Zamia Brecken Wringler

"What? Is that true?" Hindi makapaniwalang tanong ko habang pinupunasan ang buhok niya'y ngayon ay basang-basa pa rin.

"Yes, hmm..." umawang ang labi ko.

Well, sinabi niya lang naman na may pinapagawa siyang bahay! 2 years na raw at malapit nang matapos.

The house is for... us.

"Why did you do it?" Umupo ako sa gilid ng kanyang kama. Mabilis naman siyang sumunod sa akin at niyakap ako.

"I want to live with you and Braz... that's why, bisitahin natin if you have a time." Hindi pa rin ako makapaniwala dahil sa sinabi niya.

After what happened kanina dumiretso kami sa condo niya. Kakatapos lang din naming maligo, at nag pasya akong manatili muna dito dahil subrang lakas pa rin ng ulan.

Manang Merge is the one who look after Brazilla. Uuwi rin ako bukas, delikado lang talagang bumyahe ngayon dahil sa lakas ng ulan.

"How is my wife's feeling now?" Bulong niya sa gilid ng tenga ko.

Nakaramdam ako nang kiliti dahil sa ginawa niya.

"I-I'm fine... and I'm sorry for not listening to you sooner... nasaktan talaga ako, I know it's my fault I didn't hear you first, that's so immature of mine." Hinalikan niya ang batok ko at pinagsikop ang kamay naming dalawa.

"Once everything were settled, I will marry you again Zam, sa legal na pamamaraan. Papakasalan kita nang paulit-ulit..." ang pangungilila ko ng ilang taon sa kanya ay napuno ngayon.

"Al... thank you for your patience..."

"Everything for my love... everything for my wife." Ngumiti ako.

Having Al in my life is such a blessing. Sa lahat ng kagagahan ko sa buhay minahal niya pa rin ako.

"Pag tuloyan nang natapos ang pinapagawa kong bahay, lilipat na kayo, let's live together like a family." Humiwalay siya sa akin at hinalikan ang ulo ko. "I missed you so much."

Miss na miss ko rin 'to Al. Gustong-gusto ko nang matapos ang lahat.

After 5 years, ngayon lang ulit kami naging magkalapit nang ganito. Ngayon ko lang ulit siya natitigan nang ganito.

Mahal na mahal kita Al.

"Zamia..."

"Hmm?"

"Mahal na mahal kita... huwag kanang lalayo ulit sa akin nang ganoon, baka hindi ko mapigilan ang sarili ko't angkinin ka ng buong-buo..."

"Mahal din kita Al... you own me Al... every inch of me was own by you."

* * *

"Mommy! Is it true po ba na pupunta tayo sa park?" Ngumiti ako at pinisil ang pisnge niya.

"Yes, baby, sa weekends dahil may class ka pa ngayon, at si Daddy mo naman may work." Tumango-tango ito habang hindi maalis ang ngiti sa labi.

"Hija, may lakad ka ngayon?" Tanong ni Manang Merge nang makita ang ayos ko.

"Yes po, pupunta ako sa kompanya ngayon. May meeting raw po, at gusto nila Mommy na umaattend ako." Paliwanag ko.

Kahit naman nag pursue ako ng education, ako pa rin ang tagapagmana ng lahat nang ari-arian namin.

Kahit sa ayaw at sa gusto ko, balang araw ako ang mamamahala sa lahat ng iyon.

"O siya, mag-ingat ka, hija." Tumango lang ako at naglakad palabas.

Dumiretso ako sa building namin at saglit na nakipag-kamayan sa iilang investors na nandito.

The meeting went smoothly. Nakinig lang naman ako sa report ng board. Wala sila Mom and Dad dito sa pilipinas kaya ako ang nandito ngayon.

"We're so grateful to have you here Miss Zamia, we will wait for the time that we can work together." Ngumiti ako at isa-isang inabot ang mga kamay nila.

Kanya-kanyang bati lang ang ginawa ko hanggang sa tuloyan akong makalabas doon.

Dumiretso agad ako sa basement kung nasaan ang parking lot. Sasakay na sana ako sa kotse ko nang may biglang humila sa kamay ko.

"You two-faced bitch!" Sigaw ni Gizem na punong-puno nang galit.

Bukod sa aming dalawa ay wala na akong nakitang ibang nandito.

"Gizem." I uttered.

"Ang sabi mo ibibigay mo na sa akin si Al!? You said he loves me! Ano 'to ngayon!? He's ignoring me... banned pa ako sa building nila! I didn't even get the chance to talk to him!" Uminit ang pisnge ko dahil sa inis.

"Yes, you're right, kinausap kita dahil doon, kasi akala ko ikaw ang mahal niya. But I was wrong! You kissed him that day, I thought he kissed you back, kaya nagalit at nasaktan ako. Pero binabawi ko na! Wala akong ibibigay, stop now Gizem... Al is mine."

Akma niya akong sasampalin nang mabilis ko iyong napigilan.

"Walanghiya! Babawiin ko siya Zamia! I swear! Pinaubaya mo na siya sa akin! And I'm willing to take care of him! I'm willing to be with him!"

"Better than I can, Gizem? I'm willing to do that by my self, so stop ruining us! Stop ruining my family. Tigilan mo na kami Gizem, Al didn't love you anymore. Nagkamali ako noong kinausap pa kita tungkol doon, at handa akong i-tama ang pagkakamali ko." 

Tumalikod ako sa kanya pero mabilis niya ulit akong hinila.

"I hate you! Mula noon hanggang ngayon! Sampid ka sa buhay ko!" Sigaw niya. "Zamia, please... give him to me, sa akin na lang si Al! Mahal ko siya, mahal na mahal ko siya! Please... let me take care of him..." suminghap ako.

"I'm sorry not sorry Gizem... Mahal ko rin si Al at mahal niya ako. Hindi ko siya pinapamigay, kaya kung pwede Gizem bitawan mo na ako?"

"Zamia." Muli siyang nagsalita, habang nakatalikod pa rin ako sa kanya. "I will make your life miserable, as far as I can!"

* * *

Ever since Gizem said those words, I couldn't help it but to overthink. Tatlong araw na simula nang magkita kami sa may basement at pinagbantaan niya ako.

Pilit kong inaalis sa isip ko ang mga sinabi niya, but still, ginugulo ako nito.

"Miss Zamia? This way po..." nabalik ako sa wesyo nang lapitan ako ng secretary ni Mommy.

May meeting ulit sa kompanya at ako ang a-attend dahil wala pa rin sila sa Pilipinas.

"Thank you," I thanked her when I saw the conference room.

Buong meeting ay parang wala ako sa aking sarili. Paulit-ulit lang bumabalik sa akin ang mga sinabi ni Gizem. Hanggang sa matapos ay matamlay ako.

Tho, hindi naman kami nagkita ni Gizem at maayos ko kasama si Al at Brazilla.

Maingat kong binuksan ang pinto ng kotse ko. Ni hindi ko namalayan na nakarating na pala ako sa basement.

"Gizem," aniya ko nang mamukhaan ito.

Hindi siya sumagot at inirapan lang ako.

"What are you doing here Gizem?" Habol ko sa kanya.

"You're living your best life, huh?" Umirap siyang muli bago ako tuloyang iniwan.

Napailing ako sa kawalan.

Akmang papasok na ako sa loob ng kotse ng may biglang humila sa kamay ko.

Huli na nang subukan kong sumigaw dahil tinakpan na ng kung sino ang bibig ko.

I slowly lose my conscious. Naramdaman kong binuhat ako nito. Ang huling nasilayan ko na lang ay ang pagpasok nito sa akin sa Van.

* * *

Nagising ako nang maramdaman ang malamig na tubig na dumaloy mula sa ulo hanggang sa umabot ito sa mukha ko.

I could feel the pain on my head, nang hawakan ko ang gilid ng ulo ko'y humapdi ito, at nang tignan ko ang kamay ko'y may dugo doon.

"It hurts?" A vivid voice coming from nowhere.

Dumaloy ang kaba at takot sa sistema ko, yinakap ko ang tuhod ko at tinago ang kamay kong nanginginig.

"P-Please stop this... parang awa mo na... ang sakit-sakit..." I begged.

Kahit pa hindi ko alam kung nakatingin ba ito sa akin.

"Huli na para magmakaawa..." I heard a footsteps, papalapit ito sa akin kaya mas lalo akong kinabahan.

I cried. "No! Pakawalan mo ako! I promise I won't tell anything! Kakalimutan ko ito! Hindi ako magsusumbong! Just please... please let me free!"

"Continue that. I'd love seeing you miserable, dahil iyan ang nababagay sa mga katulad mo! Ikaw dapat ang naghihirap ng ganiyan! At hindi si Gizem! Hindi ang anak ko!" Tinakpan ko ang tenga ko.

The laugh that coming from that person is like a poison to me.

Nang i-angat ko ang tingin ko'y tuloyan ko itong nakilala. It's Mr. Choi! Gizem's father!

"Why are you doing this to me? Anong ginawa ko sa 'yo!?" My anger burst as soon as my tears.

Subrang sakit ng buong katawan ko, ang ulo kong parang mabibiyak.

"Sa akin wala! Pero sa taong kilala ko meron! And I'm returning the favor to you! Now claim it Zamia! Claim it and feel it!" Isang malakas na hampas mula sa latigong hawak niya ang tumama sa likuran ko.

Ito ba ang sinasabi ni Gizem? She will make my life miserable? Ito na ba 'yun? Siya ba ang nag-utos sa daddy niya? Naramdaman ko ulit ang malakas na hampas sa aking likuran

"AHHH!!!" Malakas na sigaw ko nang paulit-ulit itonh dumampi sa likuran ko.

Hindi pa ito nakontento at muli ay hinampas niya ito sa akin.

Why? Why are they doing this to me? Hindi ko maintidihan... it hurts so bad, wala akong magawa kundi ang tiisin.

Ganoon na lang ba talaga kalaki ang galit ni Gizem sa akin?

"Latigo is not exciting anymore... should we try this?" Isang malaking kahoy ang kinuha niya sa gilid at pinakita sa akin. Malakas na kumalabog ang puso ko.

"No please... don't... parang awa mo na! I can't take it anymore... pakawalan mo ako maawa ka! They won't hear anything from me! Pinapangako ko 'yan! Walang makakaalam nito... I will not tell anyone, please let me live."

Lumuhod ako sa harapan niya kahit subra-subra ang panghihina ng tuhod ko.

"Let you live? I just want to inform you, that all people who's into my hands didn't get the chance to survive. Lahat ng taong dumadaan sa akin... sinisigurado kong hindi na mabubuhay pa. That means, you... you will never get the chance to live."

Seconds ago naramdaman ko na ang malakas na hampas ng kahoy sa likuran ko. Parang nabalian ako ng buto dahil doon.

"I-Is this what G-Gizem's w-want? H-Huh?" Utal-utal kong ani. Ngumisi ito at kinuha ang sigarilyo sa gilid at sinindihan ito bago lumapit sa akin.

Hinawi niya ang buhok na humarang sa mukha ko. "My daughter... You broke her, hindi ko pwedeng hayaan na lang na makita siyang naghihirap habang ikaw ay nagsasaya!"

Napapikit ako nang idampi niya sa likuran ko ang sigarilyong sinidihan niya.

"A-Ah!!!!"

Ang sakit... subrang sakit...

Dahil sa subrang panghihina ay bumagsak ako. At ngayon kitang-kita ko ang kamay nitong may hawak na kahoy, nakaangat sa ere at handa ng ihampas sa mukha ko.

"NO! NO!"

* * *

"Patay na... hindi na humihinga." Boses mula sa aking likuran. My sight was so blur, hindi ko alam kung nasaan ako.

"Siguradohin mo. Ang bilin sa atin ay kailangang patay na talaga ang babaeng 'yan."

"Huwag ka mag-alala. Sigurado na 'yan."

"Nahanda mo na ba nang maayos itong kotse? Ang break natanggal mo na?" Isang boses galing naman sa isa pang lalaki.

"Oo, inayos ko na simula kahapon..." they started to walk away until I can't head their footsteps anymore.

Sigurado akong tauhan sila ng tatay ni Gizem.

Nang i-angat ko ang tingin ko'y napagtanto kong nasa isang kotse ako. At mas lalo akong nagulat nang makitang umaandar ito papunta sa bangin.

I wanted to scream but I can't. I wanted to go out but the door was locked. No... Al... Brazilla... Mommy... Daddy... I can't die like this! Ayoko... please someone save me!

Hindi rin gumagana ang break, seconds later naramdaman ko na ang pagkahulog ng sasakyan sa bangin.

Naramdaman ko pa ang pag-untog ng ulo ko sa kung saan.

Kasabay n'on ang pagdilim ng lahat.

...

"ZAMIA!?" Minulat ko ang mata ko. Malalim na hininga  ang pinakawalan. "Zamia?" Mukha ni Mommy ang una kong nakita.

"M-Mommy..." I whisphered.

"Yes Zam, it's me..."

Mahigpit niya akong niyakap. Nagsimula ring maglandas ang luha ko.

"Mommy... I regain my memories."

***