn vraag, besefte ze dat hij serieus was en dat hij nog steeds op een antwoord wachtte. Diep in haar hart was er een strijd gaande en wilde het ene helft meteen een 'nee' roepen, maar riep de andere helft juist een 'ja.'

En voordat ze het goed wist, sloot ze haar mond en probeerde ze haar mondhoeken omhoog te trekken, voordat ze haar hoofd begon te knikken.

'Ja..., dat is ... g-goed.'

Dag lieve lezers! We zijn er weer.  De 6 uurs operatie is helemaal goed gegaan! We zijn sinds vanmiddag weer thuis. Een hele opluchting. Nu 3 weken rust voordat we aan de revalidatie beginnen! 😊💪🏻