Αντιγόνη

     Άνοιξα τα ματιά και έκατσα να τον παρατηρώ ήταν τόσο όμορφος, ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που με καταλάβαινε χωρίς να μιλήσω. Του είχα δώσει την καρδιά πριν χρονιά και όσες φορές να με πλήγωσε ποτέ δεν την ζήτησα πίσω. Ήξερα ότι στα χεριά του θα ήταν ασφαλής, έσκυψα μπροστά και τον φίλησα απαλά στα χέλια, «Σε λατρεύω» του ψιθύρισα πριν σηκωθώ από το κρεβάτι.

     Για να πάω στον άλλον άντρα της ζωή μου, που είχε ξυπνήσει από ώρα και έπαιζε με τα παιχνίδια του. Τον σήκωσα από την κούνια και τον ακούμπησα ακριβώς διπλά ώστε να τον αλλάξω, πριν γυρίσουμε στην κρεβατοκάμαρα μου.

Αντιγόνη: Έλα αγάπη μου, πάμε μαζί να ξυπνήσουμε τον μπαμπά τι λες;

     Μπήκα στο δωμάτιο και άφησα τον Αλέξ πάνω στο κρεβάτι, ποτέ μπουσουλώντας ποτέ σέρνοντας έφτασε στον Νίκο και άρχισε να του χτυπάει το πρόσωπο. Τον είδα να ανοίγει τα ματιά του και να κλείνει στην αγκαλιά του το Αλέξ. Εκείνη την στιγμή ο Αλέξ είπε της πρώτη του λέξη «Μπαμπά».

   Τους έβλεπα από μακριά και τους θαύμαζα ήταν τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου, μακριά τους δεν μπορούσε να ζήσει ούτε μια μέρα πια.

Νίκος: Τι κοιτά από μακριά εσύ; έλα εδώ μαζί μας!

   Έβαλαν τον μικρό στην μέση και έκατσα αγκαλιά.

Νίκος: Τι σκέφτεσαι αγάπη μου;

Αντιγόνη: Ότι επιτελούς είμαι ευτυχισμένη και δεν θέλω με τίποτα να ξανά χαλάσει.

Νίκος: Δεν πρόκειται. Στο υπόσχομαι εγώ, θα είμαστε πάντα μαζί.

   Την φίλησε απαλά στα χείλια και σηκώθηκε να φτιάξει πρωινό από την στιγμή που η Αντιγόνη έπρεπε να ταΐσει τον μικρός που έκλαιγε.

   Δυο μέρες δεν βγήκα από το σπίτι έκατσαν σαν οικογένεια και αναπλήρωσαν τον χρόνο που είχαν χάσει. Το τρίτο απόγευμα άφησε τον Νίκο με το παιδί και αυτή πήγε να απολαύσει τον καφέ της στην Κατερίνα.

    Την στιγμή που η Κατερίνα της άνοιξε την πορτα τρόμαξε, είχε συνηθίσει τόσο πολύ την κάκια και δυστυχισμένη Αντιγόνη που η ευτυχισμένη την έπιασε απροετοίμαστη.

Κατερίνα: Κάπου σε ξέρω εσένα;

Αντιγόνη: Αστείο! Γελάμε τώρα;

Κατερίνα: Πως είσαι;

Αντιγόνη: Απολυτά ευτυχισμένη πετάω στα σύννεφα.

Κατερίνα: Το έκανε το θαύμα του, ο αδερφούλης μου.

Αντιγόνη: Αχ! Κατερίνα μου, νιώθω άλλος άνθρωπος από το Σάββατο.

Κατερίνα: Φαίνεται Αντί, χαίρομαι αλήθεια πως και το πήρες αποφασίσει.

Αντιγόνη: Ο Χρήστος με έπεισε να ρίξω της άμυνες μου και ήταν το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει όλη την ζωή.

Κατερίνα: Τι έχετε σκοπό να κάνετε τώρα;

Αντιγόνη: Δεν με νοιάζει τίποτα το μόνο που θέλω είναι να είμαι στην αγκαλιά του τίποτα άλλο. Αχ! Φιλάει τόσο γλυκά.

Κατερίνα; Μπλιαχ! Άσε την λεπτομερείς σε παρακαλώ δεν θα το αντέξω.

Με αυτή την ατάκα έσκασε στα γέλια η Αντιγόνη, αλλά αυτή την φορά γελούσε με την ψυχή της.

Κατερίνα: Χαίρομαι πάντως και για τους δυο σας. Καιρός ήταν να βάλετε μυαλό.

Αντιγόνη: Τόσο μεγάλη είναι η διάφορα;

Κατερίνα: Δεν φαντάζεσαι.

Αντιγόνη: Έχω ένα μηνά μπροστά μου να τον χορτάσω μέχρι να πρέπει να πιάσω δουλειά πάλι.

Κατερίνα: Μια ζωή κάνετε σαν εφήβους στα πρώτα χτυποκάρδια.

Αντιγόνη: Έτσι νιώθουμε, όταν βρίσκεις το άλλο μισό σου δεν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο.

    Υστερα από λίγο έφτασε και η Μαρια στο σπίτι της Κατείνας και μαζί η τρεις φιλες πέρασαν το απόγευμα συζητώντας και γελώντας όπως παλια.

~*~

      Ο μήνας μέχρι να γυρίσει η Αντιγόνη στην δουλειά έκρυβε πολλές εκπλήξεις και πολλά παθιασμένα βραδιά. Για αρχή ο Νίκος μετακόμισε στο διαμέρισμα της μετά από δικιά της απαίτηση, άλλωστε δεν είχε νόημα να κρατάνε δυο διαμερίσματα από την στιγμή που δεν χωριζόντουσαν ούτε ένα λεπτό μέσα στην ημέρα.

    Στην μετακομίσει βοήθησε όλοι στην μικρή τους οικογένεια και έτσι έγινε πολύ γρηγορά. Ένα άλλο πρωινο η Αντιγονη ξύπνησε και τους βρήκε ετοίμους, ο Νίκος στην ουσία την απήγαγε και έφυγα τέσσερίς ήμερες μακριά από την Αθηνά σαν οικογενεια.

    Το τελευταιο τριήμερο πριν γυρίσει στην δουλειά ο Νίκος της έκανε δωρο ένα ταξίδι στην Σκωτία μόνο για τους δυο τους, γενικά ολο το μηνά έκανε τα πάντα ώστε να της δείξει ποσό την αγαπούσε και μετάνιωνε για αυτά τα δυο χρονιά που ήταν μακριά της.

    Και κάπως έτσι ο μήνας πέρασε και σήμερα που ήταν Δευτέρα η Αντιγόνη πήγε τον Αλέξ στον παιδικό σταθμό και ύστερα στο γραφείο.

    Θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν μια συνηθισμένη μέρα όπως όλες. Κανείς δεν περίμενε την ανατροπή που ερχόταν το μεσημέρι. Μπήκε στο προαύλιο του σταθμού όλο χαρά, χαιρέτησε την δασκάλα του Αλεξ και περίμενε να της τον φέρει. Όταν η δασκάλα την κοίταξε περίεργα και της ρώτησε γιατί ήρθε να τον πάρει αφού τον είχε πάρει η γιαγιά του μόλις πριν εικοσi λεπτά.

       Η Αντιγόνη εξαγριώθηκε και τσακώθηκε άσχημα με την διευθύντρια του σταθμού, τους ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να του ξανα εμπιστευθεί το παιδί και εφυγε έξαλλη για το πατρικό του Νίκου.

     Όσο η Αντιγονη έτρεχε σαν τρελη στο δρόμο να φτασει στο σπίτι, η Κ. Αννα έμπαινε στο σπίτι της σπρώχνοντας το καρότσι με τον Αλεξ μέσα, έβαλε τον μικρό από το καρότσι και προχωρήσε προς την κουζίνα ώστε να του δώσει λίγο νερό.

       Στης τρεις το μεσημέρι ο Βασίλης μπήκε στο σπίτι του, πολύ κουρασμένος. Το μόνο που ήθελε ήταν να κάτσει για φαγητό και να πάει για ύπνο. Μπαίνοντας στην κουζίνα αντίκρισε την γυναικά του αγκαλιά με τον εγγόνο του, εκεί κατάλαβε ότι θα είχαν ένα δύσκολο μεσημέρι.

Βασίλης: Τι κάνει εδώ ο Αλέξ;

Άννα: Πήγα και τον πήρα από τον παιδικό σταθμό.

Βασίλης: Έχει ειδοποιήσει τα παιδιά;

Άννα: Όχι, βεβαία δεν θα με αφήναν, άμα το ήξεραν.

Βασίλης: Πάλι του κεφαλιού σου κάνεις και φέρνεις τον Νίκο σε δύσκολη θέση.

Άννα: Εγώ ποτέ; δεν θα το έκανα αυτό;

Βασίλης: Το κάνεις χρονιά τώρα! κάθε φορά που προκαλείς την Αντιγόνη.

Άννα: Καλά Βασίλη ότι πεις, πάω να παίξω με τον εγγόνο μου.

     Εκείνη την στιγμή αρχισε να χτυπάει η εξώπορτα και κατάλαβαν και η δυο ποιος ήταν από εξω.

Βασίλης: Άννα δώσε μου το παιδί.

Άννα: Όχι, άνοιξε της δεν φοβάμαι.

      Ο Βασίλης αναστέναξε με το πείσμα της γυναίκας του, οπότε παραιτήθηκε και πήγε να ανοίξει την πόρτα.

Βασίλης: Καλησπέρα Αντιγόνη.

Αντιγόνη: Που είναι το παιδί;

Βασίλης: Στην σαλόνι με την Άννα.

      Η Αντιγόνη μπήκε τρέχοντας στο σαλόνι και της πήρε το παιδί από τα χεριά, αμέσως το έκλεισε στην αγκαλιά της

Αντιγόνη: Αχ! μωράκι μου να ήξερες ποσό ανησύχησα.

Βασίλης: Να πάρω τον μικρό να μιλήσετε;

Αντιγόνη: Ναι, ευχαριστώ.

Άννα: Τι θες Αντιγόνη;

Αντιγόνη: Γιατί το κάνετε αυτό; Ξέρετε ποσό ανησύχησα;

Άννα: Εσύ φταις για όλα;

Αντιγόνη: Εγώ;

Άννα: Ναι, δεν αφήνεις τον Νίκο να μου τον φέρει να τον δω όποτε και εγώ τον είδα μονή μου.

Αντιγόνη: Γιατί να τον δείτε;

Άννα: Είναι παιδί του γιου μου αρά το αγαπώ.

Αντιγόνη: Δεν είναι μόνο του γιου σας είναι και δικό μου να σας θυμίσω. Ποτέ δεν αποδεχτήκατε την σχέση μας, πάντα μας βάζατε εμπόδια.

Άννα: Δεν γίνετε να δεχτώ μια σχέση που καταστρέφει το παιδί μου.

Αντιγόνη: Δεν θα ξανά κάνω αυτή την συζήτηση, τόσα χρονιά και ακόμα να καταλάβετε.

     Σηκώθηκε από τον καναπέ και αφού ευχαρίστησε τον Βασίλη που είχε πάρει μακριά από της φωνές τον μικρό, πηρέ το καρότσι και πριν βγει από την πορτα της είπε « Δεν θα πω τίποτα για το σημερινό στο Νίκο, δεν θέλω να τσακώνεστε.»

     Ο Βασίλης έκλεισε την πόρτα πίσω της και αρχίσε να φωνάζει στην γυναικά του, η κατάσταση αυτή είχε παρατραβήξει και για όλα έφταιγε το ρημάδι το πείσμα της που δεν έλεγε να καταλάβει ότι ο Νίκος ήταν ολόκληρος άντρας και είχε κάνει της επιλογές του.