Οι καλες αναμνησεις
προερχονται απο
κακές ιδεες
– 12 Ιανουαρίου

ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΚΑΛΉ ιδέα το περπάτημα φυσικά και δεν ήταν. Είχε αργήσει αρκετά όχι τόσο όμως ώστε να γλιτώσει την πρώτη ώρα, βρεγμένη από την κορυφή έως τα νύχια είχε σχέδιο να βρεθεί στα αποδυτήρια ώστε να αλλάξει, μια ακόμη κακη ιδέα ήταν να προσπαθήσει να μπει μέσα χωρίς να την δει ο φύλακας. Υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να επαναλάβει κάτι που είχε κάνει παλαιότερα με την Λουίζα, να ανέβουν στο τοιχακι και να πηδηξουν στην σχολική έκταση του γηπέδου. Είχε αποδειχθεί πολύ κακή ιδέα τοτε, μιας και εκείνη είχε κοντεψει να σπάσει τον αγκωνα της. Δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο δύσκολα θα ήταν τα πράγματα με την βροχή και την απουσία παρακίνησης από κάποιον. Παρόλα αυτά δεν δίστασε, πέταξε την τσάντα της από την άλλη πλευρα και δοκίμασε τα μποτάκια της στα μικρά κομμάτια που το τοιχακι είχε βαθουλωσει. Φήμες έλεγαν πως κάποιος είχε τρακάρει εκεί, μην είσαι κοταρα Βαλ η Λουίζα θα το είχε κάνει με κλειστά μάτια θύμισε στον εαυτό της και έσπρωξε το βάρος της προς τα πάνω ενώ η βροχή αμέριμνα ποτιζε το κεφάλι της. Τα δάχτυλα της δυσκολεύονταν να βρουν κράτημα στον τοίχο και όταν έφτασε να κάνει το πρώτο βήμα το ένα της χέρι γλίστρησε από το άγριο και βρεγμένο κράτημα και κόντεψε να πέσει κάτω.

Εσφιξε τα δόντια της βρίζοντας και τραγουδώντας στο ενδιάμεσο, μετραγε τα βήματα της ενώ έπαιρνε βαθιές ανάσες, τα πόδια της έτρεμαν σε κάθε παραμικρη αλλαγή θέσης και μετρώντας τέσσερα βήματα κόλλησε πάνω στον τοίχο τρομοκρατημένη, δεν υπήρχε γυρισμός αν αποφάσιζε να κατέβει είχε τις ίδιες πιθανότητες να φάει τα μούτρα της έξω από το σχολείο, με το να φάει τα μούτρα της μέσα στο σχολείο. Καβάλησε το διαχωριστικό και συνειδητοποίησε πως η απόσταση από το σημείο που έπρεπε να πηδηξει ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο θυμόταν. Πως η Λουίζα την είχε βάλει να κάνει τέτοια τρελα; Τι σκατα είχε στο μυαλό της τοτε ήταν κάτι παραπάνω από τέσσερα μέτρα και πριν προλαβει να απελπιστεί είδε κοντά στο οπτικό της πεδίο κάτι να εκσφεδωνιζεται, τα μάτια της ακολούθησαν την κίνηση και στάθηκαν στην τσάντα που προσγειώθηκε στην σωστή μεριά. Όταν γύρισε το κεφάλι της κάποιος ήδη σκαρφαλωνε στο τοιχακι πολύ πιο γρήγορα δεν της πήρε πολύ να ταλαντευτει από την τρομάρα « Δεν θα στέκεσαι εδώ για μια ζωή έτσι;» ρώτησε ένα αγόρι που ήταν ήδη πάνω στο διαχωριστικό. Η Βαλερια καπως αιφνιδίασμενη του έριξε μια τεταμένη ματια σαν να αναρωτήθηκε αν της ήταν γνωστή η φυσιογνωμία του ή τουλάχιστον η φωνή του. Τζίφος. Το αγόρι φορούσε ένα μαύρο σκουφάκι και μαύρο μπουφάν αν μπορούσε να ξεχωρισει κάτι πάνω του ήταν τα μακριά του πόδια και το ύφος του.

« Θα πηδηξεις ή να σε σπρώξω; » ρώτησε και η προφορα του ήταν αμυδρά πιο επίπεδη από αυτή τον ντόπιων, του ρίξε άλλη μια ματιά παρατηρώντας τελικά πως είχε γαλανά μάτια ίσως πιο σκούρα από γαλανά « Εσύ πρώτος » η φωνή της βγήκε πιο ψιλή από όσο συνήθως και τον είδε να της σκάει ένα φευγάτο χαμόγελο « Ότι πεις» όσο εκείνη φαινόταν να μην τον αναγνωριζει εκείνος της έδινε την εντυπωση για το αντίθετο. Η κίνηση του ήταν εύκολη και τόσο αβίαστη που όταν βρέθηκε από κάτω καθιστός σαν γάτα γύρισε και την κοίταξε περιμένοντας. Εκνευρίστηκε που φάνηκε τόσο πολύ η δυσκολία της, τα χέρια της εσφιγγαν τόσο πολύ τα κρατήματα που ένιωθε τα δάχτυλα της να μουδιαζουν και τι θα συνέβαινε αν τα πόδια της μουδιαζαν; έκανε μια άμυδρη κίνηση και περάσει το ένα πόδι της από την άλλη και απευθείας το μετάνιωσε κολλωντας το κορμί της για ασφάλεια πάνω στο διαχωριστικό « Εη Βαλερι! Βαλερι σωστά; » ένευσε καταφατικά « Μην κοιτάς κάτω και μην υπολογίζεις η απόσταση είναι μικρότερη από αυτό που βλέπεις, προσπάθησε να περάσεις το πόδι σου από την πίσω μεριά» έτρεμε υπερβολικά πολύ για να κάνει το οτιδήποτε και έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα ακίνητη έτοιμη να του ζητήσει να καλέσει κάποιον καθηγητή και να φερει μια καταραμένη σκάλα ή οτιδήποτε άλλο, να καλέσει την πυροσβεστική ή ότι άλλο του κατέβει. « Δεν είναι τόσο άσχημο »

Η Βαλερι πάρα ήταν τρομαγμένη ακόμη και για να θυμώσει με αυτές τις μαλακιες που της έλεγε « Ένα βήμα πίσω είναι και πηδας απευθείας μην κρεμαστείς από το στερέωμα » της είπε ενώ η βροχή άρχιζε να εξασθενει πήρε μια κοφτή αναπνοή ακόμη και η όραση της έκανε παιχνίδια από τον πανικό « Αυτό είναι αυτοκτονία! » είπε γεμάτη απελπισία και το αγόρι της έσκασε ένα μόρτικο χαμόγελο τόσο καθαρό όσο και ο φόβος της εκείνα τα λεπτά « Μόνο αν το θες » προσπάθησε να αλλάξει θέση στο πόδι της να ελαφρύνει το κράτημα και να ισορροπήσει, σχεδόν απευθείας ένιωσε πως θα έχανε την ισορροπία της και κόλλησε ξανά στο διαχωριστικό « Δεν ανέβηκες εκεί για την θέα! Απλά πηδα μην σκέφτεσαι τίποτα, δεν σου ορκίζομαι ότι θα σε πιάσω » αν δεν ήταν τόσο απασχολημένη με το πως θα κρατηθεί θα είχε γελάσει με αυτό και για μια στιγμή ανησύχησε πως θα το έκανε.

Και την ώρα που γύρισε το πόδι της από πίσω, τα χέρια της γραπωθηκαν ενστικτωδως από τα κάγκελα όπως ακριβώς μάλλον της είπε να μην κάνει. Γλίστρησε τόσο εύκολα που τα έχασε ενώ έπεσε, η σύγκρουση της ήταν κάθε άλλο παρά ομαλή. Για μια ολόκληρη στιγμή έτρεμε στο έδαφος νιώθοντας ένα τραχύ πόνο στον ώμο της, δεν ήταν ακριβώς στο έδαφος αυτό το κατάλαβε αρκετά δευτερόλεπτα αργότερα όταν άκουσε μια έκρηξη από γέλια « Γαμωτο αν δεν πονούσε τόσο θα ήταν αστείο!» γύρισε το κεφάλι της απορρόφημενη από την ιδέα της πτώσης με μάτια καρφωμένα στο αγόρι που ήταν ξαπλωμένος στο βρεγμένο έδαφος με το ένα του χέρι ακουμπισμένο στην κοιλιά του, γελούσε και όταν γύρισε και την κοίταξε σοβαρεψε αμυδρά καταπινοντας τα γέλια του « Είσαι εντάξει; » φουρκισμενη ήθελε να τον κλωτσησει ενώ βρισκόταν καθισμένος εκεί « Πας καλά; Θα μπορούσα να -» την διέκοψε με ένα ύφος περιφρονητικο « Μην γίνεσαι δραματική θα έπρεπε να χαίρεσαι έκανες την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας σου! » σηκώθηκε τρέμοντας από το έδαφος και κοίταξε ψηλά αναγνωριζοντας πως η απόσταση ήταν πράγματι πολύ μεγάλη. Η βροχή είχε κόψει για τα καλά και όταν μάζεψε την τσάντα της απομάκρυνε βρεγμένες τούφες από το πρόσωπο της, υπήρχαν λάσπες στα μπατζάκια της, στα γόνατα της και έμοιαζε σωστή άστεγη, πριν προλάβει να του πει το οτιδήποτε ο φύλακας εμφανίστηκε στην γωνία κάνοντας τους νόημα « Ω ρε γαμωτο »