Hij streek met zijn hand door zijn zwarte haren als hij voor de spiegel stond in de hal. Op het punt stond hij, om te gaan vertrekken met zijn auto naar school. Een zucht slakend wendde hij zich van de spiegel af, griste hij zijn rugzak van de grond en verliet hij het huis.

Tijdens het rijden klemde hij een hand om het stuur en kneep hij hem stevig vast. Hij dacht na over alle keren waarbij hij haar te pakken probeerde te nemen. Maar al die keren dat hij iets bij haar uithaalde, wist ze het zo om te keren om het ook tegen hem te gebruiken. Alsof zijn eigen karma zich tegen hem werkte, in haar voordeel.

Hij glimlachte kort als hij ook zijn hoofd schudde, toen hij aan haar naam dacht. Hij was via een aantal Facebook accounts zo ongeveer achter haar naam gekomen en had hij haar meteen opgezocht. Al kon hij haar niet direct vinden, doordat hij haar naam toch meerdere malen fout typte, maar vond hij haar toch dankzij een foto waar één van zijn vrienden er ook op stond.

Meteen had hij een aantal foto's van H. Smith haar pagina, naar zijn telefoon geüpload. Vanaf haar pagina, had hij nog meer foto's van haar op zijn mobieltje opgeslagen en kon hij er nu elk moment naar kijken. Hij wist niet waarom hij het deed, maar hij had het gevoel dat hij het behoefte had om soms naar haar foto's te kijken. En het was niet om haar belachelijk te maken, maar was het vooral voor zijn eigen gevoel om hemzelf..., te kalmeren.

Hij had zijn auto netjes in zijn parkeervak geparkeerd en liep hij al slenterend over het schoolplein. Even liet hij zijn blik over het plein glijden, maar trof hij geen Helène aan, waardoor hij een beetje verveeld naar binnen glipte. Eenmaal binnen ging hij in één rechte lijn naar zijn eigen kluis en propte hij zijn jas naar binnen.

Een beetje geïrriteerd besloot hij naar James te zoeken en begon hij te lopen naar zijn kluis. Nadat hij een paar bochten had genomen, liep hij over de brede gang met aan de weerszijden wel honderden kluisjes. Toen hij de laatste hoek om liep, kwam er één persoon meteen in zijn gezichtsveld; Helène.

Verrast was hij voor even, toen hij haar tegenover haar eigen kluisje bezig zag staan en voelde hij een vederlichte kriebel in zijn onderbuik. Hij hield even halt om haar te kunnen observeren en zag hij haar slanke lichaam tevoorschijn komen uit de jas. Een brok vormde er zich in zijn keel en klemde hij zijn handen om de banden van zijn rugzak.

Toen besefte hij met wat hij aan het doen was en schudde hij verwoed zijn hoofd. Hij dacht dat als hij zo doorging, hij zou veranderen in een softie doordat hij op deze manier naar een meisje keek. Nee, hij had een reputatie hoog te houden, dus begon hij met het lopen.

Onder het lopen merkte hij op dat Helène klaar was met haar ding en ze haar kluis sloot. Na het sluiten keerde ze zich zijn kant op en begon ze te lopen. Kort erna zag hij hoe ze even halthield en zij haar blik met de zijne doorkruiste. Toen hij haar blik zag verstarren, ging er bij hem een mondhoekje omhoog, want ergens was hij benieuwd of ze er nog wat van ging zeggen van de laatste keer.

Maar ze verraste hem, door met een trots opgeheven hoofd langs hem te lopen. Op het moment dat ze elkaar voor minder dan een seconde schouder aan schouder passeerden, voelde Tyson zich 'flabbergasted'.

In een ruk draaide hij zich om en zag hij haar enkel in een rustige pas van hem weglopen. Alsof ze elkaar niet kenden, alsof al die gebeurtenissen niet hadden bestaan. Zijn drang om haar te plagen, smolt gewoon als sneeuw voor de zon en besefte hij, ondanks hoe hard hij zijn best deed, deze meid sterk genoeg was om hem te kunnen weerstaan.

Weerstaan..., ze kon hem weerstaan. Ondanks zijn handelingen, wist ze precies hoe ze zijn streken tegen hem kon keren. Alsof ze hem erbij mee introk, zonder dat hij dat wilde. Alsof ze ervoor zorgde dat hij zelf zou boeten voor zijn eigen daden. Karma. Hij slikte een brok in zijn keel weg als hij besefte dat het haar niets deed. Niets.

Diep in zijn gedachten verzonken zat hij daar, helemaal stil en afwezig in de stoelen van de leslokalen waarin hij les had. De leraren keken zelfs zo nu en dan bezorgd zijn kant op, omdat ze niet begrepen met wat er met hem aan de hand was. Want, waar hij normaal nogal luidruchtig en brutaal was, iets waar de leraren op voorbereid waren, was hij nu zo stil als een muis en niet aanwezig bij de les. Maar hoe dan ook, ook in deze toestand, durfden de leraren hem er niet op aan te spreken.

In de gang liep hij, nadat de eerste bel was gegaan wat alle studenten duidelijk maakten dat de lessen waren afgelopen en ze zich naar de volgende moesten begeven. Slenterend keek hij voor zich uit en kon hij maar aan één ding denken; dat hij Helène niet meer kon en moest plagen. Dat zou alleen maar averechts werken. Dus vroeg dat, om een andere aanpak. Alleen wist hij helemaal niet hoe dát moest. Een andere manier om haar aandacht te krijgen. Om haar om zijn vinger te winden.

Hij stond voor het deurkozijn van het lokaal waarin hij de Engelse Literatuur had en liet hij zijn ogen door het lokaal glijden. Rondkijkend zag hij dat vrijwel iedereen er al was en dat hij de laatste was. Als laatste vielen zijn ogen op Helène, die al voorover zat gebogen en ze aan het kauwen was op het uiteinde van haar pen.

Met een hervonden zelfverzekerdheid stapte hij naar binnen en sloot hij de deur, op verzoek van de leraar en voelde hij het suizende wind door het dichtgaande deur langs zijn nek waaien. De wind die van hem weg waaide, scheen Helène te doen ontwaken uit haar trance. Met een scheve glimlach zag hij hoe ze haar hoofd ophief en ze haar hoofd recht naar hem toe draaide.

In één keer maakten haar ogen direct contact met de zijne en voelde hij een prikkelende tinteling door heel zijn lichaam schieten. Even begon hij te lachen nadat hij haar hoorde kreunen, maar bleef hij verder naar haar staren. Diep in zijn gevoel voelde hij zich warm worden en vroeg hij zich af, hoe zij zich zou voelen. En een paar tellen later kreeg hij het signaal; ze wendde haar ogen van hem af.

Met een trots gevoel onder de leden, werd hij door de leraar naar zijn oude plek toegestuurd en rolde hij zijn ogen toen hij de docent passeerde.

Net op het moment dat zijn achterwerk de stoel raakte, begon de leraar aan zijn uitleg en zag hij nu pas hoe veel informatie de docent al op het krijtbord had geschreven. Toch kon hij zijn focus niet op het bord houden, zijn ogen dwaalden steeds af naar het meisje die aandachtig naar de leraar zijn uitleg zat te luisteren.

Helene, Helène of was het nou Heléne? Hij wilde het precies weten, hoe haar naam precies klonk. De Facebook gaf ook niet echt veel prijs. Nadenkend begon hij door zijn gedachten te malen hoe hij op een 'gewone' manier om haar naam kon vragen, gezien de vorige keer dat hij haar om haar naam vroeg, niet helemaal goed ging. In al die tijd bleef zijn blik gevestigd op haar rug die nu goed zichtbaar was doordat ze haar haar in een hoge paardenstaart had gebonden.

Ineens merkte hij op, dat de leraar niet meer in de klas stond en iedereen zelfstandig aan het werk ging. Hij zag her en der hoe de studenten of braaf aan het werk gingen, of er een paar hun mobieltjes tevoorschijn haalden en een paar anderen zelfs hun benen over de tafel durfden te leggen; een teken dat de leraar wel voor een tijdje weg was.

Een grijns vormde er zich rondom zijn lippen als hij besefte dat hij nu zijn kans schoon zag. Hij had al opgemerkt dat er een rij tafel achter haar vrij was en besloot hij maar eens dichterbij te komen. Een stuk dichterbij.

Geruisloos liep hij, bijna sluipend, van zijn oude plek weg en ging hij achter de tafel zitten die recht achter haar stond. Onderweg voelde hij de blikken van zijn medestudenten, op zich branden en bracht hij zijn vinger naar zijn lippen als teken dat ze zich gedeisd moesten houden.

Toen hij eenmaal zijn nieuwe plek had ingenomen, was hij zeer benieuwd wanneer ze het zou gaan opmerken dat hij vlak achter haar zat. Maar zelfs na een halve minuut, gebeurde er niets, ondanks de klas doodstil was. Tyson trok zijn wenkbrauwen omhoog, kwam hij overeind en boog hij zich half over Helène heen. Op de hoek van de tafel zag hij een gesloten schrift met haar naam erop en begon hij bijna opgelucht te grijnzen.

Vlug liet hij zichzelf geruisloos in de stoel zakken en legde hij zijn benen ontspannen over de tafel voor hem als hij ook zijn verstrengelde handen om zijn achterhoofd plaatste. Nu hij wist wat haar echte goede naam was, had hij zeeën van tijd en geduld om haar onder ogen te komen.

En dan, eindelijk, komt haar borst overeind en ziet hij haar naar haar linkerkant kijken waardoor haar haren zich over haar schouder zwaaiden. Ze leunde verder naar achteren en draaide ze haar lichaam. 'Wat is er?' Kort moest hij grinniken toen hij haar vraag hoorde en moest hij op zijn lip bijten om geen geluid te produceren.

Naast zich zag hij hoe hij en zij het middelpunt waren van een aankomend spektakel. Hij begon breeduit te grijnzen, want hij hield er zo van om in het middelpunt te staan, om dan in het publiek een grap of een stunt uit te gaan halen. En dat was nu precies zo'n moment.

In een ruk draaide ze zich om en zag hij haar flink verraste blik. Ze knipperde tweemaal met haar oogleden vervolgens ze zich helemaal omdraaide en hem recht in het gezicht aankeek.

Al breeduit grijnzend voelde hij haar blik over zijn lichaam heen glijden en kriebelde er een rilling over zijn ruggengraat. Nadat ze klaar was, kneep ze haar ogen samen en keek ze hem wantrouwig aan terwijl ze door haar haren streek.

Na een paar tellen van stilte waarin er een zekere spanning te voelen was, besloot hij zijn eerste troef in te zetten.

'Dus, het is Helène met een tweede korte e.' Zei hij plotseling om het effect te dramatiseren als hij ook opeens zijn armen van de tafel weghaalde, hij zijn handen los haalden en naar voren begon te buigen. Een stuk dichterbij bij Helène.

Maar toch had ook deze actie niet zijn gehoopte effect. Nee, ze imiteerde juist zijn handeling en leunde ze verveeld naar achteren. En dat was slechts het begin van hun staarwedstrijd waarin ze beiden niet wilden toegeven.

Tyson vond het zeer vermakelijk om haar reacties op hem te zien. Hij besefte dat zijn acties haar niets deden, maar wel dat hij haar zenuwachtig kon maken met enkel zijn aanwezigheid. Breeduit begon hij te grijnzen, als hij zijn nieuwe aanpak had gevonden; zo veel mogelijk in haar buurt zijn. En hij dacht het zelf ook nog leuk te gaan vinden.

Dus hij lachte toen ook hard, toen Helène na de bel als een gek de klas uit sprintte. Hij pakte zijn spullen rustig in en begaf hij zich als één van de laatsten, naar buiten. Onder het lopen op de gang zag hij James al met een andere meid flirten tegen de kluisjes en schudde hij zijn hoofd als hij toekeek hoe zijn beste vriend, het meisje zijn armspieren toonde.

'Jo, bro!' Riep hij van tevoren naar hem en zag James zich van de kluisjes losmaken. Hij hief zijn kin eenmaal kort op met een knipoog naar het meisje voordat hij naar me toe liep. 'Heb je nou alweer een andere meid aan de haak geslagen?' Grapte Tyson en stootte James hem tegen zijn schouder aan. 'Misschien. En hoe gaat het jou en die lekkere chick? Ze weet zich elke keer wel weer over jou heen te walsen. Wanneer ga je haar pakken?' Vroeg hij een beetje ongeduldig.

'Komt goed bro!' Mopperde hij kort als hij tegen de schouder van zijn vriend aan stootte. 'Heb nog genoeg tijd.' Zei hij weer en begon hij lang met zijn vriend tegen de kluisjes aan te kletsen, terwijl ze zo nu en dan naar langskomende meiden keken.

Een tijdje later liep James lachend van hem weg en liep Tyson naar zijn eigen kluis. Een beetje rommelend in zijn kluis zocht hij naar zijn spullen en propte hij ze in zijn schooltas. Nadat hij klaar was, zag hij ineens een paar studenten uit een gang komen en fronste ze zijn wenkbrauwen lichtjes. Dat er nog studenten waren op dit uur, betekende maar één ding; er was een vergadering gaande.

Nieuwsgierig liep hij naar het einde van de gang en zag hij een schaduw over de gang oprijzen. Abrupt hield hij halt als hij zijn wenkbrauwen meteen optrok en keek hij op een kleiner formaat neer die plotseling het hoekje om kwam lopen. Een glimlach vormde er zich rondom zijn lippen als hij besefte tegen wie hij bijna was gebotst.

Ja, mevrouwtje Helène herself.

Meteen rees de plaag-modus in zijn borst op en keek hij haar uitdagend aan. Maar haar blik bleef voor een paar tellen in zijn borst hangen en kantelde hij zijn hoofd lichtjes opzij. Hij vroeg zich af of ze de moeite ging nemen om naar hem op te kijken en of ze ook even opzij kon gaan.

Haar neutrale blik verbond zich met de zijne en voelde hij meteen een tinteling door zijn lichaam schieten. Direct dacht hij aan de woorden van zijn vader en leek dit gevoel, het alleen maar meer te bevestigen. Toch wilde hij er niet aan toegeven, het mocht niet..., het kón niet. Ondertussen probeerde hij zijn ademhaling en hartslag op een constante ritme te houden, met moeite.

En dat was vooral, omdat hij het doorhad dat ze wel heel dicht bij hem stond. Hij kon nu in plaats van naar een foto kijken, haar echte uiterlijk gaan bestuderen. Zijn onderbuik reageerde lichtjes op de ontdekking dat ze niet 'gewoon blauwe ogen' had, maar dat er ook goudbruine spikkels in leken te zitten. En dat ze over haar wangen en neusbrug een paar sproetjes had.

Heel even vond hij jammer, dat ze zojuist haar ogen een beetje dichtkneep, waardoor hij haar unieke ogen niet langer kon bewonderen. Maar naast zijn ogen, zag hij dat de rest van haar gezicht eigenlijk ook best wel gaaf was. Hij besefte dat ze eigenlijk toch wel echt een mooie meid was, dat ze een soort een unieke muurbloempje was die door hem nu in het openbaar werd gerukt.

Hij begon kort ongemakkelijk te lachen nadat hij besefte hoe hij over haar dacht en voelde hij zich raar. Het was voor hem de eerste keer dat hij zich zo voelde tegenover een meisje. Toen hij omlaag keek, zag hij net hoe het meisje pissig op hem wilde reageren, maar besloot zijn eigen gevoelens en zijn eigen spieren het heft in handen te nemen. En daardoor, stapte hij voor haar opzij, niet helemaal wetend of hij dat had wel moeten doen.

Maar toch uiteindelijk met een goed gevoel maakte hij een gebaar dat ze zonder enige onzekerheid door kon gaan lopen. Hij keek haar na toen ze aan hem voorbij liep en begon hij te slikken. Hij had van dichtbij mogen ervaren hoe knap en mooi ze eigenlijk was en voelde hij zich weer vreemd. Hoe hij haar zo erg had kunnen pesten zonder haar ware uiterlijk te hebben gezien.

Heel even glimlachte hij, toen hij de trefzekere pas van haar zag en ze met een opgeheven hoofd van hem wegliep. Hoe dan ook, hij kon zijn blik niet van haar losmaken en hoopte hij ergens diep in zijn hart, dat ze ook zou omkijken.

Achteruit lopend keek hij haar na en zag hij zojuist het moment waarop hij had gewacht. Helène draaide haar mooie gezicht over haar schouder en maakten hun blikken voor kort, contact met elkaar voordat hij uit het zicht liep.

Een grijns vormde er zich rondom zijn lippen, toen hij het hoekje was gepasseerd en gooide hij zijn hoofd even in zijn nek. Een spanning dat zich in zijn lichaam huisde, ontspande zich en slaakte hij een zucht voordat hij een hand door zijn haren liet glijden.

Verwonderd schudde hij kort zijn hoofd als hij naar zijn kluis toe liep. Alsof hij het niet helemaal kon bevatten wat er zojuist gebeurde.

'Zo hè, wauw.' Zuchtte hij.