Οι επόμενοι δυο μήνες πέρασαν δύσκολα για όλους τους. Η Κατερίνα κάθε μέρα είχε να υποστεί την γκρίνια της μητέρας της επειδή υποστήριζε τον αδελφό της. Με αποτέλεσμα να μένει πολύ συχνά στο διαμέρισμα της Αντιγόνης, η οποία ένα μηνά αφού έφυγε ο Νίκος αρρώστησε με ζαλάδες και εμετούς και ακόμα προσπαθούσε να συνέλθει.

    Όσο για τον Νίκο ήταν πολύ δύσκολο να είναι τόσο μακριά από την Αθηνά και την Αντιγόνη και τα καψόνια στο στρατόπεδο δεν το έκαναν ποιο εύκολο. Ένα συνηθισμένο απόγευμα, η Κατερίνα είχε σχολάσει και περίμενε την Αντιγόνη να έρθει να την πάρει, για να πάμε μαζί στο πατρικό της.

    Έπρεπε να πάρει λίγα ρούχα που χρειαζόταν, η Αντιγόνη όσο και να μην ήθελε να πάει δεν μπορούσε να της χαλάσει το χατίρι. Βγήκε από το νοσοκομείο και μπήκε στο αυτοκίνητο ώστε να ξεκινήσουν για το πατρικό της.

Κατερίνα: Καλησπέρα πως είσαι σήμερα;

Αντιγόνη: Δεν έχω ζαλάδες απλά λίγες αναγούλες.

Κατερίνα: Πρέπει να πας στο γιατρό, επιτέλους μπορεί να είναι κάτι σοβαρό.

Αντιγόνη: Έκλεισα ραντεβού αύριο, μην ανήσυχης να δεις ότι είναι απλά το άγχος μου.

Κατερίνα: Στον Νίκο είπες ότι είσαι ακόμα άρρωστη;

Αντιγόνη: Όχι, και ούτε εσύ θα του το πεις. Δεν θέλω να ανήσυχη άδικα.

Κατερίνα: Εντάξει, αλλά μόλις μάθουμε τι έχεις, θα τον πάρεις;

Αντιγόνη: Ναι, στο υπόσχομαι.

    Πάρκαραν έξω από την μονοκατοικία και η Κατερίνα την παρακάλεσε να έρθει μέσα μαζί της γιατί χρειαζόταν την συμβουλή της για κάτι ρούχα. Η Αντιγόνη στην αρχή δεν ήθελε καθόλου άλλα τελικά υπόκυψε στα παρακάλια της.

   Τα κορίτσια κατέβηκα από το αυτοκίνητο και μπήκα στο σπίτι, όντως έλειπαν όλοι. Έτσι άρχισαν να μαζεύουν τα ρούχα που ήθελε η Κατερίνα, όταν ξαφνικά γύρισε η μητέρα της.

Μητέρα: Κατερίνα είσαι εδώ.

Αντιγόνη: Ρε Κατερίνα τώρα;

Κατερίνα: Ηρεμία, ναι μαμά έρχομαι.

     Έκλεισε την βαλίτσα της και βγήκε από το δωμάτιο με την Αντιγόνη να την ακόλουθη, έτοιμη για να περάσει απαρατήρητη. Ήθελε να γλυτώσει από τον τσακωμό που ερχόταν, δεν είχε καμιά ψυχική δύναμη να τσακωθεί μαζί της. Δυστυχώς μπαίνοντας στο σαλόνι πρώτα είδε αυτή και αγνόησε την Κατερίνα που στεκόταν μπροστά της.

Μητέρα: Τι κάνει αυτή; στο σπίτι μου.

Κατερίνα: Μην κανείς καυγά, σε παρακαλώ.

Μητέρα: Απαιτώ να φύγει τώρα.

Κατερίνα: Φεύγαμε μαμά.

Μητέρα: Εξαιτίας της, δεν μου μιλάει ο γιος μου.

Αντιγόνη: Φτάνει, ώρα να μιλήσω.

Κατερίνα: Όχι, ρε Αντιγόνη μην την ακούς.

Αντιγόνη: Δεν φταίω εγώ, εσείς τον στείλατε στη άλλη άκρη της Ελλάδας. Ενώ το μονό που σας ζήτησε ήταν τον φέρετε Αθηνά.

Μητέρα: Για το καλό του, των έστειλα μακριά για να σε ξεχάσει.

Αντιγόνη: Δεν με ξέχασε όταν τον έδιωξα εγώ πριν από τέσσερα χρονιά. Θα με ξεχάσει τώρα;

Κατερίνα: Σταματήστε και δυο τώρα. Έχει δίκιο ρε μαμά, και ρε Αντιγόνη άστην να λέει.

Αντιγόνη: Εγώ φεύγω θα έρθεις;

Κατερίνα: Ναι, δώσε μου πέντε λεπτά

Αντιγόνη: Θα είμαι στο αυτοκίνητο.

    Η Αντιγόνη βγήκε από την μονοκατοικία χτυπώντας την πόρτα πίσω της, ενώ η Κατερίνα κοιτούσε με αγανάκτηση την μητέρα της. Η μητέρα της δεν ήθελε να τσακωθεί μαζί της όποτε της γυρίσει την πλάτη και έφυγε προς την κουζίνα.

    Όποτε έπιασε την βαλίτσα της και την έσυρε έξω από το πατρικό της. Αφού την τοποθέτησε στο αυτοκίνητο έφυγαν. Σε όλοι την διαδρομή μέχρι το σπίτι της ήταν και οι δυο τους αμίλητες, όταν πλέον μπήκαν στο διαμέρισμα η Κατερίνα προσπάθησε να της μιλήσει αλλά η Αντιγόνη προτίμησε να πει ένα « Καληνύχτα» και να πάει να ξεκούραστη και ας ήταν ακόμα οχτώ το βράδυ.

    Το επόμενο πρωινό πριν πάει στην δουλειά πέρασε από το ιατρικό κέντρο ώστε να δώσει αίμα για της εξετάσεις που της είχε γράψει ο γιατρός και το μεσημέρι είχε ραντεβού στο γραφείο τους ώστε να της πει τα αποτελέσματα.

   Μόλις τέλειωσε μαζί του, τον χαιρέτισε και βγήκε από το γραφείο του χοροπηδώντας σαν παιδί, από τα υπέροχα νέα. Έβγαλε το κινητό της από την τσάντα ώστε να πάρει την Κατερίνα να της πεις τα νέα.

Αντιγόνη: Κατερίνα είμαι ευτυχισμένη.

Κατερίνα: Τι σου είπε ο γιατρός;

Αντιγόνη: Είμαι έγκυος.

Κατερίνα: Αλήθεια; πόσο είσαι;

Αντιγόνη: Δυο μηνών.

Κατερίνα: Δεν μπορούσα να ακούσω καλύτερα νέα σήμερα, άντε πάρε τον αδελφό μου θα ξετρελαθεί από την χαρά του.

Αντιγόνη: Φοβάμαι την μητέρα σας.

Κατερίνα: Άφησε την πάνω μου, κανένας δεν θα πειράξει το ανιψάκι μου.

Αντιγόνη: Είσαι τρελοκομείο, αλλά σε ευχαριστώ για όλα.

    Δυο μέρες είχαν περάσει από την στιγμή που έμαθε ότι ήταν έγκυος ήταν τρισευτυχισμένη ,στον Νίκο δεν το είχε πει ακόμα. Δεν ήθελε να το πει από το τηλεφωνώ. Είχε αποφασίσει ότι αυτό το Σαββατοκύριακο να ανέβαινε στον Έβρο να του πει τα νέα από κοντά.

   Την Τετάρτη το πρωί είχε παρά πολύ δουλειά στο γραφείο και έτρεχε πάνω κάτω σε όλη την εταιρία. Στο μεταξύ είχε και παντού σκάλες γιατί είχαν έρθει να φτιάξουν τον εξαερισμό.

   Πάνω στην βιασύνη της να φτάσει στο γραφείο του υπεύθυνου, σκόνταψε πάνω σε μια από τις σκάλες και έπεσε στο πάτωμα. Το χτύπημα όμως ήταν αρκετό για να κάνει την σκάλα να πέσει και να προσγειωθεί πάνω στην κοιλιά της. Με το που έφτασε το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, κάλεσαν την επαφή ανάγκης που είχε δηλωθεί και αυτή δεν ήταν άλλη από την Κατερίνα. 

   Η οποία μόλις έμαθε τι είχε συμβεί παράτησε την δουλειά της και έτρεξε μέχρι το νοσοκομείο που την είχαν πάει. Είχε κλείσει κοντά μια ώρα να περιμένει έξω από τα επείγοντα η Κατερίνα, μέχρι να την φωνάξει ο γιατρός.

Γιατρός: Για την κύρια Πέτρου;

Κατερίνα: Εγώ, είμαι η κουνιάδα της.

Γιατρός: Λυπάμαι πολύ αλλά έχασε το παιδί.

Κατερίνα: Της το είπατε ;

Γιατρός: Όχι, δεν έχει ξυπνήσει ακόμα από την νάρκωση που της κάναμε για να σταματήσουμε την αιμορραγία.

Κατερίνα: Θα χρειαστεί να μείνει μέσα;

Γιατρός: Μονό σήμερα το βράδυ για προληπτικούς λόγους, αύριο το πρωί μπορεί να φύγει. Αλλά θέλει ξεκουράσει και ήπια ηρεμιστικά για να αντιμετώπιση την απώλεια.

    Όταν επιτελούς άνοιξε η Αντιγόνη τα μάτια της μετά την νάρκωση, βρήκε την Κατερίνα δίπλα της και τον γιατρό μπροστά από το κρεβάτι της.

Αντιγόνη: Κατερίνα; Τι έγινε;

Κατερίνα: Θέλω να μείνεις ήρεμη.

Αντιγόνη: Το παιδί είναι καλά;

Γιατρός: Δυστυχώς το παιδί σας δεν άντεξε το χτύπημα, είχατε αρκετή αιμορραγία όποτε χρειάστηκε να σας βάλουμε στο χειρουργοί.

Αντιγόνη: Ποτέ μπορώ να φύγω;

Γιατρός: Αύριο το πρωί θα πάρετε εξιτήριο.

Κατερίνα: Αγάπη μου μην κλαις.

   Η Αντιγόνη δεν της απάντησε, απλά κουκουλώθηκε με την κουβέρτα και άφησε τα δάκρυα της ελευθέρα. Όλο το βράδυ η Κατερίνα έμεινε δίπλα χωρίς να την ενοχλεί, άλλωστε ήξερε ότι δεν κοιμόταν απλά ήθελε να μην το συζητήσει. Το επόμενο πρωινό η Αντιγόνη πήρε το εξιτήριο μαζί με την συνταγή με τα ήπια ηρεμιστικά και έφυγε για την δουλειά παρά της αντιρρήσεις της Κατερίνας. Η οποία γύρισε σπίτι να ξεκούραστη.

   Οι μέρες περνούσαν με την Αντιγόνη να χάνετε σιγά σιγά. Είχε κλειστεί τόσο στον εαυτό της που δεν μιλήσουμε σχεδόν σε κανένα, ακόμα και στην δουλειά πήγαινε με πολύ δυσκολία και αυτό όχι κάθε μέρα αφού της ήταν αδύνατον να σηκωθεί από το κρεβάτι κάποιες μέρες.

   Μόνο όταν την έπαιρνε τηλεφωνώ ο Νίκος έπαιζε θέατρο, είχε αποφασίσει να μην του πει την αλήθεια. Ένιωθε απίστευτα ενοχή που είχε χάσει το παιδί τους που το μόνο που ήθελε ήταν να εξαφανιστεί.

    Την ήμερα που πια είχε περάσει ένας μήνας από την αποβολή είχε κλειδωθεί στο δωμάτιο της όλοι μέρα, χωρίς να φάει τίποτα, άπλα έκλαιγε. Εκείνο το βράδυ είχε αποφασίσει ότι θα έπαιρνε την τριπλασίασα δοσολογία από ότι της είχε πει ο γιατρός άπλα και μόνο για να ξεφύγει μακριά από την πραγματικότητα.

   Το επόμενο πρωινό η Κατερίνα, μπήκε μέσα στο δωμάτιο να την ξυπνήσει ώστε να πάει στην δουλειά. Άλλα δεν αντιδρούσε καθόλου, για μια στιγμή σκέφτηκε ότι είχε αυτοκτονήσει άλλα τελικά την είδε ότι ανέπνευσε κανονικά.

    Πήρε μια ανάσα γιατί της είχε φύγει η ψυχή μόνο στην ιδέα και άρχισε να την ταρακουνάει δυνατά ώστε να ανοίξει τα μάτια της. όταν πλέον τα κατάφερε και άνοιξε μάτια της ήταν σαν χαμένη σε ένα άλλο κόσμο. Εκείνη την στιγμή η Κατερίνα. αποφάσισε ότι πρέπει να μιλήσει στον αδερφό της, αφού την φρόντισε ώστε να ξυπνήσει καλά και την έβρισε που πήρε τόσα χάπια μαζί, έφυγε από το σπίτι ώστε να πάρει τον Νίκο τηλεφωνώ χωρίς να την ακούσει.

Κατερίνα: Καλημέρα τι κανείς;

Νίκος: Μια χαρά πως και με πήρες.

Κατερίνα: Νίκο πρέπει να έρθει Αθηνά.

Νίκος: Τι έπαθε.

Κατερίνα: Ήταν έγκυος και έχασε το παιδί.

Νίκος: Ποτέ; έγιναν όλα αυτά.

Κατερίνα: Κοντεύει ένας μηνάς τώρα, κάτσε δεν ξέρεις για το παιδί;

Νίκος: Όχι, Εμένα όταν μιλάμε μου έλεγε ότι όλα είναι καλά.

Κατερίνα: Νόμιζα ότι σου το είχε πει ήταν δυο μηνών.

Νίκος: Δεν ήξερα τίποτα.

Κατερίνα.: Πρέπει να έρθεις, έμενα δεν με ακούει. Το μόνο που κάνει είναι να παίρνει ηρεμιστικά και να δουλεύει.

Νίκος: Αύριο θα είμαι Αθηνά ότι και να γίνει.

  Έκλεισε το κινητό του και έβρισε από μέσα του, αυτός ήταν στην άκρη της Ελλάδας και Αντιγόνη υποφέρει και για όλα έφταιγε η μητέρα του. Άμα ήταν στην Αθηνά δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά, πέταξε το κινητό στο κρεβάτι του εκνευρισμένος και βγήκε από τον θάλαμο ώστε να πάει στο γραφείο του Λοχία του.

    Έφτασε έξω από το γραφείο σχεδόν τρέχοντας, άμα δεν του έδινε την άδεια πολύ άπλα θα έφευγε μόνος του. Και μετά θα αντιμετώπιζε της συνέπιες άλλα αυτή την στιγμή έπρεπε να πάει Αθηνά, πήρε μια ανάσα και χτύπησε την πορτα αφού άκουσε το «Περάστε» άνοιξε και μπήκε.

Νίκος: Καλησπέρα κύριε.

Λοχίας: Θες κάτι;

Νίκος: Ναι, κύριε χρειάζομαι είκοσι μέρες αδεία.

Λοχίας: Της χρειάζεσαι;

Νίκος: Ναι, κύριε είναι ζήτημα ζωής και θανάτου πρέπει να φύγω για Αθηνά επειγόντως.

Λοχία: Είναι όντως τόσο σοβαρό;

Νίκος: Μάλιστα.

    Ο λοχίας έξυσε λίγο το μούσι του σκεφτικός, εκείνα τα λίγα λεπτά μέχρι να απαντήσει ο Λοχίας. Ο Νίκος είχε κάνει δεκάδες σενάρια πως θα έβγαινε από την μονάδα άμα δεν του έδινε την άδεια, τελικά του απάντησε.

Λοχίας: Εντάξει ορίστε είκοσι μέρες αδεία. Μπορείς να φύγεις από σήμερα.

Νίκος; Ευχαριστώ κύριε.

    Μάζεψε γρήγορα τα πράγματα του έδωσε το χαρτί με την άδεια του στην πύλη του στρατοπέδου και έφυγε με το πρώτο λεωφορείο για Αθηνά. Δεν μπορούσε να καθυστέρηση ούτε λεπτό παραπάνω το κορίτσι του τον χρειαζόταν.