'Jack?' Vroeg hij op een rustige toon terwijl ze steeds dichter bij Helènes straat kwamen rijden en hoorde hij zijn chauffeur antwoorden. 'Ik zou zo dadelijk graag een toneelstukje met jou willen opvoeren, als je daar aan mee wilt werken?' Vroeg Mason hem en hoorde hij het hummende geluidje van de rijdende chauffeur die hem naar het juiste locatie bracht.

'Zoals je weet kom ik vaak bij haar op bezoek. Haar naam is Helène en ze is een sterke jongvolwassen vrouw die al heel wat heeft meegemaakt in haar leven. Ze heeft geen ouders meer en die zijn juist exact op deze dag overleden.'

'Ah..., wat spijt me dat om te horen.' Antwoordde Jack hem en humde Mason als antwoord. 'Ze zou denk ik, de graven van haar ouders willen bezoeken maar heeft ze me eens verteld dat ze er al een tijdje niet is geweest. Is het geen goed plan dat we haar met deze auto er naartoe gaan nemen?'

Zijn chauffeur trok nieuwsgierig zijn wenkbrauwen omhoog voordat hij via de achteruitkijkspiegel naar har keek. 'Ja, dat zou wel heel attent zijn van u, meneer Mason. Wat is uw plan?'

'Nou Jack..., ik ga haar zo dadelijk vertellen dat ik een vriend ken die een taxichauffeur is. Dat ben jij dus, Jack. En dat jij ons wel naar de begraafplaats toe zou kunnen rijden en terug. Dat deze auto zogenaamd een soort taxi is. Zou je dat kunnen?'

'Maar natuurlijk, meneer.' Antwoordde hij rustig en begon hij naar het spiegeltje te glimlachen. 'Ik kijk er naar uit om haar te mogen ontmoeten.'

En zo zat Mason nu dan, nadat hij op de bank was neergeploft en zag hij de foto's op het salontafeltje staan. Hij zag en voelde wel dat Helène zich niet lekker in haar vel voelde, en kon hij het maar al te goed begrijpen waarom. Voor zijn neus zag hij de foto waar zijn Leentje als een jonge tiener op stond met een ingelijste papier in haar handen. Hij glimlachte kort als hij mocht kennismaken met haar ouders, ondanks ze al waren overleden.

Hij kwam erachter dat Leentje de uiterlijke kenmerken van haar moeder had. Ze was ook een knappe vrouw en kon hij zien hoeveel deze vrouw van haar dochter hield. Evenals haar vader, die beschermend een hand op haar schouder had gelegd.

Toen hij de grote vraag had gesteld, voelde hij zijn hart warm worden bij het zien van haar flink verraste blik, toen hij haar zijn idee vertelde en zag hij de hevige twinkeling van hoop in haar ogen. Hij voelde zich enorm opgelucht, dat zijn idee goed in de smaak viel en dat hij haar toch kon helpen om van deze dag, een positieve dag te gaan maken.

Wanneer Mason de oude, verweerde telefoon van Helène in haar handen kreeg, toetste hij zo zonder problemen het nummer van Jack in, die nu even voor een taxi chauffeur ging spelen.

'Hé Jack!' Riep Mason een beetje anders dan normaal, een beetje informeler en hoorde hij Jack op een deftige toon antwoorden. Mason moest zijn toneelstukje zo spelen, dat hij geloofwaardig overkwam bij Helène. Hij had haar verbaasde blik heus wel gezien toen hij het nummer zo uit zijn hoofd wist te halen en in te toetsen. Ze had namelijk haar voorhoofd lichtjes gefronst na het zien van zijn vlugge vingers over de telefoon.

'Heb je het misschien druk op dit moment?' Vroeg Mason aan zijn 'vriend' en hoorde hij hem een rustige 'nee' antwoorden waardoor hij naar haar toe draaide en een duim naar Helène opstak. 'Zou je ons heel misschien een retourtje willen geven naar een begraafplaats op een uur rijden en terug?' Stelde hij heel direct zijn vraag en hoorde hij Jack kort grinniken. Zijn privé chauffeur vond het wel zeer amusant dat hij een onderdeel werd van een vooropgezet toneelspel.

'Ja. Dat is het adres waar je ons moet ophalen. Super. Tot over een kwartier dan. Dag.' En hij drukte meteen op de rode knop van haar gebarsten telefoon. Tegenover hem zag hij hoe Helène haar beide handen voor haar mond sloeg en ze eenmaal, luid snikte. Het was hem duidelijk dat ze het niet kon geloven.

Mason begon even te lachen, nam hij haar vaderlijk in zijn armen en wiegde hij haar even heen een weer voordat hij haar weer losliet. 'Kom, kleed je warm aan. We gaan op weg!'

Een getoeter klonk er wat ervoor zorgde dat Helène meteen naar het raam toe stoof. Mason moest even grinniken bij het zien van haar actie waardoor hij opstond en naar de deur van de gang begon te lopen. 'Laten we gaan!' Riep hij naar achter zich en liep hij alvast de gang op.

Naast hem in de gang zag hij hoe Helène heel vlug haar winterkleding aantrok, ze de huissleutel in haar broekzak stopte en bijna stond te trippelen van ongeduld.

Lachend opende Mason de voordeur en werd er een koude wind in zijn gezicht geblazen. Hij voelde zijn huid meteen ineenkrimpen van de kou voordat hij naar buiten stapte. Achter hem hoorde hij de deur al met een stevige knal dichtgaan. Binnen een seconde stond Helène al naast hem en haalde ze haar arm door de zijne, om hem voorzichtig de besneeuwde trap af te begeleiden.

Naast zich zag hij haar meerdere malen haar hoofd knikken om tegelijkertijd op de trap én de zwarte auto te kunnen letten die voor hun neus stond geparkeerd. 'Oh, wat geweldig!' Fluisterde Helène zachtjes tegen hem, als ze naar de zwarte auto toe liepen wiens achterramen geblindeerd waren.

Mason had van tevoren al tegen zijn chauffeur gezegd, dat hij de achterdeur wel zelf ging openen en dat deed hij. Hij opende hem voordat Helène dat kon doen en maakte hij een gebaar met zijn hand, dat ze als eerste kon instappen.

Met bijna een sprongetje ging Helène de auto in en begaf hij zich naar binnen waarna hij zich met een luide plof op de achterbank belandde. Met een warme glimlach keek hij opzij en zag hij haar met een verraste blik om zich heen kijken, voordat hij zich naar Jack toe bewoog. 'Hey vriend,' zei hij en sloeg hij een hand op zijn schouder waardoor de chauffeur zijn lichaam naar ons begon te draaien.

'Welkom. Hoe kan ik jullie van dienst zijn?' Vroeg Jack op een plechtige toon en voelde Mason een lichte waarschuwing door zijn hoofd, door de manier waarop hij sprak. Maar dan besefte hij dat zijn chauffeur jarenlang op deze manier praatte en dus het moeilijk zou zijn om zich anders voor te doen.

Nadat het adres van de begraafplaats werd doorgegeven, werd deze in de navigatie ingevoerd en zagen zowel Mason als Helène dat het een rit van 1,5 uur was over de snelweg. Naast Mason zat Helène opgelucht te zuchten voordat ze zich tegen de achterbank aan liet steunen.

De banden knisperden door het sneeuw en begonnen ze langzaam maar zeker van hun plek weg te rijden. Mason keek opzij en zag hij haar met een hoopvolle glinstering in haar ogen, voor zich uit kijken voordat hij een hand op haar knie legde en er een kneepje in gaf.

'Leentje, je hebt er duidelijk zin in hè? Om het graf van je ouders te kunnen zien?' Vroeg hij voorzichtig aan haar en maakten hun ogen contact met elkaar voordat ze haar hoofd knikte. 'Ja.' Mason glimlachte naar haar en vroeg hij haar, waarom ze de voorafgaande twee jaren niet kon gaan en begon Helène haar verhaal tijdens het rijden ernaartoe.

Na ongeveer anderhalf uur rijden gaf de tomtom aan dat ze de bestemming hadden bereikt. Naast hem schuifelde Helène heel onrustig op haar stoel en besloot Mason haar, met een glimlach niet langer op te houden. 'Nou vriend, Jack, we komen straks weer terug. Tot straks.' En na de woorden te hebben gezegd, stapte hij uit en hield hij de deur voor Helène open. Zodra ze eruit was gekomen, sloeg hij hem rustig dicht en draaide hij zich om.

Waar Mason erop had gerekend dat Helène was blijven staan, was ze ineens in een stevige pas van hem weg gaan lopen en trok hij verrast zijn wenkbrauwen op voordat hij snel achter haar aan ging. Op een vlot tempo zigzagden ze tussen de vele besneeuwde graven door, totdat Helène voor zijn neus abrupt stilstond en viel Mason bijna tegen haar aan. Hij legde zijn handen op haar schouders en voelde hij dat ze er stijf bij stond. Haar ogen brandden zich tegenover een groot antracieten steen die onder een laagje sneeuw was gehuld waardoor Mason opzij stapte en het steen dichterbij bekeek.

Hij veegde een stuk sneeuw af en zag hij meteen het jaar waarin ze stierven. 2014. Naast hem hoorde hij haar een luide zucht slaken voordat ze zich naast hem neerknielde en het sneeuw van het graf af begon te vegen. Mason stond weer op en keek hij om zich heen, tot hij een heel klein tuinhuisje vond met allerlei tuingerei in en liep hij er vlug naartoe.

Eenmaal bij het huisje aangekomen zag hij er direct een bezem staan. Vlug griste hij hem uit het huisje vandaan en liep hij op een hoog tempo terug. 'Leentje...,' fluisterde hij en zag hij haar opkijken waardoor hij naar de bezem kon wijzen. Met een glimlach kwam Helène vlug omhoog en nam ze de bezem van hem over.

Na even te hebben geprutst met het verijsde sneeuw, doemde er een prachtig en chique grafsteen op met prachtig zwart ingegraveerde letters. Mason moest even slikken nadat hij de tekst op het grafsteen had gelezen. De tekst was bedoeld voor haar ouders die enorm geliefd waren en heel erg werden gemist, waardoor Mason zijn eigen verdriet om zijn vrouw naar boven voelde rijzen en hij even zijn ogen sloot.

Een paar tellen later opende hij ze weer en zag hij hoe Helène, twee waxinelichtjes uit haar zak haalde met een klein doosje lucifers. Hij zag haar kort naar de grauwe lucht kijken, voordat ze een lucifer pakte en het aanstak. Mason vermoedde dat ze wou inschatten of er een wind zou komen opzetten, of het zou gaan sneeuwen waardoor het zinloos zou zijn om de kaarsjes aan te steken. Maar het leek alsof het weer haar wilde respecteren en hield het zich stil, ondanks de grauwe lucht er wel dreigend bij hing.

'Voor jou, papa.' Fluisterde ze zacht als ze het eerste kaasje aanstak. 'Dat je een super papa voor mij bent geweest en ik je nog steeds mis.' Een paar tellen later steekt ze de tweede aan. 'En dit is voor jou, mama. Ik..., ik hou van je mam. Ik mis je.' Fluisterde ze met een trillende stem en zag Mason haar hoofd kort naar voren buigen. 'Ik.. ik hoop dat jullie een goede plek hebben gevonden daarboven. Ik weet dat jullie over mij waken.' Zei ze heel zachtjes voordat ze een hand op het steen legde en een diepe zucht slaakte.

Een paar minuten later kwam Helène overeind en veegde ze haar gezicht af. Mason sloeg zijn arm over haar schouders heen en draaide ze daardoor haar lichaam naar hem toe, om zich door hem te laten troosten. Luid gesnik en gehuil kwamen zijn oren binnen en begon hij hen lichtjes heen en weer te wiegen. 'Sssht..., stil maar Leentje. Ik ben er voor je.' Fluisterde hij zacht.

Tijdens hun stille tocht terug naar huis, had Helène maar heel weinig tegen Mason gezegd en respecteerde hij het. Hij kon het maar al te goed begrijpen hoe ze zich voelde, want hij wist het ook heel goed. Voor hem was het wel iets langer geleden, maar lag het nog vers in zijn geheugen dat hij zijn vrouw vijf jaar geleden aan de kanker verloor.

Eenmaal weer aangekomen bij haar huis, remde de taxi langzaam af tot het stilstond en zei geen van allen iets. Mason keek via de achteruitkijkspiegel naar Jack, die hem meelevend aankeek voordat Mason zich naar haar omdraaide. Zachtjes legde hij zijn hand op haar knie, waardoor ze uit haar afwezigheid ontwaakte. 'We zijn er weer.'

'Oh, ja. Ik zie het.' Zei ze vlug en knipperde ze haar ogen voordat ze haar rug rechtte. 'Mason, Jack. Ik weet niet hoeveel ik jullie kan bedanken hiervoor. Echt..., het was van een ontzettend grote betekenis voor mij, dankjulliewel.' Stamelde ze verlegen en wendde ze haar blik naar de bodem van de auto.

'Mevrouw Helène, het is goed zo.' Zei de chauffeur op een vriendelijke toon tegen haar en hief ze haar hoofd op. 'Bedankt meneer, dat u zo vriendelijk voor ons bent.' Daarna richtte ze zich op Mason en glimlachte ze naar hem. 'Ik weet dat je vanmiddag iets anders op de planning hebt staan en dat je wordt weggebracht, maar toch wil ik je ook bedanken Mason. Dat je vandaag onverwachts kwam en mij het graf van mijn ouders weer kon laten bezoeken.' Fluisterde ze met een glimlach en gaf ze hem daarna een innige knuffel.

Daarna stapte ze rustig uit en zag Mason haar hand opheffen als teken van een groet. Mason zwaaide nog kort voor het raam en begon de taxi langzaam weg te rijden. Zodra ze uit het zicht waren, sloeg zijn chauffeur een hoek om en nam hij opgelucht adem.

'Dat ging goed, Jack.' Vertelde hij hem en zag hij Jack zijn hoofd kort in de achteruitkijkspiegel knikken. 'Inderdaad, meneer. En u had gelijk, mevrouw Helène heeft inderdaad een hart van goud.'

Glimlachend legde Mason een hand op zijn schouder en gaf hij er een kneepje in. 'Dat klopt. Zou ze misschien bij mijn zoon passen?'

'Zolang hij haar maar goed behandelt meneer, zou dat wel kunnen. We kijken allemaal uit naar het moment dat hij zijn ware zelf weer is.' Deelde Jack zijn werkgever mee.

Zijn hoofd lichtjes knikkend wendde Mason zijn blik naar buiten en zag hij verschillende mensen voorbij lopen.

'Ja, inderdaad. Daar hopen we allemaal op.'