Gapend strekte Helène zich uit op haar bed en begon ze opgelucht te zuchten. Ze glimlachte even bij de ontdekking dat haar achterste veel minder pijn deed dan de dagen ervoor. Het had wel even tijd gekost maar was ze nu van de heftige pijn verlost. Met de pijn die ze had, kon ze gelukkig wel op de fiets stappen en voorover gaan bukken.

Na een paar minuten, zat ze weer op haar fiets met haar sjaal stevig om haar hals heen geknoopt. Haar neus zit nog net niet in de sjaal verstopt, ze moest immers wel aan de verse, ijzige lucht komen.

Al gillend en slippend trok ze aan de remmen van haar fiets en kwam ze nog maar net heelhuids aan bij de bibliotheek. Licht trillend knepen haar handen, de uiteinden van het stuur zowat fijn en voelde ze hoe hard haar hart in haar borstkas bonsde. Want ze vond het toch wel doodeng, zo'n plotselinge ijsbaan op het fietspad!

Met licht bevende handen wist ze haar fiets op slot te zetten en kwam ze daarna recht overeind. Ze slaakte een flinke zucht waardoor er een heuse wolk aan stoom ontstond en stapte ze er recht doorheen, op weg naar de grote houten deuren van de oude bibliotheek. Deze bibliotheek in het centrum van New York was zo ongeveer één van de oudste van het land. Binnen was het er gigantisch met een metershoge plafond, maar ook met een sfeer dat echt ontspanning, nederigheid en respect afdwingt.

Zodra ze binnen was, kreunde ze licht als ze naar voren boog, om de veters van haar sneeuwschoenen los te maken. Ze had ze aangetrokken, omdat ze geen behoefte had aan bevroren voeten tijdens het fietsen. Wanneer ze haar schoenen had verwisseld en ze haar dikke, vormloze laarzen onder de kapstok neerzette, merkte ze een jas op die haar bekend voorkwam.

Haar humeur klaarde meteen op, ondanks het grillige weer. Ze griste haar rugzak meteen van de grond als ze ook verder de bibliotheek in liep. Bijna meteen zag ze in één van de gaststoelen, een relax zittende Mason met een dampende plastic beker in zijn hand. Alsof hij het aanvoelde dat Helène naar hem keek, draaide hij zijn hoofd naar haar om.

Een groeiende glimlach ontstond er rondom zijn lippen en wees hij meteen naar een ander beker op de lage tafel. 'Hoi Helène. Deze chocomel is voor jou.' Vertelde hij haar als ze hem ook een korte knuffel gaf.

'Attent van je,' Zei ze op een verraste toon en nam ze voorzichtig plaats in de stoel tegenover hem. 'Dankjewel.'

Een kleine 'oef' kwam er uit haar lippen en boog Mason daardoor meteen naar voren met een bezorgde frons. 'Doet het nog steeds evenveel pijn als toen?' Vroeg hij bezorgd en wilde Helène hem een antwoord geven met een wuivend gebaar, maar gingen er op dat moment ook de deuren van de bibliotheek met een eng gekraak open.

Een luid gekwetter drong de grote stille hal binnen en keken ze beiden toe, hoe een hele groep dik ingepakte kinderen binnenkwamen met vier andere volwassenen. Meteen zette Helène haar beker chocomel terug op tafel en stond ze blij op.

'Daar zijn jullie dan weer!' Zei ze op een vrolijke toon en had ze daarmee meteen de aandacht van de kinderen, die ineens allerlei vragen op haar afvuurden waardoor ze begon te lachen.

Nadat de kinderen hun jassen en schoenen hadden uitgetrokken, werden ze allemaal voorzien van een warme beker chocomel en werden ze naar een aparte kamer toe begeleid. Helène dirigeerde de kinderen allemaal keurig op de kussens tegenover een grote stoel dat wel op een troon leek.

Ze verwelkomde ook de zwerver en wees ze hem ook een goede plek toe, maar had Mason zich verontschuldigd en nam hij een plek dat minder zichtbaar was. En dat vond ze wel prima.

Met een zelfvertrouwen liep ze naar de troon en trok ze in één klap, alle aandacht van de kinderen. 'Zo!' Zei ze kort en krachtig als ze op de grote houten stoel plaatsnam, maar vertrok haar gezicht even van de pijn doordat het hout van de zitleuning te pijnlijk tegen haar botje aan duwde.

'Kinderen! Is er hier misschien nog een kussen over?' Vroeg ze met een licht fronsende blik waarmee ze wilde vertellen dat ze serieus was. 'Hier!' Werd er luid geroepen en zag ze her en der, kussens in de lucht steken. 'Gooi maar hierheen!' Riep ze door de kamer en werd ze daarna, bijna door een tiental kussens bedolven.

Grinnikend pakte ze eerst één kussen en wou ze erop gaan zitten, maar bleek dat nog niet genoeg te zijn, dus pakte ze er nog een bij. De kinderen keken allemaal nieuwsgierig toe met wat ze aan het doen was. Waarschijnlijk dachten ze dat het allemaal bij een een andere act hoorde.

'Ik weet het!' Riep er ineens een kind die uit het zittende publiek omhoog schoot. 'Zie je die stoel!? Het lijkt net op een troon!' Joelt dat kind door de hele kamer. Helène kreeg niet eens de tijd om te reageren, voordat er een ander kind overeind sprong. 'Ja! Ze lijkt net een prinses! Zoals... zoals...eh... de Prinses op de erwt!'

Meteen werd er luid gejoeld en sprongen alle kinderen op. Helène moest spontaan lachen, want dit was eigenlijk helemaal niet haar bedoeling geweest. Na ongeveer een minuutje maande ze hen tot stilte en werkten de kinderen van groep 6 allemaal mee.

'Nou, kinderen! Ik wilde vandaag eigenlijk met jullie een boek gaan lezen over Pesten van Carry Slee. Maar volgens mij hebben jullie een ander idee?' Zei ze met een uitdagende stem waarop de kinderen meteen joelend reageerden.

Na ze opnieuw tot stilte te hebben gemaand, vertelde ze dat ze even het boek moest gaan zoeken en kwam ze binnen twee minuten terug, met het door de kinderen gekozen boek.

Toen ze het boek omhoog hield, raakten de kinderen uitzinnig van enthousiasme, maar werden ze wederom al vlug, door haar onder duim gehouden.

'Jongens!' Met dat ene woord, kreeg ze hen meteen stil en nam ze rustig plaats op haar stoel, bovenop haar twee kussens die wel goed genoeg waren voor haar billen.

Na ongeveer een minuut stilte, waarbij ze de spanning had opgebouwd door de voorkant van het boek, aan de klas te laten zien, begon ze.

'Er was eens heel lang geleden...,'

(* Oei, vanaf dit hoofdstuk heb ik geen extra delen! Wens me succes met het schrijven van de 'laatste' hoofdstukken (A) )