Οι μέρες περνούσαν δύσκολα για την Αντιγόνη από την ημέρα που Νίκος γύρισε στο στρατόπεδο, κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας εναντία στα συναισθήματα της και την ανάγκη της για ηρεμία. 

     Άρχισε πάλι να κάνει υπερωρίες στην δουλειά ώστε να μην σκέφτεται και πολλά βραδιά δυσκολευόταν να κοιμηθεί αλλά την υπόσχεση που του έδωσε την είχε κράτηση. Την Παρασκευή το πρωί την πήρε η Κατερίνα τηλέφωνο όπως κάθε μέρα να δει άμα χρειάζεται κάτι.

Κατερίνα: Καλημέρα, πως είσαι σήμερα;

Αντιγόνη: Την παλεύω, εχτές το βράδυ κατάφερα να κοιμηθώ λίγο καλύτερα.

Κατερίνα: Έχεις όρεξη να πάμε το βραδύ για ένα ποτάκι;

Αντιγόνη: Ναι, γιατί όχι καλύτερο από το σπίτι.

Κατερίνα: Μπορείς να περάσει να με πάρεις γιατί το δικό μου αυτοκίνητο είναι στο συνεργία;

Αντιγόνη: Ρε Κατερίνα, έλα με ταξί θα σου δώσω εγώ τα λεφτά.

Κατερίνα: Σε παρακαλώ.

Αντιγόνη: Καλά, κατά της δέκα;

Κατερίνα: Ναι στης δέκα.

     Η μέρα πέρασε σχετικά γρήγορα και για της δυο κοπέλες. Η Αντιγόνη στης ενάμισι έφυγε από το σπίτι της ώστε να πάει να πάρει την Κατερίνα. Η Κατερίνα από την άλλη αφού ετοιμάστηκε την αγγάρεψε η μητέρα της να την βοηθήσει με κάτι δουλείες, από την βιασύνη της να της κάνει γρήγορα ξέχασε το κινητό στο σπίτι.

      Είχε περάσει είκοσι λεπτά που είχε φτάσει στο πατρικό της Κατερίνας αλλά αυτή ήταν άφαντη. Μετά από τρεις κλήσεις και δυο μηνύματα που δεν είχε απαντήσει, αποφάσισε να χτυπήσει την πόρτα αν και ήξερε ότι στο τέλος θα το μετάνιωνε αυτό.

Μητέρα: Τι δουλειά έχεις εδώ;

Αντιγόνη: Ψάχνω την Κατερίνα;

Μητέρα: Θα γυρίσει σε δέκα λεπτά.

Αντιγόνη: Ευχαριστώ.

Μητέρα: Φύγε τώρα από εδώ!

    Έκατσε στην βεράντα του σπιτιού, να την περιμένει. Στο μεταξύ η κύρια Άννα πήγαινε, πάνω κάτω από τα νεύρα της, δεν πίστευε ότι αυτή είχε τολμήσει να ξανά εμφανιστεί μπροστά της. Στης δέκα και μισή η Κατερίνα εμφανίστηκε επιτέλους. Μόλις μπήκε στην αυλή την βρήκε να κάθετε με σκυμμένο το κεφάλι.

Κατερίνα: Χίλια συγγνώμη, με έστειλε για κάτι δουλείες και άργησα.

Αντιγόνη: Έλεος ρε Κατερίνα, λες και δεν ξέρεις.

Κατερίνα: Έχεις δίκιο αλλά γιατί δεν μπήκες μέσα να μην κρυώνεις;

Αντιγόνη: Δεν ήθελε μέσα.

Κατερίνα: Τώρα, θα δεις.

     Άνοιξε με τα κλειδιά της και μπήκε μέσα, τραβώντας την Αντιγόνη από πίσω της, έκλεισε με τόση δύναμη την εξώπορτα ώστε να τραβήξει την προσοχή της μητέρας της.

Κατερίνα: Ρε μανά έλεος πια με αυτό το θέμα, είχες αφήσει την κοπέλα να κάθετε στο κρύο.

Μητέρα: Δεν την ήθελα μέσα στο σπίτι μου.

Αντιγόνη: Τι σας έχω κάνει πια;

Μητέρα: Ο Νίκος δεν μου μιλάει εξαιτίας σου.

Αντιγόνη: Δεν φταίω εγώ! εσείς φταίτε που τον διώξατε μακριά.

Μητέρα: Για να γλυτώσει από εσένα επιτέλους.

Αντιγόνη: Ποτέ δεν θα τον πλήγωνα, τον αγαπώ με όλη μου την καρδιά.

Μητέρα: Τον πλήγωσε.

Αντιγόνη: Ποτέ;

Μητέρα: Όταν έχασες το μωρό και ξεκίνησες τα χάπια.

     Η Αντιγόνη έχασε όλο το χρώμα από το πρόσωπο της, έβαλα τα χέρια της μπροστά από το στόμα ώστε να σταματήσει τους λυγμούς που έβγαιναν χωρίς να το θέλει. Αυτές οι τόσο μικρές λεξούλες της προκάλεσαν απέραντη θλίψη.

Κατερίνα: Που το έμαθες; Έλειπες όταν τον πήρα τηλεφωνώ.

Μητέρα: Έτσι νόμιζες.

Αντιγόνη: Πνίγομαι! πρέπει να φύγω.

Κατερίνα: Έρχομαι μαζί σου.

Αντιγόνη: Όχι, θέλω να μείνω μονή μου.

Μητέρα: Μην την κυνηγάς, ας' την να φύγει.

Κατερίνα: Σταμάτα πια, αρκετό κακό έκανες.

Μητέρα: Για πρόσεχε πως μιλάς.

Κατερίνα: Ο Νίκος να δεις πως θα σου μιλήσει, μόλις μάθει τι έκανες.

    Της επόμενες μέρες η Αντιγόνη είχε εξαφανιστεί δεν σηκώνει τα τηλεφωνά, δεν άνοιγε την πόρτα του σπιτιού, η Κατερίνα είχε αρχίσει να φοβάται μην είχε κάνει καμιά βλακεία στην κατάσταση που ήταν. Την Τρίτη το απόγευμα χτύπησε το κινητό της ήταν ο Νίκος, «Τι λεμέ σε αυτόν τώρα;» σκέφτηκε και το σήκωσε.

Νίκος: Κατερίνα πες μου, ότι είναι μαζί σου η Αντιγόνη. Δεν μπορώ να την βρω εδώ και τρεις μέρες κοντεύω να τρελαθώ.

Κατερίνα: Όχι, δεν είναι μαζί μου με αποφεύγει από την Παρασκευή το βράδυ;

Νίκος: Γιατί τι έγινε;

Κατερίνα: Πάρε την μανά σου να σου πει τι έκανε.

    Έξαλλος έκλεισε την Κατερίνα και πήρε στο σταθερό τηλεφωνώ.

Μητέρα: Γιε μου, τι κανείς;

Νίκος: Τι έκανες στην Αντιγόνη;

Μητέρα: Ήρθε την Παρασκευή να πάρει την Κατερίνα και τσακωθήκαμε άσχημα. Όταν γύρισε και μου είπε ότι δεν σε πλήγωνε ποτέ, της απάντησα ότι σε πλήγωσε όταν έχασε το παιδί και άρχισε τα χάπια.

Νίκος: Δεν σε αντέχω άλλο, σταματά να ανακατεύεσαι στην ζωή μου. Που ξέρεις εσύ ότι εγώ πληγώθηκα;

Μητέρα: Ξέρω γιατί είσαι παιδί μου.

      Την έκλεισε το τηλεφωνώ στα μούτρα και αναστέναξε. Τι θα μπορούσε να κάνει από τόσο μακριά. «Αν μπορείς πήγαινε αύριο το πρωί από εκεί να δεις αν είναι καλά;» έστειλε στην αδελφή του πριν κλείσει το κινητό και να το βάλει στη τσέπη του. Τον σκότωνε αυτό το πράγμα, να είναι τόσο μακριά ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε για να την βοηθήσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι αναστενάζοντας άλλη μια φορά και βρήκε από τον θάλαμο είχε αγγαρεία.

     Την επόμενο πρωινό η Κατερίνα πήγε από το διαμέρισμα της Αντιγόνης. Της χτυπούσε από της εννέα τελικά μια ώρα αργότερα είχε απογοητευτεί και είχε σκεφτεί δεκάδες τρόπους να σπάσει την πόρτα, της άνοιξε. Είδες μπροστά της, μια Αντιγόνη με κατακόκκινα ματιά να την κοιτάζει λες και δεν την αναγνώριζε. Μπήκε έκλεισε πίσω της την πόρτα και άρχισε να φωνάζει.

Κατερίνα: Που χάθηκες τόσες μέρες, έχω πεθάνει από την αγωνιά μου και καλά εμένα δεν με σκέφτεσαι τον άλλον δεν τον λυπάσαι;

Αντιγόνη: Μην φωνάζει.

Κατερίνα: Πες ότι δεν ξανά άρχισες τα χάπια;

Αντιγόνη: Εκεί πάνω είναι.

   Και της έδειξε το πάσο της κουζίνα.

Αντιγόνη: Αλλά δεν τα πήρα

Κατερίνα: Ευτυχώς.

Αντιγόνη: Όταν η μανά σου μου είπε για χάπια. Είναι σαν άνοιξε ένα διακόπτη και όσο συναισθήματα έκρυβα με κατέκλυσαν, ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα ποδιά. Έτρεξα σε ένα φαρμακείο να παρω τα χάπια μου, όταν άνοιξα το κουτί να πάρω ένα θυμήθηκα τον Νίκο και την υπόσχεση μου. Όποτε δεν είχα άλλη επιλογή από το να γυρίσω σπίτι και να αντιμετώπισα την απώλεια του παιδιού μου.

Κατερίνα: Είσαι καλύτερα τώρα;

Αντιγόνη: Πολύ καλύτερα.

Κατερίνα: Άντε παλιό βλαμμένη κόντεψα να πεθάνω εξαιτίας σου , τραβά να πάρεις τον άλλον ένα τηλέφωνο.

    Η Αντιγόνη ενεργοποίησε το κινητό της και πλήθος από κλήσεις και μηνύματα του Νίκου έφτασα στον κινητό της. Έσβησε ολες της ειδοποίησης και  πληκτρολόγησε τον αριθμό του.

Αντιγόνη: Καλημέρα αγάπη μου.

Νίκος: Μου λες που εξαφανίστηκες;

Αντιγόνη: Μην φωνάζει να σου πω!

Νίκος: Εντάξει συγνώμη.

Αντιγόνη: Χρειαζόμουν λίγο χρόνο μονή, για να αντιμετωπίσω την απώλεια μας.

Νίκος: Χωρίς χάπια;

Αντιγόνη: Χωρίς, μην ανησυχείς.

Νίκος: Πως νιώθεις;

Αντιγόνη: Μου λείπεις αλλά είμαι ο εαυτός μου.

Νίκος: Αν πάθει κάτι δεν ξέρω και τι θα κάνω.

Αντιγόνη: Σε αγαπώ μωρό μου.

Νίκος: Και εγώ.

Αντιγόνη: Θέλω να πάρεις την μητέρα σου τηλεφωνώ και να ζητήσεις συγγνώμη για τον τρόπο σου.

Νίκος: Όχι, μετά από αυτό που έκανε.

Αντιγόνη: Για χάρη μου;

Νίκος: Εντάξει, σε κλείνω πρέπει να πάω για αγγαρεία. Θα σε ξανά πάρω το βράδυ.

       Όλο το μεσημέρι στην σκοπιά ο Νίκος σκεφτόταν τι πρέπει να πει στην μητέρα του. Όταν επιτέλους γύρισε στους κοιτώνες να ξεκούραστη την πήρε τηλεφωνώ.

Νίκος: Καλησπέρα.

Μητέρα: Παιδί μου τι κανείς;

Νίκος: Καλά, η Αντιγόνη μου ζήτησε σαν χάρη να σε πάρω να ζητήσω συγγνώμη για την συμπεριφορά μου.

Μητέρα: Τι; δεν θέλω να χρωστάω τίποτα σε αυτή.

Νίκος: Εγώ φταίω που σε πήρα δεν αλλάζεις εσύ;

Μητέρα: Αυτή η κοπέλα δεν είναι για εσένα, θα σε καταστρέψει.

Νίκος: Παρατά μας πια ρε μανά.

    Έκλεισε το τηλεφωνώ αγανακτισμένος για άλλη μια φόρα. Είχε κάνει λάθος τελικά που την είχε πάρει αφού για άλλη φόρα η μητέρα του φώναζε και κατηγορούσε την Αντιγόνη για τα πάντα.