Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Πόσες φορές ευχήθηκες να ήσουν καλύτερος; Πόσες φορές χαμογέλασες αντί να κλάψεις ή να βρίσεις; Πόσες φορές συμβιβάστηκες; πόσες φορές είπες ψέματα γιατί ντρέπεσαι την αλήθεια; Πόσες φορές απογοήτευσες αυτούς που αγαπάς;

Όσες και να ήταν να θυμάσαι πόσες φορές γέλασες χωρίς να υπάρχει αύριο, όσες φορές ονειρεύτηκες και συγκινήθηκες. Αγαπάς, σκέφτεσαι, συγχωρείς, γελάς, συνεχίζεις, πονάς και στο τέλος ελπίζεις για αστερια που δεν καίγονται ποτέ.

Η Βαλέρια είναι κάποιους μήνες πριν την αποφοίτηση της και ενώ τα δρώμενα την απογοητεύουν αρκεί μόνο μια μικρή στιγμή για να ανακαλύψει πως υπάρχει ομορφιά σε πράγματα που ποτέ δεν έλαβε υπόψη της : σε αστερια, στο μαύρο, στην πιπερόριζα, σε σκισμένα βιβλία, σε βρώμικες ταράτσες, σε οικογενειακές γκρίνιες, σε αγριολούλουδα, σε πρόσωπα που της χάρισαν μόνο πίκρες, στην απώλεια και αποδοχή.

Ζήσε σαν να ήταν
να πεθάνεις αύριο.
Μάθε σαν να ήταν
να ζήσεις για πάντα.

στην dems/ την Τατιάνα /την Άννα/  την Τεσα / την Γεωργία και σε όλους που  αξίζετε το σύμπαν και δεν το ξέρετε

στον tae