Marahan kong hinatak ang pinto papabukas nang makarating ako ng bahay. Nasa hagdan pa lang ay dinig ko na ang ingay na nanggagaling sa loob. Tumigil na lamang ako at huminga ng sobrang lalim upang pakalmahin ang sarili ko.

Breath, Poresa. Just breathe...

"Nasaan na ba ang anak ni Maddy at gabi na wala pa?" I heard his voice echoed the house.

Kumurap ako upang alisin ang emosyong bumalatay sa mga mata ko nang marinig ko ang boses ni lolo. He was still here. He was even looking for me.

I swallowed the lump in my throat hardly before started walking inside. There was no reason for me to keep being distant on him when he was the one who fault me. It was not good if I was the only person who's having a hard time seeing his face.

Pumasok ako ng bahay at dumiretso ng tungo sa sala kung saan ko narinig ang boses nilang pare-pareho. Tanging si tita at tito lamang ang nakita kong kasama niya. Napatingin tuloy ako pabalik sa pinto upang tignan ang sapatos ni Eunice.

She's not yet here...

"Tita..." I called Tita Hilda.

She looked at her side where I was standing. I saw her staring at me angrily but she didn't mentioned about the time I went home.

"Did you close the shop, Poresa?" tanong niya sa akin.

Hinagip ko ng tingin ang matandang kanina pa nakatitig sa akin. He was grinning evily at me while surveying my body. Ang tingin niyang nagsimula sa may leeg ko pababa sa mga hita kong nakalabas dahil sa suot kong saya.

"Magmano ka kay Papa. Kanina ka pa hinahanap sa akin, eh," dinig kong utos sa akin ni Tita.

Bigla akong napatingin kay Tita Hilda nang marinig ko ang utos niya.

"Tita..." angal na tawag ko sa kanya.

I can't. Hindi ko kaya. Dahil kahit ang harapin nga lang siya ngayon ay sobra-sobra na ang pagpipilit na ginagawa ko sa sarili ko. Ang magdantay pa kaya ang mga balat namin?

"Hayaan mo ang bata, Hilda. Baka hindi lang sanay at nahihiya pa," biglang uminit ang ulo ko sa narinig kong sinabi niya.

Kahit naiinis ako, hindi ko pa rin magawa ang umangal ng direkta sa kanya. Kahit ano ang takot ko ay hindi ko pa rin magawang magsalita dahil takot ako. But he's being too much. Sumusobra na siya.

"Bakit naman ho ako mahihiya? Sino ho ba kayo?" diretso sa matang tanong ko.

"Poresa!" sigaw bigla ni Tita.

Inirapan ko si lolo bago ibinalik ang tingin kay Tita Hilda. Nahagip ng mga mata ko ang tingin ni tito sa akin. Bigla akong kinabahan sa uri ng tingin niya sa akin.

"Sa taas lang ho ako. May aayusin pa akong report ko para bukas," paalam ko bago iwanan sila sa sala.

Umakyat ako sa kwarto ko at isinara ang pinto. Inilagay ko sa lamesa ang bag ko pati na rin ang mga librong dala ko. Humilata ako sa kama at dumapa.

Kapag laging ganito at lagi ko siyang nakikita, hindi ko alam kung gugustuhin ko pa ang manatili sa bahay na ito. I just can't stand him for too long. I just can't go on even for a day if he's here.

Mama...

I was in the middle of thinking when my phone vibrated inside the pocket of my blouse. Tinignan ko iyon at nakitang may bagong mensahe.

Samuel:

I heard what happened to your friend. Are you home? ;)

Tsk...

Agad akong napangiti nang mabasa ko ang text message niya. Tinitigan ko muna iyon nang mahigit ilang minuto bago mag-isip kung ano ang gagawin ko.

"Should I reply to him?" I asked myself and pouted.

Tumihiya ako at umayos ng higa sa kama. I bit my lip lightly to stop myself from smiling. After looking at my phone for minutes, I decided to dial his name on my contact.

Bahala na...

It didn't took even five seconds before Samuel answered his phone. The moment I heard his voice on the other line, I suddenly felt at ease.

"Love..." he muttered huskily.

My lips formed into a gentle smile when I heard what he just said. Even though how hard I tried to stop myself from smiling, I just couldn't.

"Tsk," I mumbled. "Sino 'to?" I pouted. Trying to stop myself from smiling like an idiot.

I heard him laughed deeply when I asked him that. Hindi ko na rin napigilan ang matawa ng matunog nang marinig ko ang tawa niya.

Kunwari siyang umubo kaya inikot ko na lang ang mga mata ko.

"Your future baby..." mahinang sagot niya sa tanong ko kanina.

I immediately got up from the bed and sit while holding my phone that was still on my ear. Tumagal yata nang halos tatlong segundo rin bago ako tumawa ng sobrang lakas dahil sa sinabi niya.

I was holding my stomach while laughing my ass out because of his answer. Samuel's has the guts of surprising people. I see...

"Oh, come on, it doesn't suit you, puwede ba," ani kong natatawa pa rin.

Narinig ko kung paano siya magmura sa kabilang linya dahilan kung bakit mas lalo pa akong natawa.

"Poresa?" tawag niya sa pangalan ko.

Napatingin ako sa kamay kong may hawak sa selpon.

What's with the sudden seriousness?

I stopped from laughing and answered him.

"Bakit?" tanong ko sa kanya.

"Can I call you yeoboseyo without seyo?" his question and I was stunned.

Call what?

Ano ba sinasabi niya? Was it some kind of call signs or pranks? You what?

"What do you mean?" takang tanong ko.

I heard him made some bruh sounds after hearing my question. Hindi ko tuloy alam kung matatawa ba ako o ano dahil sa narinig ko mula sa kanya.

"You're not into koreans? Like the girls in the campus?" tanong niya ulit na ipinagtaka ko na naman.

Pero...

"Koreano? 'Yong mga supot?" balik na tanong ko sa kanya.

"S-su—what?!" he exclaimed. Obviously surprised.

Nailayo ko sa tainga ko ang selpon ko dahil lakas ng boses niya! Kung makapagtanong naman parang ang bingi ko sa lakas no'n!

I heard him again laughing so hard on the other line. Napahawak na lang ako sa sentido ko dahil sa lakas ng tawa niya na animo'y isang katarantaduhan ang sinabi ko.

Aba't sa 'yan ang ang naririnig ko sa mga batang lalake rito, eh!

"Fucking supot my ass..." Samuel was mumbling those words while laughing at me.

Napapikit na lang ako sa ginagawa niya. He was obviously making fun of me. Sa lakas ba naman kase ng tawa niya halatang sobrang saya niya dahil sa akin.

"Tsk, happy pill mo talaga ako, eh. Sabi na," komento ko dahil sa tunog ng tawa niya.

Nang sabihin ko 'yon ay doon na siya tumigil sa kakatawa. Napairap na lang tuloy ako na parang kaharap ko lang siya.

"So ano nga 'yon?" pagbabalik ko sa usapan namin kanina.

"Okay, okay, ganito kase 'yon," kumuha ako ng unan at inilagay iyon sa ibabaw ng tiyan ko habang naghihintay sa sasabihin niya.

"Ano?" I asked again.

"I just saw this on tiktok last day and I was thinking that you're into koreans just like the girls at school. Hindi ko naman alam na supot pala ang tawag mo sa kanila," aniyang tumatawa na naman.

"Oh, tapos? Required ba na dapat may tawag ako sa kanila?" nakangiwing tanong ko.

"No, no, no, of course not. It's just that, I really thought you're into them," depensa niya sa sinasabi niya.

"Eh, ano na nga?"

"Yeoboseyo is used when korean answer a call. But yeobo is an endearment of them pertaining to honey," paliwanag niya sa akin.

Ahm, okay?

So what's the point then? Did he want to call me honey that's why he put up with that joke?

"Ahh... Kaya pala..." tanging nasabi ko.

Hindi ko naman kase alam ang sasabihin ko, eh. Realizing that he pulled some pick up line on me but I didn't get it, it's just too rude of me to laugh like I got his joke even if I didn't.

But it's not also my fault, is it? I am not a fan of korean or whatsoever they are. They didn't know me so why would I trouble myself in knowing about them either?

"'Yong banat ko sana nauwi na sa pagpapaliwanag..." mahinang aniya ngunit natatawa naman.

Napangiti na lang din ako.

"Hindi ko naman alam na banat 'yon, eh," sabi ko habang nakanguso.

Kinagat-kagat ko ang labi ko at kinurot ang pisngi ko. I was acting like a teenage girl who got butterflies on her tummy based on my reactions.

"Anyway, you're going tomorrow right? Or should I pick you up?" tanong niya.

"No, it's fine. I can go there and take a tricycle instead, so no worries," sagot ko sa kanya.

"Hmm, okay then. Good night?" patanong na sabi niya pa.

Tumawa na naman ako dahil sa sinabi niya. Parang nagpapaalam lang na hindi, eh.

"Yeah... Good night," sabi ko.

"Okay. Sleep tight, love," he said before he ended the call.

Love...

Pinilig ko ang ulo ko at inilagay sa kama ang selpon.

Talking to him, it was fun. It was comfortable and funny. I was happy whenever I was with him. Whenever I was talking to him. Maybe it was because I know that Samuel, he understands me somehow.

Hindi ko tuloy alam kung ano ang mararamdaman ko. There was a part of me that wanted to give us a try. But there was also a part of me that still scared. A part of me that don't want to take a risk yet.