Ontspannen en met een glimlach leunde hij achterover in zijn stoel op de achterbank van de auto. Jack zat voorin achter het stuur en waren ze op weg naar de vaste locatie, om Mason daar af te zetten. Mason had namelijk besloten om zijn zwervers project in de stad stop te zetten, maar hield hij er wel rekening mee dat hij zich nog wel even voor moest houden als zwerver. Dus mocht Helène om zijn dag vragen, moest hij haar nog wel vertellen dat hij door de stad rondwaarde.

Maar hij wist nu ook haar planning van de week. Ze had hem laten zien en verteld op welke tijden op welke dagen hij kon komen, en besloot hij daar wel gebruik van te maken. Hij was blij dat hij een goed geheugen had, zodat hij het thuis zo ongeveer kon gaan opschrijven.

Zo wist hij dat ze vandaag vrij was en thuis bleef. De banden van de auto knisperden door het sneeuw dat op de straat was blijven liggen. Gelukkig kwam hij zonder problemen aan op zijn locatie, mede dankzij de winterbanden van zijn auto.

Hij klemde zijn hand stevig om de reling van de trap, die ook vol lag met sneeuw. Hij glimlachte bij het idee dat hij hiermee ook meteen zijn handschoenen nat kon maken, wat voor Helène hopelijk ook een bewijs was dat hij buiten had rondgehangen.

Zonder enige aarzeling drukte hij op de bel en werd hij niet veel later verwelkomd door een oprecht glimlachende Helène die hem daarna met een knuffel begroette. Mason voelde zich erg welkom bij haar, hij had zich nog steeds niet ongemakkelijk bij haar gevoeld. Het verwarmde zijn hart dat ze hem meteen alles aanbood, terwijl ze het zelf niet zo breed had.

Tijdens de rit in de auto, was hij steeds aan het nadenken geweest om een juiste aanpak te bedenken om haar, zijn geheim te vertellen. Maar hij kwam er maar niet op uit hoe hij dat kon gaan doen. Want, eigenlijk wilde hij het niet te lang meer gaan verzwijgen, maar zag hij nergens het juiste moment. Hij was bang dat als hij het zomaar eruit zou floepen, ze het verkeerd zou opvatten waardoor hij haar niet meer kon bereiken.

Hij trok zijn schoenen uit en liep hij in zijn oude sokken naar de woonkamer. In zijn ooghoek zag hij Helène bezig zijn in de keuken met een nieuwe waterkoker. Hij glimlachte bij het idee dat haar huisgenoten toch wel zo aardig waren geweest om een nieuwe te gaan kopen. Op zijn rustige gemak liet hij zijn ogen door de kamer dwalen en viel zijn blik op een paar stapeltjes papieren op de eettafel. Nieuwsgierig boog hij zijn bovenlichaam naar het tafeltje toe en zag hij her en der allerlei folders en papieren met reclames.

Door haar gegrinnik rechtte hij meteen zijn rug en keek hij met grote, betrapte ogen naar haar. 'Wat voor papieren heb je hier liggen, eigenlijk?' Vroeg hij haar en zag hij haar hoofd schudden en iets wegwuiven als ze hem vertelde dat het iets voor school was, maar was hij toch wel te nieuwsgierig geworden waardoor hij het bovenste blad pakte en het begon te lezen. Want het ging toch ook immers om de school van zijn zoon.

Maar ook omdat hij het al sinds een tijdje wist, dat hun school een Galafeest ging organiseren. Hij wist dit omdat hij ook een soort anonieme mede-organisator was. Hij bleef anoniem omdat hij alleen maar geld subsidieerde aan de school en zich verder niet mee bemoeide. Hij gaf onverschillig een deel van zijn geld uit als de school hier om vroeg.

Hij schrok even nadat Helène het papier uit zijn handen griste en het terug op het stapeltje legde. Kort moest hij grinniken om haar actie en schudde hij kort zijn hoofd, hij vond het wel grappig dat ze haar sterke kant aan hem toonde. Dat ze het lef had om haar eigen spullen terug te pakken.

Maar zijn glimlach verdween toen hij hoorde dat ze er niet zeker van was of ze wel in het organisatieteam wilde blijven.

'O, waarom dan?' Vroeg hij aan haar terwijl hij naar haar rug keek die naar een bank toe liep en ze er zich op neer liet ploffen, waarna ze naar haar theeglas reikte. Hij luisterde aandachtig naar haar terwijl ze vertelde dat ze nu ineens in de aandacht stond bij een paar jongens.

'Uitgerekend de pestkop van de school, Tyson.' Nadat hij die zin hoorde, ging er meteen een heleboel alarmbellen in zijn hoofd rinkelen en moest hij zichzelf forceren, om een neutrale blik aan te houden. Maar hij kon het niet voorkomen dat hij zijn naam uitsprak waarbij hij zijn wenkbrauwen verrast optrok. Hij moest zichzelf hevig in stand houden, op het moment dat Helène hem nauwkeurig aan het bestuderen was. Mason moest en zou overkomen alsof hij er niets van af wist, terwijl het niet zo was.

Terwijl hij op de bank neerplofte, wat voor zijn doen nogal informeel was, keek hij op naar haar ogen en keek hij er diep doorheen. In haar ogen zag hij de lichte verwarring maar ook een glinstering, wat voor hem een mogelijk teken was dat deze Helène dubbele gevoelens over zijn zoon had.

'Dus je laat dit alles misschien vallen doordat je nu in het aandacht staat van één jongen? Serieus Helène, je laat je toch niet door hem kisten!?'Mompelde hij verwonderd terwijl hij zijn hoofd lichtjes schudde. Hij kon het bijna niet geloven dat deze flinke doorzetter hier, door slechts zijn lastige zoon zich in de weg liet staan.

'Nee dame, dat ga jij dus mooi niet doen.' Zei hij daarom met een zelfverzekerde stem en stond hij gracieus op van de bank, om daarna het stapeltje papieren van de tafel af te pakken. In zijn lichaam voelde hij dat hij haar iets meer wilde motiveren om door te gaan met het feest. Hij wist eerst niet, dat zij een mede organisator was van het feest. Maar nadat ze het aan hem vertelde eerder die avond, voelde hij zijn enthousiasme stijgen omdat hij heel misschien een beetje inspraak op kon brengen. Het was ook immers een deel van zijn gesubsidieerde geld.

Nadat hij de stapel had opgepakt, moest hij bekennen dat hij verrast was over haar inzet voor de school. Uit het stapeltje folders en reclames concludeerde hij, dat ze er al een tijdje mee bezig was en ze er serieus mee omging. Zijn handen gleden soepel en professioneel door het stapeltje en zag hij her en der een heleboel informatie komen.

Ineens floot hij terwijl hij verrast zijn wenkbrauwen optrok, in zijn hand hield hij namelijk een papier vast wiens voorkant er behoorlijk interessant én chic uitzag. Hij zag dat deze een behoorlijke kanshebber was voor een groot schoolfeest.

'Mooi gebouw,' zei hij tegen haar als hij de folder omhoog hield, zodat Helène hem ook kon zien. 'Deze pilaren en de brede marmeren trap zien er zowel chic als feestelijk uit.' Deelde hij zijn mening mee. 'Trouwens,' zei hij toen hij het papier alweer liet neerzakken. 'Hoeveel man komen er?'

Daarmee hoopte hij erop dat Helène in plaats te zwijgen en te niksen, er over zou beginnen. Het was onbewust een duwtje in de richting, om de bal weer aan het rollen te krijgen. En ze hapte toe. Glimlachend zag hij hoe ze eerst twijfelde, maar ze daarna haar twijfels opzij schoof en ze zich aan de vraag blootstelde.

Terwijl ze aan het zoeken was naar iets, was Mason in zijn eigen gedachten wereldje beland. Meteen begonnen zijn hersenen te kraken over het idee of het niet een mogelijkheid zou zijn, om zijn zoon en haar elkaar op de juiste, goede manier op het feest te laten ontmoeten. Want hij wist dat die twee wel goed bij elkaar zouden kunnen passen, ze hadden allebei dat vurige, sterke karakter.

'Ongeveer drie tot vierhonderd man.' Antwoordde Helène op zijn vraag en werd hij binnen een tel, weer bij aandacht getrokken. 'Zo!'

'Dat is dan wel een flinke taak.' Hij verbaasde zich erover dat ze er helemaal niet moeilijk over deed. 'Zou ik je misschien hiermee mogen helpen, als je dat goedvindt?' Vroeg hij terwijl hij zijn vingers voelden jeuken. Hij had een enorme zin om zijn zakelijke kant weer op te kunnen pakken en een persoonlijk tintje te geven, maar dan natuurlijk zonder Helène het doorhad.

Hij zag het al helemaal voor zich in zijn gedachten hoe een prachtige Helène in een prachtige jurk, de trap af gleed en er een spotlight op haar kwam waardoor ze de alle aandacht trok van het publiek onderaan.

Hoopvol wachtte hij haar antwoord af, en kreeg hij het verlossende zin. 'Nou..., graag!' Hij voelde zijn hart een sprongetje van blijdschap maken, maar liet hij dat natuurlijk niet aan haar merken. In zijn gedachten had hij zijn ideeën al het groene licht gegeven, om die poging maar eens te wagen.

Na alle papieren te hebben doorgespit, ideeën samen te hebben gebrainstormd,  besefte hij na een tijd dat ze zowel alles hadden besproken! Hij verbaasde zich er opnieuw over, dat Helène er overal aan had gedacht en bevestigde hij, dat ze zeker weten de leiderschapskwaliteiten had, ze zeer flexibel kon zijn en creatief was.

Voor zijn neus, op de tafel, had Helène een heel A4 volgeschreven met hun ideeën, mogelijkheden en dingen die ze nog moesten gaan regelen. Het leek echt zo, alsof enkel zij tweeën het hele feest hadden georganiseerd. En in zijn hart voelde hij zich warm worden als hij zijn privé moment opnieuw in zijn gedachten kreeg. Een stap naar de realisatie van zijn droom; Tyson en Helène samen brengen.

'Eh,' Stamelde Helène ineens tegenover hem en veerde hij lichtjes op. Hij keek even met grote, verwijde ogen naar hem omdat hij even bang was, dat ze hem erop had betrapt. Maar hij ontspande zich meteen toen hij zag dat ze enkel naar de klok wees. Hij verbaasde zich erover dat de klok, de zes uur al had aangetikt. 

Haar eerste zin kreeg hij niet door zijn oren, maar hoorde hij ergens nog net wel dat ze hem aanbood om te blijven eten. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan en glimlachte hij daarna. 'Ja, graag.'

Op haar gezicht zag hij opnieuw dat schattige glimlach en sprong ze al giechelend overeind. Hij moest er breder door glimlachen toen hij haar de keuken in zag glippen en besloot hij haar maar eens te helpen met het opruimen.

Voor zijn neus maakte hij twee stapeltjes. Het ene stapel bevatte de informatie die ze niet hoefde te gebruiken en de andere zat vol met goede ideeën en aantekeningen. Hij humde goedkeurend als hij zich achterover liet leunen en keek hij meer dan tevreden naar buiten waar het sneeuwen niet was opgehouden.

- Een paar uren later -

Met een tevreden zucht opende hij zijn voordeur nadat hij Jack had gegroet en stapte hij naar binnen. Meteen deed hij zijn zware versleten jas uit en hing hij hem op een andere plek op. Slenterend op zijn goedkope, vale schoenen die nog een beetje nat waren betrad hij de hal en keek hij opnieuw naar de kerstboom op.

Rustig wandelde hij naar de kerstboom en reikte hij naar een bol waar er een foto in zat van een lachende Tyson van toen hij nog klein was. Mason begon te glimlachen en schudde hij lichtjes zijn hoofd. In zijn gedachten fluisterde hij tegen zijn zoon, dat hij erop hoopte dat Tysons gevoelens voor haar juist waren.

Boven zich hoorde Mason een paar rommelende geluiden en keek hij omhoog naar de vide. Over de balustrade hing een paar blouses te drogen, maar zag hij ook zo af en toe een flikkerend licht opdoemen. Hij bracht zijn hoofd terug naar voren als hij concludeerde dat zijn zoon thuis was en boven aan het gamen was.

Na een wijntje te hebben gedronken, besloot hij zich maar eens om te kleden en te gaan douchen. Ondanks hij zijn zwervers look bijna niet meer op zijn gezicht smeerde, wilde hij toch lekker even een warme douche halen. Onderweg schopte hij zijn schoenen uit en moest hij kort grinniken over wat hij aan het doen was. Dat paste helemaal niet bij een rijke zakenman, vond hij, maar kon het hem verder eigenlijk niet veel schelen.

Joggend ging hij de trap op en liep hij daarna naar de kamer van zijn zoon. Zijn deur stond op een kier en begon Mason er doorheen te gluren. Hij begon klein te glimlachen als hij zijn zoon languit in zijn stoel zag zitten met een kussen op zijn schoot, waarop hij zijn handen had laten rusten met daarin een controller. Mason liet zijn ogen glijden naar de grote televisie die aan de muur van Tysons slaapkamer hing en schudde hij lichtjes zijn hoofd toen hij zag, dat zijn zoon een vechtspel aan het spelen was.

Middenin een 'ratatatata' geluid, het geluid van een afschietend machinegeweer, klopte Mason aan en duwde hij lichtjes de deur verder open. Het scherm flikkerde meerdere malen op, doordat het wapen werd afgevuurd. Met een luide zucht draaide Tyson zich na zijn aanval naar zijn vader om en maakten hun blikken contact met elkaar. 'Wassup?'

'Dag Tyson, ik kwam even zeggen dat ik er weer was.' Zei hij op een zachte toon en zag hij, zijn zoon enkel knikken voordat hij zich weer terug draaide en verder ging met het spel. 'Nou, fijn pa.'

Glimlachend trok Mason zich terug en liep hij met een grijns door naar zijn eigen slaapkamer. Hij moest grijnzen omdat Tyson het helemaal niet doorhad, dat zijn eigen vader ook het volle zicht had op zijn laptop waarop zijn Facebook account was geopend.

En op die Facebook pagina, stond alle foto's van niemand anders dan...,

Helène.

Oeps.. ja... 23.11! Ik wilde mijn belofte niet nogmaals verbreken, dus daarom dit hoofdstuk vandaag nog geplaatst! Sorry voor diegenen die hem vandaag niet hebben kunnen lezen!

Welterusten.