CARLY

AND THAT'S WHEN MY FRIENDSHIP with Zacharias started. To the point that he almost became my confidant. Iba ang naging impact ng pagkamatay noon ni daddy sa akin. Mas lalong tumibay ang paniniwala kong mahirap maging attached sa mga tao. It's hard to care for too many people. It would mean too many pains to go through once they began leaving one by one.

I pushed my friends away. I blamed Kelly for inviting me to that café. I believed if that did not happen, daddy would still be alive. Or maybe, I was just making excuses.

I was just making excuses to make it look like pushing them away was very reasonable of me to do.

But like any person, no man was an island. At sa lahat ng mga taong iniwasan o tinaboy ko, si Zacharias lang ang hindi sumuko sa akin.

Aabangan niya ako kapag oras na ng uwian sa gate ng subdivision. Sasabayan lang niya ako sa paglalakad hanggang sa maihatid ako sa gate ng bahay. Siguro, iniisip niyong ang rupok ko dahil...dahil tumalab 'yong simpleng gesture niyang iyon. Hindi rin ako nakatiis na hindi siya kausapin habang naglalakad kami. Hanggang sa hindi ko na talaga kinaya ang lungkot.

Lumabas ako ng bahay isang gabi. Pumuwesto ako sa tapat nung tindahang malapit sa nire-renovate na bahay nina Zacharias. Dahil gabi na at may regulations ang home owner's association sa subdivision, ayun, wala nang makikitang kumikilos sa construction site.

Kaya nag-abang na lang ako sa tindahan kay Zacharias. Wala naman kaming cellphone number ng isa't isa kaya inabangan ko na lang siya. I was still shedding tears, but more calm than I was when I woke up in the middle of my sleep. I slept too much during those sad episodes of my life.

Sinabihan ako nung tao sa tindahan na magsasara na sila at pinauwi ako. So, I left. Nagkunwari lang ako na uuwi. Binagalan ko ang paglalakad habang panakaw-nakaw ng sulyap sa bahay na pinagtatrabahuan nila Zacharias.

Akala ko, uuwi akong mabigat ang loob. Pero biglang lumabas si Zacharias mula sa tulugan nila. Lumabas daw siya kasi natanaw raw niya ako sa bintana. Sa taas kasi siya nung double deck natutulog.

Gusto ko sanang hingiin ang permiso niya. Kung pwede ba akong maglabas ng lahat ng kinikimkim kong sama ng loob sa kanya? Kung okay lang ba sa kanya na maabala siya?

But I could not help it. I finally burst into tears and pulled him into a hug.

Ewan ko kung bakit ko siya niyakap. Ayoko lang sigurong makita niya ang mukha ko, kaya sinubsob ko sa leeg niya.

Humiwalay agad siya.

"Shh... Shh..." alo niya sa akin. His fingers wiped my tears. "Huwag masyadong maingay, hm? Hinga ka muna nang malalim, okay?"

I sniffed and tried my best to recollect myself. Mukhang nakontento siya sa effort ko, kahit panay pa rin ang pagdausdos ng mga luha ko. He gave me an encouraging smile.

"Pwede ba tayong mag-usap?" Tingala ko sa kanya, nanginginig ang boses.

"Oo naman." Oh, his voice was so gentle that night. "Pero anong oras na, Carly. Baka hanapin ka sa inyo. Baka masita rin tayo ng mga nag-iikot na gwardiya rito kapag nakita tayong nasa labas pa."

"Walang maghahanap sa akin sa bahay, Zacharias." Napipikon kong tulak sa kanya. "O baka naman, tulad nila, napagod ka na rin sa akin?"

Napilitan siya. At dahil ayaw niyang masita kami nung mga kasamahan niya sa construction, pumuslit kami sa loob nung mismong bahay na nire-renovate nila. Dahil pinapalaki lang iyon, may ilang bahagi ng bahay ang hindi nagalaw at maayos pang magagamit. We managed to sneak inside one of the bedrooms. Mas pribado kasi roon at hindi kami agad makikita kung may isa sa mga construction workers ang makaisip na mag-inspect sa ginagawa nilang bahay.

"Dito ka lang." Paupo niya sa akin sa gilid ng kama.

Then he left.

I looked around. Nakatatakot ang ambience kahit inawang ni Zacharias ang bintana para papasukin ang liwanag mula sa labas. Hindi ko naman pwedeng lakihan ang pagkakabukas niyon at baka may makapansin.

Kinontento ko na lang ang sarili ko sa kwartong iyon. Tinanggal ang karamihan sa mga gamit doon. Naiwan lang ang kutson na nilagyan ng plastic cover para hindi marumihan at ang mga built-in cabinet. Zacharias returned with a bottle of water.

Napalunok ako. Nung nakita ko ang pamamawis ng malamig na bote ng tubig, doon ko lang na-realize na uhaw na ako kaiiyak.

Nanatili kaming tahimik sa kwarto. Dama ko ang maliit na distansya sa pagitan namin ni Zacharias nung umupo siya sa gilid ng kama. I could feel his eyes.

At medyo nakaramdam ako ng hiya. Parang umurong ang dila ko. I should be doing what I told him I would do. Spill it all. Let it all out. Lash out all my frustrations for him to hear.

Napayuko na lang ako. Manginig-nginig ang kamay habang hawak ang bote ng tubig.

I heard him sigh. "Ngayong nahimasmasan ka na, nahiya ka naman," magaan niyang biro sa akin. "Pero okay lang." He gave my back a gentle tap.

"Zacharias..." My voice was still strained. "I pushed them all away already. Pero bakit natitiyaga mo pa rin ako?"

Naalis sa akin ang tingin niya. Hindi ko siya tinitingnan nung mga oras na iyon, kita lang siya sa peripheral vision ko.

"Ganoon pala kadali iyon. Matagal ko na sanang...nilayo ang loob nila sa akin. Nina Kelly. Ni Dad. Tulad ng ginawa ko sa nanay ko."

Alam kong pinag-isipan niya muna bago sinabing, "At ano naman ang makukuha mo kapag tinaboy mo lahat ng taong lumalapit sa iyo?"

I shoved in a deep breath. "Eh 'di, hindi ako masasaktan kapag nawala sila. Hindi ako magi-struggle na sanayin ang sarili kong mabuhay nang wala sila when they finally decided to leave me."

"Decided?"

"Oo. Decided." Was he really that poor to not get what decided mean? "Napagdesisyunan," napipilitan kong paliwanag.

"Sa tingin mo, pinagdesisyunan ng tatay mong mamatay para lang maiwanan ka?"

I threw a glare at him.

"Sa tingin ko, hindi desisyon ng mga kaibigan mong layuan ka." Matapang ngunit mapang-unawa niyang salo sa titig ko. "Ikaw ang nagdesisyon niyon. At dahil hindi nila mabago ang isip mo, wala silang nagawa."

My lips tightened and slightly quivered. Hindi ako makapapayag na magpatalo.

"Zacharias," mariin kong saad, at ita-Tagalog ko para maintindihan niyang mabuti, "hindi ako pumunta rito para sermunan mo."

"Hindi ba?" Mapaglaro ang ngiti niya. Nakakainis kasi parang nilalaro na lang niya ako ngayon. Akala ko ba concerned siya sa akin? Akala ko ba gusto niya akong maging kaibigan? Akala ko... My thoughts were interrupted by his next phrase. "Kasi, sa nakikita kong ginagawa mo, mukhang hindi mo naman kailangan ng karamay."

Karamay?

Iyon ba ang tunay na dahilan kaya nandito ako ngayon? Kaya gusto kong maglabas ng mga sama ng loob kay Zacharias? Kaya gusto ko siyang makausap?

Ito ba ang hinahanap ko? Kahit isang tao man lang na makakaramay ko sa oras na ito?

His eyes glinted knowingly. Mukhang natutuwa siya dahil natumbok niya ang motibo ko. Motibo na noong una, hindi rin ako aware. I quickly avoided his eyes.

Zacharias spread his arms wide. "Huwag kang mag-alala, bagong ligo ako. Gabi na ako naliligo kasi nagpapahinga muna ako bago magbasa ng katawan."

Hindi ko naman tinatanong. Nilingon ko siya, nasulyapan ang posing niya, kaya alam ko na kung bakit sinabi ni Zacharias ang mga iyon.

Gumusot ang mukha ko, nagtaas ng mga kamay. "Ew. No. Hindi ako yayakap sa'yo."

"Come on. Isipin mo na lang, para sa iyo ito." He smiled encouragingly. "Para gumaan ang pakiramdam mo."

Inirapan ko siya. "Nananansing ka lang! Yuck!" Bagsak ko ng bote sa kama para tumayo.

"Ikaw naman! Hindi kita pipilitin kung ayaw mo." Magaan niyang tawa.

Nakatayo na ako.

"Dito ka na ulit-" Hila niya sa kamay ko.

Bumagsak tuloy ako sa kanya at natulak siya pahiga sa kama. My back landed on his chest. Zacharias wrapped his arm around me and one hand secured my head from hitting anything.

"Oh. My. God!" I rolled on my side. Napadapa tuloy ako sa kama.

Natigilan ako no'n. For some reason, I found what happened funny. It felt like we were two children who accidentally stumbled and fell. I found myself funny, dahil sa sobrang dali kong napikon kanina na wala namang katuturan. Napailing tuloy ako at natawa. Yet, my voice still sounded strained and lifeless.

Here I was, wanting Zacharias' company. So he offered an ear and to comfort me with a hug, and yet, I had the audacity to be upset.

Nilingon ko si Zacharias na nakahiga pa rin sa kama. His eyes followed my movements, that's why when I glanced at him, our eyes immediately locked gazes.

He gave me a stare that made me feel he adored me. He adored my messy bed hair, he adored my swollen eyes and quivering lips. Balewala sa kanya kung may marka pa ng mga luha ang pisngi ko. Zacharias did not smile, but his face gave off this vibe that made him look like he was already smiling deep inside. Umuusog na pala ako palapit sa kanya. He just looked so cute...staring at me like that... Nagbalik ang mga panahong tiniyaga niyang lakarin ang subdivision para masamahan ako at maihatid sa bahay. I remembered every little thing he did. But most especially, the fact that despite how hard I pushed people away from me, he chose to stay.

Hinalikan ko siya sa mga labi.

My eyes were closed, and our lips felt like feathers against one another-soft with a breathy distance. Dama kong magkalapit pa rin ang mga mukha namin. I softly smiled against his lips.

I smiled because I thought, I was safe.

Eh namamatol si Zacharias.

He grabbed my nape to crush our lips into a deeper kiss. My eyes shut tightly-shocked, yet trying to understand what feelings began stirring within me. I almost lost my sanity at how torrid it was.

How hot.

How intense.

He didn't care if we get sloppy with our kisses. Nahihiya pa ako pero napasok din niya sa bibig ko ang dila niya. Nanlalambot na napahiga na lang ako sa kama, nagpailalim sa kanya. My hands excitedly trembled, reaching for his arms-hard and muscled. Nung nahawakan ko siya, naniwala na akong totoo ang nangyayari. Totoo ang nalalasahan kong sarap. Totoo ang nakabibinging pintig sa dibdib ko. Sinabayan ko na ang marahas niyang mga halik. I became competitive, and Zacharias gave me a good game by not surrendering to my aggression. Mas hinihigitan niya ang mga halik ko.

And the intensity gave birth to an explosive pleasure.

We got so carried away our hands began moving frantically. He felt my waists, the side of my thighs... Then he moved between my legs and stroked a finger there. Napahiwalay ako sa halikan namin...para mapatingala at suminghap.

My feelings mixed. I was excited, confused, heated, needy...scared. My chest thumped wilder. Minulat ko ang mga mata ko para hanapin siya. My eyes were begging him to look at me, but he was already busy kissing my neck.

Nagdadalawang-isip ako kung dapat ba naming ituloy. Hindi pa dapat. Hindi sex ang unang bagay na naiisip kong gawin sa edad na labing-walo. Pero parang wala namang tutol na binabadya ang sunod-sunod kong pag-ungol nang diinan niya ang paghagod sa hiwa ko. My eyes closed in surrender with this feeling.

Oh, it was so good, and I was still wearing my shorts and panties that time.

What more if...

Zacharias answered my what if's after we took off our own clothes. His cool finger stroked my slit and I hissed in my breath. Masakit. Masarap. Pero unti-unti akong binaliw nang mamasa na ako. He fingered and stroked me with ease...faster with an added delicious pressure. And we kissed, and kissed, and kissed. I watched his every move, amazed and learning from it as well. Tiyak ang mga kilos niya. Hindi makikitaan ng anumang pag-aalinlangan o takot. Alam na alam niya ang ginagawa. It was my first time realizing that I have a turn on for men who knew what they exactly wanted and were unafraid to accomplish their goal.

Sumayad ulit ang halik niya sa mga labi ko. Tinanggap ko agad habang pinaghihiwalay niya ang mga hita ko. Hindi niya ako pinaghintay nang matagal. Mamasa-masa na ako sa pagitan ng mga hita, when he began pushing his penis in...

.

.

GOOD LORD. Sinara ko agad ang diary. Siyang tigil ng pagdagsa ng imahinasyon sa isip ko. I'd rather call them imagination, because I still could not remember a thing. I was just visualizing everything that I read.

Yet the impact felt so real...

Hindi ko na tinuloy pa ang pagbabasa nung nasa huling page na ako tungkol sa una kong sexual experience.

I could not believe what I just read. At 18, I already lost my virginity.

Of course, it was not a big issue.

It was only a shock to me now because...I didn't I know that I wasn't a virgin anymore.

Binaba ko ang mga mata ko sa kulay light blue na mabalahibong cover ng diary.

Tatlong linggo pa lang kami rito sa Manila-ako at ang mommy.

Apparently, we decided to visit the townhouse where I used to live in to collect some of our furnitures and stuff left there. Sisimulan na kasing iproseso ang pagbebenta sa townhouse. I found some old pictures of me left in some boxes in my bedroom. Hindi ko ine-expect na sa paghahalungkat ko sa mga gamit sa dati kong kwarto, ito... Ito ang mababasa ko.

Bakit nga ba naisipan kong basahin itong luma kong diary?

Akala ko ba...tanggap ko nang hindi ko na maibabalik ang mga alaala ko?

Paano na ito ngayon? Paano na ngayong binabagabag ako ng mga nabasa ko?

Zacharias...

Mula sa mga nabasa ko, hindi ko naman masyadong type ang Zacharias na iyon. Most probably, what I read was only a one night stand experience. Why I bothered to write every detail in my diary...I don't know.

I almost cringed at how poetic I even wrote that...that.

Maybe, I just didn't want to forget it.

Or maybe, I was just too honest so I made it a point to write everything in my diary. No matter how I never wanted to remember such incident.

Nasapo ko na lang ang noo ko.

Napapitlag ako nang biglang bumukas ang pinto. Mommy gave it a gentle knock to catch my attention while she was peeking in my hell of a room. Nagkalat ang mga litrato at photo albums sa kama. Mayroon ding mga scrapbook at libro at stuffed toys. Nakaupo ako sa sahig, katabi ang mga kahon na inalis ko mula sa pagkakasalansan nila sa dulo ng kwarto para hilain malapit sa kama.

For some reason, I placed my hand protectively atop the diary.

"Hi, darling," malambing niyang bati sa akin bago pumasok ng kwarto. Iniwasan niyang mabangga ang nagkalat na mga kahon. "How are you?"

Hindi ko maintindihan kung bakit parang hindi nagtutugma sa ngiti ni mommy ang tingin mula sa kanyang mga mata. Her eyes looked more worried than what her smile allowed to show.

Hay. I must be just being paranoid.

"Okay naman, Mommy. I just can't believe I had a lot of stuff before." Pasada ko ng tingin sa paligid.

"Oh, of course." Upo niya sa gilid ng kama kaya napatingala ako sa kanya. "Dati nga, nagtatalo pa kami ng daddy mo. Kung ano kasi ang magustuhan mo, binibigay niya agad. Akala yata ng daddy mo, por que nasa US ang Mommy eh, nakakapag-magic ako ng pera doon."

We gently laughed. Kahit hindi ko na maalala, mukhang nakaalala naman ang puso ko. May kaunting kirot pa rin kapag nababanggit ng mommy si daddy na ilang taon nang namayapa. How I wish mommy would tell me more about him; but I guess, her way of coping was talking less about daddy. Kaya pinagkait niya iyon sa akin. Ang sinasabi lang niya, he had been a good father to me, and he spoiled me a hell lot.

"What is that?"

Nagulat ako kasi nakatingin na si mommy sa diary na kandong ko.

"Ah...a notebook!" Tingala ko sa kanya. "A...a slum notebook."

I didn't know why I had to lie about that. Ayoko lang siguro maging interesado si mommy kapag sinabi kong diary. Lalo na at alam kong may nakasulat na SPG sa loob. Oh no, I wouldn't want mommy to have a sneak peek of this diary.

She nodded passively. Tinanaw niya ang kaharap kong kahon. "If ever you find pictures that...that you're curious who are in it, tawagin mo lang ang Mommy, okay? Baka kilala ni Mommy at maikwento niya kung sino ang kasama mo sa picture. Kahit doon man lang, makatulong ako na...may maalala ka kahit papaano."

I just smiled. "Of course, Mommy. Thank you."

I wanted to extend my dialogue. I wanted to thank her for being patient with me. Lalo na sa kondisyon kong nabura ang mga alaala at hindi na maibalik pa. Hindi totoo 'yong mga napapanood sa pelikula na kapag dinala 'yong tao sa lugar na pamilyar siya, nagbabalik ang lahat. O ilang buwan lang, may napapanaginipan na silang parte ng mga nawala nilang alaala. In the span of five years, my amnesia had stayed. The car accident I had permanently deleted every memory of the past. At sa loob ng limang taong iyon, ginugol ko ang dalawang taon sa depresyon. That forced mommy to bring me to US with her. Bukod sa trabaho niya kasi, gusto niyang magkasama kami para masigurado niyang magiging okay ako. In time, she learned that it was the frustration to remember something, the fear of not knowing anything that led me to that condition.

Kaya naman, ang laki ng pasasalamat ko kay mommy. Dahil sa loob ng limang taon, heto siya, walang pag-aalinlangan at willing na i-assist ako kahit mas mabuti na ang lagay ko ngayon...

Kahit tanggap ko nang hindi na maibabalik pa ang nawala kong mga alaala...

The past? I stopped caring about it.

But it was about to haunt me.

The past just could not accept being completely forgotten, couldn't it?

It desired to be remembered-whether you like it or not.