Na het druk te hebben gehad met zakelijke dingen, besloot hij dat hij maar weer bij haar langs zou gaan. Hij moest namelijk nog wel het indruk wekken dat hij vandaag niets anders te doen had. En ook dat hij het wederom koud had, maar zorgde hij er wel voor dat hij niet net zo koud als een ijspegel werd.

'Vanaf hier is het goed, Jack.' Deelde hij zijn chauffeur mee en voelde Mason hoe de auto begon af te remmen en zich aan de kant van het trottoir parkeerde. Hij hoorde zijn chauffeur hem succes wensen voordat hij uitstapte. 'Tot vanavond.' Antwoordde hij terug.

Vlug stapte hij van de auto vandaan, voordat hij argwaan bij de omstanders begon te wekken en liep hij het besneeuwde trottoir op. Vlug keek hij op zijn horloge onder de verlichte lantaarnpaal en zag hij dat het bijna zes uur was. Een mooie tijd om te arriveren.

Toen hij dichter bij haar huisje kwam, zag hij her en der hoe de gordijnen voor het raam werden dichtgeschoven en begon hij te glimlachen. Zo nu en dan zag hij ook een paar mooi versierde ornamenten in de tuin of voor het raam staan, wat hem vertelde dat zij wel zin hadden in de aankomende Thanksgiving of de Kerstdag.

En ook bij haar raam merkte hij op dat er iets anders was. Lichtjes sierden de omlijsting van het raam en begon hij te glimlachen. In het midden van de bovenste kozijn zag hij een heuse Kerstsok hangen en begon hij te grinniken voordat hij de weg overstak en het besneeuwde trappetje op klom.

Nog voordat hij kon kloppen, werd de deur al geopend door niemand anders dan een glimlachende Helène, die hem snel naar binnen toe verwelkomde.

Wanneer de zwerver de woonkamer binnenkwam, verbaasde hij zich over de gezellige sfeer die ze had gecreëerd. Als eerste vielen zijn ogen op de sneeuwbol bovenaan de plank en maakte dat eigenlijk een gepijnigd gevoel in hem los. Het herinnerde hem meteen aan zijn vrouw, die toen ook een heel sneeuwbollenverzameling had staan. Ze had een sneeuwbol van elk grote hoofdstad in Amerika op haar plank staan, maar is die sinds een tijdje niet meer compleet..., door zijn zoon. 

Vlug maakte hij zijn blik van de sneeuwbol los en bekeek hij de woonkamer. Hij moest glimlachen als hij er nog meer Kerstspulletjes aantrof zoals een klein kerstboompje en een rendier beeldje ernaast.

Met een warme glimlach draaide hij zich om en trof hij een grijnzende Helène in haar warme kersttrui aan waar een heuse rendier met een rode neus stond afgebeeld. Ineens begon hij te schaterlachen en vroeg hij hoe ze eraan kwam.

'Van de kringloop!' Zei ze met een trotse stem en hief hij zijn wenkbrauwen omhoog. 'De kringloop?' Mompelde hij verrast en zag hij hoe Helène haar hoofd schuin hield. 'Meneer Mason, ben je serieus nog nooit bij een kringloopwinkel geweest!?' Hoorde hij haar lichtelijk verontwaardigd vragen en keek hij meteen weg met een kort lachje.

'Eh..., nee.' Stamelde hij en begon hij zich te schamen. Hij zou als zwerver zijnde toch wel moeten weten waar ze waren, om bijvoorbeeld kleding te kunnen kopen voor maar een paar centen? 'Tut tut,' mompelde ze gebiedend als ze ook met haar hoofd schudde. 'Dan zal ik je er eens een keer mee naartoe nemen! Wie weet dat we er betere handschoenen kunnen vinden voor jou!'

Meteen begon hij te lachen als hij ook zijn hoofd schudde en wilde hij er iets van zeggen, tot hij lichtelijk schrok van een luide klik geluid. 'Ah, het water is klaar!' Zei ze op een blije toon en glipte ze de keuken binnen.

Mason besloot het zichzelf maar gemakkelijk te maken en nam hij plaats op de bank, die overigens toch wel lekker zat. Knikkend legde hij zijn arm over de rugleuning en nam hij de woonkamer opnieuw in zich op. Hij bevestigde onder andere dat het raam geen gordijnen ervoor had staan, maar wel mooi was omlijst door kerstlichtjes in de kleuren van de regenboog. Hij concludeerde dat zij, ondanks ze niet veel had, wel het beste van haar situatie probeerde te maken.

Het geluid van voetstappen zorgde ervoor dat hij zijn hoofd draaide en zag hij Helène met twee dampende koppen thee op zich af lopen. Met een glimlach haalde hij zijn arm van de leuning af en boog hij naar voren, om een kop in handen te nemen.

'Pas je wel op, ze zijn nog heet.' Waarschuwde Helène hem erop en begon hij al glimlachend te knikken voordat hij het ook daadwerkelijk aannam. De hitte gloeide tegen zijn handpalmen maar leek het hem niet te deren. Hij vond het namelijk wel fijn, want hij had het toch wel koud, zoals gepland.

Weer begonnen ze heel de avond gezellig te kletsen en haalde ze er ook een bordje spaghetti erbij, die ze had weten klaar te maken als avondmaaltijd. Hij liet duidelijk weten dat het eten hem goed smaakte, terwijl ze volop aan het kletsen waren.

Ineens legde Helène een beetje te enthousiast haar bord weg waardoor deze al kletterend op de salontafel terechtkwam en excuseerde ze zich daarna meteen. 'Sorry voor dat..., maar ik moet je echt iets gaan vertellen!' Fluisterde ze opgewonden als ze ook haar benen op de bank trok en kruiste. Met glimmende ogen zag hij haar lichtjes naar voren buigen en in haar handen wrijven, alsof ze op het punt staat om iets heel speciaals te gaan vertellen.

Mason trok zijn wenkbrauwen nieuwsgierig omhoog als hij ook zijn bijna lege bord aan kant zette, om haar dus zijn volledige aandacht te kunnen geven.

'Mijn school gaat een speciale wedstrijd organiseren! En oh echt, wat zou ik die graag willen winnen!' Zei ze smachtend en keek hij naar haar op met een fronsend gezicht. 'En wat zou je dan graag willen winnen?' Zei hij rustig als hij ook lichtjes zijn hoofd schuin hield.

'Oh, sorry! Je weet natuurlijk niet waar het over gaat!' Begon ze te lachen en begon ze zich te verzitten. 'Ik zal het je eens gaan vertellen...,'

Na een heel uitleg te hebben gehoord krulden zijn mondhoeken omhoog. 'Nou, dat klinkt echt reuze spannend hoor! Ik hoop voor je dat je dat project naar het buitenland wint. Dat klinkt echt als een droom voor jou, om te kunnen werken met de kinderen in het ontwikkelingsland daar.' Zei hij bedachtzaam waarop Helène heftig begon te knikken.

'Ik mag dan wel twee maanden weg zijn vanaf januari, maar o wat zou het geweldig zijn om de kinderen daar te kunnen helpen, om hen op het juiste pad te kunnen zetten zodat ze zich verder kunnen ontplooien!' Zei ze dromerig als ze ook voor zich uit staarde.

Kort begon Mason te glimlachen terwijl hij op dat moment ook een binnenpretje had. Terwijl Helène nog steeds afwezig voor zich uit staarde, begon hij zich bezig te houden met zijn eigen gedachten.

Als ze eens wist dat ik de organisator kende..., hoe zou ze dan hierop gaan reageren? Als ze eens de echte waarheid achter dit alles komt te weten...

Maar hij werd al gauw uit zijn gedachten gehaald toen hij haar overeind hoorde springen waarbij hij lichtjes van haar schrok. Hij knipperde kort met zijn oogleden voordat hij haar lichtelijk geschrokken aankeek. 'O ja! Mason!' Riep ze eerst op een hoge stem en keek ze hem met glimmende ogen aan.

'Mason..., ik hoop dat je mij de eer wilt geven om je te mogen verwelkomen met Thanksgiving zodat we hier thuis een lekkere maaltijd kunnen gaan eten! Wat zeg je ervan?'

Hij werd helemaal overdonderd door haar vraag waardoor hij een paar malen met zijn oogleden knipperde. 'Wow, Helène..., dat hoeft echt niet hoor.' Mompelde hij verrast. 'Ah toe, ik ben met de feestdagen toch alleen!' Drong ze erop aan en begon hij naar haar te glimlachen.

'Oké, ik zal komen.'

'Gezellig!'