Verrast keek hij naar haar op toen ze ter plekke, een smoesje tegenover de serveerster had verzonnen. Opa? Dat ik zogenaamd haar opa ben? Wat... onverwachts geniaal! En langzaam trok hij een mondhoek omhoog als hij van onder zijn wimpers naar haar keek.

Deze meid is mij er echt eentje, dacht hij met overtuiging als hij naar haar keek en hij haar krachtige uitstraling waarnam. Een jonge vrouw die voor hem en haarzelf durfde op te komen. Haar karakter zou haar zeker ver kunnen brengen, mocht ze zich bijvoorbeeld in de zakenwereld willen werken. Ze was recht voor haar raap en ging ze gewoon in één rechte lijn om haar doel te bereiken. Kortom, een vrouw die weet wat ze wil.

Een paar ogenblikken later verscheen op de ronde tafel twee heuse mokken dampende chocomel met een gigantische toef slagroom erboven op. Hij voelde het water in zijn mond stromen dat net een waterval leek en moest hij het snel wegslikken.

Snel keek hij op, nieuwsgierig wat het meisje wilde zeggen en doen totdat ze een mok pakte en het ophief. 'Proost, meneer...?' Begon ze met een vragende toon en merkte hij op dat zij zijn naam wilde weten. 'Mason,  juffrouw Helène.' Fluisterde hij terug als hij ook een kleine glimlach rondom zijn lippen kreeg.

Het warmde hem op toen Helène een oprecht brede grijns rondom haar lippen plakte en ze de mok daarbij iets hoger ophief. 'Nou, proost, meneer Mason!' En tikte ze haar mok tegen de zijne.

Na een eerste slok te hebben genomen, merkte hij op dat Helène een type was die makkelijk het ijs kon laten breken. Waar hij zich eerst onzeker voordeed, wuifde ze het meteen weg en begon ze heel open te praten over hoe lang zij hier al woonde en wat ze deed. Het deed hem goed dat ze er niet mee leek te zitten dat hij maar een 'armoedige' zwerver was.

'Dus ik woon hier drie jaartjes nog maar. Ik ga zo nu en dan twee dagen per week naar school voor de vakken die ik volg. Doordat ik al ver vooruit was qua schoolniveau, hoef ik op school minder te doen. Maar daarvoor in plaats doe ik ook weleens mee met het organisatieteam voor school evenementen,' vertelt ze hem heel openlijk waardoor hij geboeid naar haar keek en luisterde. 'En daarnaast heb ik twee verschillende baantjes zodat ik mijn studie kan behouden.' Vertelde ze gewoon makkelijk zonder er ook maar moeilijk over te doen. Hij trok lichtjes zijn wenkbrauwen omhoog als hij dat hoorde en voegde hij het als een belangrijke punt aan zijn lijst over het meisje, in zijn geheugen toe.

'Wauw,' weet hij er nog fluisterend uit te brengen als ze weer een slok nam van haar mok en zag hij haar, haar schouders ophalen. 'Ochja, al met al heb ik het wel goed voor elkaar en kon ik jou zo nu en dan helpen, meneer!' Zei ze met een oprechte glimlach rondom haar lippen.

Even lachte hij en keek hij kort weg, want hij voelde een dubbel gevoel naar boven komen. 'Meneer, het is echt totaal geen probleem hoor.' Zei ze er snel achteraan als ze haar handpalm midden op de tafel legde. 'Ik ben juist erg blij dat ik je zo, vlak voor de feestdagen, een beetje blij heb kunnen maken. Want niemand verdient het om buiten in de kou te gaan staan.' Zei ze bemoedigend tegen hem en keek hij haar aan met een vriendelijke glimlach. Ja, dat is zo. Daar had ze zeker gelijk in.

Hij voelde in zich een flinke tweestrijd opvoeren en pakte hij daardoor haar hand vast die ontspannen op de tafel lag. Hij voelde zich ongelooflijk schuldig over wat hij aan het doen was en wist hij zich geen raad hoe hij er mee moest omgaan. Moest hij het vertellen, of moest hij het nog even verzwijgen? Na haar lang in de ogen te hebben gekeken en op het punt stond om iets te vertellen, ging ineens haar mobieltje af.

Het luide *tingelingeling* geluid deed hem opschrikken en klapte hij meteen dicht als hij haar hand ook meteen losliet. Ze verontschuldigde zich meteen en graaide ze naar haar jaszak die achter haar om de stoelleuning hing.

Na toe te hebben gekeken hoe ze onhandig aan haar jas frutselde, grinnikte hij als hij haar opgeluchte gezicht zag toen ze hem dan eindelijk in haar handen en snel opnam. Ze keek nog snel en schuldig zijn kant op, maar hief hij kort zijn hand op als teken dat ze zich niet druk  over hem hoefde te maken.

'Oh, echt!? O, shit!' Hoorde hij haar ineens verschrikt roepen als ze zich ook half van hem wegdraaide en keek hij licht fronsend op. Ze schoof snel haar mouw opzij en keek ze geschokt naar haar horloge en kreunde ze meteen. 'Ja, ja meneer, ik kom er zo snel mogelijk aan! Nee, ik wil mijn baan heel graag houden! Begrepen, meneer! Ik kom er nu meteen aan!' Zei ze onrustig en snel door de telefoon en hing ze hem daarna meteen op.

Hij keek haar medelevend aan, omdat hij dus wist tegen wie ze sprak. Het was waarschijnlijk haar baas die haar erop attendeerde dat ze te laat was.

Tegenover hem slaakte ze een verslagen zucht als ze haar telefoon op de tafel legde. Hij liet zijn blik kort over haar telefoon glijden en zag hij tot zijn verrassing dat het een oude smartphone was die flink beschadigd was. 'Sorry, ik had graag gewild dat ik kon blijven zitten, maar ik moet echt weg. Anders word ik ontslagen en heb ik niet genoeg om rond te komen.' Mompelde ze zachtjes als ze ook naar haar achterzak graaide en vervolgens opstond.

Hij zag dat ze een portemonnee uit haar achterzak had gegrist en het aan het openen was. Nadat ze een paar briefjes op tafel had gelegd, schudde ze er nog een paar munten uit. Ineens leunde ze naar hem toe en pakte ze zijn hand.

Ze pakt de man zijn hand vast, draaide zijn hand zo dat de handpalm naar boven wees en stopte ze er wat kleingeld in. 'Alstublieft, zorg goed voor jezelf. Koop betere handschoenen of wat dan ook, of nog beter, iets te eten voor vanavond. Dit is alles wat ik je nu kan geven.' Fluisterde ze als ze hem ook doordringend aankeek en ze vervolgens snel haar rug rechtte, haar jas greep en hem in een seconde aandeed. 'Ik hoop je snel weer eens te zien, meneer Mason!' Zei ze vlug waarna ze vliegensvlug het cafeetje uit sprintte. Het ging voor hem allemaal zo snel dat hij met een mond vol tanden toekeek hoe ze buiten, voorbij het glas weg rende tot ze uit het zicht was.

Nog starend naar het glas voelde hij zijn mond open en dicht gaan, en nogmaals. Hij knipperde met zijn ogen en probeerde hij te verwerken wat er zojuist gebeurde als hij ook omlaag keek, naar zijn handpalm waar er opnieuw een paar dollarmunten in rustten.

'Juist ja...,' mompelde hij lichtelijk verward als hij zijn hoofd weer terug draaide en zag hij in zijn ooghoek, hoe de serveerster hem argwanend aan het bekijken was. Hij slaakte een zucht en besloot hij van zitplaats te verwisselen en ging hij op de stoel zitten, waar zojuist Helène nog in had gezeten.

Hij legde het kleingeld op tafel en ritste hij het bovenste stukje van zijn trui los en trok hij het over zijn hoofd. Want de warmte van dit café en de chocomel zorgde ervoor dat hij het uiteindelijk toch wel behoorlijk warm had gekregen.

Nadat hij zijn bordeauxrode trui had uitgetrokken, keek hij weer in de richting waar de serveerster stond en zag hij haar lichtelijk bleek wegtrekken als ze ook iets groter wordende ogen kreeg waardoor hij moest glimlachen.

Hij keek omlaag naar zijn keurige witte t-shirt en streek hij hem glad waarover hij ook over het duur geborduurde logo van Hugo Boss streek. Hij begreep dat hij hiermee een statement tegenover haar maakte en dat haar slechte vooroordeel over hem, verkeerd was.

'Nou mevrouw de serveerster, mag ik nu een stukje appeltaart van u?' Vroeg hij op een vriendelijke, maar zakelijke toon.

'M-maar natuurlijk, meneer!'