Nog voordat de wekker afging, lag ze met wakkere ogen in bed te staren naar de plafond. Ze was in haar eigen gedachten verzonken waarbij ze aan gisteravond dacht. Hoe ze de oude man opnieuw had geholpen en wat haar conclusies over de zwerver waren.

Het verbaasde haar hoeveel de man op haar overleden opa leek, ondanks ze flink in leeftijd verschilden. Haar opa was al over de tachtig jaar toen hij overleed, terwijl zij de zwerver ongeveer rond de vijftig tot zestig jaar schatte.

Volgens haar moest het dat zijn, dat ervoor had gezorgd dat ze zich best wel op haar gemak voelde in zijn buurt, dat ze niet bang was dat deze zwerver rare bedoelingen met haar had. Ze blikte kort terug naar gisteravond, toen ze bij de opvang waren aangekomen en slaakte ze een zucht.

Een klein besef momentje kwam bij haar op en slaakte ze een zucht. Ze besefte dat ze er heel blij om mocht zijn dat ze werk had en vooral, onbeperkte onderdak. Ze had gisteravond ook opnieuw op het internet rondgestruind om zichzelf te informeren hoe de opvang in elkaar zat. Daaruit bleek dus dat de daklozen, of zwervers, er niet de gehele dag mochten blijven. Alleen bij hoge uitzondering, als het buiten echt vroor of er een dikke pak sneeuw lag.

En dat was nu niet zo. Ze gooide haar benen over de rand en deed ze opnieuw haar routine waarbij ze ook haar gordijn open schoof. Her en der zag ze een paar vlokjes die heel langzaam naar beneden dwarrelden en slaakte ze een zucht.

Ze wist niet helemaal goed waarom ze zuchtte. Was het een zucht van opluchting of één van ongemak? Ze was opgelucht dat het nog niet té koud was waardoor ze nog makkelijk naar haar werk en school kon lopen of fietsen, maar vond ze het aan de andere kant wel ongemakkelijk dat ze zich ergens toch egoïstisch voelde. Want doordat het niet vroor, moest de zwerver nog steeds buiten ronddwalen in de kou.

Opnieuw dacht ze aan hem en rolde ze met haar ogen. Ze schudde met haar hoofd en raapte ze haar schoolspullen bij elkaar voordat ze het in haar rugzak stopte. Zodra ze de deur achter zich trok, hoopte ze erop dat het vandaag goed bleef gaan. Want voor haar gedachten doemde ineens de gezichten van de twee kwajongens op, waarvan er eentje tegen haar schouder aan had geduwd.

Maar ze schudde opnieuw haar hoofd als ze ook klein glimlachte en ze zich ietwat ontspande als ze de buitentrap af liep. Hoe groot was de kans nou dat zij hen weer tegenkwam? Ondanks hun kluizen blijkbaar bij elkaar in de buurt waren, was de school gigantisch met een heleboel studenten en verschillende lesroosters. Met een goede hoop deed ze haar oude fiets van het slot, sprong ze erop en fietste ze naar haar immense school.

Eenmaal aangekomen en haar fiets te hebben achtergelaten bij de stalling, liet ze haar ogen door het plein glijden en zag ze tot haar opluchting dat geen één van de twee jongens te zien was. Met een zelfverzekerde tred liep ze naar de deur en zwaaide ze deze met een gemak open. Meteen sloeg het warme lucht haar in het gezicht en sloot ze even haar ogen.

Gelukkig was het lot haar goedgezind en had ze bij de kluisjes of de daaropvolgende lesuren geen last van de jongens. Nadat het eerste bel klonk, besefte ze dat ze nu les had in de Engelse Literatuur en liep ze op haar dooie gemak naar de juiste deur.

Als ze er aankwam, zag ze tot haar verrassing dat de deur nog steeds dicht was en er een flink aantal studenten stonden te wachten. Ze keek vragend om zich heen, want het was niet gebruikelijk dat deze leraar te laat kwam. Ze besloot dat er niets anders op zat dan maar te wachten en haalde ze haar oude smartphone tevoorschijn.

Smartphones en studenten, een gevaarlijke combinatie, dacht ze afwezig. Smartphones die hen ook konden afleiden, hun van hun leerstof en huiswerk af hielden. Smartphones stonden ook voor geld en status. Als je een oude had, behoorde je tot de lagere, onpopulaire klasses en als je een hele dure had, werd je meteen omgeven door 'de beste' types, zoals ze zichzelf noemden. Dus mocht je een dure iPhone in je handen hebben, werd je meteen als een student met een hoge status aangekeken. 

Ze haalde haar schouders op. Voor haar was een telefoon, gewoon een telefoon en geen product om daarmee haar status te laten zien. Ze trok er zich niks van aan, want haar oude telefoon werkte nog ondanks de vele barsten en krassen in het beeldscherm. Zonder haar telefoon te verbergen voor de andere studenten, ontgrendelde ze haar telefoon.

Ontspannen scrolde ze wat door haar instagram account voordat ze haar Facebook account opende. Maar zodra ze de blauw-met-witte logo zag verdwijnen, werd ze meteen alert van een gevoel dat er iemand achter haar stond. Ze verstijfde meteen ter plekke als ze ook een warme adem in haar nek voelde en voelde ze hoe haar instinct, haar lichaam op scherp zette.

'Niet zo dichtbij!' Sist ze zonder bij na te denken en draaide ze zich in een ruk om. Haar adem stokte kort als ze ontdekte wie er zo dicht achter haar kwam staan. Haar grote ogen haakten zich vast in zijn groene ogen en wilde ze er iets van gaan zeggen. Maar nog voordat ze echt daadwerkelijk iets kon zeggen, hoorde ze rennende voetstappen door de gang dreunen en kantelde ze haar lichaam waarna ze langs hem heen keek.

Een oververhitte leraar met een boel papieren in zijn handen rende hun kant op, waarbij er een paar bladen papier uit zijn armen dwarrelde die voor een heus wit spoor zorgde op de gang. Voor kort keek ze de lange, grijnzende jongen voor haar inschattend aan en liep ze snel van hem vandaan. Ook om een verdere confrontatie te voorkomen en besloot ze de leraar maar eens een handje te helpen door de gevallen papieren maar eens bij elkaar te rapen.

Ze haalde haar rugzak van haar rug af en knielde ze neer, om de papieren van de grond af te pakken. Weggezonken in haar eigen gedachten griste ze de bladeren één voor één van de betegelde vloer af, tot haar eigen vingers in contact kwamen met een warmtebron waardoor ze verschrikt uit haar eigen wereldje ontwaakte. Vlug keek ze naar haar eigen vingers die zich in iets hadden vastgegrepen. Haar vingers grepen zich vast in..., een andere stel vingers.

Geschrokken trok ze haar vingers snel terug en keek ze pas omhoog om te kijken bij wie die andere vingers hoorden. Nadat ze zag bij wie ze hoorden, schoot ze meteen overeind en keek ze opnieuw recht in de ogen van niemand anders dan, Tyson. 'Jij weer,' siste ze zonder er goed bij na te denken en scheen ze een scheve glimlach rondom zijn lippen te zien. Zijn lippen..., die er mooi roze en vol uitzagen. Dacht ze maar knipperde ze vlug met haar ogen als ze ook haar eigen stapeltje papieren tegen haar borst aan drukte en vervolgens, in een stevige tred, met haar rugzak van hem wegliep.

Gedurende de les probeerde ze zich op de woorden te concentreren, maar had ze steeds het gevoel dat ze werd bekeken. Hoe erg ze het probeerde te negeren, haar nieuwsgierigheid overwon het van haar concentratie en begon ze stiekem over haar schouder te kijken.

Glurend liet ze haar ogen door het lokaal gaan tot haar ogen zich opnieuw in de zijne vast bleven haken. Ze staarde recht in de groene ogen van niemand anders dan Tyson, die aan de overkant van het lokaal naar haar zat te kijken.

Betrapt wendde ze haar blik in een ruk van hem af en boog ze diep over haar schrift heen als ze haar afwijkende gedachten over hem, opzij probeerde te duwen. Toch vulde haar gedachten zich met iets anders. Want, waarom keek hij naar haar, waarom deed hij dat? Ze sloot haar ogen en bad ze kort tot zichzelf, dat hij haar met rust zou laten. Want ze stond niet graag in het middelpunt van aandacht en al helemaal niet bij één van de populaire jongens van de school.

Want dat betekende maar één ding:

Problemen.