– A myślisz, że dlaczego jestem w tym taki dobry? – Szturcha mnie ramieniem, szczerząc się niemiłosiernie. – Dużo teorii i praktyka, która czyni mistrza, kochanie.

– Chciałbyś – odchrząkuję.

– Proszę cię, nie udawaj, że ci się nie podobało. – Wgapia się we mnie, chcąc odczytać coś z mojej twarzy.

– A co? Urażę tym twoje kruche ego?

– Wtedy zapytam, kiedy możemy się umówić na powtórkę, żebyś pokazała mi, co mam poprawić.

Nie mogę nie przewrócić oczami.

– Jesteś taki... – Próbuję znaleźć właściwie słowo. – Pewny siebie, hokeisto.

Czuję pocałunek na nagim ramieniu.

– Będziesz gentlemanem na naszej randce? – droczę się. Chyba nawet nie jestem pewna, co to dla mnie znaczy. On też nie wie, co mam przez to na myśli, bo marszczy brwi.

– Byłem nim ostatnio. Poza tym ty wcale nie lubisz gentlemanów... – zarzuca mi.

Prycham.

– No tak, wolę zarozumiałych, dupkowatych hokeistów, którzy nie chcą oderwać ode mnie rąk.