Met een tevreden glimlach liep hij naast een dik ingepakte Helène die eerst nog flink had tegengestribbeld. Hij hoorde haar klagen over de afstand, dat het zeker wel zo'n half uur lopen was om bij het kringloopcentrum te komen. 'Nou ja, hoe sneller we de tijd voorbij laten gaan, hoe sneller we voorbij die ene rottige dag zijn, toch Leentje?' Zei hij met een zekerheid in zijn stem voordat hij lichtjes tegen Helène's schouder aan stootte.

Gelukkig was het sneeuwen even opgehouden toen ze begonnen te lopen en liepen ze nu al een minuutje of tien over het besneeuwde stoep. Hij was blij dat hij ditmaal het wel echt lekker warm had omdat hij zich alvast in Helène's huis kon opwarmen aan een kopje thee.

Slenterend liepen ze in stilte verder, nadat ze zo nu en dan een klein praatje hadden gemaakt en merkte hij op dat hij de omgeving begon te herkennen. Hij hief zijn hoofd op en kneep hij zijn ogen lichtjes samen, omdat hij in de verte een gebouw zag staan die hem bekend voorkwam.

Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes omhoog als hij besefte dat ze langs de school kwamen te lopen. Ineens begon hij zich een beetje zenuwachtig te voelen, toen hij de rode Mustang van zijn zoon op de oprit zag staan.

Alsof Leentje zijn spanning voelde, hief zij haar kin ook op en keek ze naar hem. 'Kijk Mason, dat is mijn school.' Mompelde ze terwijl ze met haar in een handschoen gehulde vinger naar de school wees. 'Wat is hij groot hè?'

'Ja, dat is hij zeker.' Mompelde hij terug als ze verder liepen en zag hij een aantal studenten buiten op het plein lopen. Enkele stonden te roken en anderen gooiden sneeuwballen naar elkaar. Zijn hart versnelde zich terwijl hij zijn ogen door de studenten liet glijden, zoekend naar zijn zoon.

Hij hoopte vurig dat hij niet zou worden gezien, of Helène. Wat zou het vreselijk zijn als ze werden herkend waardoor zijn nieuwe plan totaal in de soep zou vallen. Met elke stap dat ze zich van school verwijderden, voelde Mason zijn spanning langzaam maar zeker van zijn lichaam vloeien.

Nadat ze volledig van school waren verwijderd, hield Helène opeens halt en slaakte ze een korte kreet. 'Oh shit! De flyers!' Piepte ze licht in paniek en legde Mason daardoor zijn hand op haar schouder. 'Leentje, wat is er!?'

'De flyers voor het Kerstbal!' Piepte ze weer als ze met grote ogen naar hem opkeek waarbij ze met haar handen naar haar haar greep. 'Ik moet ze vandaag ophalen!'

'Rustig nou maar. Waar precies moet je ze ophalen?' Suste Mason haar en haalde Leentje daardoor haar handen uit haar haar. 'Het is... het is ongeveer tien minuten lopen hier vandaan. Als we nou eerst de papieren gaan halen..., dan-' 'Nou, dan doen wij dat toch even!' Zei hij ietsje luider om boven haar uit te komen als hij ook vriendelijk naar haar glimlachte. Zijn blik kruiste zich met de hare en zag hij de opluchting in haar ogen. 'Ja? Zou dat kunnen? Als je dat niet erg vindt?'

'Tuurlijk niet! Wij hebben vandaag toch genoeg tijd, nietwaar?' Grinnikte hij en zag hij haar met haar ogen rollen. 'Ja ja, dat is dan ook weer zo.' Mompelde ze een beetje sarcastisch als ze tegen zijn schouder aan stootte. 'Nou, vooruit, deze kant op.' En ze staken de weg over.

Na een half uur waren ze bij de ingang van de kringloopwinkel aangekomen. Aan Helènes arm bungelde er een zware plastic zak die vol zat met kleurrijke flyers. Ze had hem een lichtblauwe flyer overhandigd en had Mason zijn wenkbrauwen opgetrokken terwijl hij goedkeurend zijn hoofd knikte. Zijn ogen gleden over het papier en begon hij kort te glimlachen; deze Helène had er echt werk van gemaakt. Het zag er heel professioneel uit. Én ze had het goedkoopste winkel gekozen die ook goede kwaliteit leverde. Ze zou een hele goede zakenvrouw kunnen zijn.

'Kom!' Riep ze ineens enthousiast als ze aan Masons arm trok en liet hij zich door haar meeslepen naar de achterkant van de winkel. Hij kreeg niet eens de tijd om de winkel met zijn prulletjes te bekijken. Rekken vol met spullen flitsten er voorbij zijn ogen tot hij zowat abrupt werd tegengehouden.

Licht verrast keek hij voor zich uit en zag hij een heel afdeling dat speciaal was bedoeld voor Kerst. 'Wauw,' mompelde hij verrast als hij al die spullen voor spotprijzen zag staan en pakte hij een Kerstman knuffeltje op. Een halve dollar maar, dacht hij toen hij hem terug had gelegd. In de winkel kostte hij al gauw vijf of zes dollar.

Met opgetrokken wenkbrauwen knikte hij zijn hoofd lichtjes als hij langs de rekken begon te lopen en hij her en der leuke spulletjes zag staan. Pas na een paar minuten merkte hij op, dat Helène van zijn zijde was verdwenen.

'Kiekeboe!' Werd er ineens luid geroepen en schrok hij zich rot als hij zich ook in een ruk omdraaide. 'Ahh!' Zei hij luid als hij een hand op zijn hart legde en met een flauwe grijns naar Helène keek, die een hele foute kersttrui aan had.

Ze begon te schaterlachen en boog ze zich naar voren, om naar haar buik te grijpen toen ze de blik van Mason had gezien. 'Hahaha! Je had je eigen gezicht moeten zien, Mason!' Gierde ze van het lachen.

'Is dit nou geen mooie Kersttrui!?' Riep ze op een hoge, vrolijke toon en toonde ze hem heel trots haar aangetrokken trui. 'Ja, nou.' Mompelde hij twijfelend als hij zijn blik over haar trui liet glijden, waar een gigantische animatie hert erop stond afgebeeld met een flink uitpuilende rode neus. 'Dit ziet er wel behoorlijk fout uit,' mompelde hij terwijl hij in de neus van het hert drukte en begon Leentje daarna te giechelen.

'Kom, ze hebben er meer! Misschien ook wel in jouw maat!' Riep ze opnieuw vrolijk als ze vlug van hem weg trippelde, om hem de weg naar de truien te wijzen.

Eenmaal aangekomen floot hij kort, toen hij een kledingrek zak hangen die alleen maar uit Kerstkledingstukken bestond en haalde hij er een pak van af. Hij rimpelde zijn neus toen hij zag dat het een Kerstvrouwenpak was, met een te laag uitgesneden decolleté.

'Hier.' Werd er geroepen en werd er een trui in zijn handen geschoven. Licht verrast keek hij met opgetrokken wenkbrauwen naar het verfrommelde trui in zijn handen en hield hij het omhoog. Een stoere Kerstman met een zonnebril stond erop afgebeeld. 'Showman' Stond erboven afgebeeld en besefte hij dat de n was verruild voor een h, zodat het geen Snowman zou zijn.

Met een korte lach knikte hij zijn hoofd als hij de trui nogmaals bekeek en besloot hij hem eens te gaan passen. Behendig trok hij zijn jas uit en zijn donkerblauwe, vale trui en was hij heel blij dat hij ditmaal daaronder geen nette blouse aan had.

Vlug trok hij de foute kersttrui over zijn hoofd en streek hij hem glad. 'Oooh! Wat staat je dat leuheuk!' Werd er meteen geroepen door Leentje en begon hij te lachen. Om zich heen kijkend vond hij iets verderop een spiegel en begon hij ernaartoe te lopen.

'Oh, ja!' Mompelde hij licht verrast als hij naar zichzelf keek in de spiegel. De trui stond hem eigenlijk wel leuk. Hij draaide half om zijn as om zijn rug te kunnen bekijken en knikte hij daarbij zijn hoofd.

'Doe hem eens even op!' Riep Helène en keek hij daardoor naar haar. In haar handen had ze een Kerstmuts en deed ze het bij hem op. Ze schaterlachte kort als ze zag hoe hij eruit begon te zien en sloeg ze een hand voor haar mond.  'Nu ben jij echt een Snow, eh, Showman!'

En voor het eerst in tijden, vulde zijn gelach de ruimte van de kringloopwinkel.

Na een tijdje grappen te hebben uitgehaald, besloot Mason dat het welletjes is geweest en trok hij zijn trui uit. Helène deed hetzelfde en hing ze hem daarna netjes terug op het rek. Mason vouwde zijn trui netjes op en fronste hij zijn wenkbrauwen toen hij Leentje haar trui zag terughangen.

'Leen? Waarom neem je het niet mee? Het staat je ook erg leuk.' Vroeg hij met een lichte bezorgdheid in zijn stem en zag hij haar kleine glimlach. 'Ze zijn helaas te duur voor mij. Ze vragen er vijf dollar per stuk voor. Maar mijn budget is nu nog drieëntwintig euro voor drie weken. Meer heb ik niet en tien dollar kan ik echt niet missen.' Mompelde ze een beetje verslagen als ze naar de vloer staarde.

'Ach,' begon hij terwijl hij naar haar toe liep. 'Het spijt me daarvoor.' Zei hij voordat hij haar schouder aanraakte. 'Nee nee, het is goed zo. Ik wist al dat het eigenlijk niet kon. Sorry Mason als ik valse hoop bij je heb gewekt dat je hier makkelijk aan kleren kon komen. Misschien hebben ze daar iets verderop nog wel gewone kleren die wel betaalbaar zijn?'

Ze wilde weglopen, maar Mason hield haar schouder ietsje steviger vast waardoor ze terug op haar plek kwam. 'Weet je wat, laten we thuis maar eens lekker chocomelk gaan drinken?' Zei hij met een glimlach als hij een pak chocolademelk poeder omhoog hield. 'En deze, betaal ik!'

Met opgeklaarde en twinkelende ogen keek Helène hem verrast aan. 'Hoe kom je daar nou aan! O, dat zou wel echt lekker zijn ja!'

Nadat het eind middag was waarbij ze wel tweemaal een lekkere warme chocomel hadden kunnen drinken, vertelde Mason haar dat hij vandaag op tijd terug moest. 'Ik moet me nu toch echt gaan melden bij de opvang.' Verzon hij ter plekke, maar ging hij eigenlijk iets heel anders doen.

Een vlug afscheid namen ze, voordat Mason het smalle trapje afging en haar afzwaaide. In een stevige pas liep hij naar de 'vaste' plek met zijn chauffeur en stapte hij een beetje hardhandig in. 'Jack, ga alstublieft vlug naar dit adres graag.' Zei hij met een stevige stem en reikte hij een papiertje naar hem toe waar het adres van de kringloop op stond.

'Snel, voordat de kringloop zich gaat sluiten.'

Met bijna slippende banden kwamen ze daar en zag hij hoe de medewerkers ervan, de winkel gingen sluiten. Mason stormde uit de auto en beveelde hij Jack onderweg om te blijven zitten. Hij rende naar de gesloten deuren en tikte hij vlug op het raam. De medewerkers keken hem raar aan en wilden ze weglopen, totdat hij opnieuw op het raam tikte en hij daarmee een zwarte pinpas liet zien.

Grote ogen van shock staarden hem aan terwijl ze de voordeur voor hem opende. 'Ik kom hier even snel iets kopen wat ik eerder vandaag heb gezien. Als je dat goed vindt?' Praatte hij snel naar de vrouw en zag hij haar enkel met een zwaar verbaasde uitdrukking naar hem staren.

Snel baande hij zich een weg door de winkel en was hij blij dat hij nog wist wat voor een route hij moest nemen, ondanks Helène hem zo vlug door de winkel heen had gesleept. Binnen een minuut stond hij op de plek waar hij eerder die middag ook al stond. Een glimlach vormde er zich rond zijn lippen als hij de twee truien nog steeds braaf op hun hanger zag rusten.

Meteen griste hij ze van het rek af en liep hij in een stevige tred naar de kassa, waar diezelfde vrouw hem met grote, verbaasde ogen aan stond te kijken.

'Deze twee wil ik graag meenemen. Doe maar twintig dollar.' Zei hij rustig als hij de twee truien naar haar toe schoof. 'Eh, ja. Zal ik doen, meneer.' Stamelde ze licht als ze de twee voorwerpen scande en de prijzen verdubbelde waardoor het op twintig dollar kwam.

Nadat hij had afgerekend, bedankte hij haar voor haar hulp, maar werd hij zelf bedankt om zijn gulheid en liep hij met een ontzettend blij gevoel naar de auto. Met zijn buit stapte hij ditmaal rustig in de auto en gaf hij Jack het signaal om naar huis te gaan.

Hij schudde zijn hoofd even als hij begon te grijnzen en hij naar de twee truien in zijn handen keek. Dat wordt een heel leuk cadeautje voor Kerst!