Met de dagen die steeds dichterbij kwamen tot de sterfdag van haar ouders, begon ze zich steeds depressiever te voelen. Ze deed haar best om de tijd te doden, zodat ze de dagen snel voorbij konden laten gaan. 'Maak afleiding, dan gaan de dagen sneller om.' Mompelde ze de zin van Mason door haar hoofd als ze door het sneeuw richting haar school liep.

'Nog één dag, dan is het over.' Fluisterde ze mompelend tegen zichzelf als ze haar handen in haar jaszakken stopte en ze onder het lopen omlaag keek waar ze voor haar voeten een veilig pad kon vinden in het gladde platgelopen sneeuw.

Ze hoopte vurig dat het vandaag een normale dag zou worden. Met normaal hoopte ze dat ze niet lastig zou worden gevallen door zowel de BITCHES als Tyson. Dat kon ze nu gewoon niet gebruiken. 

Rustig en alleen in haar eigen gesloten wereldje, kleedde ze zich om voor haar kluis en liet ze de komende uren gewoon over haar heen gaan. In de grote pauze wist ze een groot deel van de flyers uit te delen en was ze er opgelucht over dat ze zowel de trutten als hem niet waren tegengekomen.

Eén voor één haalde ze de papieren van haar stapel af die op het onderste deel van haar arm rustte. Die stapel slonk al met de minuut tot er een klein stapeltje overbleef en ze bijna iedereen met de flyers zag rondlopen. Ze trok een kleine glimlach rondom haar lippen als ze tevreden was over haar uitgevoerde taak. Dat iedereen nu op de hoogte was van het aankomende Gemaskerde Kerstgala.

Met een zucht onderging ze de laatste lessen en dacht ze er over na, hoe opgelucht ze was dat ze Tyson had weten te vermijden. Ze had hem wel een paar keren gezien en had ze de uitdagende twinkeling in zijn ogen opgevangen terwijl hij naar haar toe liep, maar had ze zich telkens weer zo snel mogelijk uit zijn buurt weten te ontsnappen.

Wanneer de laatste bel ging, zorgde ze ervoor dat ze ongeveer als één van de eersten de klas uit ging en wilde ze naar haar kluis toe gaan, maar zag ze ineens de trutten voor háár kluisje staan wachten. De moed zonk haar meteen in de schoenen, draaide ze zich om en besloot ze voor nu maar een rustigere plek te zoeken. Ondanks het nu het beste moment was om hen te confronteren met alle andere studenten erbij, had ze er gewoon totaal geen zin in.

Om zich heen kijkend sloop ze stiekem naar een smal trapje dat naar de kelders toe ging. Ze wist waar de trap naartoe leidde, omdat ze dit vaker had gedaan. De school had in totaal zes etages. Vier omhoog en ééntje omlaag. De zesde? Was de begane grond.

De kelderlaag werd onder andere in beslag genomen door reusachtige ketels die de hele school warm hielden, maar wist ze ook dat er een muzieklokaal was. Het was speciaal daar ingericht omdat het geluid ervan soms te luid zijn voor een gewoon leslokaal.

Ze trok haar onderlip naar binnen en beet ze op het zachte vlees terwijl ze stilletjes door de donkere, koude gang liep. Heel even hield ze haar adem in als ze haar hand op de deurklink legde en hoopte ze erop dat hij, zoals alle vorige keren, gewoon open zou zijn.

Haar hart maakte een sprongetje van opluchting als de deur zich voor haar opende en voelde ze zich even blij voordat ze naar binnen glipte. Vertrouwd met de omgeving liep ze naar een stoel en liet ze haar tas van haar schouders glijden voordat ze de tas op de stoel zette. Uit een vakje vooraan de tas haalde ze haar mobieltje vandaan en keek ze hoeveel batterij ze nog had.

Ze glimlachte even toen ze zag dat ze genoeg batterij had, om voor een onbepaalde tijd te kunnen gebruiken en zocht ze het ingebouwde bluetooth speaker systeem in de muur op. Binnen een minuut had ze haar telefoon met het bluetooth surround system verbonden en zocht ze ergens naar een microfoon en een houder.

Al gauw had ze het standaard op de juiste plaats gezet en opende ze de playlist van haar mobieltje. Ze voelde hevig de drang om te gaan zingen, helemaal alleen. Het was haar manier om met haar verdriet, haar afwijzing en gemis om te gaan. En niemand hoefde het te horen.

Zodra de eerste tonen van de gekozen muziek uit de speakers kwamen, liep ze naar haar microfoon en sloeg ze een hand om de houder heen. Haar lichaam deinde mee op de langzame maar frisse ritme en sloot ze daardoor haar ogen als ze op haar onderlip beet. 

'MmmmMMMmmmm....,' begon ze vloeiend te murmelen als ze haar lichaam lichtjes op de ritme van de muziek heen en weer liet bewegen. En toen nam ze een diepe ademteug, opende ze haar mond en begon ze te zingen. [Mocht je de NL versie lezen, kun je het onderaan vinden]

'Hello there..., Here am I again.
Again, like the last times I was here. ' Zong ze op een zachte toon als ze nog steeds heen en weer wiegde.

'Here am I..., totally alone!
But you know what, sometimes it's okay.
But for now, it's not. ' Zingt ze iets luider terwijl ze haar ogen nog steeds had gesloten.

'Did you know ..., Christmas is coming soon.
A holiday full of laughter, fun and gifts...
Luckily am I,  thanks to the man who's there for me.
But still in spite of this man, who sees me as a daughter....,
I have the need for a love. His fatherly love for me is not enough, no not enough!' Zong ze ineens wat harder op het eind. Langzaam begon ze haar gevoelens los te weken.

'I have a need for those who hold me in his strong arms...,
I have a need for a place where I find rest and peace...,
Where I hope to experience love again.' Fluisterde ze ineens als ze haar bovenlichaam lichtjes naar voren boog en ze een hand tegen haar hart legde.

'How long do I have to wait?
Waiting until I am truly loved again?
Because, who wants a broken person.
Who only has complaints and pain!
Money and status, I do not have them at all.
Who will look after me, next to him !?' Zwelde haar stem ietsje aan, terwijl ze haar hoofd schudde en ze meebewoog op het langzame ritme van het lied.

'A strong shoulder to cry on....,
Warming, tender hands around me...
Appeasing sounds, a soft pat on my hair.
Is everything I ask for!' Riep ze bijna luid, als ze haar armen over zich heen sloeg en ze zichzelf heen en weer wiegde.

'Oh my loved father, oh my lovely mother.
Please..., never let me go!
I see your faces for me, but no matter how hard I run, I never reach you!' Riep ze hard en voelde ze de tranen in haar ogen prikken, achter haar gesloten oogleden.

'Tomorrow is the day that I have to say goodbye again. Oh father, oh mother, how I miss you so!
I really would do everything to be able to hug you one last time, just one last time!' Zong ze hard en luid, maar tegelijk ook met een hele mooie stem als ze haar hand ook naar de plafond toe reikte met als de bedoeling om naar de blote hemel te reiken.

'With the times, with the years I feel you slip more and more from my hands. No! Don't do it, don't leave me! Don't  leave me alone!' Zong ze hard als ze haar hand terugtrok en ze haar hand samenkneep tot een vuist en het daarna op haar hart teruglegde. Daarna sprong er een traan uit haar oog en kroop het over haar wang, maar nam Helène de moeite niet het weg te vegen.

Dan begon ze te fluisteren als ze haar hoofd naar beneden liet buigen.
'But still it happens... here I am, completely alone. Only in this world, without a warm family looking back at me....' En toen stopte ze even en opende ze haar ogen om daarna ook een diepe ademteug te nemen en veegde ze haar traan weg.

'But you know what...,

In spite of being broken, they will not crumble me to the ground.' Begon ze steeds aanzwellend luider te fluisteren als ze van de grond naar de muur opkeek tot ze haar ogen door liet glijden naar het plafond.

'Dad..., Mom..., you taught me the love and the power... I feel all the love of you in my locked heart! I have to thank you both..., by your strength of love... I will continue to exist.

I will continue until someone sees me............' Fluisterde ze steeds zachter tot ze ophield en voelde ze hoe meerdere tranen zich zijn weg vond over haar wangen.

Langzaam verdween het geluid van haar stem met het afnemende zwoele muziek door de ruimte en liet ze daarbij haar hoofd zachtjes naar voren hangen.

Een luide zucht slaakte ze, toen ze het gevoel had dat ze haar hart had kunnen luchten en veegde ze rustig haar tranen van haar gezicht. Langzaam maar zeker hief ze haar hoofd weer op en liep ze rustig naar haar tas. Kort rommelde ze tussen haar spullen en vond ze haar portemonnee, waar ze de foto van haar ouders terugvond.

Met een kleine glimlach keek ze naar de foto waar haar ouders met haar in het midden erop stonden met een brede glimlach.

'Voor jullie twee, zal ik de kracht blijven houden om door te gaan.' Fluisterde ze zacht tegen haar ouders op de foto. 'Ik zal sterk blijven... Een sterke vrouw.' Zei ze daarna met een iets vastere stem en pakte ze haar rugzak en mobieltje op en verliet ze de kamer.

Hallo luitjes. Sja..., wat een liedje hè? Ik moet wel vertellen dat ik het helemaal zelfbedacht heb hoor. Dus niet van een liedje o.i.d. Hopelijk vonden jullie het ook ongeveer mooi.

Hieronder heb ik de vertaling in het NL opgeschreven. Het kán zijn dat ze een beetje verschillen..., maar whatever ;-)

Hier ben ik..., helemaal alleen!
Maar weet je wat, soms is het oké.
Maar voor nu..., is dat het niet.

'Wist je dat... Kerstmis komt er zo aan.
Een feestdag vol gelach, plezier en cadeaus...
Geluk heb ik, dankzij de man die er voor mij is.
Maar ondanks hem, die mij als zijn dochter ziet
Heb ik de nood aan liefde. Zijn vaderlijke liefde voor mij is niet genoeg, nee, niet genoeg!

Nood heb ik aan diegene die mij in zijn sterke armen houdt...,
Nood heb ik aan een plaats waar ik rust en vrede vind...,
Waar ik hopelijk ooit de liefde zal mogen ervaren.

Hoe lang moet ik wachten?
Wachten tot ik opnieuw word geliefd?
Omdat, wie wil er nou een gebroken persoon?
Wie toch alleen maar klachten en pijn heeft!
Geld en status, ik heb ze allemaal niet.
Wie kijkt er naast hem, nou naar mij om!?

Een sterke schouder om op uit te huilen...,
Warme, tedere handen om mij heen...
Sussende geluiden, een zachte aai over mijn haar.
Is alles waar ik om vraag!

O mijn geliefde vader, o mijn geliefde moeder.
Alsjeblieft..., laat me nooit gaan!
Ik zie jullie gezichten voor mij..., maar hoe hard ik ook ren, ik bereik jullie nooit!

Morgen is de dag dat ik opnieuw vaarwel moet zeggen...
O vader, o moeder, wat mis ik jullie toch zo!

Ik zou er echt alles aan doen om jullie nog één laatste keer, nog één laatste keer te kunnen knuffelen!

Met de keren, met de jaren voel ik jullie steeds meer uit mijn handen glippen. Nee! Doe het niet! Verlaat me niet!

Maar toch gebeurt het... Hier ben ik, helemaal alleen. Alleen op deze wereld, zonder een warme familie dat naar mij omkijkt....

Maar weet je wat...

Ondanks ik gebroken ben, zullen ze me niet met de grond gelijk maken.

Vader, Moeder, jullie leerden mij de liefde en de kracht. Ik voel al jullie liefde in mijn gesloten hart! Ik dank jullie beiden, voor de kracht van jullie liefde. Daardoor zal ik blijven bestaan.

Ik zal overeind blijven, tot iemand mij ziet staan...