Met een heel leeg gevoel lag ze in haar bed naar het plafond te staren. Ze wist wat voor een dag het vandaag was en liefst had ze een slaappil willen nemen om de hele dag door te kunnen slapen. Zo lang tot het weer de volgende ochtend werd. Figuurlijk zag ze voor haar ogen de gigantische berg die ze vandaag moest beklimmen om eroverheen te komen.

Want, vandaag was het de sterfdag van haar ouders.

Naast zich hoorde ze het rustgevende tikkende geluid van de wekker. Heel even draaide ze haar hoofd naar het klokje om en slaakte ze een verslagen zucht. Het was nog maar half tien, ze moest nog vele lange, eenzame en sombere uren doorbrengen tot het avond was en ze deze dag dan eindelijk achter zich kon laten.

Na ongeveer een half uur rammelde haar maag behoorlijk en rolde ze met haar ogen. Kreunend en steunend hielp ze zichzelf overeind in bed en stond ze maar op. Met het lood in haar benen strompelde ze naar de keuken en zette ze de waterkoker aan.

Al twee jaar had ze de graf van haar ouders niet kunnen bezoeken. Ondanks ze er wel naartoe had kunnen lopen, duurde het voor haar toch wel ongeveer vier uur om er te komen. Gisteravond had ze haar budget opnieuw bekeken en zag ze dat ze toch echt geen geld had voor het openbaar vervoer om een retourtje te kunnen kopen.

Schuifelend liep ze terug naar haar slaapkamer, omdat ze het toch koud begon te krijgen en vond ze na even zoeken, een vest die ze meteen aantrok en dichtritste. Op haar hoge kledingkast haalde ze er twee fotolijsten vandaan en bekeek ze hen voordat ze terugliep naar de woonkamer.

Ze zette de twee fotolijsten neer op het salontafeltje voordat ze de keuken weer binnenglipte. Twee broodjes met kaas en een kop thee maakte ze voor zichzelf klaar en strompelde ze terug naar de bank. Haar kop thee zette ze op het salontafeltje en liet ze zichzelf op de bank neer ploffen.

Terwijl ze at, keek ze naar het eerste fotolijstje. Daarin zat een foto van haar toen ze vijftien was met haar trotse ouders achter haar. Op die foto had Helène één van de behaalde certificaten in haar handen die ze had gekregen, omdat ze vroeg klaar was met haar voortgezet onderwijs maar ze nog niet naar het hoge school kon.

Helène glimlachte heel even als ze de glunderende gezichten van haar ouders zag. Vader had een hand op haar schouder gelegd en moeder hield toentertijd, de vrije hand van Helène vast. Vlug nam ze een hap van haar ontbijt voordat ze een brok in haar keel voelde komen.

Dan keek ze naar de tweede foto. De foto was gemaakt van het graf van haar ouders zodat ze het zich nog kon herinneren wat er op het steen stond en hoe het eruit zag. Ze was erg blij dat ze haar ouders een waardig afscheid konden geven, met een goede begrafenisdienst en een nette grafsteen. Ze was opgelucht dat het qua budget lukte, want haar ouders huurden een huis. Nee, ze hadden geen koophuis omdat de hypotheek ervan te hoog zou zijn, waardoor ze niet voor haar studie konden sparen.

Even glimlachte ze wrang toen ze eraan terugdacht. Haar ouders hadden het beste met haar voor en had Helène toen meerdere malen gezegd dat ze hen terug zouden betalen. Ze mocht zich gelukkig prijzen dat ze naar het hogeschool kon, terwijl haar eigen ouders er zelf niet zijn geweest.

Maar toen ze door dat stomme ongeluk overleden, stond ze er op dat ze een goede uitvaart zouden krijgen en keek ze helemaal niet naar zichzelf om. Ze vergat om voor zichzelf te zorgen en stortte ze zich vol op die week waarin ze alles voor haar ouders had geregeld.

En daarmee had ze het beetje spaargeld die haar ouders nog hadden, opgebruikt. Na dit alles, besefte Helène dat ze slechts enkele honderden euro's over had en besloot ze van het geld een mogelijke start voor zichzelf te maken. Want haar studie op de hogeschool in New York was immers al betaald en kon ze het geld niet meer terugvragen. Dat was het moment dat ze besloot om zich er volledig in te zetten, om alles, iedereen en vooral haar ouders te laten zien dat ze het wél alleen af kon.

Maar dat zorgde zo nu en dan wel voor momenten waarbij ze zich alleen voelde. Ze kon op niemand terugvallen als ze zich niet goed voelde en moest ze soms haar huisgenoten smeken om voor haar te zorgen als ze te ziek was.

Nadat ze een laatste hap van haar broodje nam, hoorde ze ineens de bel gaan en keek ze fronsend op naar de deur van de hal. Ze vroeg zich af wie er nou om half elf 's morgens voor de deur kon staan. Het was vast één van haar huisgenoten, die natuurlijk weer vergeten was om een sleutel mee te nemen.

Vermoeid slenterde ze naar de deur die de koude gang van de woonkamer scheidde en opende ze de deur. Gelijk kwam ze oog in oog te staan met Mason, die met een kleine glimlach naar haar zwaaide. Verrast stond ze daar even verstijfd, maar wist ze zichzelf al snel in beweging te brengen en de deur te openen.

'Hey.' Fluisterde ze verrast als ze de deur voor hem opende en naar achteren stapte, om hem de ruimte te geven om binnen te komen. 'Hallo Leentje, ik hoop dat ik je niet stoor?' Vroeg Mason haar gelijk en schudde ze haar hoofd kort. 'Nee, nee helemaal niet.'

Met een kleine glimlach draaide ze zich om en ging ze naar de keuken om voor hem een kop thee gaan maken. Ze hoorde Mason de gang uit komen en hem de deur sluiten. Nadat de thee klaar was, liep ze met de twee grote glazen dampende thee naar de woonkamer en zag ze Mason voorover gebogen zitten terwijl hij de lijstjes aan het bekijken was.

Even slikte ze een brok in haar keel weg voordat ze de glazen op tafel plaatste en zelf ging zitten. Mason maakte vrijwel direct oogcontact met haar en begon ze even te glimlachen. 'Dat zijn ze, mijn ouders.' Fluisterde Helène met een lichte trilling in haar stem. 'Vandaag is uh..., hun sterfdag.' Zei ze moeilijk.

Masons ogen keken haar vol met medelijden aan en moest ze wrang glimlachen. 'Nu is het inderdaad exact vier jaar geleden.' Fluisterde ze heel zachtjes en wist ze niet of Mason het wel had gehoord.

'Helène,' ze schrok lichtjes op vanuit haar eigen overpeinzingen en keek ze hem geschrokken aan. 'Ja?' 'Wat zou je er van vinden om...,' Mason pauzeerde even en liet hij zijn onderzoekende blik over haar gezicht glijden. 'Om even naar het begraafplaats van je ouders te gaan?'

Haar ogen verwijdden zich meteen en voelt ze een sprong van hoop en wilde ze meteen een 'ja' roepen, maar slaakte ze enkel een verslagen zucht en keek ze weg. 'Dat zou ik wel heel graag willen..., maar zoals de afgelopen twee jaar gaat dat mij niet lukken.' Fluisterde ze beschaamd als ze naar haar kop thee keek.

'En waarom niet?' Hoorde Helène hem nieuwsgierig vragen en keek ze hem van onder haar wimpers aan. 'Omdat ik er gewoon het geld niet voor heb.' Fluisterde ze zacht. 'Ik kan zelfs een simpel retourtje voor mezelf niet betalen.'

'O, maar dat kunnen we oplossen.' Zei Mason op een rustige toon en keek Helène vragend naar hem op. 'Hoe bedoel je?'

'Nou kijk..., ik ken een vriend die een taxi chauffeur is. Die zou ons er vast wel heen kunnen brengen.' Zei hij zeer nonchalant en viel Helène's mond zowat van verbazing open. 'E-echt waar?'

Tegenover haar begon hij te glimlachen en zijn hoofd te knikken. 'Ja, dat zouden we kunnen doen. Alleen heb ik dan wel iets van je nodig...'

Met twinkelende ogen van hoop richtte ze haar bovenlijf wat rechter. 'En dat is...?' Vroeg ze met een voelbare spanning in haar stem.

Glimlachend keek Mason haar relaxt aan.

'Je telefoon, zodat ik hem kan opbellen.'