Hij wist niet waarom, maar zijn gevoel vertelde hem om vandaag iets langer op school te blijven. Onrustig slenterde hij door de brede, lege gangen van de school en wist hij zich geen raad met zijn eigen gevoelens. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn broek en dwaalde hij met zijn blik over de zwart-wit betegelde vloer van de school voordat hij ineens iemand zijn naam hoorde roepen.

Met opgetrokken wenkbrauwen hief hij zijn hoofd op en zag hij de directeur van hun school naar hem kijken terwijl de directeur tegen het kozijn van zijn eigen deur aan leunde. 'Tyson Underwoods, kan ik je misschien even spreken?'

'Uhm, jahoor.' Mompelde hij een beetje onzeker voordat hij zich naar hem toe draaide en liep. De directeur glimlachte vriendelijk naar hem en gaf hij hem een klopje op zijn schouder als Tyson langs hem naar binnen ging. 'Wees maar gerust, dit keer gaat het er niet om dat je iets fout deed.'

Opgelucht nam hij plaats op één van de leren stoelen en zakte hij wat achteruit. Hij was nooit het type geweest dat keurig rechtop zat met zijn handen gevouwen in zijn schoot. Nee, daar was hij er te stoer voor.

'Alright,' bromde de directeur en keek hij op het scherm van zijn laptop. 'Zoals je al weet doneert jouw vader weer geld voor de school en zijn we hem daar zeer dankbaar voor. Maar we vragen ons af of jij misschien de reden weet waarom je vader ditmaal voor het eerst, een gemaskerd bal wilt laten organiseren?

'Een gemaskerd bal?' Zei Tyson verrast als hij zijn wenkbrauwen hoog ophief. 'Dat wist ik niet. Dat hoor ik nu voor het eerst, dus nee sorry.' De directeur trok zijn lippen tot een rechte streep als hij ook zijn hoofd schudde en achteruit leunde tegen zijn stoel aan.

'Okee dan.' Mompelde hij en kwam hij weer lichtjes naar voren en liet hij zijn gewicht op zijn ellebogen rusten als hij ook zijn handen met elkaar verstrengelden. 'En dan wil ik het nog even hebben over je cijfers.'

Tyson kreunde als hij het woord 'cijfers' hoorde en draaide hij zijn blik van hem weg, maar hoorde hij de directeur kort, schamper lachen. 'Ja ja Tyson..., je weet hoe dat gaat hè?'

Na dat vermoeiende gesprek te hebben gehad met hem, was hij maar al te blij dat hij uit zijn kantoor was en keek hij op zijn horloge. Hij slaakte een zucht toen hij zag dat hij wel zowat meer dan veertig minuten daarbinnen had gezeten. Zijn benen bracht hij in beweging richting de kluisjes nadat hij besloot dat het welletjes was geweest voor vandaag.

Terwijl hij richting zijn kluis toe liep, fronste hij zijn wenkbrauwen lichtjes omdat hij stemmen begon te horen. Ineens hoorde hij een luide en geïrriteerde 'doe niet zo irritant' geluid komen vanuit één van de gangen en hief hij zijn hoofd al fronsend op. Ergens herkende hij de stem van het geluid en begon hij stiller te lopen.

Heel kort spiekte hij om het hoekje en zag hij met zijne ene spiekende oog, hoe Helène door de vier trutten van de school was omsingeld. Hij trok zijn hoofd meteen terug en werd zijn ogen iets groter van wat hij daarnet zag.

Tyson liet zijn rug en zijn achterhoofd zachtjes tegen de kluisjes aan leunen als hij even nadacht wat hij het beste kon gaan doen. Om zijn eigen reputatie te redden én haar.

Na een kort geklak van hakjes hoorde hij maar al te luid en duidelijk, hoe één van de bitches haar vertelde dat ze uit de buurt van hem moest blijven en hoorde hij haar kort lachen.

'Tyson?' Hij rechtte zijn rug ineens toen hij zijn eigen naam over Helènes tong hoorde rollen en kreeg hij een korte trekking door zijn lichaam. 'Hoe kom je daar nou bij?' Hij hoorde dat haar stem vol met een gespannen irritatie stond en ging er op dat moment een vreemd gevoel door hem heen. Het leek ergens een beetje op..., een teleurstelling?

Ineens hoorde hij het duidelijke geluid van het tikkende geluid van hakjes op de tegels. Nieuwsgierig draaide hij zich om, begon hij weer te spieken en zag hij hoe Tami om Helène heen liep, alsof ze haar prooi aan het bekijken was, hoe zij haar het snelste kon gaan uitschakelen.

Zijn hart maakte een sprongetje toen Helène  heel dapper een weerwoord had op Tami, nadat  zij haar zowat verbood om niet te mogen kijken naar hem. Terwijl hij nog steeds gluurde, voelde hij ergens diep in zijn binnenste een lichte positieve hoop dat Helène hem dus niet helemaal had afgekeurd.

Bewonderend keek hij toe, hoe venijnig meiden tegen elkaar konden zijn maar dat óók dit, Helène helemaal niets deed. Zelfs niet nadat Bironda een dreiging had geuit en zag hij haar enkel een stap opzij zetten om door te lopen.

Maar zijn adem stokte toen hij zag dat Helène ruw bij haar bovenarm werd gegrepen en werd het voor hem even teveel. Deze Helène had niets misdaan! Hij maakte zich meteen los van de kluisjes, stapte hij het hoekje om en liet hij zijn gezicht aan de meiden zien.

'Wat gebeurt er hier!?' Floepte hij er ineens uit voordat hij het erg in had en zag hij ineens alle hoofden binnen een seconde, inclusief die van Helène, zijn kant op draaien.

Als eersten begonnen de gezichten van de vier trutten te verzachten en draaiden ze hun lijven naar hem toe. Bironda liet meteen haar greep op Helène los en schudde zij daarbij haar arm. 'Wat een toeval dat jij hier bent!' Kirde één van de vier meiden met een overdreven stemmetje en rolde hij geïrriteerd met zijn ogen.

Terwijl de meisjes langzaam maar zeker op hem afstapten, begon er een lampje in zijn hoofd te branden en had hij meteen het geniale idee hoe hij ze meteen kon afwimpelen.

Met een zelfverzekerde tred glipte hij behendig tussen de meiden door, recht op Helène af en sloeg hij een gespierde arm over haar schouders heen. Hij draaide hen zo om dat ze met hun gezicht naar de vier bitches stonden en keek hij met een speelse grijns op Helène neer. En plotseling, deed hij iets wat niemand had verwacht;

Hij boog naar voren en drukte Tyson...,

Een kus op Helène's wang.

Voor zich hoorde hij hen alle vier, geschokt hun adem inhouden toen Tyson weer overeind kwam. Met een glimlach kwam hij recht overeind en keek hij arrogant naar de vier ontstelde meisjes. Onder zijn arm voelde hij dat Helène zich niet had bewogen en keek hij kort opzij. Hij begon te grijnzen toen zij vol in ongeloof, langzaam naar hem zag opkijken.

'Nou hè. Dag meiden!' Zei hij ineens tegen de vier trutten met een neppe glimlach, draaide hij haar en zichzelf om en begonnen ze weg te lopen. Het luchtte hem op dat Helène er geen drama scenario van maakte maar gewoon gewillig met hem mee liep.

Zo liepen ze zij aan zij, met Tysons arm nog steeds over Helènes schouders de gang uit, gingen ze een hoekje om en liepen ze samen naar de uitgang van de school. Net als een gentleman hield hij als eerste de schooldeur voor haar open en kwamen ze kort daarna het buitenplein op.

Toen Tyson door de deur kwam, zag hij hoe Helène niet voor hem stopte, maar gewoon doorliep waardoor hij naar haar begon te roepen. 'Hey!'

Helène stopte abrupt toen ze een paar traptreden omlaag al had genomen en draaide ze zich met een wit gezicht om. Tyson begon kort ongemakkelijk te lachen als hij ook zijn handen in de zakken van zijn jas stopte en hij naar haar toe kwam lopen.

'En, Helène? Krijg ik nog een bedankje of zo wat?' Vroeg hij een beetje arrogant aan haar en fronste ze daardoor haar wenkbrauwen als ze ook haar ogen lichtjes op elkaar kneep. 'Heel aardig van je Tyson, maar daarnet, daarbinnen had ik het heus ook wel zelf kunnen oplossen.' Siste ze venijnig naar hem en begon hij daardoor te lachen als hij ook zijn blik van haar afwendde.

'Meen je dat, Helène?' Vroeg hij een beetje gekwetst. 'Ik probeerde je alleen maar uit de penarie te halen. Nou kom kom, ik verdien toch wel een beloninkje?' Grijnsde hij breeduit, boog hij lichtjes voorover en tikte hij op zijn wang.

'Dat méén je toch niet?' Hoorde hij haar sissen en hoorde hij daarna het trippelende geluid van haar schoenen die van de trap af gingen waardoor hij in een ruk rechtop stond en haar met een verbaasde blik achterna keek. 'Hey! Ga nou niet weg!' Riep hij nog als hij zijn handen ophief maar wel gewoon bleef staan.

'Shit,' vloekte hij stilletjes tegen zichzelf als hij zijn handen lomp naast zijn lichaam liet vallen en hij een zucht slaakte. Zijn hoofd schuddend trok hij zijn rugzak hoger op zijn rug en liep hij de trap daarna ook maar af. Ondanks hij aardig voor haar deed, was zoiets ook nog steeds niet goed genoeg voor haar.

Ze was echt...,

Echt een moeilijke noot om te kraken.