Snel beende hij zijn leslokaal uit en trippelde hij de schooltrap af die hem van de eerste etage naar de begane grond bracht. Hij snelde zich naar de uitgang waarbij hij tussen de andere studenten heen wurmde, die verschrikt naar hem opkeken en vervolgens snel opzij gingen.

Maar hij werd tot stilstaan gebracht toen hij vanaf een afstandje zag, dat de trutten bij haar kluisje stonden te wachten. Het was voor hem een teken dat Helène nog niet bij haar kluisje was aangekomen. En plots zag hij in zijn ooghoek, hoe een meisje stil begon te staan en ze ook naar de kluisjes keek waarna ze haar hoofd schudde.

Tussen al die koppen van alle langslopende studenten, wist hij uitgerekend haar eruit te plukken, het was ook toevallig diegene waar hij ernaar op zoek was. Haar bruine golvende haar lag ditmaal los over haar schouders en zag hij haar tussen de menigte, weg van de trutten lopen. Hij baande zich een weg tussen de studenten om naar haar toe komen, maar voordat hij bij haar kwam, was ze al ver uit zijn buurt weggelopen en fronste hij zijn wenkbrauwen. Hoe had ze zo snel uit zijn gezichtsveld weten te ontsnappen?

In de stroom van de studenten liep hij, zoekend naar waar ze naartoe was gegaan en kreeg hij haar in de gaten toen ze naar de trappen toe ging. Met een flauwe grijns liep hij op haar af en zag ze hoe ze voor het begin stond van een trap, voordat hij zijn naam hoorde roepen.

'Tyson!' Riep zijn vriend James naar hem en draaide hij zijn hoofd naar hem om. Hij hief vlug zijn hand op en keek hij snel opzij, naar de trappen waar ze er net nog stond. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij haar nergens meer zag staan en kneep hij zijn ogen even samen, toen hij een schaduw bij de trap zag verdwijnen, die naar beneden leidde.

'Hey Tys, daar ben je dan.' Bromde James en sloeg hij hem vriendschappelijk op de schouder. 'Vanavond pilsje bij mij?' Vroeg hij hem en knikte Tyson afwezig zijn hoofd. 'Prima hoor. Zie je dan.' Mompelde hij en gaf hij James een vriendschappelijke vuist.

Zodra James van hem was weggelopen, zag hij dat de gang al iets rustiger bij stond maar dat de vier sletjes nog steeds bij haar kluis stonden. Hij rolde met zijn ogen als hij ook achteruit stapte en draaide hij zich daarna om als hij de trappen in de buurt zag staan. Hij legde zijn hand op de reling van de trap die naar boven ging, maar tuurde hij naar de trap voor zich die naar beneden toe leidde. Deze trap was vele malen smaller dan de andere en was het eigenlijk verboden toegang.

De trap die naar beneden toe ging, zag er oud, verweerd en duister uit. Hij fronste zijn wenkbrauwen weer als hij het zich voor de geest probeerde te halen, dat hij Helène toch echt daar naar beneden zag gaan. Een zucht slakend gaf hij zichzelf een knik en keek hij snel over zijn schouder zodat hij niet betrapt zou worden als hij naar beneden afdaalde.

Vlug en gespannen trippelde hij de trap af en voelde hij de haartjes op zijn armen recht overeind staan. Hij voelde zich echter niet op zijn gemak als hij langzaam en schichtig de laatste treden af daalde. Zijn ogen begonnen aan de donkerte te wennen die er in de kelder was ontstaan en keek hij om het hoekje. Voor zijn neus was er een lange gang opgedoemd met een zwak lichtje aan de plafond. De muren, de plafond en de vloer bestonden allemaal uit beton.

Achter hem bevond er zich een afgesloten deur met daarop een gele driehoek dat aangaf dat het gevaarlijk zou zijn achter die deur. Hij kon wel even door het kleine raampje bovenaan kijken en gluurde hij er doorheen, maar zag hij enkel grote ketels. Meteen trok hij zich terug en keek hij daarna over de lange smalle gang.

Zou ze..., dacht hij, toen hij een paar voorzichtige stappen in de gang nam maar daarna meteen bleef stilstaan. Nee vast niet, je hebt het je vast verbeeld. Zijn hoofd schuddend wilde hij zich omdraaien maar bleef hij halverwege zijn draai ineens abrupt stilstaan.

Hij fronste zijn wenkbrauwen en kneep hij zijn ogen samen, om beter te kunnen luisteren naar het zoemende geluid dat hij begon te horen.

En toen hoorde hij het. Het geluid. Het was niet eens eng, maar had het eerder een ontspannend melodie en draaide hij al fronsend zijn hoofd naar de lege gang en zag hij iets verderop, nóg een deur staan. Met een hevig bonkend hart in zijn borstkas, sloop hij langzaam maar zeker dichterbij. Hoe dichterbij hij kwam, hoe luider het zoemende geluid werd tot hij enkele tonen kon onderscheiden. De tonen rezen en daalden in hoogten en besefte hij, dat het muziek was.

Vlakbij de deur liet hij zichzelf tegen de muur aan leunen en draaide hij zijn lichaam half om en kon hij door het raampje van de deur spieken. Zijn mond viel zowat open van verbazing, toen hij juist uitgerekend Helène daarbinnen zag staan.

HIj voelde een hevige rilling over zijn huid lopen toen hij haar zag zingen. Terwijl zijn ogen zich op haar vastpinden, door haar uitstraling waarbij ze haar ogen had gesloten, zocht hij naar zijn mobieltje en ontgrendelde hij hem met één vingerklik. Vlug wendde hij zijn blik af en zocht hij naar de knop waarbij hij het geluid kon laten opnemen. Toen hij de seconden zag lopen, hief hij zijn hoofd en vestigde hij zijn blik opnieuw op haar.

Hij hoorde de rustgevende tonen van de muziek die ze had gekozen. Diep in zijn binnenste voelde hij, dat het geen enthousiaste of vrolijke muziek was maar echter eentje met een gevoel.

'How long do I have to wait?' Licht geschrokken keek hij met grote ogen naar haar en besefte hij, dat ze was begonnen te zingen.

Waiting until I am truly loved again?
Because, who wants a broken person.
Who only has complaints and pain!
Money and status, I do not have them at all.
Who will look after me, next to him !?' Dreunde haar prachtige stem door zijn oren en voelde hij een hevige kippenvel over zijn ruggengraat kruipen. Een brok vormde er zich in zijn keel en sloot hij even zijn ogen als hij ook flink begon te slikken.

'A strong shoulder to cry on....,
Warming, tender hands around me...
Appeasing sounds, a soft pat on my hair.
Is everything I ask for!' Haar lied helemaal tot hem innemend, liet Tyson zich tegen de muur aan leunen en galmden haar woorden in zijn hoofd door. Haar stem raakte hem tot diep in zijn binnenste en voelde hij zijn eigen verdrietige gevoelens omhoog komen waardoor hij zijn oogleden sloot. Het leek alsof zij een greep had op zijn kwetsbare hart.

'Oh my loved father, oh my lovely mother.
Please..., never let me go!
I see your faces for me, but no matter how hard I run, I never reach you!' Riep ze hard en prikten er bij Tyson achter zijn ogen, ook een traan en begon hij kort te sniffen. Toen hij het hoorde dat ze geen ouders meer had, ging er een schot door zijn hart en voelde hij zich heel erg rot. Hij voelde zich nog rotter over wat hij haar had aangedaan.

'Tomorrow is the day that I have to say goodbye again. Oh father, oh mother, how I miss you so!
I really would do everything to be able to hug you one last time, just one last time!'

Haar stem dreunde door zijn borstkas en boog Tyson zijn hoofd naar voren en gleed hij met zijn hand door zijn haren. Zijn hart begon ineens ook pijn te doen. Pijn van het gemis van zijn eigen moeder die een aantal jaren terug overleed. Sinds jaren, begon hij het gevoel weer te ervaren nadat hij het heel lang geleden had weggestopt. Hij had het gevoel lang geleden, samen met zijn moeder begraven, maar wist Helène hem weer zo met gemak op te graven. Met vochtige ogen draaide hij zich naar het raampje om en zag hij haar, met haar hand naar de plafond reiken en slaakte hij een stille zucht.

'With the times, with the years I feel you slip more and more from my hands. No! Don't do it, don't leave me! Don't leave me alone!' Zong ze hard als ze haar hand terugtrok, ze haar hand samenkneep tot een vuist en het daarna op haar hart teruglegde. In Tysons borst voelde hij zijn eigen pijn opzwellen en sloot hij zijn ogen als hij ook een hand op zijn sterke borst legde, precies waar zijn hart zit. 

'But still it happens... here I am, completely alone. Only in this world, without a warm family looking back at me....' Na die ontroerende zin, hief Tyson zijn hoofd op en draaide hij zijn hoofd vol met shock naar haar om. Wát? Is ze dan echt helemaal alleen? O man..., en hij schudde schuldig zijn hoofd.

'But you know what...,' Meteen hield Tyson op met het schudden van zijn hoofd en keek hij licht verschrikt op naar het raampje. Want hij had het gevoel dat hij was betrapt en Helène nu voor hem aan het zingen was. Alsof ze een antwoord op zijn vraag wilde geven.

'In spite of being broken, they will not crumble me to the ground.' Hoorde Tyson haar steeds luider en luider te fluisteren en kreeg hij opnieuw een kippenvel over zijn lijf. Hij kantelde zijn hoofd naar achteren als hij ook zijn ogen sloot en galmde Helènes kwetsbare woorden door zijn oren.

'Dad..., Mom..., you taught me the love and the power... I feel all the love of you in my locked heart! I have to thank you both..., by your strength of love... I will continue to exist.'

Verwonderd keek Tyson door het raampje naar haar en besefte hij weer, hoe knap ze eigenlijk was, maar dat ze van binnen ook gebroken was, zoals hij. Diep in zijn hart, had ze onbewust een snaar weten te raken. Diep in zijn gevoelens, had hij ineens de onbewuste drang om de deur te openen en naar haar toe te gaan, om haar daarna in zijn gespierde armen te omhelzen.

'I will continue until someone sees me............' Na die zin, rolde er een traan uit Tysons ogen en veegde hij hem ruw weg. Hij moest zich groot houden, hij moest zich sterk houden zodat hij niet werd geplaagd, gepest. Hij moest iedereen laten zien dat er niet met hem viel te bedotten, niemand mocht zijn zwakte zien dat hij zielsveel van zijn moeder hield.

Maar..., kijk dan. Hij was niet de enige. Hij was wel degene die alles bij zich hield, alles opgesloten hield zodat niemand naar binnen kon. Zelfs zijn eigen, nog levende vader niet. Toch was het Helène ongezien gelukt, om door zijn ijzersterke barrière heen te breken, enkel door haar prachtige gezang vol met betekenis.

Een verslagen zucht verliet zijn lippen en zag hij, hoe Helène haar glimmende, natte wangen afveegde en ze naar haar tas toe begon te lopen.

Zijn ogen werden groter van schrik toen hij besefte dat ze klaar was. En dat ze haar tas zou gaan pakken om daarna het lokaal te verlaten. 'Shit!' Siste hij en pakte hij snel zijn rugzak van de grond af, drukte hij zijn mobieltje uit en zette hij het op een rénnen.

Toen hij al hijgend weer op de begane grond was aangekomen, zei zijn gehaaste gevoel dat hij eerst nog bij Helènes kluisje moest gaan kijken en dat deed hij. Vlug trippelde hij naar een hoek en keek hij al spiekend voorbij het hoekje en begon hij opgelucht te zuchten. De vier bitches stonden er niet meer.

Met een bonzend hart maakte hij dat hij wegkwam en racete hij zowat naar zijn kluis om er zijn jas uit te grissen. Nadat hij zijn jas had gepakt, wist hij niet hoe snel hij de school kon verlaten.

Alles om haar maar niet tegen te komen, alles om geen vragen op te roepen waarom Tyson nog steeds op school rondhing.

Hay! Ik wil graag een mededeling doen dat ik het verhaal bijna af heb geschreven! Ik ben nu bij deel 65 aanbeland en er zullen nog een paar volgen, tot de grote ontknoping!

Nog even geduld dus :D

(Het zou kunnen dat ik op één dag, twee updates (2x2) plaats, zouden jullie dat leuk vinden? :)