Μια εβδομάδα τώρα όλοι οικογένεια του είχε ανεβεί Θεσσαλονίκη για να τον δουν πριν από την αποφοίτηση, δυο μέρες πριν από την εκδήλωση ανέβηκε και η Αντιγόνη ήξερε ότι ήταν λάθος αλλά είχε ορκιστεί στον εαυτό της ότι δεν τον πλησίαζε. Δεν μπορούσε όμως να λείπει από μια τόσο σημαντική περίοδο της ζωής του έστω και κρυφά.

    Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, η τελετή για την απονομή πτυχίου είχε οργανωθεί στην αυλή του Πανεπιστήμιου. Είχε στηθεί μια εξέδρα που πάνω θα καθόντουσαν οι καθηγητές και ο πρύτανης του πανεπιστήμιου και από κάτω υπήρχαν καρέκλες, στης πρώτες σειρές όλοι οι τελειόφοιτοι και από πίσω τους η γονείς τους και οι υπόλοιπη φοιτητές. Η Αντιγόνη είχε καθίσει στης τελευταία σειρά με παρέα την Κατερίνα για συμπαράσταση.

  Η τελετή άρχισε στης εφτά το απόγευμα αφού έβαλε ο πρύτανης λόγο άρχισαν να φωνάζουν τα ονόματα των τελειόφοιτων. Ένας-ένας ανέβαιναν στην εξέδρα για να πάρουν τα πτυχία του, ο Νίκος από την ώρα που είχε αρχίσει η τελετή έψαχνε την Κατερίνα αλλά δεν μπορούσε να την δει πουθενά μέσα στο πλήθος.

    Όταν ακούστηκε το όνομα του ανέβηκε στην εξέδρα ώστε πάρει το πτυχίο του. Ο πρύτανης με το ένα χέρι του έδωσε το πτυχίο και με το άλλο του έκανε χειραψία, στην χειραψία ο Νίκος γύρισε το βλέμμα του στο κόσμο και εντόπισε την Κατερίνα αγκαλιά με μια κοπέλα στης τελευταίες σειρές. 

    Όταν συνειδητοποίησε πια ήταν η κοπέλα θύμωσε απίστευτα με την αδελφή του αλλά κράτησε την ψυχραιμία του. Χαιρέτισε τον πρύτανη και του καθηγητές του και κατέβηκε από την εξέδρα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Κίνησε προς της πίσω θέσεις αλλά τον σταμάτησαν οι γονείς του και η συμφοιτητές για τα συγχαρητήρια.

Πατέρας: Μπράβο αγόρι μου είμαι περήφανος για εσένα.

Νίκος: Ευχαριστώ μπαμπά.

Μητέρα: Αχ! ποτέ μεγάλωσες ούτε που το κατάλαβα.

Νίκος: Με συγχωρείτε λίγο πρέπει να μιλήσω στην Κατερίνα.

Ο Νίκος χαιρέτησε και τους φίλους και προσπάθησε να φύγει από το σημείο ώστε να βρει την αδερφή του άλλα τελικά τον πλησίασε αυτή.

Κατερίνα: Συγχαρητήρια μικρέ πάντα τέτοια.

Νίκος: Που είναι; Κατερίνα.

Κατερίνα: Συγνώμη μου δεν μπορώ.

Νίκος: Κατερίνα αυτή την στιγμή είμαι έξαλλος. Γιατί δεν μου είπες ότι θα ανεβεί;

Κατερίνα: Ηρέμησε λίγο.

Νίκος: Κατερίνα λέγε, πριν χάσω την υπομονή μου.

Μητέρα: Μίλα καλύτερα στην αδελφή σου.

Κατερίνα: Είναι λάθος το ξέρεις;

Νίκος: Δεν με νοιάζει.

Κατερίνα: Στο διπλανό δωμάτιο από έμενα.

Μητέρα: Δίπλα σου μένει η Αντιγόνη, τι σχέση έχει στην κουβέντα σας;

Νίκος: Θα σας εξηγήσω αργότερα, έχω δουλεία τώρα.

    Έφυγε τρέχοντας από το πανεπιστήμιο. Δεν τον ένοιαζε κάτι άλλο αυτή την στιγμή εκτός από την Αντιγόνη, έπρεπε να την βρει. Έφτασε στο ξενοδοχείο και αφού πήρε το κλειδί για το δωμάτιο της αδελφή του, μπήκε μέσα στο δωμάτιο και μέσω του μπαλκονιού στο δωμάτιο της.

   Δυστυχώς δεν ήταν βρήκε εκεί, για μια στιγμή φοβήθηκε ότι την είχε ειδοποίηση η Κατερίνα να φύγει οπότε πήρε την Κατερίνα τηλεφωνώ να τσακωθεί μαζί της.

Κατερίνα: Τι θες τώρα;

Νίκος: Δεν είναι στο δωμάτιο της, την πάρεις τηλεφωνώ να την ειδοποιήσεις;

Κατερίνα: όχι Νίκο.

Νίκος: Μην τολμήσεις να το κανείς.

Κατερίνα: Άντε παράτας μας Νίκο.

     Του έκλεισε το τηλεφωνώ στα μούτρα και έφυγε από το πανεπιστήμιο, ήξερε που θα την βρει, είχε σκοπό να την στείλει να βρει τον Νίκο χωρίς να το ξέρει αυτή. Μπορεί να μην συμφωνούσε με αυτή την σχέση αλλά είχε αποφασίσει να τους βοηθήσει δεν άντεχε να τους βλέπει να υποφέρουν άλλο.

Κατερίνα: Επιτέλους σε βρήκα, έχω γυρίσει όλη την παράλια.

Αντιγόνη: Συγνώμη είχα ανάγκη να μείνω λίγο μόνη μου, ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια κάθε φορά που τον βλέπω η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Κατερίνα: Μακάρι να μπορούσα να το καταλάβω, αυτό που περνάς.

Αντιγόνη: Δεν πειράζει Κατερίνα μου, αλλά την αλήθεια σου λέω μετά από τόσο χρόνια και ακόμα τον αγαπώ σαν την πρώτη μέρα

     Η Κατερίνα χωρίς να της απαντήσει σηκώθηκε από την άμμο και της έδωσε το χέρι να την σηκώσει ώστε να γυρίσουν στο ξενοδοχείο. Η Αντιγόνη δεν έφερε αντίσταση παρότι ήθελε να κάτσει και άλλο στην παράλια. Αλλά για να την τραβήξει η Κατερίνα προς το ξενοδοχείο κάτι είχε στο μυαλό της.

     Σε όλοι την διαδρομή ήταν αμίλητες, σταμάτησε να την τραβάει μόνο όταν έφτασαν έξω από το δωμάτιο της. Εκεί την άφησε το χέρι και αφού την άφησε ένα φιλί στο μάγουλο μπήκε στο δωμάτιο της, η Αντιγόνη την κοίταζε απορημένη αλλά δεν έδωσε συνεχεία έβαλε το κλειδί στην πόρτα και άνοιξε.

     Την στιγμή που μπήκε στο δωμάτιο και είδε τον Νίκο να κάθετε στο κρεβάτι της έκανε ένα βήμα να φύγει πίσω αλλά την πρόλαβε. Έβαλε στην πόρτα το ''ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΗΤΕ'' και έκλεισε την πόρτα.

Νίκος: Τέλος αυτό το παιχνίδι, ώρα να μιλήσουμε. Πριν ξεκινήσεις ξέρω ότι ο αρραβώνας σου είναι ψεύτικος.

     Η Αντιγόνη δεν μιλούσε άλλωστε τι να του πει; Μόνο η επαφή τους της προκαλούσε τόσα πολλά συναισθήματα σύγχρονος που δεν μπορούσε να τα έκφραση με λέξεις. Απλά τον κοίταζε, ο Νίκος έκατσε διπλά της και την κοίταξε στα μάτια.

Νίκος: Τι έχουν τα μάτια σου γιατί είναι κόκκινα;

Αντιγόνη : Τίποτα.

Νίκος : Ακόμα και τώρα μου λες ψέματα, αφού το κατάλαβα ότι έκλαιγες.

Αντιγόνη: Συγνώμη πάω στο μπάνιο λίγο.

    Σηκώθηκε από το κρεβάτι μπήκε στο μπάνιο, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της για να συνέλθει και ξανά βγήκε.

Νίκος : Για ποιον λόγο έκλαιγε;

Αντιγόνη : Χάρηκα που πήρες το πτυχίο σου.

Νίκος: Κατάλαβα αυτή η συζητήσει δεν θα μας βγάλει πουθενά, άμα μιλάμε έτσι!

Αντιγόνη : Πως έτσι;

Νίκος: Σαν δυο φίλοι.

Αντιγόνη : Αυτό δεν είμαστε;

Νίκος: Μόνο φίλοι είμαστε πια ;τίποτα άλλο;

Αντιγόνη: Δεν ξέρω Νίκο.

Νίκος: Κοιτάμε στα μάτια και πες μου ότι δεν με αγαπάς.

     Η Αντιγόνη των κοίταξε στα μάτια προσπάθησε να του πει ψέματα, για το δικό του το κάλο ου. Άλλα η λέξεις είχαν κολλήσει στο λαιμό της.

Αντιγόνη : Δεν μπορώ να σου πω ψέματα. Σε αγαπώ σαν την πρώτη μέρα.

   Δεν της απάντησε άπλα ένωσε τα χείλια τους σε ένα φιλί που έδωσε και στους δυο ανάσα.

Αντιγόνη : Aχ! ήξερες ποσό μου είχε λείψει.

Νίκος: Έμενα να δεις, όταν είμαι μαζί νιώθω ολόκληρος.

Αντιγόνη : Φιλάμε.

    Ο Νίκος άρχισε να την φιλάει στο λαιμό, στο στήθος τελικά έκαναν έρωτα. Τόσα χρονιά μονή της ένιωσε ότι ξαναγεννήθηκε στην αγκαλιά του. Όσο για το Νίκο ένιωσε ότι γύρισε σπίτι του, γιατί αυτό ήταν η Αντιγόνη για αυτόν.