Een beetje onrustig stapte ze haar studentenhuisje binnen en klopte ze haar schoenen meteen buiten de deur uit, om te voorkomen dat er natte plasjes in de hal zouden ontstaan.

Buiten was er inmiddels wel een laagje sneeuw van tien tot twintig centimeter blijven staan en had ze gehoopt om de zwerver bij één van de opvangcentra's te kunnen vinden.

Maar waar ze zichzelf overal ernaartoe sleepte, nergens was er een Mason geregistreerd in het register van de opvangcentra's. Ondanks het maar een paar dagen geleden was, dat ze hem voor het laatst zag, maakte ze zich toch zorgen om hem.

De laatste keer dat hij haar zag, had hij haar gevraagd om mee te eten met Thanksgiving. En dat was nu toch wel over ongeveer een week. Ze hoopte er echt op dat hij zou komen, maar begon haar zekerheid toch wel te slinken nu ze hem drie dagen niet had gezien.

Ze werd een beetje zenuwachtig bij het idee dat er misschien iets is gebeurd. Misschien was hij wel uitgegleden en is hij bewusteloos geraakt? Of raakte hij zo onderkoeld dat hij ergens in een eenzame steeg is gestorven van de kou? Ze rilde bij het idee.

'Nou, komop! Niet zo dramatisch!' Siste Helène tegen zichzelf als ze zichzelf tegen haar eigen schouder sloeg. 'Mason is een slimme vent dus weet hij vast wel wat hij moet doen met zulk weer! Hij is heus niet zó dom om buiten te blijven staan!'

Ze besloot om zichzelf af te gaan leiden met een warme kop thee en liep ze zo nu en dan voor het raam langs in de hoop om het bekende gestalte tegen te komen. Maar nee, heel de avond bleef hij weg.

Geeuwend sloeg ze haar hand voor de mond en zette ze haar mok weg. 'Morgen school, dus ga ik nu maar eens goed slapen...,' mompelde ze terwijl ze naar haar kamertje liep. Toen ze net langs één van de drie gesloten deurtjes liep, hoorde ze het ritmisch krakende geluid van een bed. Ze rolde met haar ogen, omdat ze wist wat er daarbinnen gaande was en rilde ze even.

Helemaal aan het eind van de gang, glipte ze haar kamer binnen en zag ze als eerste het netjes opgevouwen witte blouse bovenop haar hoge kledingkast, die ze een aantal dagen terug had gevonden in de badkamer.

Ze had toen meteen de volgende dag aan haar kamergenoten gevraagd van wie deze blouse was, maar merkte ze op dat geen van de jongens de maat M had. Ze waren allemaal aardig breed gebouwd dus hadden ze enkel maten L tot en met XL. Toen ze er achterkwam, fronste ze haar wenkbrauwen diep en besloot ze hem maar netjes op te gaan vouwen.

Ze had haar hersenen keer op keer laten kraken om achter het antwoord te komen, hoe die blouse daar nou was beland. Het was zeker weten duur, en al helemaal de sterke geur die in het stof was gespoten.

De aftershave was echt zeer mannelijk en had een heerlijke geur. Ze schudde haar hoofd toen ze eraan wou denken dat de blouse van de zwerver was en begon ze te lachen. Nee, zoiets kon hij zich absoluut niet veroorloven. Want zo'n geur past alleen bij hele rijke mannen.

En Mason, was alles behalve dat.

De volgende dag.

Gapend met haar lippen wijd uit elkaar, rekte ze zichzelf uit in bed en besloot ze zich dan maar eens klaar te maken voor school. Ze slaakte een vermoeide zucht als ze haar kleren bij elkaar sprokkelde en aantrok. Ze wist niet waarom, maar waar ze eerst de aantal jaren een zelfde goed gevoel had bij school, wisselde haar gevoelens nu wel behoorlijk.

Ergens was ze toch nieuwsgierig naar hém..., maar was ze ergens toch ook wel zenuwachtig. Want ze wist dat jongens zoals hij alleen maar voor problemen zorgden, en dat kon ze zeker niet nu - in haar laatste jaar - gebruiken.

Slenterend liep ze naar haar fiets, klopte ze het sneeuw van het fietszadel af en trok ze haar vervoersmiddel de weg op. Niet helemaal fit en bij haar gedachten fietste ze naar school. Soms slipte haar fiets even in de bochten, maar was ze vooral opgelucht dat de sneeuwploegdienst hun werk goed hadden gedaan. Want nu hoefde ze in plaats van een half uur te ploeteren, maar een kwartier in de kou te gaan fietsen.

Gapend plaatste ze haar fiets in de stalling en sloeg ze erna haar bedekte handen om de banden van haar rugzak voordat ze het plein op liep. Haar oogleden voelden nog een beetje zwaar aan, omdat ze de nacht ervoor niet helemaal goed had geslapen. Want ze dacht er steeds aan waarom de zwerver niet was komen opdagen en ze erop hoopte dat hij wel aan zijn afspraak ging houden.

Totaal niet oplettend waar ze naartoe liep, kwam ze opeens in botsing met iets. Haar voorhoofd botste ineens tegen een zacht maar stevig oppervlakte waardoor ze naar achteren wankelde, maar had ze het te laat door.

Met een luide kreet maaide ze ruw met haar handen door de lucht en viel ze met een luide smak, op haar achterste. Precíes op haar staartbotje.

Een nog luidere kreet slakend van de pijn landde ze met haar rug tegen haar rugzak en draaide ze meteen naar haar zij. Ze kermde van de pijn in haar staartbotje en keek ze na een paar tellen opzij, door wie ze op haar botje was gevallen.

Ze sloot haar ogen door de pijn en wendde ze haar gezicht af, toen ze zag wie er tegenover haar stond met een brede grijns.

'Natuurlijk moest jíj het zijn!' Spuwde ze haar woorden uit tegenover Tyson, die bijna wijdbeens tegenover haar stond te grijnzen. Ze kreunde als ze haar rug begon te rechten, en besloot ze toch sterk te blijven, in plaats van in het openbaar te gaan te gaan janken.

Sterk en door de pijn bijtend richtte ze zich omhoog terwijl haar achterste helemaal nat was van de sneeuw, klopte ze haar heupen af en keek ze daarna vuil omhoog.

'Klootzak.' Siste ze zacht met opeengeklemde kiezen als ze langs hem liep, maar werd ze ineens ruw bij haar bovenarm vastgeklemd.

'Wat zei je daar?' Waarschuwde hij haar met een lage toon en keek ze hem daarna furieus aan. 'Je hoorde me wel, klootzak.' Siste ze nogmaals en trok ze daarna heel ruw haar arm uit zijn greep waarna ze zich stevig maar ook voorzichtig uit zijn buurt liep.

Maar nog voordat ze de trap had bereikt, werd ze ineens nogmaals heel ruw bij haar bovenarm gegrepen en handelde ze in een mum van tijd, uit zelfverdediging. Op het moment dat hij haar in een ruwe, halve draai had getrokken, gaf ze hem een flinke trap.

Een trap, recht in het midden van zijn kruis.

'Blijf met je poten van me af!' Schreeuwde ze naar hem en keek ze kwaad toe hoe hij luid kermend zijn handen op zijn kruis had en bijna naar de grond neerzakte van de pijn.

'Eigen schuld, dikke bult!' Schreeuwde ze van boosheid, draaide ze zich om en verdween ze de school in.

Heel de dag had ze gespannen om zich heen gekeken, maar was ze gelukkig geen boze Tyson of James tegengekomen. Ze was erachter gekomen hoe zijn beste vriend heette, nadat ze de roddels op school voorbij had horen komen waardoor ze begon te glimlachen. Door heel de school ging nu de roddel rond over hoe de grote, bekende Tyson Underwoods door dé underdog van de school bij zijn ballen werd gegrepen.

Ze barstte kort in lachen uit als ze ook haar hoofd schudde toen ze in de gang, de roddel opnieuw hoorde rondgaan waarbij de echte waarheid ineens was veranderd. Dat de 'underdog' ook Tysons beste vriend James ook te lijf ging. Ze rolde met haar ogen. De andere studenten overdreven graag, maar ze wist het heus wel beter.

Heel even zag ze er wel tegenop om op haar fiets terug naar huis te gaan. Want haar staartbot deed eigenlijk nog wel erg zeer. De leraren waren eerder deze dag gelukkig wel zo vriendelijk geweest om haar toestemming te geven om haar sjaal te gebruiken als een soort kussentje voor onder haar billen. De leraren hadden haar of een knipoog of een glimlach toegeworpen toen ze hoorden dat dé slechte jongen van school, een pak slaag had gekregen van een simpele meid. Mij dus.

Maar goed, ze slaakte dus een zucht toen ze naar haar eigen fietszadel keek en schoot ze een kort gebedje dat de rit makkelijk zou zijn, zodat ze snel naar huis kon en haar botje haar nodige rust zou kunnen geven.

Kreunend en steunend stapte ze naar binnen en bevrijdde ze zichzelf meteen van de last die ze niet meer nodig had binnen het huis. Wanneer ze naar voren bukte, kreunde ze meteen door de pijn die er door haar ruggengraat schoot. 'Ik ga maar even liggen,' steunde ze als ze overeind kwam en een hand op haar rug legde.

Waggelend liep ze naar haar eigen kamertje en liet ze zichzelf voorzichtig op het bed leggen. Ze fronste haar wenkbrauwen in een gepijnigde frons en slaakte ze een zucht. 'Oh, ik hoop zo dat het morgen overgaat, vooral als ik in de bieb moet gaan werken...' Kreunde ze.

Met de minuten die er verstreken, voelde ze wel hoe moe ze eigenlijk was. Mede door de afgelopen nacht en de spanningen vandaag en voelde ze met de seconde, hoe zwaarder haar oogleden begonnen te worden tot ze indommelde.

Met een luide kreet sperde ze haar ogen wagenwijd open als ze de luide bel hoort gaan. Haar hartslag bonsde meteen als een dolle in haar borstkas en begon ze kort te hyperventileren. Ze had zojuist over Tyson gedroomd en werd ze nu even bang dat hij nu ook daadwerkelijk voor haar deur stond!

Met een hevig kloppend hart in haar keel, begaf ze zich uit het bed, waggelde ze naar de hal en deed ze de deur op een kier. Maar zodra ze zag wat voor een gestalte voor de deur stond, gleed al de angst en paniek van haar schouders af en vulde ze zich met een geruststellend gevoel.

Want, raad eens wie er voor de deur staat?