Rania Urydie Brielle Yzra Xiomeira

Napupuno na naman ako ng hikbi. Hindi ko mawari kung kailan ko mararanasan ang linggong walang luha na lumalabas. Sa panaginip ko na lamang siguro iyon mararanasan sa sobrang intense ng pangyayari sa buhay ko.

Gulong-gulo ang aking ginintuang buhok habang nakasandal sa malaking puno. Kanina pa ako tumatangis habang nilalapastangan ang sariling buhok sa pagsabunot nito. Naninikip na rin ang aking dibdib ngunit ayaw pa rin tumigil na saganang luha ko.

To all the things I should be blessed with, these tears are top tier.

Makalipas ang ilang minutong pag-iyak nang walang iniisip, inayos ko na ang sarili. Habang nagpupunas ako ng luha, tinitignan ko rin ang paligid.

Masasabi kong nasa gitnang parte ako ng kagubatan nagdadrama. Hindi ko alam kung paano ako napunta sa tahimik na lugar na ito. Basta ang inisip ko kanina'y gusto kong maglaho at mapunta sa mapayapang lugar na puwede kong gamitin sa paglabas ng sama ng loob. Wala sa isipan kong dito ako mapupunta, pero ayos na rin. Alam talaga ng kapangyarihan ko kung ano ang gusto ko.

Tumayo ako mula sa pagkakasalpak sa damuhan at pinuntahan ang maliliit na halamang bulaklak. I don't know these flowers but I think they symbolize tranquility because of their appearances.

Pinitas ko ang puting bulaklak na may gintong outline. Napangiti ako sa nabingwit. Pakiramdam ko'y ako ang bulaklak na ito: nag-iisa ngunit kahanga-hanga. Hindi man tanggap ng nakapaligid ngunit mayroon namang kaluluwang tanggap ang sarili. That's the vibe it got.

While staring at the white flower, the things I've heard earlier rushed on my mind. Dahil do'n, hindi sinasadyang napatakan ko ng luha ang hawak-hawak ng bulaklak. Napatawa pa ako ng kaunti.

"Huh. . . so my mother was killed? I'm living a foolish life." I smiled bitterly as I sat on the cold grassland, still examining the unique beauty of the flower. "And her name is Yraia. . ." I hoarsely whispered.

I was about to touch the flower's petals when a thought suddenly flashed in my mind.

Yraia? As in the princess of Lireo? The goddess-like beauty?

My mouth gapped in amazement, crashing the fact that I haven't confirmed it yet. Then, voices recalled the conversation inside that meeting room earlier and Meshach's storytelling.

"Oo nga't pinanindigan ko ang katotohanang pinatay ko ang prinsesa ng kahariang iyon, ngunit ginawa ko lamang ang nararapat!"

"My aunt is a victim of love, and the King doesn't want me to follow her steps."

Right. . . I'm not that naive to be oblivious in this kind of puzzle. My mother is definitely the princess.

"Do you want to know her story?" a deep voice suddenly emerged from my side. Nanlalaki ang mga mata kong lumingon sa magmamay-ari—ang diyos ng oras na si Cronus.

Napatitig ako sa kaniyang mga mata. Golden glitters swirled around the silver iris and a ticking arrow displayed from inside. I hate to admit it, but his facial features are almost similar to the upper part of my face. I blinked several times as I tried to recall the words they spat again.

"Sinong matino ang papatol sa putanginang diyos na 'yon?!"

"Sumapi sa kaniya ang diyos!"

My golden misty eyes flickered upon realizing. Kahit pagod na ako't parang ayaw nang tumanggap ng rebelasyon ng utak ko, parang may nagtutulak pa rin sa aking tanggapin ang mga pangyayaring ito dahil nangyari na't wala na akong magagawa pa.

And for that case, I can even feel the nonexistent presence of my own mother. Just how delusional I am.

"Wh-Who are you, really?" I, almost inaudible, whispered. Nanginig ang boses ko sa pagtanong.

His little bitter laugh vibrated from his bare chiseled chest. "Do not answer my question with a question."

Napakuyom ako sa sariling mga kamao sa narinig bago humingang malalim. "Then, fucking answer me! Who are you?"

Hindi ko alam kung bakit nagagalit ako sa posibleng totoong ama ko. Dahil sa ba sa mga sinabi ni Ama sa pagpupulong?

"Oh, you are really my child. I suppose you already know the answer yet still have the audacity to question." He smiled faintly, with his unwavering words. Magsasalita na sana ako nang inunahan niya ang aking bibig, "No, I don't accept any harsh behavior. Let me show you the happenings 20 years ago first, and you can cuss me all you want."

Sa hindi malamang dahilan, kumalma ako nang mapatingin sa kaniyang mga mata. He looks wary and guilty. Is he, really?

"Take note, Yzra, that story of mine is not fabricated."

Naalala ko na naman ang kuwentong pinagpilitan niyang sabihin sa akin. So, all this time, it was the Princess of Lireo Empire, my mother, whom he liked but his feelings were never reciprocated?

And, I guess, he did what my foster father said in order to get my mother. That's why I was created. A defect like me was created.

Bago pa ako makaangal, nandilim na aking paningin. Napadilat na lamang ang nang parang nasa loob ako ng orasa habang pinagmamasdan ang mga pangyayari sa paligid. So, this is the power of the god of time, Cronus.

Nakita ko kung saan at paano unang nagkita ang aking ina at kinikilalang ama na si Rio. Meshach's father, the king who was previously a prince, had recruited Rio as a personal knight of my mother. It was when he saw the potential of the man when he saved the prince from strong assassins.

They grew closer together and as time passed by, fell by each other's arms. Nahulog sila sa isa't isa, ngunit lingid sa kaalaman ng aking ina na isang assassin at spy ang aking kinikilalang ama mula sa bansang Drakia na noon pa ma'y naiinggit na sa kasaganahan ng Lireo.

Totoo ang sinabi ni Cronus na sobrang gifted ni Yraia, ang nagluwal sa akin, ngunit hindi niya gusto ang mga diyos. Ngunit ang totoong dahilan ay si Rio. He kept feeding words to Yraia, brainwashing her into believing that it's gods' fault why most people in the world are suffering.

Nagpatuloy ang relasyon nilang dalawa nang hindi nalalaman ng hari dahil sa ipinagbabawal ito, hanggang sa nagpapakita na sa iba't ibang anyo si Cronus kay Yraia. The god, which is just beside me, had fallen for my mother because of her beauty and talent in magic. Despite the numerous times of trying to seduce Yraia, Cronus still failed, mainly because Yraia hated gods, and she knew for sure that the creatures bothering her was a god who likes her.

Nalaman ito ni Rio at nagalit siya. Sa araw na kinompronta niya ang babae, nag-uumapaw sa negatibong emosyon si Rio. Nagmukha nga siyang kinikilala kong ama ngayon kahit ang bata pa ng kaniyang mukha.

Sa mga panahong iyon, naging vulnerable din ang aking ina. She was devastated by the fact that the love of her life was obviously mad at her. While fighting, Cronus had the chance to slip inside her being. Sumapi sa kaniya si Cronus, at doon nakita ni Yraia ang katotohanan. The god made her see the truth; how Rio was fooling her and that he was secretly aiming for the downfall of their empire.

For her, it was a mistake of falling from his trap. Pero dahil tanga sa pag-ibig ang aking ina, hindi niya pa kayang tanggapin iyon. Naniniwala siyang magbabago pa ang minamahal niyang lalaki dahil ang pagmamahal na binibigay nito ay totoo at walang katulad. Their love story is unique, and therefore could last long more than the relationship of her father and mother. But then again, she believed in fictional truths.

Pakiramdam ko'y nararanasan ko ang nangyari sa aking ina noon. Ang pag-aasam na sana'y minahal kami ni Rio—ako bilang anak at siya bilang babae niya.

While Yraia was in the middle of doubting, Rio finally noticed the difference. Naramdaman niya agad ang malakas na puwersa na pumapalibot sa katawan ng dalaga. Ang enerhiyang ito ay hindi niya kilala ngunit pamilyar. Nang mapagtanto iyon, nagalit na naman siya. Alam n'yang sa oras na makapasok ang diyos sa kaibuturan ng babae, nasakop na nito ang pagkatao at posibleng nagtalik na sa loob-loob. Kapag naipunta ang binhi sa loob ng babae, hindi aabot ng isang buwan at maibubunga na ito.

Without thinking twice, Rio summoned his sword and attempted to kill the princess.

Lingid sa paniniwala ni Rio, matagal ng pinapasok ni Cronus ang pagkatao ni Yraia. The princess also started to like Cronus as she feel the constant affection from the god, but still attached to Rio since he's the one who is always present. Sa ilang beses na napasok ng diyos ang babae, iilang beses din iyong alam ng prinsesa ngunit pilit niyang tinanggap ang binhi.

At sa oras na paparating na ang espada ni Rio, biglang lumiwanag ang katawan ni Yraia. Lumabas doon ang maliit na sanggol na mayroong puting buhok at dilat na dilat ang pulang mga mata—that's obviously me. Hindi agad natuloy ni Rio ang pagpatay habang gulat na gulat na napatingin sa nanghihinang pigura ng prinsesa.

He felt betrayed, instead of him being the cause of betrayal.

Tuluyang nawala sa katinuan si Rio at sinaksak sa puso ang prinsesa. The light from princess' body disappeared as blood gushed out from hee heart's flesh. Tumulo ang luha niya habang nakatingin sa minahal niyang lalaki.

Bago pa nawalan ng hininga ang prinsesa, mayroon itong binanggit ng mga salitang hindi ko masyadong marinig at maintindihan. But through her mouth's movement, I subtly knew the meaning behind those inaudible words. It's a spell that's directed on me.

Nakumpirma ko ito nang bumulong siyang muli, "Protect and raise my child, or your clan will be chained from the deepest part of Tartarus."

Nagdilim ang aking paningin kaya napapikit din ako. Pagdilat ko ay nasa ilalim na ulit ako ng puno habang katabi ang aking totoong ama.

For the meantime, I didn't know how to react or to feel with those revelations from my mother's perspective. Grabe ang drama sa buhay ni Inang Yraia. Kung ako ang nasa posisyon niya'y hindi ko siguro kakayanin. Ang tapang niya, nakakabilib na ganoon ang aking ina.

And. . . I'm a fruit of love. I know it from the depths of my fragile heart.

Napatingin ako sa aking totoong ama. Tahimik siya't alam kong binibigyan niya ako ng oras na tanggapin ang katotohanan.

Without second thoughts, I lifted my butt and threw myself on him as I hugged him tight, disregarding the proper etiquette I should have in front of a deity. I sobbed multiple times alone already, but it feels good knowing that now, Cronus is with me, sobbing, too. I can feel his regret and pain I did not imagine from him as a deity.

"I'm sorry. . ."

Tumawa ako ng mahina. "A-Are you sorry for having me?"

"Of course, not, my child," he responded with a low voice.

A small smile escaped from my lips as I tapped his back. "She loved you, Cronus. My mother loved you without you and her knowing," I said.

Yes, once again, I'm a fruit of love.

Kahit si Cronus ang nagpakita sa akin sa mga pangyayaring iyon, ako pa rin ang nakakaramdam ng tunay na emosyon ng aking ina sa mga panahong iyon.

She's confused and lost, just like me. I'm living like my mother this time, but I also learned from her past how to be brave enough to face these hardships.

It's really weird identifying those emotions when I am lack of empathy before. Is it because I just experienced it recently and still experiencing it? Am I an empath now?

- eggarru -