Στο μήνα που ακολούθησε η Αντιγόνη απέφευγε κάθε κουβέντα για τον Νίκο, και άμα τα κορίτσια έφεραν επίτηδες την κουβέντα εκεί. Τσακωνόταν πολύ άσχημα μαζί τους, είχε αρχίσει να γίνετε σκληρή και απότομη προς όλους και όλα αυτά γιατί ήθελε να κρύψει βαθιά μέσα της όλο τον πόνο που ένιωθε. 

   Δεν ήθελε να την πλησιάσει κανείς και να την κοιτάει με λύπη. Ένα απογευματάκι η Αντιγόνη είχε καθίσει στο μπαλκόνι και διάβαζε το βιβλίο της όταν χτύπησε το κινητό της, εκνευρισμένη, άφησε κάτω το βιβλίο και το σήκωσε.

Μαρία: Άντι μου τι κανείς;

Αντιγόνη: Καλά ήθελες κάτι;

Μαρία: Πάμε για καφέ σε καμιά ώρα;

Αντιγόνη: Δεν μπορώ να βγω έξω, αλλά άμα θες έλα εδώ δεν με νοιάζει.

Μαρία: Καλά έρχομαι.

    Δεν πέρασε καλά ούτε μισή ώρα και χτύπησε το κουδούνι, άφησε αγανακτισμένη κάτω το βιβλίο για δεύτερη φόρα και πήγε να της ανοίξει.

Μαρία: Μια χαρά σε βλέπω, άντε ετοιμάσου να πάμε καμιά βόλτα.

    Η Αντιγόνη δεν πρόλαβε να της απαντήσει έτσι όπως ήθελε, ένιωσε ένα οξύ πόνο στο στομάχι και έτρεξε στο μπάνιο οπού έκανε εμετό όλα όσα είχε φάει. Η Μαρία έτρεξε πίσω της και στάθηκε στην πόρτα του μπάνιο χωρίς να ξέρει τι να κάνει.

Μαρία: Αντιγόνη είσαι καλά; Να φωνάξω ένα γιατρό;

     Χωρίς να της δώσεις καμιά απόλυτος σημασία σηκώθηκε από το πάτωμα και στηρίχτηκε στο νιπτήρα, τα ποδιά της έτρεμαν από την εξάντληση αλλά πλέον είχε μάθει να στηρίζεται μονό στον εαυτό της και σε κανέναν άλλον.

Μαρία: Μίλησε μου ανησυχώ.

Αντιγόνη: Πάμε να κάτσουμε και θα σου πω.

Μαρία: Ορίστε, λέγε;

Αντιγόνη: Είμαι έγκυος.

Μαρία: Πόσο είσαι; στο Νίκο το είπες;

Αντιγόνη: Είμαι τριών μηνών και όχι δεν του το είπα. Δεν πρόκειται, είναι μονό δικό μου αυτό το μωρό.

Μαρία: Δεν γίνετε να μην του το πεις ! πως θα κρύψεις την εγκυμοσύνη σου;

Αντιγόνη: Δεν θα την κρύψω, θα αρραβωνιαστώ τον Χριστό την άλλη εβδομάδα.

Μαρία: Τι θα κανείς ; δεν μιλάς σοβαρά;

Αντιγόνη: Απόλυτα, ο Χρηστός ξέρει όλοι την αλήθεια και θέλει να με στήριξη.

Μαρία: Μην το κάνει είναι λάθος.

Αντιγόνη: Το μονό λάθος που έχω κάνει είναι ότι αγάπησα τον Νίκο και έκανα όνειρα μαζί του.

Μαρία: Καλά, στην Κατερίνα είπες την αλήθεια;

Αντιγόνη: Όχι, μονό εσείς η δυο θα ξέρετε τον πραγματικό λόγο του αρραβώνα.

Μαρία: Αγάπη μου, ξανά σκέψου το αντέχει να πληγώσεις τόσο πολύ τον Νίκο;

Αντιγόνη: Δεν νιώθω τίποτα για αυτόν, η καρδιά μου πάγωσε την ημέρα που έφυγε.

Μαρία: Ένα σου εύχομαι μονό και ελπίζω να βγω ψεύτρα.

Αντιγόνη: Τι πάλι.

Μαρία: Να μην πονέσεις περισσότερο μόλις αντικρίσεις στα ματιά του τον πόνο που θα του προκαλέσεις.

Αντιγόνη: Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι αισθάνεται.

Η Μαρία πετάχτηκε πάνω από την θέση της και μάζεψε τα πράγματα της για να φύγει.

Μαρία: Δεν σε αντέχω άλλο, μου έσπασε τα νεύρα.

Αντιγόνη: Κλείσε την πόρτα φεύγοντας, Α! και αύριο θα το πω στην Κατερίνα.

    Η Μαρία έφυγε από το διαμέρισμα της, εκνευρισμένη με τα καμώματα της φιλενάδας της. Ήξερε ότι πονούσε πολύ για αυτό και συμπεριφερόταν έτσι τον τελευταίο μηνά. Αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι θα έφτανε στο σημείο να στήσει ψεύτικο αρραβώνα για να πληγώσει τον Νίκο. Έφταιγε και ο Χρηστός αντί να την σταματήσει από την βλακεία που έκανε την βοηθούσε.

   Βγαίνοντας από την πολυκατοικία, έστειλε μήνυμα στο Χρήστο ότι ήθελε να τον δει επειγόντως και βέβαια ο Χρήστος αμέσως συμφώνησε, δώσανε ραντεβού σε μια καφετέρια κάτω από το σπίτι του Χρήστου. Η Μαρία πέταξε το κινητό στο κάθισμα διπλά και έβαλε μπρος, ήταν τόσο εκνευρισμένη μαζί του, αυτή με την Κατερίνα προσπαθούσαν να ηρεμήσει την Αντιγόνη και αυτός ερχόταν και τα κατέστρεφε όλα.

    Μπήκε τρέχοντας στην καφετέρια ώστε να τσακωθείς μαζί τού αλλά εκείνη την στιγμή κόλλησε για μια στιγμή μόνο, δεν είχε παρατηρήσει ποτέ πόσο όμορφος, πόσο γοητευτικός. Έκατσε στην καρέκλα απέναντι του και άρχισε τον εξάψαλμο.

Μαρία: Ρε Χρήστο είσαι σοβαρός;

Χρήστος: Όπα ρε Μαρία, τι έκανα;

Μαρία: Αντί να σταματήσει την Αντιγόνη. Συμφώνησες μαζί της.

     Ο Χρήστος πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και κατέβασε το κεφάλι, ήξερε ότι αυτό που είχε κάνει ήταν λάθος αλλά εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να της πει όχι.

Χρήστος: Να την βοηθήσω ήθελα. Εκείνη την μέρα είχαμε κανονίσει να περάσω για καφέ από το σπίτι και όταν μου άνοιξε την πόρτα κλαίγοντας και τρόμαξα, τι ρώτησα τι έπαθε και μου απάντησε ότι ήταν έγκυος από τον Νίκο και δεν ήξερε πως να το κρύψει.

Μαρία: Δικιά σου ήταν η ιδέα;

Χρήστος: Όχι, όχι την έβαλα κάτω να συζητήσουμε και μέσα στην κουβέντα, πέταξε την ιδέα και εγώ συμφώνησα γιατί μου σπάραζε την καρδιά να την βλέπω έτσι.

Μαρία: Κατάλαβα. Και τώρα;

Χρήστος: Θα γίνει αυτός ο αρραβώνας και ας ελπίσουμε ότι δεν θα παίξω ξύλο με τον Νίκο.

     Τελικά πέρασε όλο το απόγευμα μαζί και κανένας από τους δύο δεν ήθελε να φύγει από μακριά από τον άλλον. Με πρόφαση την Αντιγόνη και τον αρραβώνα έμειναν μέχρι αργά στην καφετέρια. Όταν έπρεπε αναγκάστηκα να φύγουν ο Χρήστος άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο της για καληνύχτα. Η Μαρία είχε μείνει άφωνη δεν ήξερε πως να αντίδραση ούτε πως προέκυψε αυτό.

    Η Αντιγόνη από την άλλη δεν καταλάβαινε πόσο κακό έκανε στον εαυτό της και στους γύρω της, την είχε τύφλωση τόσο πόνος που ένιωθε και δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο. Το επόμενο απόγευμα όπως και είχε πει και στην Μαρία πήγε στην Κατερίνα να της ανακοίνωση τους αρραβώνες της.

Κατερίνα: Άντι μου πέρασε, να σου βάλω καφέ;

Αντιγόνη: Όχι, καλύτερα ένα χυμό άμα έχεις.

Κατερίνα: Ορίστε πάρε, πες μου τα νέα σου έχω να σε δω καιρό.

Αντιγόνη: Αρραβωνιάζομαι τον Χρηστό σε μια εβδομάδα.

Κατερίνα: Γκουχ, γκουχ τι είπες;

Αντιγόνη: Αρραβωνιάζομαι σε μια εβδομάδα.

Κατερίνα: Γιατί τόσο γρήγορα; Ξέρω έκανε μαλακίες ο άλλος αλλά ακόμα τον αγαπάς.

Αντιγόνη: Δεν τον αγαπώ, τον μισώ για αυτό που μου έκανε.

Κατερίνα: Εντάξει, συγνώμη.

Αντιγόνη: Όχι, Κατερίνα εγώ συγνώμη για το ξέσπασμα, τέλος πάντων είμαι έγκυος για αυτό αρραβωνιάζομαι.

Κατερίνα: Ποιος είναι ο πατέρας;

Αντιγόνη: Αυτό είναι δίκια μου υπόθεση.

Κατερίνα: Εντάξει Άντι μου, θες να το πω στον Νίκο;

Αντιγόνη: Πόσες φορές πρέπει να σας το πω δεν με νοιάζει αυτός άνθρωπος πια.

Κατερίνα: Μην φωνάζεις, εντάξει.

    Το υπόλοιπο απόγευμα το πέρασαν ήρεμα, κυρίως μιλούσε η Κατερίνα για την δουλειά της, η Αντιγόνη δεν όρεξη για πολλά μετά την συζήτηση τους. Το βραδάκι πλέον βρήκε μια δικαιολογία και εφυγε από την Κατερίνα, μπορεί να φώναζε ότι δεν αγαπούσε τον Νίκο αλλά ήξερε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια και με το να κάθεται με την Κατερίνα της προκαλούσε πονο.

   Τα μεσάνυχτα επιτέλους η Κατερίνα, κατάφερε να βρει τον Νίκο στο τηλεφωνώ μετά από ένα μηνά.

Κατερίνα: Ρε βλαμμένο που έχεις χαθεί όλο αυτό το καιρό;

Νίκος: Είχα ανάγκη να μείνω μόνος να ηρεμήσω, να βρω τον εαυτό μου.

Κατερίνα: Και για να ηρεμήσει εσυ, έπρεπε να κάνει την άλλη κομμάτια;

Νίκος: Και εκεί που ήμουν πάλι την πλήγωνα.

Κατερίνα: Τσακίσου και έλα Αθηνά τώρα.

Νίκος: Δεν είμαι ακόμα έτοιμος.

Κατερίνα: Αρραβωνιάζεται με τον Χρηστό.

Νίκος: Τι πράγμα; Γιατί ρε γαμώτο;

Κατερίνα: Ναι, σιγά μην περίμενε εσένα βλαμμένε.

Νίκος: Σε δυο μέρες θα είμαι Αθηνά.

Κατερίνα: Επιτέλους, άντε μήπως σώσεις τίποτα.

Νίκος: Να είσαι σίγουρη ότι θα τον σταματήσω αυτό τον αρραβώνα.

    Μόλις έκλεισε την κλήση της Κατερίνας. Τράβηξε την βαλίτσα κάτω από το κρεβάτι και ξεκίνησε την ετοιμασία του ώστε να είναι αύριο Αθήνα. Όλο το βράδυ το σκέφτοταν και δεν μπορουσε να καταλάβει πως σκατά έφτασαν εκεί που έφτασαν, έπρεπε οπωσδήποτε να σταματήσει αυτόν το αρραβώνα.