Αυτό που ψάχνεις εσύ
σε ψάχνει επίσης
– 17 Ιανουαρίου

Η ΛΕΥΚΗ ΤΡΎΠΑ είναι το ακριβές ανάλογο μίας μαύρης όπου ο χρόνος όμως έχει αναστραφεί. Ενώ οι μαύρες τρύπες είναι περιοχές του χώρου από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει τίποτα, οι  λευκές τρύπες είναι περιοχές που τίποτα δεν μπορεί να εγγραφεί. Έχουν όλες τις ιδιότητες που θα είχαν οι μαύρες τρύπες, αν ο χρόνος έτρεχε προς τα πίσω. Αυτή ήταν η σκέψη που τριγύριζε στο μυαλό της Βαλεριας ενώ χάζευε ακατάσχετα στην ώρα της γεωγραφίας. Πως μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω; Αν μπορείς στο διάστημα γιατί όχι εδώ; Μπορούσε να κάνει τον πατέρα της να ζει αν βρίσκονταν στο διάστημα;

Οι σκέψεις της βρήκαν άδοξο τέλος όταν χτύπησε το κουδούνι και βρέθηκε ακόμη στην θέση της προσπαθώντας να θυμηθεί τι ακριβώς της είχε πει ο Γκρέγκορι για την σκοτεινή ύλη την Παρασκευή το ξημέρωμα. Εκείνη η κλήση είχε διαρκέσει περισσότερο από κάθε άλλη που είχε κάνει και αναρωτήθηκε γιατί δεν την είχε ρωτήσει τι ήθελε ασκήσεις φυσικής την Παρασκευή ενώ είχε μάθημα την Δευτέρα.

Η αλήθεια ήταν πως απλά είχε βρει δικαιολογία να κρατήσει λίγο παραπάνω η συνομιλία τους, σερνόταν κυριολεκτικά από τάξη σε τάξη εκείνη την Δευτέρα μέχρι που η Λουίζα έκατσε στο δίπλα θρανίο την ώρα της φυσικής « Γειά σου όμορφη ανταρσία » είπε με έναν τεταμένο τόνο υπονοώντας ξεκάθαρα τα συμβάντα της Παρασκευής « Δώσε μου ένα λόγο που δεν απάντησες στα μηνύματα μου » η Λουίζα είχε τονίσει τόσο πολύ τα μάτια της με εκείνο το μολύβι κάνοντας την να δείχνει περισσότερο σαν μπαμπούλας πάρα ανεξάρτητη ροκου « Ξεκόλλα πλάκα κάνω ξέρω τι μούχλα είσαι ώρες ώρες » μουρμούρισε η Λουίζα περνώντας μια καστανή τούφα πίσω από το αυτί της « Αλλα τι στα κομμάτια έκανες όλο το σαββατοκύριακο; μπορούσαμε να πάμε μαζί στην συγκέντρωση της Τζούντι » η Βαλερια στην προκειμένη προτιμούσε να πεθάνει πάρα να παρακολουθήσει την Τζούντι Πουβι να μιλάει για το πόσο ήθελε να γίνει βασίλισσα του χωρου αποφοίτησής ή να δοκιμάσουν τα αρώματα της.

« Βοηθούσα την Αννι με κάτι » είπε απλά χωρίς δώσει την εντυπωση πως έλεγε ψέματα, δεν έκανε τίποτα το σημαντικό, πράγμα που αν το έλεγε στην Λουίζα θα ήταν αιτία του τρίτου παγκόσμιου πολέμου, ειδικά αν ανέφερε το ότι μιλούσε με τον Γκρέγκορι στο τηλέφωνο κάμποσες ώρες « Καλά την γλίτωσες με την αποβολή ε; έχεις αρχίσει να γίνεσαι άνθρωπος!» εάν αυτό το έλεγε η Λουίζα έπρεπε μάλλον να αρχίσει να ανησυχεί « Σιγά , δεν ήταν τίποτα » είπε άνετα παριστανοντας πως ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Από την δεξιά μεριά της παρατήρησε πως είχε κάτσει η Ζόι εκείνη η μικρόσωμη Ασιάτισσα που είχε τα πιο εκφραστικά μάτια στο σύμπαν. Η Βαλερια την είχε ξαναδεί, βέβαια τότε δεν είχε νιώσει τέτοια αμηχανία παρατηρώντας πόσο άψογη ήταν η Ζόι.

Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο με κυκλικό γιακά χωμένο μέσα σε μπλου τζιν και κρεμ παπούτσια τένις, τα σκούρα καστανά μαλλιά της πιασμένα σε μια ίσια αλογοουρά δεν πετούσαν αλλά έστρωναν πίσω με τάξη και σύνεση. Είναι από τα άτομα που θες να τους ζητήσεις στυλό μόνο και μόνο για να τους μιλήσεις. Ηταν στο κλαμπ των θετικών επιστημών μαζί με ένα μάτσο άλλους φλώρους που δεν έβγαιναν ποτέ διάλειμμα ή δεν πήγαιναν καν στην τραπεζαρία.

Η Ζόι έμοιαζε περισσότερο με μια φιγούρα βγαλμένη από περιγραφή της Κάρι Μπραντσο στο sex and the city πολύ στοχευμενο στυλ που είχε κάτι από Νέα Υόρκη. Αλλά ήταν πασιφανές ότι η Ζόι ήταν από την Κορέα και πιο συγκεκριμένα την Σεούλ. Το μονο μάλλον πράγμα που μπορεί να της πει κανείς και να ενοχληθεί είναι το παρονιμι κινεζα. Η Ζόι παίζει βιολί και εκτός από το ότι είναι λαμπρή μαθήτρια κατά πάσα πιθανότητα να παίξει σε τεράστιες παραστάσεις στο μέλλον. Η Βαλερια γύρισε λιγάκι και παρατήρησε το τετράδιο της Ζόι όλα εκείνα τα πολύχρωμα υπογραμμιστικα στην κασετίνα της και τις μικρές ταινίες που κολλούσε σημειώματα.

« Όλα αυτά τα έφτιαξες μόνη σου;» φυσικά και τα είχε φτιάξει μόνη της αλλά έψαχνε δικαιολογία για κουβέντα και η Ζόι δεν φάνηκε να ενοχλείται αντί αυτού της χαμογέλασε ρίχνοντας μια αμέριμνη ματια στο τετράδιο της « Ω αυτά; δεν είναι τίποτα αλήθεια!» τα αμυγδαλωτά μάτια της Ζόι έκλειναν λιγάκι όταν χαμογελούσε « Πρέπει να πας στο παράρτημα δημιουργικού κολλάζ» η Βαλερια ήταν ήδη σε αυτό το παράρτημα αλλά δεν ήταν διόλου καλή με τα κολλάζ και την πολύ συγκεκριμένη κλίμακα μέσα στην οποία έπρεπε να κυμαίνονται οι χειροτεχνίες.

Η Βαλερια παρατήρησε πως η Ζόϊ έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με τον αδερφό της όταν χαμογελούσε βέβαια αυτό το ήξερε γιατί είχε βάλει στο μάτι τον Τζουν στην πρώτη γυμνασίου. Ο Τζουν στα δεκατρία ήταν πολύ πιο ήρεμος και μάλλον λιγότερο δημοφιλής, μέχρι που κάτι πάρα πάνω από το μισό σχολείο άρχισε να έχει ψύχωση μαζί του στις αρχές του λυκείου , ίσως επειδή έβαφε τα μαλλιά του και ήταν πρώτη μουρη σε οποιαδήποτε αλητεία. Ο Τζουν ήταν η μόδα σε όλο της το μεγαλείο ότι και να φορούσε θα προκαλούσε τον θαυμασμό, ανάμεσα στα είδωλα του σχολείου έμοιαζε να μην έχει καμία σχέση με την Ζόϊ.

Η Ζόι στήριξε το πρόσωπο της στην γροθιά της « Λες; Δεν ξέρω νομίζω ότι γενικά τα κλαμπ καλων τεχνών είναι πολύ μέτρια » μαχαίρι στην καρδιά για την Βαλερια που ήταν στα περισσότερα αλλά έκανε ένα αμήχανο ω ναι! « Είναι σημαντικά όλα αυτά φέτος αν σκεφτείς πόσες λίγες είναι οι θέσεις στα πραγματικά καλά πανεπιστήμια» όταν μάλλον η Ζόι έλεγε καλά θα εννοούσε κάτι σαν του Στάνφορντ, του Χάρβαρντ, του Κορνελ ή το Κολούμπια στην Νέα Υόρκη. Με άλλα λόγια άπιαστα όνειρα για τα δικά της μέτρα, μέσα στην τάξη κυριαρχούσε εκείνος ο απολυτος πανζουρλισμος κάποια κοπέλα από πίσω γελούσε τσιριχτα κάτι μαντράχαλαδες είχαν φέρει αναψυκτικά μέσα στην τάξη, ένας μάλιστα πέταξε σαν ρουκέτα ένα στυλό μπροστα στον πίνακα.

Η Ζόι ξαφνιάστηκε λιγάκι και έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας « Δεν μπορώ να τους συνηθίσω » ομολόγησε και η Βαλερια χαμογελασε με κατανόηση γιατί εκείνη θα το έθετε πολύ διαφορετικα δεν είναι τέρμα καθυστέρημενοι όλοι τους; αλλά αν τους αποκαλούσε έτσι θα σε προσέβαλε τα άτομα με αληθινές αναπηρίες, έτσι το πήρε πίσω « Στην Κορέα πως ήταν ακριβώς;» η Ζόι και ο Τζουν είχαν έρθει στα τελευταία της πρώτης γυμνασίου στο σχολείο της με βαθμολογίες στα αγγλικά πολύ μεγαλύτερες από τις δικές της « Εκεί ήταν αλλιώς, άλλοι άνθρωποι, οι Αμερικανοί είναι ξιπασμενοι χωρίς παρεξήγηση, στο σχολείο μου καναμε πολλα δημιουργικά πράγματα, από εθελοντισμό έως και εκμάθηση ακόμα και των πιο σπάνιων μουσικών οργάνων»

Η Βαλερια προσπάθησε να φανταστεί τον εαυτό της σε ένα τέτοιο σχολείο, άραγε εκεί θα μπορούσε να κάνει ποιοτικά μαθήματα σχεδίου; δεν είχε προσβληθεί διόλου και άρχιζε μάλιστα να πιστεύει δραματικά το ίδιο « Σαν το βιολί; » η Βαλερια δεν είχε καμία ιδέα από μουσικά όργανα για αυτό ήθελε να πάρει ένα δρόμο ασφαλείας προκειμένου να μην πει κάποια κοτσάνα και φανεί λιγότερο κουλτουριαρα στην Ζόι « Ναι ακριβώς γενικά εκεί η ζωή των ανθρώπων είναι πιο λιτή λιγότερο χεκτικη, δεν παύει όμως να θυμίζει τον Ψυχρό Πόλεμο »

Η Βαλερια θυμήθηκε πως η Ζόι στην δεύτερα λυκείου είχε γράψει έναν εκπληκτικό λόγο για τον ανθρώπινο όλεθρο στον πόλεμο Βόρειας Κορέας και Αμερικής « ένα πόλεμο στο πιο ακατάλληλο μέρος, την πιο ακατάλληλη στιγμή, με τον πιο ακατάλληλο αντίπαλο..» είπε η Βαλερια θυμίζοντας στην Ζόι πως εκείνη παρακολουθουσε στις ιστορικές ημερίδες που έκανε που και που το σχολειου. Η Ζόι έδειξε να εκπλήσσεστε από αυτό και ένευσε κάπως περίφανη που τα λόγια της είχαν μείνει έστω και σε ένα  άτομο.

Η συζήτηση τους κόπηκε απότομα γιατί μέσα στην τάξη μπουκαρε ο κύριος Αλφι. Ο καθηγητής της φυσικής τους ήταν κοντός και με ευρείες διαστάσεις για κάποιον που δεν ήθελε να χρησιμοποιεί την λεξη παχουλος, το μουστάκι του ψιλό και τα πουκάμισα του μονίμως γαλάζια, ένας φλεγματικός ανθρωπος που δεν το είχε σε τίποτα να αφήσει κάποιον στην ίδια τάξη επειδή κολλούσε τσίχλα κάτω από θρανίο.

Έκανε μια είσοδο όμοια με αυτή του σιφουνα, ρημαζοντας ένα πάκο από χαρτιά στην έδρα του « ΚΆΤΩ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΠΌ ΤΑ ΘΡΑΝΙΑ ΧΆΡΟΛΝΤ! ΣΤΙΒ ΌΧΙ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΆ - ΤΟ ΛΕΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΕΊ ΚΆΝΕ ΤΟΝ ΚΌΠΟ ΚΑΙ ΡΊΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ! ΕΣΎ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΆΞΗ ΜΟΥ - ΓΙΑΤΊ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΣΤΙΟΎΑΡΤ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΣ ΜΑΖΊ ΤΟΥ;» ο κύρος Αλφι ήταν γνωστός για την διαπεραστικη φωνή του και την τάση του να κάνει τα πάντα χίλιες φορές πιο έντονα απλά βγάζοντας κραυγές μαζί με της συλλαβές του « Γαμωτο! Το όνομα μου είναι Τενεσι! » είπε τόσο μεγαλοφωνα ο Χάρολντ που καθόταν αρκετές θέσεις πιο πίσω, ήταν από αυτους τους πληθωρικους κουλτουριαριδες του θεάτρου με τις μακριές καμπαρντίνες και τα άρβυλα που στολίζουν το θρανίο του, έμοιαζε περισσότερο βέβαια με φρικιό από την δεκαετία των 80s με φουλάρια δεμένα στα χέρια του και μπαντανες να συγκρατούν τις καστανες τουφες του. Του είχε καρφωθεί η ιδέα πως ήταν όντως ο Τενεσι Ουίλιαμς κάποιος απόγονος του πιο λευκός και από τον Κένεντι.

« Μην μου πεις! Είναι άσχημο πράγμα να αμαυρώνεις ονόματα νεκρών» είπε πιο ήπια ο κύριος Αλφι χαμογελώντας πικρόχολα ως προς τον Τενεσι που έκανε μια γκριμάτσα κουνώντας το χέρι του τύπου άσε μας κουκλίτσα μου. Η Ζόι γελούσε με τον Τενεσι - γιατί πάνω κάτω όλοι γελούσαν με τον Τενεσι - και το μελόδραμα του. Οταν το μάθημα είχε ξεκινήσει για τα καλά και ενώ οι μαθητές έμοιαζαν να ήταν στον ίδιο υποτονικο βαθμό, ο κύριος Αλφι έγραψε με τεράστια γράμματα στον πίνακα ΤΕΣΤ σε κάθε άλλη περίπτωση η Βαλερια θα είχε φριξει περισσότερο αλλα το γεγονός ότι είχε εμφανιστεί ο Γκρέγκορι στην πόρτα της τάξης με την τσάντα στον ώμο του, είχε πάρει τελείως το μυαλό της από το τεστ.

Μολονότι όλοι κοιτούσαν τον Γκρέγκορι να διασχίζει την αίθουσα αργά σχεδόν προκλητικά για τον καθηγητή, έκανε μια υπόκλιση στον καθηγητή που ξεσήκωσε γέλια « Φτάνει κύριε Ράιτ καθίστε » και ενώ τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο άδειο χαρτί του τετράδιο της το μυαλό της κυριολεκτικά δεν έλεγε να βρει έναν λόγο να γράψει εστω και μια λέξη. Και έτσι κατέληξε να γράψει για τις άσπρες τρύπες αγνοώντας τις ερωτήσεις στον πινακα, έγραψε για την ακτινοβολία και τον Χονκινς αφήνοντας έγκαιρα κάτω το στυλό όταν ο καθηγητής γαυγισε ένα τέλος χρόνου, κάτω τα στυλο και κάποιος βλακας πέταξε εγώ κρατάω μολύβι ο κύριος Αλφι του έριξε μια φαρμακερή μάτια πόσο καθυστέρημενος είσαι τέλος πάντων Στιβ; αισθάνθηκε την ανάγκη μόνο για μια στιγμή να κοιτάξει εκεί πίσω που ο Γκρέγκορι με μαλλιά κατάμαυρα σαν την σκοτεινή ύλη έκανε κοφτές κινήσεις με το στυλό πάνω στο χαρτί, της φάνηκε ότι ζωγράφιζε.

Ενω ο καθηγητής μάζευε τα χαρτιά και άκουγε διαφορους μαθητές να γκρινιάζουν για το παραμικρό, δεν έριξε καμία ματιά στο γραπτό της απλά φάνηκε αρκετά ικανοποίημενος που είδε πολλά πράγματα. Γυρισμενη μπροστά άκουσε τον καθηγητή φυσικής, τον κοντό και παχουλο κύριο να γαυγιζει και πάλι « Είπαμε όχι άλλες ζωγραφιές κύριε Ράιτ » και ύστερα την φωνή του Γκρέγκορι τόσο ετοιμόλογη « Είναι σκίτσο όχι ζωγραφιά » και η Βαλερια έκρυψε με την ανάστροφη της παλάμης της το χαμόγελο της ώστε να μην την δει η Λουίζα που ρολαρε τόσο απόδοκιμαστικά τα μάτια της, μουρμούρισε ένα καμμένος όμως.

Η Βαλερια δεν της απάντησε κοίταξε μόνο μπροστά διώχνοντας την υποψία του γέλιου της. Αλλά γιατί να κάτσει να κάνει ένα σκίτσο ενώ μπορούσε να γράψει με μάτια κλειστά όλες τις απαντήσεις; ήταν αστείες αυτές οι ερωτήσεις για εκείνον. Η Βαλερια όταν χτύπησε το κουδούνι σκόπιμα άργησε να μαζέψει τα πράγματα της παρατηρώντας , πως ο Γκρέγκορι δεν είχε σηκωθεί από το θρανίο και ξεφυλλιζε το βιβλίο φυσικής σαν να ήταν περιοδικό προηγούμενου αιώνα σε αίθουσα αναμονής ιατρείου.

Η Λουίζα της είπε ότι θα την περιμένει στην τραπεζαρία και μέσα στην λαομαζα ο Στιβ πρώτος και καλύτερος άρπαξε το βιβλίο του Γκρέγκορι και το πέταξε πίσω « Κάτι σου έπεσε  » του σφυριξε και ο Γκρέγκορι εμφανώς προκλητικά γύρισε πίσω το κεφάλι του στηρίζοντας το στην καρέκλα και χαμογελασε « Πολύ καλό αλήθεια αλλά ήλπιζα πως εσύ με τους άλλους Νεάντερταλ θα το μαζευες » ο Στιβ πήγε να πει κάτι που το ξέχασε με το που πέρασε από μπροστά του ή Λουίζα και του έκανε νόημα να την ακολουθήσει για το γεύμα. Παρόλα αυτά γύρισε και αγριοκοιταξε τον Γκρέγκορι που δεν δίστασε να του αστραψει ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Η Βαλερια παρακολουθησε όλη την σκηνή διακριτικά παριστανοντας ότι γέμιζε την τσάντα της με τα βιβλία της και αν είχε τα κότσια θα πήγαινε εκεί και θα έλεγε στον Στιβ να πάει να γαμηθει. Η τάξη ήταν άδεια καθώς  οι μαθητές είχαν κυριολεκτικά αδειάσει την αίθουσα αστραπιαία, όλοι έτρεχαν σαν τρελοι στην τραπεζαρία όπου σέρβιραν μάλλον πατάτες και όταν πέρασε στην τσάντα της στον ώμο της βρήκε τον Γκρέγκορι να κάθεται πάνω στο θρανίο.

« Μην του δίνεις σημασία είναι προβληματικος » του είπε πρώτη και πήγε πίσω με μεγάλα βήματα έσκυψε πήρε το βιβλίο του και το άπλωσε προς το μέρος του. Ο Γκρέγκορι κοίταξε το βιβλίο και μετα χαμογελασε λιγότερο αυθαδικα από όσο συνήθως, η Βαλερια παρατηρούσε λίγο παραπάνω το παρουσιαστικο του αν κάποιος δεν τον κοιτούσε λίγο παραπάνω δεν θα έβλεπε πόσο ασυμβίβαστο ήταν το δέρμα του και τα μαλλιά του, έμοιαζε άρρωστος έτσι νόμιζε εκείνη « Δεν το σκόπευα, πως έγραψες;»

Η Βαλερια έπρεπε να μοιραστεί το μυστικό της και έτσι στάθηκε στο άλλο της πόδι καρφώνοντας το βλέμμα της στα καστόρινα μποτάκια της « Λες ο Αλφι να με αφήσει επειδή έγραψα για το μικρό νέφος; » ο Γκρέγκορι της είχε  εξηγήσει πως το μικρό νέφος είναι η Ανδρομέδα είναι το πιο απομακρυσμένο αντικείμενο εύκολα ορατό με γυμνό μάτι, ένας γαλαξίας που περιέχει την περισσότερη σκοτεινή ύλη. Ο Γκρέγκορι κατέβηκε με μια ζωηρή κίνηση από το θρανίο « Όχι θα νομίζει πως είσαι το πρώτο κορίτσι που ξέρει αληθινή φυσική »

Η Βαλερια ήξερε πως αυτό ήταν αστείο και πάνω από όλα εκείνη περνούσε την βάση με το ζόρι στα μαθήματα θετικών επιστημών. Ο Γκρέγκορι την κοιτούσε στο πρόσωπο και εκείνη πασχιζε να βρει κάπου να καρφώσει το βλέμμα της ώστε να μην φαίνεται νευρική « Εσύ για δεν έγραψες τίποτα; »  τον ρώτησε αγνοώντας το φιλόδοξο σχόλιο του « Γιατί όχι; » ο Γκρέγκορι μάζεψε τα πράγματα και τα πέταξε σκόρπια μέσα στην τσάντα του ένα χαλι από μολύβια, τετράδια κανα δύο βιβλία, τσιγάρα και άδεια μπουκάλια νερό « Γιατί δεν νιώθεις την ανάγκη να ανταμειφθείς αν ξέρεις κάτι;» της χάρισε ένα χαμόγελο πολύ πιο ήρεμο και λιγότερο νευρικό ή μισό τρελό όπως την Παρασκευή, εκείνο που έκανε το λακακι στο δεξί του μάγουλο να κάνει την δυναμική του εμφάνιση.

« Δεν μου αρέσει τα μοιράζομαι την επιτυχία και την αποτυχία » ήταν εγωιστικό και ήλιθιο αυτό που έλεγε αλλά δεν ήθελε να του το πει μήπως και  ακουστεί σαν τον Ντάνι « Παρεμπιπτόντως το αγόρι σου κόβει βόλτες εξω από την τάξη, μίλησε του θα νιώσει ανακούφιση » εκείνη γύρισε αμέσως πίσω για να δει αν όντως κάποιος περνούσε από την τάξη περιμένοντας, δεν ήξερε γιατί την έτσουξε που ο Ντάνι δεν είχε μπει μέσα, τι νομιζε τέλος πάντων; ο Γκρέγκορι πέρασε από δίπλα της ρίχνοντας ένα συνωμοτικό χαμόγελο που της ελεγε μέσες ακρες όλα καλά λόγω τιμής! « Τα λέμε Ανδρομέδα »