Rania Urydie Brielle Yzra Xiomeira

Nanunuot ang malamig na simoy ng hangin sa aking balat lalo na't manipis ang telang pumapaibabaw sa akin. Sa bawat pagtapak ng aking mga paa sa lupang napupuno ng mga natuyong dahon, unti-unting nawawala ang aking bakas. The constant chirping of birds suddenly disappeared as soon as my appearance blended with the nature. Even the smallest existence of pressure around the mist became one with me. I constantly run until my feet hurts.

Looking around, I felt the loneliness. It never faded. Akala ko. . . na kapag pinatagal ko ang pagtira sa akademya at pag-aligid sa mga tao, mawawala ito. Ngunit, hindi. Nabawasan lamang ng kaunti ito't hindi nawala. Akala ko'y sapat na ang kaunting oras na iyon upang maranasan ko ang mga karanasan ng isang normal na tao.

Does things like these always this hard? Am I too greedy to want more of it? To be someone who's free enough to be what I want?

Naiwala ko na sa landas si Trevor. But. . . I kind of regret losing him. Kailan ko pa naramdaman ang kakaibang pakiramdam na ito? Bakit hindi ko ito nakilala noong una pa lamang?

Nasa gitna ako ng kagubatan. Nawala man ang tunog ng huni ng mga ibon, nararamdaman ko naman sila. Maski ang mga nilalang na nakatira dito sa kagubata'y hindi ko nakikita't naririnig ngunit ang aking nararamdaman sa mga oras na ito ang kanilang mga hinanakit. Na para bang nakikisabay sila sa hinaing ng aking walang kuwentang buhay.

Dahan-dahan akong umupo sa kumpol ng mga tuyong dahon at humilig sa malaking puno ng kahoy. I closed my eyes as I cancelled the invisibility spell. Dinama ko ang simoy ng hangin habang hinahayaan ang pagdaloy ng hindi ko inaasahang masaganang luha mula sa aking ginintuang mga mata. Sumisikip ang aking puso, nahihirapan ako sa paghinga.

Hindi na bago sa akin ang senaryong ito—ang pagluha sa bigat ng pakiramdam. Akala ko nga'y ubos na ang tubig na nagsisilbing luha sa mga mata. Hindi ko inaakalang makapagpabuhos pa ako ng ganito karami.

The princess is sad. . .

Our goddess needs company, can't we come?

We cannot.

Mapait akong napangiti. Naririnig ko na ang mga hayop ngunit hindi ko man lang sila mapagmasdan. Siguro ay nagtatago sila mula sa akin. Hindi ko lamang matukoy ang dahilan. Maski ang mga pangalang kanilang tinawag ay hindi ko mawari kung saan nanggaling. Hindi naman ako prinsesa o dyosa. Isa lamang akong hamak na anak ng Punong Ministro sa Drakia ngunit hindi naman kinikilalang anak.

Ngayon, gusto ko lamang damahin ang daloy ng panahon. Gustuhin ko mang ibigay kaagad kay Ama ang librong ito, hindi pa magagawa. Mayroong kakaibang pwersang nagtutulak sa akin na huwag muna. I think this is my intuition as a spy. Ayaw ko munang malaman ang rason. Sapat na pandamang ito upang maging aking rason na huwag munang bumalik. Hindi ko muna alalahanin ang resulta ng aking hindi kaagad pagbalik.

"You're here. . ." hingal na boses ang sumira sa aking pagmumuni-muni.

Tumingala ako't bumungad na naman sa akin ang nakabibighani niyang kakisigan. Kailangan bang umabot sa ganitong pangyayari upang malaman ko ang totoong nararamdaman para sa lalaking ito?

Mapait akong tumawa't pinawi ang mga luhang kanina pang bumabagsak bago ko bigyang tingin muli. "Nandito ka na naman?" I asked with a hoarse voice. Hindi naman ako humikbi ng todo ngunit parang naapektuhan pa rin ang aking boses.

Walang ekspresyon ang kaniyang mukha ngunit ang kaniyang mga labi'y magkadikit habang ang magagandang pilak niyang mga mata'y titig na titig sa aking pagmumukha. Wala man lang siyang sagot sa walang kuwenta kong tanong.

Sa tagal ng katahimikang bumalot sa amin, hindi ko na nakayanan pa ito't nag-init na nga aking magkabilang pisngi. Napahawak ako sa buong pagmumukha ko. "M-May dumi ba? Bakit titig na titig ka? Bakit hindi ka nagsasalita?" Napapalunok ako sa bawat tanong.

As he lightly chuckled, I can almost see the rays of sun behind him slowly perishing. I blinked multiple times. On the fourth blink, a drop of liquid fell off from the sky. Right, this is a rainforest.

"Why did you run? Now that I've found you, I will not let you go," he whispered with conviction. Natuod ako sa aking kinauupuan. Bumuka ang aking bibig upang magsalita ngunit hindi ito natuloy dahil sa biglaang pag-upo niya sa aking gilid. "Hmm? I didn't expect this plot twist. When did it go wrong?"

Ang aking mga mata'y nakasunod lamang sa bawat galaw ng lalaking may salarin sa hindi normal kong emosyon. Noon pa ma'y nararamdaman ko na ito. Mula sa mga laban naming hindi ako natatalo, sa pagharap sa kahit saan, sa simpleng pag-aasaran; nandito ang emosyong ito't hindi man lang nawala. Ni-hindi ko alam kung kailan nagsimula.

Wala akong alam. . . this is a foreign emotion, yet I just found out its weigh in this kind of crisis.

"Ngayo'y ikaw naman ang hindi nagsasalita."

Napatingin ako sa kaniyang mga mata. Nawala na ang kaniyang ekspresyong palaging nandoon kahit saan ko siya makita. Ang taong nasa harapan ko ngayon ay ang totoong Trevor. Gone with the mask he always wear. Mayroong maliit na ngiti sa kaniyang mga labi habang punung-puno ng kakaibang emosyon ang kaniyang mga mata. I cannot name them, but I know those are heavy feelings.

"Bakit. . . bakit mo ito ginagawa?" mahinang tanong niya.

Napayuko ako't kinagat ang sariling labi. Makaraan ang tatlumpung segundong pananahimik ko, nahanap ko rin ang lakas ng loob na magsalita. "I-I need to. . ." my voice cracked. Unti-unti na namang dumausdos ang likidong palaging nandito sa tuwing ako'y nalulungkot. "I have no choice. I want his affection. I want to prove my worth. I want freedom."

Humikbi ako nang walang boses na narinig mula sa kaniya't nagpatuloy. "There's so much things I want to do and to feel in this lifetime. . . yet I was not given the privilege to do it, to feel it. I'm. . ." hind ko na natuloy ang daan-daang mga salitang nagpumilit na lumabas sa aking bibig. Hindi ko na makontrol ang hikbing pumapaibabaw sa bawat letrang aking kinakanta. In the end, I still chose to close my mouth and suppress it using my own hands.

Despite that, I cannot deny the relief I've felt for bursting. Hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam nang may taong nakikinig sa 'yong maglabas ng sama ng loob. I didn't know it was this good.

Warm hands enveloped me. My head is burried inside his embrace. Hinimas-himas niya ang aking balikat na siyang nagpabawas sa bigat ng aking nararamdaman.

"Hindi ko alam ang pinagdadaanan mo, ngunit sa unang beses kong nakita ang iyong mga mata, alam ko ng malalim ito. Kahit. . . kahit hindi iyon ang totoong kulay," he chuckled with the realization. "Hindi ko alam ang detalye kung bakit kailangan mo pang magpanggap ng katauhang hindi ikaw kung kaya mo namang gawin ang gusto mo kung maging totoo ka lamang sa iyong sarili. Marami akong hindi alam patungkol sa 'yo. Ngunit alam mo ang nakakatawa?"

Tumingala ako't nakita ang maliwanag niyang mukha, nakangiti at parang ninanamnam ang bawat sandali. "Nahulog ako. Nahulog ako't hindi na nakaahon kahit hindi pa ganoon kalalim ang banging aking ginawa."

"Ruby, I failed my duty as a knight and as an inspector of the empire. I betrayed myself and the empire." He looked at me with heavy passion in his silver, shining eyes. "Alam kong noong una pa lamang na kakaiba ka. I investigated you without anyone's permission noong pumasok ka sa Royal Library dahil kinutuban na ako. Kahit ayaw na ng prinsipe na ungkatin pa ang aksidenteng iyon. I went through all the heights I needed to climb in order reach you, the real you. And guess what? Hindi lamang kita nakilala bilang anak na tinatawag nilang halimaw at malas, nakilala ko pa ang totoong anyong hindi pa nakikita ng kahit sino. Nahulog ako sa taas ng inakyat ko."

I've never seen his eyes sparkled like this.

Pero. . . paano niya ako nakilala? Ginawa ko ang lahat upang walang makakilala sa akin!

Nang pumasok sa aking maliit na utak ang lahat ng kaniyang sinabi, parang sinindihan ng nakapapasong apoy ang katawan at lumayo sa kaniya. "How did you know me? How did you unravel the masks I'm wearing?" my voice wavered as I looked at him with confusion all over my face.

He bitterly smiled. "Didn't you understand? It was my heart who recognized you through the appearances you fooled us."

"I-I'm sorry, Trevor. I'm sorry for fooling everyone in the academy. I'm sorry for infiltrating your territory. I'm sorry for being me. . . I'm sorry. . ." I repeatedly spoke, my sanity gone haywire.

Once again, he hugged and shushed my raging soul. "This is not your fault, hmm? Tell me your goal and I'll help you fulfill it." He sound promising, but too late.

Umiling ako. "Nagawa ko na ang misyon ko. Nakuha ko na ang dapat kong makuha."

"Then. . ." He opened his mouth but closed it afterwards. He gulped several times before finding the right words. "C-Come with me. Be with me, Ruby. Catch me, catch my falling self!" he sounded desperate.

Napahikbi na naman ako. Naninikip ang aking dibdib. Hindi ko matukoy kung bakit kami umabot sa ganito. Ang inaakala ko'y hindi namin gusto ang isa't isa. Marahil ay napagod na ang aming mga sariling magpanggap. Nasira na ang pagpipigil namin sa malakas na kalabang emosyong ito't bumigay na sa puwersang nagpapalapit sa amin.

But. . . the timing is not right. This is not the right time to entertain this nonsense. I'm in the middle of fulfilling my personal goal. I am greedy. I shouldn't be with him.

"No," I firmly interjected. "T-Trevor, I can't. I am falling, too! And I cannot accept this feelings in this kind of time. This is just a hindrance!" Tumayo ako't unti-unting lumayo mula sa kaniya. Kahit paulit-ulit kong pinupunasan ang nga luhang dumadaloy sa aking mukha, hindi pa rin ito natutuyo't nauubos. Mas dumadami pa sa bawat segundong lumilipas.

Nasasaktan ako sa paiba-ibang ekspresyong nakikita ko sa kaniya. Hindi na dapat ako nagtagal dito.

"Ruby, I. . ." he lifelessly laughed. "Ang saya sa pakiramdam na nasa pareho tayong sitwasyon. Pe-Pero hindi ko maintindihan kung bakit pilit mo akong pinagtatabuyan. I am willing to give up everything for you! Rania Urydie Brielle Yzra Xiomeira, please, accept me."

And just like that, we're both sobbing.

There, there. He stated my full name. Kilala nga niya talaga ako. Paano niya kaya nagawa iyon?

Kahit nakaluhod na siya sa aking harapan, hindi ko pa rin kayang baguhin ang desisyon ko. Noon pa ako nagpaplano sa mga bagay na dapat kong gawin, ngunit hindi ko naisip na aabot sa ganitong pangyayari. Wala ito sa plano ko. So, I will not entertain this nonsense. No matter how coldhearted I may sound.

"Stop it, Trevor. Can't you understand? You are just a hindrance! I cannot accept you!"

Without further ado, I vanished.

- eggarru -