Third Star: Truth

—

Puro kakahuyan ang nadadaanan namin, napakadilim din ng aming paligid dahil maulap ang gabi ngayon, hindi makita ang maliwanag na buwan at bituwin. Binuksan ko ang bintana ng sasakyan, nasa backseat kami ni Dion, at isang malamig na hangin ang sumalubong sa akin. The cold wind gave me shivers down to my spine.

Silence envelopes our atmosphere, tinanong ko sa kanila kung saan kami papunta, but I received silence as their answer. Maging si Dion hindi ako kinakausap. I wonder what's wrong with them.

Nanatili akong nakatunganga at nakadungaw sa bintana. Walang ibang sasakyan ang dumadaan dito simula kanina, wala kaming nakakasabay or nakakasalubong.

The trees are dancing as the wind blows, napapaligiran ng nagtataasang puno ang daanan. Saan ba kami pupunta?

I sighed, "Dad, where are we going?" I asked for the tenth time.

"You'll know later, Sweetie. Malapit na tayo sa destinasyon natin." He answered, kita kong nakatingin 'to sa akin sa rear view mirror, and I just rolled my eyes on him.

Umayos ako ng aking upo't dumapo ang aking paningin kay Dion na nakatingin sa kawalan. May idea kaya siya kung saan kami pupunta? Napailing naman ako ng dahan-dahan.

Ilang linggo na ang nakalipas noong madischarge ako sa ospital, pero 'yong panaginip ko, 'yon at 'yon pa rin. Ang mga mukha sa panaginip ko, malinaw ang kanilang itsura sa panaginip ko, ngunit tuwing paggising ko'y nagiging blurred ito't hindi ko maalala ang itsura.

Nang kinuwento ko ang mga 'yon kay Mom and Dad, madalas na silang nagtatanong sa akin kung may nararamdaman daw ba akong kakaiba, it's weird. May pakiramdam akong may alam sila sa nangyayari, Dad kept asking me these past few days if I feel something weird in my body. I told them that my back and the both of my palms always felt hot, at nang makita nila ito'y nagkatinginan sila. Nakita ko rin naman ang aking likod sa pamamagitan ng salamin, pero mamula-mula lang ito.

At humantong kami sa ganitong sitwasyon, kailangan daw nila akong protektahan. Ang paglayo raw namin sa lugar na 'yon is for our safety. Iyon ang sabi nila sa akin, but I doubt it. I can feel that there's something that they're hiding from me. I sighed, napatingin ako sa aming dinadaanan.

"We're here, Amaris." Saad ni Mom sa akin, nagtanggal sila ng kani-kanilang seat-belts at bumaba ng sasakyan. Ngunit nanatili ako sa aking posisyon at hindi pa rin makapaniwala sa aking nakita.

"Let's go, Sweetie. May naghihintay sa'yo sa loob." Mom said, and she smiled at me.

Isang malaking golden gate ang bumungad sa akin, may logo din itong tigre sa gitna. Nakakamangha ang kabuuan nito at may isa namang kastilyo sa likod nito.

"W-we're going to stay there?" Tanong ko sa kanila, kahit na madilim ang kapaligiran ay kitang-kita ko ang pagkinang ng golden gate na nasa harap ko ngayon.

Nagtataasang pader naman ang nakapalibot sa lugar na 'to, at kada metro ata nito'y may lamparang nakasindi doon.

Nanatili akong nakatunganga sa harap ng gate na 'yon. Sana hindi ito panaginip, oh kung panaginip man 'to, sana huwag na ko magising.

"You're really amused huh?" Halos mapatalon ako kay Dion na nakapamulsa sa aking likod, when he saw my reaction, he grinned like an idiot. Such a dumbass.

"Stop grinning like an idiot, mukha kang manyak." Saad ko dito, and I rolled my eyes on him. Natawa naman ito ng bahagya.

Napatingin ako muli kung saan ako nakaharap, isang malaking kastilyo ang nasa harap ko ngayon. I wonder kung diyan na ba kami titira.

"Dad, dito ba talaga tayo titira?" Tanong ko dito, lumingon ito sa akin at ngumiti.

"You'll know it later." He said with a genuine smile. Sinenyasan naman ako nitong tumabi sa kaniya sa pinakaharap ng gate, may pinindot ito sa medallion na suot ng tigre.

Bumukas naman ng kaniya ang gate, ma-fog ang kapaligiran sa loob ng nasasakupan nitong kastilyo. Trimmed din ang mga damo sa paligid at may isang malaking fountain sa harap ng pintuan ng kastilyo.

Pag-aari rin ba ito ng mga Thomlinson?

Ilang metro din ang layo ng gate sa main door ng kastilyo, kaya malayo-layo pa rin ang aming lakarin. Hindi ko maramdaman ang pagod, nakaka-relieve ng stress ang nakikita ko ngayon.

Wala masyadong puno sa nasasakupan ng kastilyo, kaya kitang-kita kung gaano kalawak ito at kitang-kita rin kung paano nila naalagaan ang lugar. Sementado ang isang mahabang daan papunta sa main door, but I feel something about this place.

Nang marating na namin ang main door ng kastilyo, kumatok si Dad dito. Ngunit nagbukas ito ng kaniya na aming ikinagulat ni Dion.

"W-what kind of sorcery was that?" Turo ko doon sa pinto, but I received Dion's silence as his answer.

Hindi ko alam kung tahanan ba talaga ito, or nasa Academy na kami ng Mages. Kita ko ang lawak ng ngiti ng Dad habang nakatingin sa akin, weird.

"Finally, Amaris. You're home." Aniya, kumunot naman ang aking noo. What the hell, isa nanaman ba 'to sa mga prank ni Dion?  Pumasok si Dad sa loob, sumunod naman kami nila Mom.

Biglang nagbago ang atmosphere pagpasok namin ng kastilyo, sa malamig na gabi. Naging masigla ang paligid. Marami ang nandito ngayon, kaliwa't kanan. May sari-sarili silang ginagawa ngunit ng makita nila kami, para silang nakakita ng multo.

Isang malawak na ngiti ang kanilang pinakawalan, pare-pareho sila ng suot, ang mga babae'y naka-bun ang kanilang buhok, at puting longsleeves. Naka-necktie ang mga ito na may pattern na black and maroon. Bukod don may black coat din silang suot, na may logo na katulad ng nakita namin sa gate at ang kanilang pang baba'y maroon na palda at black na high socks. Sa lalaki nama'y ganoon din, ang pinagkaiba lang ay imbis na palda, pants ang kanilang suot.

Paaralan ata ang pinasok ko at hindi bahay. Pero what the actual fuck, pinangarap ko maging uniform 'to!

Hindi pa rin naaalis ang kanilang tingin, hindi sila nakatingin kina Dion. Pero sa akin ang mga ito nakatingin. Is my presence too intimidating to look at me like that? Napalunok naman ako, agad akong tumabi kay Mom at Dad. Nagsibalikan naman sila sa kanilang ginagawa.

Pinagmasdan ko ang busy na paligid, kahit madaling araw ganito sila ka-busy? Baka graveyard shift sila.

Medieval ang istilo ng kastilyo, mula sa carpet nitong pula at may embroided na gold sa gilid nito, at ang kanilang kurtina na ganoon din ang design. Lumang bookshelves, mga statues sa gilid, and paintings. Ilang taon na kayang nakatayo ang kastilyong 'to?

"Let's go, hinihintay na nila tayo." Saad ni Dad. Nila?

Sinundan namin ang red carpet na papunta sa gitnang pinto, dalawang giant wooden door ang nasa harap namin ngayon. May mga naka-ukit din na designs dito, ngunit agaw-pansin pa rin ang tigreng nakaukit sa gitna nito katulad ng nakaukit din sa gate.

Kumatok dito si Dad, hindi ito bumukas agad-agad katulad ng main door kanina. Isa siguro itong restricted area na kung saan limitado lang ang maaaring pumasok dito. Bakit alam ni Dad ang mga ganitong lugar?

Bumukas ang pinto at isang matangkad na babae ang sumalubong sa amin dito. Maamo ang mukha nito, puting-puti ang kaniyang balat at naka-uniform din siya katulad ng mga taong nakita namin kanina noong pumasok kami dito.

Nakapusod din ang buhok nito, ngunit naka-messy bun ito. Iba rin ang kulay ng coat na suot nito, maroon ang kaniyang suot. Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa, hindi siya mukhang estudyante.

She looks like a school head or something higher than that. Kahit na mukhang maamo ang mukha nito'y kitang-kita mo ang pagiging matured niya, mula sa tindig, at ayos ng pananamit. Agaw-pansin ang red lipstick niya sa kaniyang manipis na labi. Anong shade kaya ang lipstick niya?

"Well, good morning Mister Thomlinson," bati nito kay Dad, inilahad nito ang kaniyang kamay kay Dad and he shook it. "And, good morning to you as well, Miss Evans." Dagdag nito, I gave her my sweet smile and shook her hand too.

"I am Jeanne Moonchester," aniya. Tumango naman ako sa kaniya. Moonchester? Well, her name sounds unique. I like it.

"And I am the First Guardian of Avatrix galaxy. I am one of the highest in the council of the eye circle as of now." Dagdag nito.

"First Guardian of Avatrx galaxy? Is that a group or something—"

"No, Sweetie. It's not a group or something, it is a galaxy. It is the galaxy where you live, Darling." Pagputol niya sa aking sasabihin. Kumunot ang aking noo.

"Oh, another question, is the first Guardian something something a made-up name or title?" Dagdag ko.

Her left eyebrow raised, "Uhm, no?"

"Wait what? Naguguluhan ako, what do you mean—"

She cleared her throat, "I'll explain it further later." Pagputol niya muli, "So will you shut your talkative mouth for a while?" Tanong nito sa akin, binigyan ako nito ng isang pilit na ngiti. Ramdam ko ang pagkulo ng aking dugo sa kaloob-looban ko na umakyat sa aking ulo.

Sasagot pa sana ako ng biglang hawakan ni Dion ang aking braso at sumenyas na h'wag na. I rolled my eyes at ibinalik ko na ang tingin ko sa harap.Sumenyas si Miss Moonchester na sumunod sa kaniya papasok sa loob ng silid. Umirap ako at sumunod sa kanila ng padabog. What a bitch she is.

Nang makapasok ako sa loob ng silid ay napatingala agad ako sa ceiling na may paintings ng constellations. Ganito ba talaga sila ka-obsessed sa astronomy?

Napaka-royal ng dating ng mga gamit dito, muka sa disenyo ng kurtina at mga gamit dito sa loob. Halos lahat ng gamit nila'y gawa sa kahoy. This room looks like a conference room than a guest room.

Umupo kaming lahat sa harap ng long table. May pulang mantel ito't may nakaburda na logo na tigre.

Naupo sa pinakadulo ng long table si Miss Moonchester, umayos ito ng tindig at inilipat niya ang kaniyang tingin sa papeles na hawak niya.

"Inaasahan namin ang pagdating niyo, Mister Thomlinson." Aniya at inialis na niya ang tingin niya sa mga papeles.

"So, going back to your question, Miss Evans. We are the guardians of your galaxy, yet we are known as a myth by the mortals." She said with a serious voice.

"Wait what? Are you kidding me—"

"Do I look like I'm joking, Miss Evans?" Pagputol niya. Ang hilig niyang sumatsat bigla-bigla!  I sighed, umiling ako at umayos ng upo.

"I am Headmaster Moonchester, the first leading Guardian of Avatrix galaxy." Dagdag niya.

"So, last serious question, what are we doing here?" Tanong ko, my voice echoed in the every corner of this room.

"Actually, you are here because of..." Hindi niya tinapos ang kaniyang sinabi, tumingin siya kay Dad at napayuko ito. "We have to return you to your home." He added.

"W-what do you mean? You know where I live after all these time?" I laughed bitterly. "Ano pang kasinungalingan ang tinatago niyo sa akin, Dad?" Hindi ito makatingin sa akin, I looked at Mom who's looking at me.

"Why didn't you tell me earlier, Mom?" Dagdag ko. Hindi naman makatingin sa aking mata si Mom.

"H-hindi namin inakala na darating tayo sa puntong 'yon, kaya itinago namin sa'yo ang totoo, para protektahan ka..." Aniya, nanginginig ang kaniyang boses.

I laughed, "To protect me, huh?" Inihampas ko ang aking kamay sa long table.

"Alam mo ba ang mga ito, Dion?" Nanggagalaiti kong tanong, seryosong nakatingin sa akin si Dion. Hindi ito sumagot ngunit parang alam ko na ang sagot.

"Oh this is bullshit! Sumagot ka Dion, alam mo ba ang mga ito?" Nabigla ang mga ito sa pagtaas ng aking boses.

"Ano Dion? Sumagot ka—"

"Oo alam ko ang lahat." Pagputol nito sa aking sasabihin. Bullshit, this is so fucked up!

Ramdam ko ang panginginig ng aking katawan, ang init sa pakiramdam. I felt betrayed, bakit nila kailangang itago sa akin? Nangingilid ang luha sa aking mga mata, my vision became blurry.

"How could you do this to me—"

"They needed to, Amaris. That's the reason why you are here." Pagputol ni Headmaster Moonchester.

"Hindi mo kailangang makisawsaw, hindi mo alam ang nararamdaman ko!" A tear rolled down on my cheeks. nakakapanikip ng dibdib ang nangyayari sa akin, tila hindi ako makahinga.

"Listen to me, Amaris. Mister Thomlinson sent a distress signal when someone tried to get you and Dion." Iniabot niya sa akin ang isang libro, hindi ko maintindihan ang title dahil italian ang language nito.

"Read that, we will wait for you until you finish that." Saad niya.

Gawa sa leather ang book cover ng libro, at mukhang antique ang librong ito. Hindi gaano kakapal ang libro, at sinimulan ko ng buklatin ito.

"Read it aloud, Amaris." Headmaster Moonchester requested.

"T-they say, when you count nine stars for nine days. There will be a group of the brightest meteor showers that will pass through, and the guardian of your galaxy will fulfil your wish..." Basa ko sa unang page, tila quote ang style nito. Tumingin ako kay Dion, he said this to me, once. Binigyan na ba niya ako ng clue dati?

Nilipat ko sa kabilang pahina. I cleared my throat, "There are millions, billions, trillions, quadrillions or centillions minor galaxies in the whole universe. Yet, there are only three major galaxies in the whole universe, and that is Avatrix, Auvantino and lastly, Morodevillo galaxy." Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nabasa ko.

Morodevillo Galaxy. Nanginginig na ang aking kamay, was that dream a precognition?

"Avatrix galaxy is also known galaxy of life, the planets in it including Earth where the mortals are. This galaxy is the third largest galaxies discovered," Pagpapatuloy ko. "Next is the Auvantino galaxy, it is known for its leaders who betrayed and left the eye circle. This galaxy is known as the dark galaxy, this is the place where traitors are thrown." I wonder what they could do. I can feel Mom, Dad and Dion's stare.

"Lastly the most powerful galaxy, the Morodevillo galaxy. It is known because of its advanced technology and its powerful leaders. This is the galaxy where amatrons, and guardians live and train with their own abilities." Dagdag ko.

"From what Miss Evans said, Morodevillo is where amatrons, and guardians live and train. But before I proceed, amatrons like me are extraordinary humans. We have different abilities such as precognition, enhanced senses, or more powerful than that." Nagpalakad-lakad ito at nasa likod niya ang kaniyang mga kamay.

"So what's your ability?" I asked.

"I can control our weather." She answered.

"This is bullshit." Nagtinginan silang lahat sa akin dahil sa aking sinabi. I just rolled my eyes and I crossed my arms, "There are no such things, Headmaster Moonchester—"

Ibinuka niya ang kaniyang nakakuyom na kamay at may liwanag na lumabas doon, dumagundong ang isang malakas na kulog at kidlat sa labas ng kastilyo.

"So, is there no such thing like special abilities, Miss Evans?"

I rolled my eyes, "Anong kinalaman ng sorcery sa parents ko, Headmaster Moonchester?" Naiirita kong tanong.

"Your mother is the current Eye of the universe, Sweetie. She's holding the most powerful ability as of now, and your father too." At tumingin naman ang mga ito kay Mister Thomlinson. "Did you even know that Mister Klein Thomlinson and Miss Jorgiena Grey-Thomlinson is also part of the Eye Circle?"

Natulala ako, pakiramdam ko'y nawala ako sa aking sarili. Sana'y panaginip nga lang 'to, sana magising na ko sa kalokohang ito.

"This is so fucked up." Bulong ko. How could they lie to me?

"Oh, another fact, Miss Evans. Klein Thomlinson and Jorgiena Grey-Thomlinson is a powerful amatron and a closest friend of your parents." Napatingin ako sa kinaroroonan nila Dad. Mas nag-init ang aking ulo sa narinig.

"So you also know who are my parents?" Mapait akong napangiti sa kanila, "Damn it, Dad. Sabihin mo nga sa akin, ayaw ba sa akin ng totoo kong magulang kaya nasa inyo ako ngayon?"

"It's not that way—"

"Then tell me why did they leave me!" I bursted in to tears. Nakakapanikip dibdib, after all these years they knew who I am. Naramdaman kong bumukas ang pintuan sa aking likod at napatingin doon si Mom at Dad.

"We didn't leave you Amaris, we had to keep you away from danger." A voice from the door said, it was a woman's voice. It's way too soft and firm.

Onti-onti akong lumingon sa kinaroroonan ng boses, para akong tinakasan ng hininga sa aking nasaksihan. Red hair, pale gray eyes, snow white skin...

"M-mom..."

—End of chapter three—