In zijn huis zat Mason in zijn grote lederen stoel krant te lezen. Vandaag had iedereen vrij en gingen ze met hun eigen families, Thanksgiving vieren. Hij slaakte een zucht, want hij moest denken aan de tijd dat zijn gezin nog compleet was en wat voor een feest en lol ze toen hadden in de keuken.

Hij sloeg verveeld, een pagina om van zijn krant die op zijn gekruiste been lag uitgespreid. Terwijl hij aan het lezen was,  hoorde hij boven hoe zijn zoon aan het rommelen was. Toen besloot Mason de krant maar dicht te slaan en slaakte hij opnieuw een zucht voordat hij de krant weglegde en opstond.

Rustig wandelde hij naar de trap en klom hij omhoog, om zich naar Tysons slaapkamer te begeven. Na een korte zucht en zijn rug te hebben gerecht, klopte hij op de deur van zijn slaapkamer.

Een luide grom is het antwoord op zijn geklop en zwaaide de deur kort erna open, met een geïrriteerde Tyson in de deuropening. 'Wat, pa?'

'Zoon, laten we eens samen lunchen vandaag?' Vroeg Mason op een normale toon tegen hem, maar scheen het Tyson alleen maar bozer te maken. 'Echt niet hoor, ik ben zo dadelijk weg!' Bromde hij nors tegen zijn eigen vader.

Mason keek toe hoe Tyson zijn eigen kamer binnenging, een jas tamelijk ruw van de stoel af griste en toen ineens vlak langs hem, de kamer uit stormde. Met een verslagen gevoel draaide hij zich om en stak hij zijn handen in zijn broekzakken, om vervolgens rustig de trap af te gaan waar Tyson zojuist overheen denderde.

Zodra Mason beneden was, zag hij zijn eigen zoon door de woonkamer stuiven. Hij haalde daarbij een paar kussens overhoop en maakte Mason op dat hij naar iets aan het zoeken was. Hij besloot een paar stappen dichterbij te komen in de hoop dat hij weer contact met hem kon gaan krijgen.

'Zoon, asjeblieft-' Sprak hij weer terwijl hij een hand uit zijn broekszak haalde en naar hem reikte. Maar Tyson ontweek hem direct en liep hij snel en onrustig van hem weg en verdween hij de keuken in. Hij besloot zijn zoon te volgen en zag hij hem een paar lades openen waarbij hij de sleutels in zijn hand had genomen.

Nog voordat Mason zijn mond open kon doen, stoof Tyson langs hem heen, de gang in en schudde hij licht geïrriteerd met zijn hoofd. Ditmaal iets vlugger stappend ging hij hem achterna en zodra hij de hal binnenkwam, zag hij hoe zijn zoon verwoed zijn zwarte jas aan het aantrekken was.

'Tyson. Laten we vandaag nou eens samen eten?' Vroeg hij met een iets luidere stem, maar kreeg hij enkel een schuddend zwart hoofd als antwoord. 'Zoon! Het is vandaag wel Thanksgi-' ving... Maakte hij zijn zin af in zijn gedachten, terwijl hij naar de voordeur staarde waar Tyson zojuist doorheen glipte. De deur viel met een luide bons, in het slot.

Een verslagen zucht ontsnapte er uit zijn mond en liet Mason zijn hoofd verslagen hangen. Voor een paar tellen bleef hij gewoon staan, tot hij een hand op zijn schouder voelde waardoor hij naast zich keek.

De vrouw die gehuld was in haar werkkleren, keek hem aan met een droevige blik. 'Het spijt me...,' hoorde hij haar zeggen waardoor hij zich langzaam omdraaide. 'Het is duidelijk dat hij er nog steeds moeilijk mee heeft.' Fluisterde ze met een zachte stem tegen hem en kon hij enkel met zijn hoofd knikken. 'Ik weet het..., ik hoop dat het ooit nog wel goed komt?' Fluisterde Mason meer tegen zichzelf dan tegen haar.

'Het enige advies dat ik u kan geven is..., geef hem tijd. Hij komt ooit wel een keer bij u aankloppen, meneer Mason.' Na haar zin begon hij flauwtjes te glimlachen en legde hij zijn hand op de schouder van de schoonmaakster. 'Dankje Aline..., ga maar lekker naar huis. Ga deze speciale dag maar je gezin vieren.'

Hij zag hoe de schoonmaakster haar mond opende en stak hij een vinger op. 'Ah, nee. Aline. Het is goed zo. Ga maar.' Zei hij op een licht dwingende toon, glimlachte hij daarna warm naar haar en liep hij van haar weg. Hij hoorde net hoe ze hem bedankte voor zijn gulheid.

Een paar uren later liep hij in zijn grote huis, helemaal alleen. Waar hij eerst nog op hoopte om samen met zijn zoon een Thankgsgiving lunch te kunnen nuttigen, was hij nu echt alleen gelaten. Slenterend en verveeld met zijn handen in de zakken van zijn dure broek, liep hij alle kamers langs en keek hij naar de kerstspulletjes die er waren opgehangen. Even glimlachte hij als hij naar de ster keek, die voor het raam was opgehangen in de woonkamer. Vroeger was het zowat de traditie dat zijn vrouw de ster als eerste ophing, om daarna het startsein te geven om het huis feestelijk te gaan versieren.

Ze pakten het toen groots uit, met kleuren in het groen, rood en goud. Ook werd de tuinen voor en achter zeker niet vergeten. Het leek net een paradijs aan kerstlichtjes en kersttoestellen. Zijn favoriet was de rendierenslee met de kerstman er achterin. In die slee zat Tyson maar al te vaak, tegen de Kerstman te babbelen. Ineens glimlachte hij kort terwijl hij aan de herinnering terugdacht.

Even keek hij op zijn horloge en zag hij dat het al kwart over vijf was. Hij glimlachte opnieuw en begaf hij zich naar boven, om zich maar eens om te kleden. Na een kwartier kwam hij weer naar beneden en zocht hij naar de sleutels van zijn auto. Ditmaal zou hij zelf gaan rijden, omdat hij Jack vandaag ook vrij had gegeven. Zodra hij de hal passeerde, liet hij zijn ogen kort over de gigantische kerstboom glijden die vol met gouden kerstballen was versierd voordat hij het huis daadwerkelijk verliet.

Om kwart voor zes parkeerde hij zijn auto keurig aan de stoeprand van één of een andere rustige straat. Hij zorgde ervoor dat de auto uit het zicht stond en stapte hij vervolgens uit. Zodra hij uitstapte, dwarrelden er meteen sneeuwvlokken op zijn hoofd en de schouders van zijn jas.

Glimlachend stapte hij door het sneeuw naar de trap van Helène en was hij ergens benieuwd, wat voor een maaltijd ze voor hen in petto had. Daar zal hij weldra gauw achter komen.

Precies om zes uur, belde hij aan en zag hij al gauw hoe de gang door niemand anders dan Helène werd verlicht. Ze opende de deur voor hem en gaf ze hem meteen een vriendschappelijke knuffel, voordat hij zich van zijn jas en schoenen ontdeed.

Helène wist hem keer op keer opnieuw te verrassen in dit kleine huisje. Hij was verwonderd over het beeld dat hij zag bij de aangedekte tafel. Van binnen voelde hij zich helemaal warm worden bij het aanschouwen van de gezellig aangeklede tafel.

'Zo, dat ziet er goed uit.' Besloot hij ervan te zeggen en dat meende hij ook echt. Hij voelde hoe Helène naast hem kwam te staan. 'Ja hè? Het was toch wel drie jaar geleden dat ik eens fatsoenlijk Thanksgving heb gevierd!' Antwoordde ze hem en keek hij naar haar om.'Dus ik ben blij dat ik dit jaar eens groots kan uitpakken met iemand erbij!' En hij begon opnieuw te glimlachen als het zijn hart verwarmde.

Het voelde voor hem zo vertrouwd, om gewoon heel normaal aan de tafel aan te schuiven terwijl ze lekker babbelden. Hij liet zijn blik kort over de pannen glijden en voelde hij hoe het water in zijn mond begon te lopen. Ondanks hij vele chique diners voorbij had zien gaan, maakte het toch iets in hem los. Het deed hem denken aan zijn eigen jeugdige tijd, toen zijn moeder ook ongeveer zulke potten met lekker eten voor hem had bereid.

Hij besefte zich door de volgende keer, dat Helène vandaag weer ook wilde gaan bidden. Hij begon te glimlachen, want voor vandaag was dat zeer toepasselijk. Het was een dankdag, dus gingen we allemaal ergens voor bedanken.

Voor hem zag hij hoe ze de leiding nam en ze haar handen vouwde. Haar blik gaf hem het gevoel alsof ze iets van hem verwachtte, en vouwde hij daardoor zijn handen.

'Als eerste wil ik bedanken dat ik Mason heb mogen ontmoeten. Ondanks het ongebruikelijk was, ben ik toch zeer dankbaar dat Mason in mijn leven is gekomen. Daardoor heb ik nu weer iemand om mee te praten en kan ik hem, in ruil daarvoor ook deels voor onderdak bieden. Dank u wel voor deze ontmoeting. Ik hoop dat we in de toekomst nog steeds een goede band met elkaar blijven houden.'

Hij werd geraakt door haar woorden. In haar stem was er een oprechte blijdschap en opluchting te horen waardoor hij zijn water naar boven voelde stromen. Ook al wist hij wat deze vriendschap voor haar betekende, overrompelde het hem toch. En dat zorgde er ergens voor dat hij zich ook ongelooflijk rot begon te voelen, dat hij haar niet had verteld wie hij daadwerkelijk was.

Nadat ze klaar was, ontmoetten haar ogen de zijne en moest hij zichzelf bedwingen om zijn water niet te laten tranen. Hij slaakte daardoor een luide zucht en keek hij snel weg. Zijn rottige gevoel bracht hem hevig aan het twijfelen, of het nu een geschikt moment was om het haar te gaan vertellen. Over zijn ware hijzelf.

Met de strijd nog steeds gaande in zijn lijf, bracht hij zijn handen omhoog en liet hij het gewicht van zijn armen op zijn ellebogen rusten.

'Zoals vrouwe Helène het al heeft gezegd, ben ik ook ontzettend blij dat ik in contact met haar ben gekomen. Nooit had ik durven hopen en dromen dat uitgerekend zij zich om mij zou bekommeren. Met heel mijn hart hoop ik, dat we in goede en slechte tijden met elkaar in contact blijven. Want, Helène, ondanks ik het niet breed heb, wil ik je beloven dat ik jouw giften op een dag ooit terug zal betalen. Niet omdat je je geld achteloos aan mij uitgaf, maar omdat ik je als een dochter begin te zien....' Met een trillende stem sloot hij zijn dankzegging af en zag hij Helène, met betraande ogen naar hem kijken.

Zodra de eerste tranen over haar wangen rolden, stond Mason op en stond hij naast Helène die ook was opgestaan en gaf hij haar een innige knuffel.

Hij hoorde en voelde hoe het lichaam van Helène snifte en schokte. Langzaam en troostend wreef hij met zijn hand over haar rug en wiegde hij hen zachtjes een en weer. 'Dankjewel dat je een hart van goud hebt...,' fluisterde hij in haar oor en maakte ze daardoor zich van hem los.

Meteen veegde ze haar tranen af en keek ze hem met een blik aan en voelde hij zijn hart smelten. 'Dankjewel, Mason.'

Een glimlach vormde er zich rondom zijn lippen als hij haar bij haar schouders beetpakte en haar vervolgens terug naar haar stoel leidde. 'Kom, straks laten we het heerlijke eten nog koud worden.'

Giechelend nam ze plaats en veegde ze haar laatste tranen weg voordat ze enthousiast naar een paar potten en pannen wees.

'Nou..., wat ik heb gebakken zijn dus de kippenstoofpot met champignons en ui daar en-'

Zo vertelde Helène, Mason wat ze allemaal had weten te bereiden en begonnen ze daarna aan hun heerlijke Thanksgiving maaltijd, terwijl het buiten iets dikker begon te sneeuwen.

En Mason..., besloot dat het nog niet tijd was om zijn geheim te vertellen.