Een zucht slakend begaf hij zich naar de begane grond en gleed hij met zijn hand over de gladde reling van de brede trap. Beneden aangekomen zag hij de rugzak van zijn zoon in de hal staan en trok hij een scheve glimlach.

Nadat hij zijn lichte ontbijt had gemaakt, wat uit een cracker met kaas bestond en een kop thee liep hij naar de eettafel waaraan zijn zoon ook zat.

'Goedemorgen,' wenste hij zijn zoon toe en zag hij hem kort opkijken en hoorde hij hem terug groeten nadat hij tegenover hem plaatsnam. Hij slaakte een geluidloze zucht voordat hij zich op zijn ontbijt richtte en het langzaam begon op te eten.

'Eh, pa?' Hoorde hij zijn zoon ineens zachtjes vragen en keek hij meteen verrast op, wetende dat Tyson nu ineens voor het eerst, contact met hem opnam sinds een paar dagen. Want hij was een aantal dagen weg voor belangrijke vergaderingen voor zijn zaak.

'Ja, zoon?' Antwoordde hij met een kalme stem terug en begon hij een beetje te glimlachen als hij ook naar hem opkeek.

'Mijn auto is bij de garage, zou je me naar school kunnen brengen?' Vroeg Tyson aan zijn vader en begon vader meer te glimlachen. 'Ja hoor. Hoe laat gaan we?'

Na zijn antwoord te hebben gehoord keek hij op zijn Rolex horloge en zag  hij dat ze nu moesten gaan. Want hij moest ook even bij zijn zaak langs om de laatste dingen op orde te krijgen.

In de kleine limousine zaten de twee kerels, die voor nu even vader en zoon waren. Vader Mason was blij dat zijn zoon weer een beetje tegen hem sprak. Hij had het wel opgemerkt dat Tyson zich een beetje anders gedroeg en hoopte hij alleen maar dat het positief uitpakte. Want hij miste de oude karakter van zijn zoon nogal. Die was vrijwel het tegenovergestelde van wat hij nu geworden was.

Zodra ze bij school waren aangekomen, stapte Tyson, na een korte groet, snel uit de auto en beende hij zich naar de poorten toe. Mason hoorde zijn chauffeur hem vragen wat hun volgende bestemming was, maar vroeg hij hem nog even te blijven wachten.

Want ergens was hij toch wel benieuwd hoe anderen naar hem keken. Hij zag her en der aardig veel studenten over het plein lopen. Een paar ervan begonnen zich naar hem toe te lopen en zag Mason hoe zijn zoon zijn hand ophief en een vriend een bro-hug gaf. Even glimlachte hij, maar toen zag hij een figuur van een meisje wiens tred hem bekend voorkwam.

Nieuwsgierig trok hij zijn wenkbrauwen omhoog, toen hij zag dat het Helène was en zij precies recht op Tyson aan het aflopen was. Hij kreeg voor even de goede hoop, dat ze elkaar kenden en elkaar gingen begroeten.

Maar zijn gedachten spatten ruw uiteen en schrok hij hevig toen hij vanuit de limousine met getinte ramen toekeek, hoe het meisje ruw tegen hem aanbotste en helemaal hulpeloos op haar achterste viel. Mason hoopte dat Tyson haar meteen een helpende hand zou bieden en zich zou gaan excuseren, maar viel zijn mond open van shock als hij ook zag dat zijn eigen zoon, al grijnzend op haar neerkeek.

'Potverdorie!' Siste hij boos als hij zich ook schaamde voor het gedrag van zijn zoon. Heel even had hij de neiging om uit de limousine te stappen en zijn zoon streng toe te spreken, maar besefte hij dat hij dat natuurlijk niet zomaar kon doen!

Flink gefrustreerd besloot hij dat er niets anders op zat dan alleen maar toe te kijken hoe zijn bloedeigen zoon, Helène onaardig behandelde. Hij was al zeker van zijn zaak dat hij zijn zoon deze avond flink zou uitfoeteren!

Maar toen trok hij zijn wenkbrauwen omhoog en keek hij verrast toe, hoe Helène haar mannetje stond en dapper overeind kwam. Hij rimpelde zijn neus even uit medelijden, als hij zag dat het meisje eigenlijk wel pijn had. Maar wat hem lichtjes deed glimlachen, was dat ze zich sterk hield tegenover hem en langs hem heen liep, alsof hij lucht was.

Opnieuw schrok hij, toen hij Tyson zijn arm rondom de bovenarm van Helène zag en kneep hij zijn ogen samen. Wat is er hier aan de hand?

Hij slaakte een harde, korte zucht en keek hij tevreden toe hoe Helène haar arm ruw uit Tysons greep rukte, maar liet hij zijn gezicht kort in zijn hand vallen als hij zag hoe Tyson haar achterna ging.

Maar de actie die daarop volgde, verraste zowel Tyson als Mason helemaal en begon Mason daarna, abrupt te lachen. Hij was zojuist een toeschouwer vanuit zijn veilige auto, hoe zijn eigen zoon zijn verdiende loon kreeg; een goede, flinke trap recht in zijn kruis. In zijn edele delen.

'Jack..., het wordt maar eens tijd om te gaan.' Zei hij met een licht verstikte stem, hij moest zich inhouden om niet te gaan lachen. Dat zou niet echt passend zijn bij een rijke zakenman zoals hij.

Maar hij kon wel toegeven; Helène maakte haar woorden waar; wie er aan haar kwam, had problemen. Hij begon te glimlachen als hij besefte dat Tyson in Helène zo ongeveer zijn gelijke had gevonden.

De uren die erop volgde, waren voor Mason nogal saai. In zijn gebouw werd er aan alle kanten aan hem getrokken en moest hij her en der allemaal dingen gaan oplossen. Met andere woorden; hij had het maar erg druk op zijn eigen zaak.

Toch kon hij Helène niet uit zijn hoofd zetten. Hij besefte dat hij haar steeds meer ging zien als een goede kennis..., of een goede vriend... of toch meer? Eigenlijk moest hij bekennen dat hij ergens wel de vertrouwde gevoelens had dat ze net als een dochter voor hem werd.

Naarmate zijn werktijd erop zat, dacht hij eraan om eens even langs te gaan bij haar. Want door de drukte op zijn werk, vlak voor de feestdagen, had hij haar namelijk niet kunnen bezoeken. Met een kleine glimlach daalde hij in de lift naar de begane grond, om zich naar huis te kunnen begeven in de limousine.

Zich eenmaal weer te hebben omgekleed in zijn 'standaard' zwerverskledij en make-up, liep hij weer over de besneeuwde stoep richting haar huisje. Even begon hij te twijfelen of het wel kon, dat hij opeens voor de deur kwam te staan. Maar toch ging hij gewoon een poging wagen, omdat hij eigenlijk wel wilde weten hoe het met haar ging.

Daarom drukte hij nu op de bel die op de deurpost was bevestigd en wachtte hij licht gespannen af. Want de woonkamer zag er aardig donker uit en zou het maar goed kunnen dat ze er niet was.

Maar na ongeveer een minuutje zag hij een streep licht vanuit de hal komen en gingen zijn mondhoeken omhoog. Hij keek rustig toe hoe de deur langzaamaan open ging en een alerte Helène zijn kant op keek voordat ze zich ontspande en meteen de deur opende.

Met een oprechte glimlach verwelkomde ze hem naar binnen en liep ze een beetje moeilijk naar de woonkamer. Mason moest namelijk doen alsof hij niets had gezien, maar zag hij ook nu wel duidelijk, dat Helène niet helemaal oké was.

Nadat hij zijn jas en schoenen had uitgetrokken, evenals zijn handschoenen en sjaal, liep hij de woonkamer binnen en zag hij haar langzaam lopen met een paar kranten in haar handen om deze op een andere plek weg te zetten.

Zodra ze had opgemerkt dat hij de woonkamer binnen was gekomen, draaide ze zich meteen naar hem toe en probeerde ze haar lichaamshouding zo te laten plaatsen om te laten zien dat ze niets mankeerde.

'Zo, Mason. Waar was jij de afgelopen dagen? Als ik eerlijk mag zijn, had ik me wel zorgen gemaakt.' Mompelde ze tegen hem en begon hij te glimlachen. Ach, wat was deze meid toch zo zorgzaam.

'Ja, ehm.' Begon hij te mompelen. Mason had geen idee wat hij moest gaan zeggen en liet hij zijn slimme brein snel werken, om in deze situatie snel een antwoord te kunnen produceren.'

'Ja, door de sneeuwval had de opvang ons aangeraden, of eerder bevolen, om binnen te blijven. Dus daarom kon ik niet naar jou gaan.' Zei hij zeker van zijn zaak en zag hij haar nieuwsgierig naar hem kijken voordat ze haar blik van hem afwendde en zich naar de keuken begaf.

'Ah okee, gelukkig maar.' Mompelde ze onderweg naar de keuken waarbij ze hem passeerde en zag Mason wel direct, hoe moeilijk ze eigenlijk liep.

Meteen ging hij achter haar aan en legde hij haar hand op zijn schouder. 'Helène, waarom loop je moeilijk?' Vroeg hij op een zachte stem aan haar. 'Och, het is niks. Ik ben gewoon hard onderuit gevallen op mijn achterste,' lachte ze even terwijl ze verder naar de keuken liep. Direct fronste Mason zijn wenkbrauwen, want hij vond het wel verrassend dat ze de echte waarheid niet had verteld en was hij nieuwsgierig waarom niet.

Hij liep even achter haar aan en leunde hij tegen het deurkozijn van de keuken en keek hij toe, hoe ze de waterkoker vulde en op de houder plaatste. Hij besefte dat hij niet zomaar even kon gaan vragen waarom ze tegen hem loog. Dus voor hem zat er niets anders op dan alleen maar toe te kijken met wat ze van plan was. Ze klikte het aan-en-uit knop van de waterkoker in, maar begon ze meteen te fronsen.

Mason keek toe hoe ze meerdere malen de knop van de waterkoker indrukte, maar dat hij niet aanging. Een zachte kreun vulde zijn oren en keek hij licht fronsend toe, hoe Helène een verslagen gebaar maakte. 

'Juist ja,' Mompelde ze vermoeid en boog ze zich langzaam voorover om een onderste kastdeur te openen, om er vervolgens een steelpannetje uit te halen. Met een zachte kreun kwam ze overeind en zag Mason hoe ze naar haar rug greep.

Als in een reflex schoot Mason naar voren en pakte hij haar zachtjes bij haar onderarm en haar schouder aan haar andere zijde vast. 'Kom Helène, ga jij maar even liggen. Ik weet wel hoe ik het water moet koken.' Zei hij zachtjes terwijl hij haar uit de keuken begeleidde.

Dankbaar liet ze zich door hem leiden en liet ze zichzelf voorzichtig op de zachte bank neerzakken. Hij kon nog net zien hoe haar gezicht kort betrok toen ze haar gewicht op haar billen liet rusten.

Met een kleine glimlach keerde hij zich naar de keuken om en begon hij het steelpannetje met water te vullen, die genoeg was voor twee personen. Even liet hij zijn blik over het aanrecht glijden en zag hij in een hoek alweer een stapeltje vuile vaat. Hij trok een mondhoek omhoog als hij ook met zijn hoofd schudde.

Snel wendde hij zijn blik naar het gasstel voor zich. Hij mag wel van geluk spreken dat hij nog wist hoe het werkte. Want vroeger, toen hij nog samen met zijn jonge zoon en vrouw was, had hij heel vaak eieren staan te koken. En ook voor zijn familie had hij ook heel vaak voor gekookte eieren gezorgd voor bij de brunch.

Met elk een groot dampende glas kop thee in elke hand, liep hij rustig en beheerst naar de woonkamer en zette hij ze op de salontafel in het midden. 'Dankjewel, Mason.' Hoorde hij haar zeggen voordat ze zichzelf rechtop richtte.

Toch moest Mason kort zijn wenkbrauwen fronsen als hij opmerkte dat Helène nog wel steeds pijn had en besloot hij zijn bezorgdheid te uiten.

'Helène..., is het niet beter dat je morgen naar de huisarts gaat?' Vroeg hij op een zachte stem en zag hij haar opkijken.

'Ach, welnee. Het gaat vast wel binnen een paar dagen over.' Wuifde ze het weg als ze naar haar kop thee reikte. Ze pakte haar theeglas op bij het oortje en sloeg ze haar vrije hand om de wand van het hete glas.

'Ahmm,' Mompelde ze genietend als ze even haar ogen sloot van de warmte die ze in haar handen kreeg. 'Heerlijk, deze warmte!' Zei ze tevreden.

En Helène begon met een praatje waarbij het leek dat ze even haar eigen pijn wilde vergeten en besloot Mason er maar mee in te gaan.

Zo kletsten ze weer de hele avond gezellig en had hij nog twee keer een kop thee weten te maken, die ze nogal apprecieerde.

'Weet je Mason, ik ben echt gek op kinderen hè?' Vertelde ze aan hem en begon Mason te glimlachen. Voor zijn neus ziet hij gewoon meteen hoe ze begon te stralen, als ze over kinderen begon te praten.

'Overmorgen werk ik in de bibliotheek en komt er dan ook een groep kinderen van een  basisschool. Als je die dag niks te doen hebt, kan je ook wel naar dit bibliotheek komen!' Vertelde ze hem met een lichte enthousiasme in haar stem als ze hem ook een stuk papiertje met een adres erop, toereikte.

'Je mag er zelfs heerlijke koppen koffie, thee of chocomel pakken uit de automaat.' Fluistert ze een beetje geheimzinnig waardoor Mason een beetje moet grinniken.

'Oké, ik zal kijken of ik kan komen.' Glimlachte hij als hij haar ook een knipoog gaf.