Slenterend liep hij in zijn uppie door de winkelstraat met aan beide zijden allerlei dure winkels. Eerst had hij James nog meegevraagd om samen een masker te gaan kopen, maar had zijn vriend blijkbaar al eentje gekocht waardoor Tyson dus maar alleen op pad moest.

Langs hem liepen er zo nu en dan stelletjes voorbij die knus waren met elkaar en stopte hij zijn handen in de zakken van zijn broek als hij verveeld verder liep. Her en der zag hij allemaal koppels die blij waren met elkaar. Wrang trok hij een mondhoek omhoog, want ze deden hem denken aan de tijd dat zijn vader met zijn moeder ook zo, hand in hand liepen. Hij moest wel toegeven dat hij die tijd miste. De tijd waarin zijn moeder nog leefde en soms ook met hem naar het centrum ging om kleren te kopen.

Zuchtend van verslagenheid besloot hij maar een winkel binnen te gaan die bedoeld was voor chique feesten. Bij de balie kreeg hij een heleboel keus onder zijn neus voorgeschoteld en gleed hij zijn ogen over de verschillende maskers die onder het glas tentoon gespreid lagen.

Zijn ogen vielen op de eenvoudige, zwarte masker die in een hoekje lag weggestopt en wees hij de verkoopster erop. Voor hem was deze het beste, de anderen hadden teveel verwarrende structuren of teveel bling of glitter. Maar deze, was gewoon egaal zwart. Gewoon normaal, glad en mat. Perfect voor hem.

Nadat hij hem had gepast, trok hij een mondhoek omhoog en knikte hij naar de winkelierster, die de masker zorgvuldig in een doos stopte en het daarna scande. 'Veertig dollar, alstublieft,' vertelde ze hem en haalde hij zijn zwarte pinpas tevoorschijn. In zijn ooghoek zag hij haar, haar wenkbrauwen optrekken bij het zien van zijn ongelimiteerde pinpas, maar gaf hij er verder geen aandacht aan.

Hij merkte wel op dat hij na het betalen, anders werd behandeld. De vrouw deed het doosje in een tasje en keek ze op een verleidelijke manier naar hem op. 'Alstublieft, meneer...,'zei ze op een zwoele stem en overhandigde ze hem daarna het tasje terwijl ze haar wimpers een paar keren overdreven knipperde.

'Bedankt.' Zei hij met een neppe glimlach en pakte hij het tasje aan, maar kon hij niet voorkomen dat haar vingers over de zijne streelden. Meteen keek hij argwanend naar haar op voordat hij de tas uit haar handen trok. Met een korte knik nam hij afscheid, draaide hij zich om en liep hij de winkel uit.

Hij rolde zijn ogen als hij zijn hoofd schudde. Toen hij terug naar zijn auto begon te lopen, zag hij vlak bij zijn rode auto, een groepje meiden staan. Nieuwsgierig trok hij lichtjes zijn wenkbrauwen op en bekeek hij de knappe meiden. De meiden keken op hun beurt ook naar hem op en begonnen ze te fluisteren. Voor heel even voelde Tyson zich groot en machtig, omdat hij wist dat ze over hem aan het fluisteren was. Waarschijnlijk zeiden ze tegen elkaar over hoe goed hij er wel niet uitzag.

Maar toch welde er een gevoel op die zijn goede gevoelens opzij schoof. Hij besefte dat hij dit eigenlijk niet wilde. Hij wou zich enkel zo voelen bij één persoon in de buurt. Helène.

Met een glimlach begroette hij de dames en liep hij in één rechte lijn naar zijn auto. Naast zich hoorde hij de meiden hem vragen of de auto echt van hem was waardoor hij naar hen omkeek en hij zijn hoofd knikte. 'Ja.'

Na zijn antwoord stapte hij in, reed hij rustig achteruit en verstelde hij zijn pook, om daarna naar voren te gaan rijden en hief hij enkel zijn hand op.

Een luide zucht ontsnapte er uit zijn mond en kneep hij het stuur even fijn. Hij was het niet gewend om de knappe meiden af te wimpelen. Zijn gedachten namen hem naar haar toe en begon hij er aan te denken dat hij er eigenlijk stiekem op hoopte, dat zij ook op het feest zou komen.

Maar wat als ze geen jurk heeft? Begon hij te denken en keek hij even om zich heen voor het aankomend verkeer en draaide ze zijn stuur naar rechts. Nou..., dan komt ze toch in haar beste vod die ze kan vinden? Dacht hij nonchalant als hij zijn auto langs een aantal auto's liet manoeuvreren. Wat als ze niet kan komen? Nou.. dan haal ik-  Dacht hij maar werd hij abrupt uit zijn gedachten gehaald toen hij op de rem trapte voor een oranje licht die net op rood sprong. Hij betrapte zichzelf erop dat hij toch steeds opnieuw aan haar begon te denken. Dat hij hoop had. Hoop, die hij al heel lang geleden niet meer had gevoeld.

Toen hij thuis kwam, zag hij zijn vader in zijn leren fauteuil zitten met een opengeslagen krant in zijn handen. Zoals altijd zat hij helemaal relaxt achter zijn krant te lezen, met zijn leesbril op zijn neus en liep Tyson op hem af. 'Hey, vader.'

Meteen richtte Mason zijn hoofd op en haalde hij de leesbril van zijn neus af. 'Hey zoon. Is het je gelukt met het masker?' Tyson trok een mondhoek omhoog en knikte hij zijn hoofd. 'Jep.' Hij haalde het doos uit de tas, opende hij hem en liet hij het zijn vader zien.

'Ah ja, ziet er simpel maar ook elegant uit. Dat heb je goed gedaan, zoon.' Zei vader met een glimlach naar hem en begon hij op te staan als hij ook zijn krant dichtvouwde. 'Ik ben trots op je, zoon.' Zei hij op een zachte toon en sloeg hij een arm over de schouders van Tyson voordat ze samen naar de keuken begonnen te lopen.

'Zin in een diner?' Vroeg zijn vader hem en keek Tyson hem aan, waarna hij maar zijn hoofd knikte. 'Is goed.' Hij had een paar dagen eerder besloten, om wat aardiger proberen te doen tegen zijn vader. Ergens was hij even tot het besef gekomen, dat hij blij mocht zijn dat hij niet helemaal alleen was.

De uren streken voorbij waarin hij en zijn vader een goed gesprek hadden, terwijl hun warme eten door een kok werd bereid. Nog nooit had hij een fijn gesprek met hem gehad sinds de dood van zijn moeder en vaders vrouw. Mason maakte een opmerking over iets dat in zijn jeugd was gebeurd, en begon hij te lachen als hij ook relaxt achterover leunde in zijn eetstoel. 'Ja, dat was een goeie hè?' Grijnsde hij als hij eraan terug dacht.

'Ja. Nooit gedacht dat je toen al zo goed kon werpen. Je had bijna letterlijk zijn klokkenspel aan diggelen gebracht.' Lachte zijn vader hardop en schudde Tyson met een brede grijns, zijn hoofd. Daarna keek hij op zijn horloge en floot hij kort. Hij zag dat het al half zeven was en keek hij naar zijn vader op.

'Ik geloof dat ik me effe moet gaan klaarmaken voor het feest.' Mompelde hij fronsend en kwam hij overeind en zette hij zijn inmiddels leeggegeten bord weg. 'Kom zo nog wel effe showen!' Riep hij over zijn schouder als hij de eetkamer uit liep.

Na iets meer dan een half uur later liep hij zijn badkamer uit en frutselde hij onderweg aan zijn zwarte vlinderdas. Hij liep op zijn lange spiegel af en bekeek hij zichzelf. Een mondhoek krulde omhoog als hij zijn strik netjes zette en vervolgens zijn kraag om de band van de vlinderdas heen vouwde.

Zijn lichaam was gehuld in zwarte pantalons en een witte blouse met daaromheen dus een vlinderdas en een zwarte op maat gemaakte colbert. Om zijn pols had hij een dure Rolex horloge die even blonk in het licht door de lamp naast de spiegel. Kort gleed hij met zijn hand door zijn haren en zette hij een paar verdwaalde lokken haar in de juiste positie.

'See you later!' Zei hij luidop tegen zichzelf in de spiegel en knipoogde hij naar zijn evenbeeld. Daarna trok hij met zijn handen een denkbeeldige pistool en schoot hij zogenaamd naar zichzelf waarna hij begon te lachen. Met zijn hoofd schuddend om zijn eigen stunt liep hij van de spiegel weg, liep hij zijn kamer uit en trippelde hij vlug de trap af.

Beneden lag het masker in de doos al op hem te wachten en opende hij hem, waarna hij hem eruit haalde. Met het ding in zijn handen liep hij de woonkamer in en zag hij zijn vader zitten met zijn ene been over het andere, terwijl hij iets aan het lezen was. 'Jo!' Riep hij om zijn aandacht te trekken terwijl hij naar hem aan het lopen was.

Mason haalde zijn been van zijn knie af en deed hij zijn leesbril op zijn hoofd. 'Zo, zoon. Je ziet er tiptop uit.' Zei hij en knikte hij goedkeurend met zijn hoofd. Tyson deed daarna het masker rondom zijn ogen en zag hij zijn vader zijn wenkbrauwen optrekken.

'Zo lijk je net Zorro of een gevaarlijke hartendief.' Grapte hij en begon Tyson kort te lachen als hij de knoop achter zijn hoofd zette. Kort keek hij opzij en zag hij zijn eigen reflectie in het glas van de grote kast staan. 'Inderdaad niet verkeerd.' Mompelde hij tegen zichzelf en keek hij daarna op zijn horloge. Kwart over zeven.

'Ik ga.' Zei hij rustig als hij zich op zijn hakken draaide en liep hij naar de gang waar zijn jas hing. 'Veel plezier, zoon!' Hoorde hij zijn vader roepen en glimlachte hij even voordat hij zijn jas aantrok. Zijn onderbuik begon een beetje te kriebelen bij het gedachte dat iedereen er op het feest op zijn best eruit zou zien, maar was hij ergens toch wel benieuwd naar háár.

Vlug ritste hij zijn jas dicht en sloeg hij een sjaal om zijn nek voordat hij naar zijn Mustang toe liep. Met één klik op de knop, sprong de auto open en stapte hij met gemak in en startte hij de auto meteen.

Een korte fluit klonk er door de auto als hij langzaam het gereserveerde parkeerplaats opreed, nadat hij de parkeerwacht zijn schoolpasje had laten zien. Een heus gebouw met lange, brede pilaren dat door sterke lampen van onderen werd verlicht, doemde er voor zijn neus op. Het zag er zeer professioneel uit. Tyson zag dat de ingang van het gebouw bovenaan de trap was en parkeerde hij de auto niet al te ver vandaan.

Terwijl het lichtjes sneeuwde, klikte hij op de knop en vergrendelde hij zijn trouwe Mustang en liep hij in één rechte lijn naar de trap. Hij zag her en der ook andere studenten in keurige pakken en mooie jurken naar boven lopen maar kon hij geen één van hen, herkennen.

Eenmaal binnen werd hij verwelkomd door een warme sfeer en keek hij onder de indruk om zich heen. Wie dit had georganiseerd had, wist wel van aanpakken en chique feesten geven en liep hij daarna naar de balie toe waar er jassen werden ingenomen. Nadat hij zijn zwarte jas had afgegeven evenals zijn sjaal, liep hij met zijn handen in zijn zakken naar de grote deuren en zag hij daar zijn vriend James staan. Ondanks hij zijn masker al op had, kon Tyson hem zo uit honderden herkennen.

Ze hadden afgesproken om samen het feest te betreden. James begroette hem met een broederlijke knuffel en een boksende vuist. 'Ziet er goed uit hè, bro!' Fluisterde hij luid als hij zich naar zijn oor toe boog. Tyson knikte enkel zijn hoofd als antwoord, terwijl hij een paar single meiden aan het bekijken was, die allemaal achter een sierlijke masker waren verstopt.

'Ben je niet benieuwd wie de Queen van dit jaar gaat worden?' Fluisterde James in zijn oor, maar was Tyson niet helemaal aanwezig met zijn aandacht. 'Eh, nee?' Antwoordde hij afwezig.

'Ben je serieus? Wij weten allemaal dat jij de King gaat worden, ben je dan niet benieuwd met wie je de openingsdans gaat doen?' Zei James iets luider tegen hem en knipperde hij met zijn ogen. 'Euh, jawel..., maar daar denk ik nu niet aan.' Antwoordde hij terwijl hij nog steeds naar alles en iedereen behalve hem keek.

'Naar wie zoek je toch?' Mopperde James lichtelijk naar hem en draaide Tyson pas zijn hoofd om. 'Euh, niks. Niemand.' Reageerde hij snel en draaide hij zich om. 'Kom, laten we naar het feest gaan.

Ze kwamen beiden bij de trap aan en keken ze over het hele feest uit. Hij zag er al allerlei stelletjes staan die met elkaar stonden te dansen. Zijn ogen gleden door de ruimte en zag hij iets verderop een heuse Deejay. De sfeer was precies goed, het was lekker donker maar was er toch ook genoeg licht dankzij de zwervende kleurige spotlights en de traditionele discobal die er hing.

Goedkeurend liet hij zijn blik naar voor zijn voeten glijden en trippelde hij de grote met rood beklede trap af. Hij had her en der al alleenstaande meiden opgemerkt en begon hij zich af te vragen of Helène er al tussen stond.

James totaal achter zich gelaten bij de bar, begon hij aan zijn ronde tussen de meiden zonder partner en glimlachte hij vriendelijk naar een paar meiden die op hun beurt, giechelend naar hem terugstaarden. Daaruit maakte hij op dat het wel moeilijk was om haar te herkennen, maar besefte hij dat Helène zich niet zo gedroeg zoals de giechelige meiden die verlegen waren om een blik van een jongen op zich te krijgen.

Na een paar minuten hetzelfde rondje te hebben gelopen, besloot hij maar een drankje te halen en begaf hij zich naar de bar. Ietwat onrustig ging hij op de hoge barkruk zitten en bestelde hij een shotje. Nadat hij de barman had bedankt en het glaasje in één keer achterover sloeg, nestelde hij zich goed op zijn stoel en leunde hij met zijn rug tegen de bar.

Vanuit deze positie kon hij een groot deel van de dansvloer zien, evenals het podium en de grote trap waar er nu steeds minder koppels overheen liepen. Hij had wel goedgevormde meiden met mooie jurken gezien, maar hadden ze geen van allen zijn favoriete kleur. Rood.

Een luide zucht slakend draaide hij zich naar de barman en bestelde hij nog een shot. Hij wist dat het ingezamelde geld bij de bar, naar het goede doel ging en kon het hem daarom niet veel schelen dat hij veel aan de shotjes moest uitgeven. En, hij had immers toch genoeg geld.

Verveeld keek hij op zijn horloge en zag hij dat het nog maar kwart over acht was. Zijn ogen gleden voor de zoveelste keer van links naar rechts en weer terug. Kort lachte hij schamper als hij zijn hoofd ook schudde terwijl hij met zijn elleboog op de toog rustte. Hij besefte dat hij zich nooit zo had gevoeld, dat hij op zoek was naar één specifiek iemand tussen al die andere vrijgezelle meiden.

Bij de andere feestjes dacht hij alleen maar aan zichzelf en wist hij zich te vermaken met de singles die er al waren. Hij kreeg zijn plezier toch wel met deze meiden en verveelde hij zich dus geen enkel moment. En nu, kijk hem nou; hij zat braafjes te wachten op iemand die misschien wel niet kwam terwijl hij een hoop plezier kon halen uit de meiden die er nu wél waren.

'Pff,' zuchtte hij verveeld en wilde hij overeind komen om zijn vriend James te zoeken, maar zag hij tegelijkertijd in zijn blikveld iets opvallends staan waardoor hij zijn hoofd naar de grote trap toe draaide.

Daar waar de trap de laatste kwartier door niemand werd gebruikt, liep nu een enkele vrouw in het prachtigste jurk dat hij ooit had gezien. Hij voelde een golf van shock en ontzag over zijn lichaam heen komen als hij vol in ongeloof naar haar staarde. Daarna kwam hij heel langzaam, bijna in een trance overeind toen hij haar heel gracieus van de trap af zag lopen.

Zijn hart klopte ineens sneller en harder in zijn borstkas, als hij ook naar de trap begon te lopen tussen de andere dansende studenten door. Hij kon niet geloven dat deze prachtige vrouw met de bloedrode jurk, helemaal alleen was en zorgde dat er ook voor, dat hij zich naar haar toe voelde trekken. Zijn ogen haakten zich helemaal in het meisje vast, die met sierlijke schreden over de trap leek te zweven.

Al wurmend door de menigte wist hij zich steeds dichterbij de trap te begeven en kwam hij steeds dichter naar haar toe. Tot het mysterieuze meisje helemaal beneden de trap aankwam en hij pal tegenover haar begon te staan.

Op dat moment, precíes dat moment dat haar vragende ogen zich in de zijne boorden, wist de grote, stoere jongen geen woord uit te brengen. Haar prachtig blauwe verdrinkende ogen achter het masker keken hem zo onschuldig, maar ook zo verleidelijk aan en voelde hij zich heel erg warm worden. Hij besefte dat ze hem letterlijk het adem benam en hief hij zonder goed na te denken, langzaam zijn vragende en uitgestrekte hand naar haar op.

Terwijl hij zijn grote, verbaasde ogen nog niet eens één seconde van haar had afgewend, zag hij hoe het meisje met de prachtige bruine opgestoken lokken eventjes naar zijn hand keek en vervolgens naar hem begon te glimlachen.

Meteen leek er een hevige bom in zijn onderbuik te ontploffen, nadat hij haar prachtige, met rood gestifte lippen zag glimlachen en hij haar zijdezachte hand in de zijne voelde glijden.