ΕΠΙΛΟΓΟΣ
– 22 Φεβρουαρίου

Η ΒΡΟΝΤΕΡΉ ΦΩΝΉ ΤΟΥ κόσμου πρώτη φορά έκανε την φαντασία του Γκρέγκορι να χάσει την κατεύθυνση της, έτρεμε και γεμάτος δάκρυα σήκωσε το κεφάλι του να κοιτάξει τους αστυνομικούς να τον κυκλωνουν, τα χέρια του σφιχτά κλειστά ασθμαινε στην προσπάθεια του να μην πει λέξη, σε λίγο όλα θα εσβηναν, θα έριχνε αυλαία και η καρδιά του θα ανταμωνε την γαλήνη, θα ξεχνουσε. Θα ξεχνουσε αυτό ήταν όλο.

Τον σήκωσαν όρθιο με προσπάθεια, το μούδιασμα τον άφηνε αδύναμο να περπατήσει και το ξερό αίμα διασκορπισμενο πάνω του θυμιζε έργο τέχνης, ήταν ντυμένος στα λευκά εκείνη την μέρα όλα ήταν περισσότερο φωτεινά από πριν, το όπλο ήταν πεταμένο ακόμη δίπλα στο αγέλαστο πρόσωπο του Σαικ. Η καρδιά του έφτασε στο στόμα του, άρχισε να νιώθει τα πόδια του βαριά η σαστιμαρα των δακρυων δεν σταματησε και όταν τον τράβηξαν ενώ από το σπίτι βυθίστηκε ακόμη περισσότερο στην πικρία της νωθροτητας.

Φοβήθηκε; Αγωνιουσε; το κεφάλι του καρφωμένο στο στήθος του ένιωθε τα μπρατσα των αστυνομικών να σφίγγουν τους ώμους του, τον γονάτιζαν και πονούσε - πονούσε λες και του συνεθλιβαν τα κόκαλα. Γιατί το έκανες; Γιατί το έκανες; Γιατί το έκανες; Γιατί το έκανες; έκλαιγε σαν να μην μπορούσε να πάρει ανάσα γιατί οι πνεύμονες του ασφυκτιουσαν, γιατί την άκουγε. Άκουγε την μητέρα του - άκουγε τα κλάματα της μητέρας του - άκουγε τις απερισκεπτες φωνές της Ανδρομέδας. Σήκωσε το κεφάλι του και το μόνο που σχημάτισε στα χείλη του ήταν το συγνώμη - η Βαλερια ήταν εκεί, πάντα ήταν η Βαλερια, πότε δεν ήταν η Ανδρομέδα, δεν ήθελε να θυμάται λεπτομέρειες αλλά η φωνή της ήταν πολύ χαρακτηριστική.

« Μπορείς να γυρίσεις τώρα, σε αγαπω πολύ » έπεσε και τον σήκωσαν σαν να ήταν άγκυρα που έμελε να βρει πάτο, οι φωνές έσβησαν δεν υπήρχε κάνεις εκεί, το τσίμπημα της παραισθησης άρχισε να λιώνει σαν το τοπίο γύρω του « Όχι! Όχι υπάρχει κάτι που πρέπει να πω πρώτα» με όλη την δύναμη που του απέμεινε γύρισε πίσω το κεφάλι του και κοίταξε το σπίτι του.

« Η μαμά μου θα .. με ψάχνει » το είπε κάμποσες φορές ακόμη μέχρι να δει για πρώτη φορά τον κόσμο να γυρνά, όλα μέσα στα μάτια του, τα δάκρυα του γλιστρουσαν πιο αργά στα μάγουλα του, τα δεμένα χέρια του ήταν ελεύθερα πλέον και μπόρεσε να δει ακόμη και στροβιλισμα του χρόνου, την θεωρία του χάους να γίνεται πραγματικότητα, μια μόνο στιγμή θα προκαλούσε το κύμα που ήθελε, θα ταξίδευε, θα ξυπνούσε κάπου χωρις πόρτες, κάπου που όλα τα άστρα θα ήταν μαζί του για πάντα, θα ήταν αστεροσκονη, η οδύσσεια του τελείωνε και τα δάκρυα του θα πότιζαν την γη, ήλπιζε πως θα ξεπλύνει το αίμα, εκεί θα φυτρωνε λεβάντα για να έχει να τον θυμάται για πάντα η Ανδρομέδα.

– επίλογος, σημείωμα

Η ΒΑΛΕΡΙΑ ΔΕΝ ήξερε γιατί οι άνθρωποι σοκάρονται τόσο από τον θάνατο. Μπορεί να την σόκαρε άδοξα το γεγονός ότι η αστυνομία όταν τον συνέλαβε μετά από λίγο δεν πρόλαβε καν να τον ανακρίνει γιατί είχε ήδη φύγει. Το πεθάνει είναι χοντρή κουβέντα ο Γκρέγκορι Ράιτ ποτέ δεν θα πεθαινε. Αυτό ίσως και να είχε αρνητική έννοια αλλά ποιος νοιάζεται πλέον, όταν κάποιος είναι στην ουσία θρυλικός είναι μόνο νεκρός. Είχε αποκαλυφθεί το φιάσκο με τα αντικαταθλιπτικα που είχε κατεβάσει πριν κάνει ότι κάνει.

Επίσης ο Τζουν κατηγορήθηκε για παράνομη πώληση ναρκωτικών και όπλων. Ο τύπος απέκτησε ένα φρικιαστικό ενδιαφέρον για όλη την υπόθεση, κάμερες, συνεργεία, δημοσιογράφοι και καμιά δακρυβρεχτη δήλωση. Υπήρξαν πολλοί που υπερασπιστηκαν τον Γκρέγκορι παρόλα αυτά και οι οικογένειες των θυμάτων του αφήνουν χίλια δυο λουλούδια στο γνωστό νεκροταφείο που έχει εκείνη την τρομερή θέα που έλεγε στην Βαλερια πριν γνωριστούν ακόμη καλά.

Ερωτήματα όπως γιατί δεν της είπε τίποτα, ή γιατι δεν είπε τίποτα ο Τζακ έμειναν αναπάντητα. Ο Τζακ έφυγε από την πόλη για το πανεπιστήμιο πιο νωρίς και παρέμενε άγνωστο τι ακολούθησε με αυτόν. Ο Τζουν ακόμη και αν προφυλακιστηκε αργότερα η οικογένεια του κατάφερε να τον ξεμπλέξει, η Ζόί γύρισε στην Κορέα στην μητέρα της. Ο Τενεσι πηγε στην Νέα Υόρκη για να ικανοποιήσει το όνειρο του να γίνει θιασώτης, είπε πολλά πράγματα για τον Γκρέγκορι πάνω από όλα ότι τον θαύμαζε. Ο Ντάνι δεν προσπάθησε να σμιξει ξανά με την Βαλερια πήγε στο πανεπιστήμιο που πάντα ήθελε και καπως εκεί χάθηκαν όλα όσα είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο.

Η Λουίζα μπορεί να έλεγε πως ήταν αρκετά σκληρή με κάτι τέτοια, πολλές φορές είχε κλάψει μέσα στην τάξη όταν έλεγαν για τον Γκρέγκορι. Όταν είχε ξεφτισει η υπόθεση η Βαλερια αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Ήταν περίπλοκο το πως κατέληξε σε αυτό ήταν μάλλον το σημειωματάριο του Γκρέγκορι που η αστυνομία δέχτηκε να της δώσει. Αθέτησε την υπόσχεση της να ζωγραφίζει πράγματα λιγότερο όμορφα γιατί έπαψε να το κάνει αυτό, η εμμονή της με τον Γκρέγκορι ήταν κάτι που δεν την εγκατέλειψε, την εμπόδισε σε πολλά πράγματα όπως το να κάνει νέες παρέες ή να βγαίνει περισσότερο έξω. Το καλό ήταν πως στην σχολή δημιουργικης γραφής οι σπουδαστές ήταν εξίσου σιωπηλοι. Η ιδέα να παρουσιάσει ως πρώτη της ιστορία την Θεωρία του Τίποτα φάνηκε σαν το μεγαλύτερο πράγμα που έκανε ποτέ.

Η καταπονεμενη Βαλερια Ρέιμοντ έγραφε με κεντρικό ήρωα τον Γκρέγκορι για πολυ καιρό αλλάζοντας μικρά στοιχεία που τον έκαναν δυστυχισμένο όσο ήταν ζωντανός και μόνο έτσι θα ησύχαζε πως κάποιος άνθρωπος τόσο σπουδαίος θα έβρισκε ένα καλύτερο τέλος.

Κάποιες φορές οι άνθρωποι εκτός από σάρκα και οστά είναι αυρα, θραύσματα αλήθειας, αισθηματος μέσα στο άπειρο της ανθρώπινης συνείδησης, δεν είναι απλά πρόσωπα είναι και χειρονομίες, όμορφα λόγια και ζεστά καμώματα. Είναι και δάκρυα, είναι και μακαβριες στροφές του χρόνου, είναι μηχανές καταστροφής, άκαρδες ενώσεις ατόμων, αδειανά μπουκάλια που αποφασίζουν να μην αφήσουν κανέναν να τα γεμίσει, είναι ψυχρές μάζες αέρα και σκοτεινοι ουρανοί χωρίς ίχνη φωτός.

Μικρές, ασήμαντες πράξεις γίνονται σημαντικές μόνο για εκείνους που ξέρουν να χάνουν.  Η απουσία αλλάζει τους παρόντες. Άνθρωποι που δείχνουν καλά, που χαμογελούν τόσο για τους άλλους, πονουν σιωπηλά, άνθρωποι που προσπαθούν να σβήνουν αναμνήσεις τις έχουν ανάγκη όσο τίποτα άλλο, άνθρωποι που δείχνουν άκαρδοι κρύβουν καλά ότι απέμεινε από αυτούς, άνθρωποι που είπαν ότι νοιάζονται έφυγαν και άλλοι που δεν μπόρεσαν να παλέψουν ξέχασαν και απομακρύνθηκαν.

Σημασία δεν έχει να μετράς μια μια τις πράξεις τους γιατί όλοι έχουν ανάγκη από έγνοια κάποιον να τους δωρίσει λουλούδια και να τους ρωτήσει πως πήγε η μερα τους. Σημασία έχει να παλέψει ο καθένας για τον κόσμο, να βρει κάτι που τον κάνει ευτυχισμένο και όχι απλά ικανοποιημένο, ευτυχισμένο με μικρά πράγματα που η υπεροψία δεν αφήνει να φανούν, είτε λέγονται αστέρια, είτε θάλασσα, είτε λουλούδια, είτε βιβλία, είτε φιλία και συμπόνια.

Οι άνθρωποι θλιβονται εύκολα, ξεχνούν και νοσταλγούν μην τους κόβεις τα φτερά - δεν θα φυτρωσουν έτσι τα δικα σου - μείνε δίπλα τους, άκουσε τους, κατανοησε τους για όσο κρατήσει, δεν μπορείς να τους εγκλωβισεις για πάντα στο μυαλό σου, κάποια ώρα αποφασίζουν να φύγουν και εσύ ωφελείς να κρατήσεις αυτή την μικρή φλόγα που απέμεινε από αυτούς. Ο θάνατος δεν είναι μόνο μια θαμπαδα στο ανθρώπινο ιστορικό, είναι αναπόφευκτος και άνθρωποι με κομμένα τα φτερά επιταχύνουν αυτή την διαδικασία. Αρκετές φορές η αγάπη δεν αρκεί αν δεν είναι από τα σωστά άτομα. Η διαφορά εντοπίζεται στο εάν κάποιος έχει το κουράγιο να συνεχίσει.

Ο Γκρέγκορι Ράιτ δεν έχει σημασία αν δεν είπε ποτέ δύο μαγικές λέξεις, τις έκανε πράξη κάθε μέρα. Η Βαλερια πολύ αργότερα έμαθε πως θα λουλούδια που προμηθευονταν ο Γκρέγκορι ήταν από ένα ανθοπωλείο στην άλλη άκρη της πόλης, ένα ανθοπωλείο από όπου αγόραζε λουλούδια για τα θύματα του ομαδικού σχολικου πυροβολισμου.

Αργότερα έμαθε πως ο Γκρέγκορι είχε ξεχάσει την ζωγραφιά της στο σχολικό του ντουλάπι, πως είχε κάποια χρωματιστά ρούχα στην ντουλάπα του και το ότι στο σημειωματάριο την έλεγε και Γουεντι. Έμαθε τι είχε κάνει σε αυτόν ο Ντάνι και ο Στιβ για το πόσο άσχημα λόγια του έλεγαν, έμαθε πως είχε αδερφή, αμαθε πως εκείνος απέρριψε την πρόταση για το καλύτερο πανεπιστήμιο, έμαθε πως ήταν τόσο θλιμμένος και εκείνη δεν έκανε τίποτα για να το αλλάξει. Έμαθε πως την άλλη φορά που θα χρειαστεί να μοιραστεί τόσα πολλά πράματα με κάποιον θα του πει εξαρχής πως είναι σημαντικός για εκείνην. Έμαθε πως οι άνθρωποι δεν διαρκούν για αυτό ζούμε μαζί τους όσο μπορούμε.

Έμαθε πως οι μικρές κινήσεις έχουν σημασία, τα λόγια σημαδευουν, μικρές λέξεις έχουν σημασία, όλοι οι τίτλοι του ημερολογιου του Γκρέγκορι έγιναν ένας ξεχωριστος δικός της τίτλος.

Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, στους κατέχοντες και στους ανέχοντες : για αυτό να την κυνηγας η ζωή είναι η μεγαλύτερη έκρηξη που θα ζησεις

Σβήνοντας το παρελθόν ίσως σβήνεις το μέλλον : μάθε από τα λάθη σου μην τα επαναλάμβανεις

Οι καλες αναμνησεις προέρχονται από κακές ιδέες : πάρε το ρίσκο

Μην ξυπνάς γαλαξίες σε κάποιον που δεν του αρέσουν καν τα αστέρια : μην λες πράγματα που δεν εννοείς

Ο καλύτερος τρόπος να κρατήσεις τον λόγο σου είναι να μην τον δώσεις ποτέ : μην υπόσχεσαι πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις πραγματικότητα

Αυτό που ψάχνεις εσύ σε ψάχνει επίσης : μην του γυρίσεις την πλάτη όταν το αναγνωρίσεις

Σύμπαν κάνε ότι γουστάρεις : αυτό που έχει σημασία είναι εσύ τι πορεία χαράζεις

Για την τελευταία ένδειξη ομορφιάς γύρω σου : μην κλείνεις τα μάτια σου ζήσε για κάθε μικρό ασήμαντο σαλεμα της φύσης

Λεβάντα για την πικρία : οι αναμνήσεις δεν είναι μόνο στάχτη γίνονται και φλόγες

Αν οχι τότε είναι σίγουρα όνειρο : μην αρνείσαι την χαρά οποίος και αν στην προσφέρει

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι με το ίδιο μόνο με τον ίδιο τρόπο : μην περιμένεις να συναντησεις ανθρώπους ίδιους με εσένα χτίσε γέφυρες μαζί τους μάθε να μιλάς χιλιάδες γλώσσες

Βανίλια για τον Ιανουάριο : μέσα στο σκοτάδι υπάρχει πάντα κάτι που θα σε βοηθήσει να βρεις το φως

Ένα τσακισμενο ντουλάπι αυτοκινήτου : μην βιαστεις να κρίνεις, δεν ξέρεις τι συμβαίνει στην προσωπική του ζωή

Ότι δεν συνέβη πότε είναι ότι δεν ποθησαμε αρκετά.

Θεοί αναχαιτιστε το διαστημα και τον χρόνο : μια αστραπή η ανθρώπινη ζωή και όμως προλαβαίνουμε

Η Ανδρομέδα και το σύμπαν : η αγάπη δεν αρκεί για να νικήσει το χάος

Το φεγγάρι απομακρύνετε από την γη : τίποτα δεν διαρκεί

Φαντάσματα της Κυριακής : η απουσια αποτυπώνεται

Ο Τζακ : η δειλία και ο φθονος κοστίζει

Ακουαρέλες ξεχασμένες στην Νέα Υόρκη : τα όνειρα είναι πρόσκαιρα αλλάζουν όσο και οι άνθρωποι

Ραγισμένη άλλη όμορφη : η ψυχή δεν γερνάει

Οδύσσεια : ο προορισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία από το ταξίδι

Αστεροσκονη : κάνεις δεν είναι εξολοκλήρου καλός και κακός

Σημείωμα για την Μεγάλη Μέρα : κάποιοι άνθρωποι φεύγουν χωρίς να προλάβουν να πουν αντίο άλλοι ξεχνούν να πουν αντίο

Ό μπλε θολός : Αν αγάπησες και πόνεσες, αγάπα περισσότερο
Αν αγάπησες περισσότερο και πόνεσες περισσότερο, αγάπα ακόμα περισσότερο. Αν αγάπησες ακόμα περισσότερο και πόνεσες ακόμα περισσότερο, αγάπα περισσότερο ώσπου να μην πονάει άλλο (Σαίξπηρ)

Το άθροισμα των επιλογών : Η μόνη νίκη στην αγάπη είναι η φυγή

Η ανοικτή πόρτα : Κάνεις δεν μπορεί να σβήσει σημάδια της ψυχής

Τα αδειανά χέρια : Ακόμη και το πιο ασήμαντο πλάσμα στο σύμπαν αξίζει να ακούσει λόγια συμπόνιας, ο άνθρωπος που δεν αισθάνθηκε στοργή από τους κατάλληλους ανθρώπους παραμένει ανερμάτιστος.

– επίλογος, σημείωμα

Η έκθεση που έγραψε ο Γκρέγκορι στις 5 Φεβρουαρίου για την Βαλερια

Είμαι απαίσιος να το ξέρεις, μπορεί να μην θυμηθώ ποτε έχεις γενέθλια, μπορεί να μην είμαι καν ενδιαφέρον στις μαύρες μου και είμαι συχνά στις μαύρες μου .. Είμαι ανίκανος να καταλάβω τι σου συμβαίνει όταν με χρειάζεσαι και ανίκανος να είμαι πάντα μαζί σου, κάποιες μέρες δεν θέλω μιλάω και δεν μπορώ να σου υποσχεθω ότι μπορώ να το αλλάξω και δεν θέλω να μιλάω για πολλές μέρες – δεν μου αρέσει ο κόσμος, δεν μου αρέσει τίποτα .. Δεν μπορώ να σπουδάσω μαζί σου, βαριέμαι εύκολα ... Ξεχνάω εύκολα , δεν έχω φίλους και δεν μπορώ να κοιμάμαι όταν δεν είμαι στο μπάνιο, είμαι ότι σιχενομαι και εύχομαι να ήμουν περισσότερο σαν τον Ντάνι, δεν έχω την οικογένεια που θα έπρεπε αλλά δεν νομίζω πως αυτό φταίει που είμαι έτσι .. – δεν ξερω εάν είμαι δειλός ή ανάξιος, νομίζω πως δεν με συγκινεί τίποτα πλέον γιατί δεν υπάρχει τίποτα για εμένα, όλα θα μαραθουν και θα πεθάνουν, δεν θα είσαι εδω αύριο και εγώ δεν θα έχω κανέναν λόγο να είμαι εδώ, θα καταλάβεις ότι δεν με αντέχεις, θα καταλάβεις ότι στο μέλλον δεν υπήρξα τίποτα απολύτως για εσένα.. Μια επανάσταση ίσως αλλά μόνο αυτό, θα σπουδάσεις, θα γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι και δε θα έχεις κανέναν λόγο να νιώθεις κάτι για εμένα, γιατί αυτό κάνουν οι άνθρωποι - φεύγουν είτε σήμερα είτε αύριο εγώ όμως δεν μπορώ να μένω εδώ να παρακολουθώ το χάος, εγώ να ξέρεις πως χαίρομαι που είσαι στην ζωή μου, μου αρκεί αυτό πάντα θα μου αρκεί, οπότε το επιθυμείς άφησε τον κόσμο και πέταξε μαζί μου.