Μπήκε στο διαμέρισμα σχετικά αθόρυβα, ήταν σίγουρη ότι ο Νίκος τέτοια ώρα θα κοιμόταν στον καναπέ του σαλονιού. Αντί για σκοτάδι βρήκε αλλά τα φώτα του σπιτιού αναμμένα και τον Νίκο άφαντο, προσπάθησε να τον πάρει τηλέφωνο αλλά της το έκλεισε.

     Ετοιμάστηκε να του στείλει μήνυμα όταν το μάτι έπιασε ένα κομμάτι χαρτί πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και δίπλα του ήταν τα κλειδιά του. Το σήκωσε από το τραπεζάκι και άρχισε να το διαβάζει με δυσκολία.

« Μωρό μου φεύγω. Όχι επειδή δεν σε αγαπώ αλλά έτσι όπως έχουμε γίνει πληγώνει ο ένας τον άλλον. Δεν θέλω να συνεχίσω να σε πληγώνω, εξαιτίας της ζήλιας μου έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σε εσένα και τον εαυτό μου, μην με ψάξεις θα ξανά γυρίσω όταν βρω τον εαυτό μου. Με αγάπη ο Νίκος σου»

   Όσο διάβαζε το γράμμα, τα ματιά της έτρεχαν δάκρυα χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει, τα δάκρυα πάγωσαν όταν διάβασε την τελευταία λέξη και ήταν σίγουρη ότι άκουσε την καρδία της να σπάει χιλιάδες κομμάτια. 

    Πέταξε το γράμμα στα σκουπίδια και άπλα έπεσε για ύπνο χωρίς να νιώθει τίποτα, να σκέφτεται τίποτα ή να αισθάνεται τίποτα. Ξύπνησε πριν το ξυπνητήρι και παρότι είχε πολύ λίγες ώρες ύπνου, σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να πάει στο γραφείο της. Πριν βγει από το διαμέρισμα της πήρε την Κατερίνα τηλεφωνώ.

Κατερίνα: Στον ύπνο σου με έβλεπες; Ούτε οχτώ το πρωί δεν είναι ακόμα, ρε Αντιγόνη.

Αντιγόνη: Καλημέρα Κατερίνα, θέλω να κάνεις μια χάρη.

Κατερίνα: Τι έχεις συμβεί; Δεν ακούγεσαι καλά;

Αντιγόνη: Θέλω μέχρι να γυρίσω το απόγευμα από την δουλειά, να έχει μαζέψει όλα τα πράγματα του από το σπίτι μου. Και άμα δεις τον αδερφό σου πες του να μην ξανά εμφανιστεί μπροστά μου ΤΕΛΙΩΣΑΜΕ.

Κατερίνα: Αντι μου, πες μου ήρεμα τι έγινε;

Αντιγόνη: Έφυγε, εξαφανίστηκε για να μην με πληγώνει χα! ας γελάσω.

   Μετά από αυτό έκλεισε το τηλεφωνώ και έφυγε για το γραφείο την περίμενε μια δύσκολη μέρα πάλι. Γύρισε επίτηδες αργά το βράδυ στο σπίτι της, ήθελε να δώσει όλο το χρόνο στην Κατερίνα να μαζέψει τα πράγματα του.

    Μπήκε στο διαμέρισμα της και δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι ότι ο Νίκος είχε μένει ποτέ στο σπίτι της. Πέταξε τα παπούτσια της και την τσάντα οπότε να είναι, άλλωστε δεν την ένοιαζε αφού πλέον θα έμενε μονή της. Μπήκε στην κρεβατοκάμαρα έβγαλε τα ρούχα της και φόρεσε μια φανέλα του Νίκου που είχε κρύψει, τότε μόνο άφησε τον εαυτό της να ξεσπάσει σε κλάματα. Μονό εκείνο το βράδυ έκλαψε για τον Νίκο και την καρδία της που είχε διαλυθεί για πάντα αυτή την φόρα.