Met een brede grijns liet ze de boodschappentas tamelijk hard op het keukenaanrecht ploffen. Helène voelde zich vandaag blij en opgewonden. Want het was vandaag een bijzondere dag.

Een dankdag. En ze had er veel om voor te danken, zo nu ook was ze enorm dankbaar dat zij vandaag deze dag eindelijk eens samen met iemand kon vieren om wie ze echt gaf!

Thanksgiving.

En ze besloot er het beste ervan te maken!

Enthousiast begon ze de tas uit te pakken en haalde ze als eerste, het afgeprijsde kippenvlees uit de tas. Het vlees was zelfs met 50% afgeprijsd wat haar nog blijer maakte. Daarnaast had ze nog een gezonde portie haricots verts, een doos champignons en een kleine fles huiswijn gekocht.

Met een vrolijk deuntje zingend ging ze door haar knieën om uit haar privé ladekastje, twee uien en een paar aardappels te pakken. 'Het gaat lekker worden vanavond!' Ze glimlachte als ze haar rug naar achteren boog, om even uit de keuken te kunnen spieken of het buiten nog steeds sneeuwde.

De straat lag er verlicht en rustig bij. Een voetenspoor is er op de stoep te zien, dat in het pasgevallen sneeuw was blijven liggen. Ze kirde ineens als ze ook even rilde, voordat ze een stuk margarine in de sudderpan liet glijden.

Checkend op haar goedkope horloge, zag ze dat ze nog tien minuten had voordat Mason zou komen en begon ze te glimlachen. Alles zat haar mee vandaag! Ze wist precies wat ze wou en moest doen, en had dat zich alleen maar perfect uitgepakt. Zelfs de tafel was keurig opgedekt met het netste servies dat ze kon vinden met een feestelijk uitgewaaierde servet op het bord geplaatst.

Exact tien minuten later ging de bel en slaakte ze een verrast kreetje. Ze voelde zich net als een klein kind dat gewoon enorm blij was! Ze moest ervan giechelen, want de laatste keer dat ze zo blij was, was toch wel een aantal jaren terug. Ze was gewoon erg blij dat ze eindelijk met iemand, Thanksgiving kon delen in plaats alleen voor het raam te zitten eten.

'Hey!' Begroette Helène, Mason vrolijk als ze de deur open deed. Ze gaf hem een korte, innige knuffel voordat ze de hal verliet. Ze wachtte op hem in de woonkamer en checkte ze ondertussen, of de kaarsen nog wel steeds brandden.

'Zo, dat ziet er goed uit!' Hoorde ze hem mompelen en begon ze te stralen. 'Ja hè? Het was toch wel drie jaar geleden dat ik eens fatsoenlijk Thanksgving heb gevierd!' Antwoordde ze blij terug. 'Dus ik ben blij dat ik dit jaar eens groots kan uitpakken met iemand erbij!'

Al lachend en babbelend namen ze plaats en zag ze hem voor zich uit kijken, naar de potten die op de tafel waren geplaatst. Ze hadden wel geluk dat de andere drie huisgenoten allemaal niet thuis waren.

Voor haar lege bord, begon Helène haar handen te vouwen en keek ze van onder haar wimpers naar Mason. Ze was nieuwsgierig wat Mason zou gaan doen, of hij het geduld en respect had om haar, haar gebed te laten doen of misschien mee zou doen.

'Als eerste wil ik bedanken dat ik Mason heb mogen ontmoeten. Ondanks het ongebruikelijk was, ben ik toch zeer dankbaar dat Mason in mijn leven is gekomen. Daardoor heb ik nu weer iemand om mee te praten en kan ik hem, in ruil daarvoor ook deels voor onderdak bieden. Dank u wel voor deze ontmoeting. Ik hoop dat we in de toekomst nog steeds een goede band met elkaar blijven houden.' Zei ze gemeend en hief ze haar blik omhoog, om Mason in het gezicht aan te kunnen kijken.

Ze begon te glimlachen bij het aanschouwen dat de man voor haar, het water zijn ogen begon te krijgen. Hij begon een diepe zucht te slaken en zag ze hoe hij zijn blik van haar afwendde. Ze bleef echter naar hem staren, omdat ze het gevoel had dat hij iets voor haar achterhield. Maar ze besloot er niet naar te vragen, want misschien moest hij even aan zijn vorige leven deken.

Toen ze dacht dat hij geen gebed wilde doen, begon hij zijn ellebogen op de tafel te plaatsen en leunde hij lichtjes naar voren. Zijn gevouwen handen hingen nu voor zijn neus en begon ze te glimlachen.

'Zoals vrouwe Helène het al heeft gezegd, ben ik ook ontzettend blij dat ik in contact met haar ben gekomen. Nooit had ik durven hopen en dromen dat uitgerekend zij zich om mij zou bekommeren. Met heel mijn hart hoop ik, dat we in goede en slechte tijden met elkaar in contact blijven. Want, Helène, ondanks ik het niet breed heb, wil ik je beloven dat ik jouw giften op een dag ooit terug zal betalen. Niet omdat je je geld achteloos aan mij uitgaf, maar omdat ik je als een dochter begin te zien....' Hoorde ze hem zeggen en voelde ze hoe er een ongelooflijk gemis vanuit haar borst opwelde.

Een heel gevoelige snaar werd er in haar ziel geraakt en kon ze niet voorkomen dat er tranen in haar ogen begonnen te vormen. Ze begon er ongecontroleerd van te trillen terwijl ze haar best deed, om de dijk nog in stand te laten houden, maar verloor ze haar strijd.

Al gauw rolde er een traan over haar wang, gevolgd door meerdere en sloeg ze een hand voor haar mond. Waar ze zichzelf altijd voorhield om hem alleen als een goede vriend te zien, hoorde ze zojuist dat hun vriendschappelijke gevoelens voor elkaar, toch echt wel meer waren dan dat. En dat het wederzijds was.

Ze had het gevoel namelijk weggestopt, waarin ze hem eigenlijk als een soort vader was gaan zien. Ze had het weggezet, omdat ze bang zou zijn dat hij deze vaderrol niet op zich wilde nemen en het niet zeker was of hij haar wel wilde blijven zien. Maar nu had hij het bevestigd, dat hij haar ook als een familielid was gaan zien, ondanks ze geen bloedverwantschap deelden.

Haar tranen stroomden rijkelijk over haar wangen, en stond ze bijna automatisch op om zich door hem te laten omhelzen. Zodra zijn armen zich beschermend om haar heen sloegen, liet ze haar dam pas echt breken.

In zijn armen liet ze zichzelf gaan. Ze gooide haar ontlading naar buiten en snifte en schokte ze behoorlijk. Ergens was ze toch zo opgelucht dat ze deze verwachtingen naar buiten kon laten gaan. Ze voelde hoe Mason net als een liefdevolle vader over haar rug wreef en hen zachtjes heen en weer wiegde. Ze besefte dat het gewoon ongelooflijk fijn was, om door een goede man te worden getroost die ze al lang had moeten missen in haar leven.

Ze snikte nogmaals, toen ze in haar oren hoorde hoe Mason haar dankbaar was dat ze een hart van goud had, en maakte ze zich vervolgens van hem los.

Direct veegde Helène haar tranen weg en hoopte ze erop dat ze de trui van Mason niet teveel had bevuild voordat ze naar boven keek, om zijn verzachtende blik te ontmoeten. 'Dankje, Mason.' Zei ze met een trillerige stem.

Een warme glimlach van Mason antwoordde haar terwijl zijn handen zich zachtjes om haar schouders klemden en ze haar terug naar haar stoel leidden. 'Kom, straks laten we het heerlijke eten nog koud worden.'

Ze besefte dat hij inderdaad gelijk had, het zou toch jammer zijn om haar werk voor niets te laten staan afkoelen. Giechelend nam ze plaats en veegde ze haar laatste tranen weg voordat ze enthousiast naar een paar potten en pannen wees. Met een trots gevoel door haar lichaam hervond ze haar enthousiasme.

'Nou..., wat ik heb gebakken zijn dus de kippenstoofpot met champignons en ui daar en-'

Zo vertelde Helène, Mason wat ze allemaal had weten te bereiden en begonnen ze daarna aan hun heerlijke Thanksgiving maaltijd, terwijl het buiten iets dikker begon te sneeuwen.

(!) Sorry! Dit is het tweede keer dat ik dit deel publiceer. Er waren hier en daar nog dingen die aangepast moesten worden, maar nu klopt het verhaal weer! Geniet ervan ;-)